รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 407 ความรู้สึกตัดขาดยากที่สุด
“ตอนที่ฉันไปใบบ้านของเขา ได้ยินแม่ของเขาพูดว่าฉันเป็นตัวซวย เป็นคนกินผัว บอกว่าเขาอยู่กับฉันก็มีแต่ซวย เพราะว่าเขาได้รับบาดเจ็บแล้ว”
กนกอรถามเพื่อนสนิท : “วิกา ฉันนำความหายนะมาให้นฤเบศวร์จริงๆเหรอ？เขาได้รับบาดเจ็บ ฉันก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นเลย”
เทวิกาตบหน้าผากของเธอเบาๆ “แกอย่าให้ผู้หญิงคนนั้นมามีผลกระทบกับแก เธอไม่ชอบแก คำหยาบคายอะไรก็พูดออกมาได้ทั้งนั้น ไม่ว่าเป็นใคร ในชีวิต ก็ต้องเกิดเรื่องหายนะเล็กน้อยทั้งนั้น”
“กนกอร ฉันไม่เห็นว่านฤเบศวร์จะเปลี่ยนเป็นโชคร้ายเพราะแกเลย ฉันเห็นแค่หลังจากที่นฤเบศวร์รู้จักกับแก คนเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว ตอนที่เพิ่งรู้จักเขา มองดูเขาแล้วค่อนข้างมืดมน ตอนนี้เขา สว่างสดใสมาก เขามีความสุข นี่เป็นสิ่งที่ปิดบังไม่ได้”
“แกนำความสุขมาให้เขา แกเป็นแสงอาทิตย์ ส่องเข้ามาในชีวิตของเขา ปัดกวาดความมืดมนที่เปรมานำมาให้เขา ให้ความอบอุ่นแก่เขา ให้ความสุขแก่เขา สิ่งเหล่านี้ใช้เงินซื้อไม่ได้ทั้งนั้น”
กนกอรยิ้มแล้ว “ฉันดีขนาดนั้นเลยเหรอ？ทำไมฉันถึงจำได้แค่ว่าฉันมักจะต่อต้านเขาอยู่บ่อยๆ ต่อต้านจนเขาอยากจะถีบ อยากจะหยิกฉันให้ตาย ”
“ถ้าหากว่าแกไม่เชื่อ รอนฤเบศวร์มาแล้ว แกถามเขาเอง เขาจะต้องบอกว่าตอนที่อยู่กับแก เขามีความุขมาก แม้ว่าถูกแกทำให้โมโหแทบแย่ สำหรับเขาก็เป็นคนพิเศษ พวกแกสองคนเป็นคู่รักที่ทะเลาะกันแต่รักกันดี”
กนกอรถูกเพื่อนสนิทล้อจนขำแล้ว
“แกพูดว่าเขาเลวมากๆ เลวมากๆจนทำให้ฉันโมโหเขา”
“พวกแกสองคนต่างก็เต็มใจกันทั้งคู่”
กนกอรทิ้งความทุกข์ออกไปโดยสิ้นเชิง
เธอพูดว่า : “ช่างเถอะ ฉันก็ไม่รู้สึกแย่แล้ว อย่างมาก ก็เลิกรากับเขาไปด้วยกันไม่ได้ หย่ากับเขา ใช่ว่าฉันจะไม่ได้แต่งงานอีกสักหน่อย ”
“รักใครสักคนน่ะง่าย แต่ลืมใครสักคนน่ะยาก ปากแกพูดอย่างง่ายสบายๆ เวลาทำขึ้นมาจริงๆน่ะยากมาก”
ในฐานะคนที่เคยผ่านมาแล้ว เทวิกาอุทานออกมาประโยคหนึ่ง คิดถึงตอนแรก เธอก็ใช้เวลาช่วงหนึ่งถึงจะปล่อยวางความรู้สึกที่มีต่อตาณได้
“งั้นจะทำอย่างไรได้？แม่ของเขาไม่ชอบฉันก็คือไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อปลอบให้เธอมีความสุข อีกอย่างเธอไม่ชอบฉันก็เพราะว่าครอบครัวที่ฉันเกิดมา เรื่องนี้ฉันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ในเมื่อฉันไม่แก้ไขปัญหาได้ ก็ทำได้เพียงปล่อยเขาไป”
“แม้ว่าการลืมใครสักคนจะยากมาก แต่ว่าความรู้สึกระหว่างฉันกับเขาก็เบาบางมาก ฉันอดทนต่อความเจ็บปวด และก็ปล่อยวางลง อย่างมาก อารมณ์ไม่ดีนัดแกออกไปดื่มเป็นเพื่อนสักสองแก้ว”
กนกอรสบายๆไม่มีพิธีการอะไร
แม้ว่าหวั่นไหว แต่ก็ไม่ได้ลึกซึ้ง
คิดอยากจะตัดขาดความสัมพันธ์ก็ง่ายๆ
“แกคิดว่านฤเบศวร์จะให้แกเจ็บปวดและปล่อยไปเหรอ？อาศัยทักษะการตื๊อของเขา ฉันคิดว่าสักวันหนึ่งเขาจะขอแกแต่งงานกลับไป ส่วนปัญหาของแม่ยาย อย่างมากก็แค่แยกกันอยู่ ยิ่งไกลก็จะรู้สึกดีหน่อย ถึงยังไงพวกแกสองสามีภรรยาก็ใช้ชีวิตด้วยกัน ไม่ใช่ใช้ชีวิตกับแม่ยายแกสักหน่อย”
กนกอรหน้าแดง “ใครเป้นสองสามีภรรยากับเขา”
“วิกา อิจฉาแกนะ แม่ยายของแกดีกับแกมากจริงๆ”
เธอมองไปยังยศพัฒน์ที่ช่วยดูแลลูกค้า นั่นเป็นคุณชายตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองนี้ เป็นกรรมการผู้จัดการขององค์กรที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่ง แต่เพื่อเทวิกาแล้ว เขายอมวางตำแหน่งความสูงส่งลง ลูกค้าเหล่านั้นต่อให้ฝันยังไงก็คิดไมถึงว่าจะมีวันที่ดื่มกาแฟที่เสิร์ฟโดยคุณพัฒน์เองกับมือนะ
ส่วนประยสย์ ถูกลูกค้าผู้หญิงที่มาดื่มกาแฟจ้องมองกว่าหลายครั้งแล้ว แอบชิ่งหนีไปนานแล้ว
พูดแก้ตัวอย่างมีน้ำใจมาก ไม่เป็นก้างขวางคอของน้องสาวกับน้องเขย
เทวิกาตบๆที่ไหล่ของเพื่อนสนิท “เชื่อตัวแกเอง สักวันหนึ่ง ก็จะต้องมีความสุขมาก”
กนกอรยิ้ม “มีเพื่อนรักอย่างแกแบบนี้ ฉันคิดว่าฉันมีความสุขมาก”
เทวิกาเห็นนฤเบศวร์ผลักประตูเดินเข้ามาแล้ว ยิ้มพร้อมพูดว่า : “นี่ ความสุขของแกมาหาแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะ พวกแกคิดกันดีๆ อย่าทะเลาะกันเพราะแม่ของเขานะ”
นฤเบศวร์เดินกอดช่อดอกไม้เข้ามา
พอเดินเข้ามา เห็นกนกอรกำลังนั่งเก็บเงินในเคาร์เตอร์คิดเงิน เดินตรงมาที่เธอเลย
เทวิกาเดินออกไปอย่างรู้จักกาลเทศะ เขาแทบไม่ได้มองเทวิกาเลย นัยน์ตามีแต่กนกอร
เขายื่นดอกไม้ไปตรงหน้าของกนกอรอย่างระมัดระวังและก็รู้สึกเสียใจมาก พูดอย่างระมัดระวังว่า :“กนกอร ดอกไม้นี้มอบให้คุณ ชอบไหม？”
สายตาที่เขามองไปที่กนกอรเต็มไปด้วยความตื่นเต้น กลัวว่าวินาทีต่อไป กนกอรจะเอาช่อดอกไม้ตบที่หัวของเขาอย่างหนักหน่วง
กนกอรไม่ได้รับดอกไม้ทันที เพียงแค่สบตากับเขา เห็นความตื่นเต้น ขอโทษในสายตาของเขา กนกอรใจอ่อนทันที
ในเวลานี้เขา ไม่ได้มีความเย่อหยิ่งเหมือนตอนที่รู้จักแรกๆอีก และก็ไม่ได้มีท่าทีที่สูงส่ง มีแต่ตามใจ ถ่อมตน ถ้าหากเขาไม่ชอบเธอ ไม่แคร์เธอ เขาไม่มีทางทำถึงเช่นนี้ได้
รับช่อดอกไม้มา กนกอรก้มหน้ามองดูดอกไม้ พูดว่า : “อยู่ดีๆ ส่งดอกไม้มาทำไม แต่ว่า ดอกไม้ช่อนี้สวยมาก ฉันชอบ”
เธอมองไปรอบๆอีก “ในร้านไม่มีแจกันดอกไม้ที่เสียบดอกไม่ได้เลย”
นฤเบศวร์ถอนหายใจอย่างโล่งอกตอนที่เธอรับดอกไม้มา เธอไม่ได้โกรธเขาเพราะคำพูดของแม่เขาอีกแล้ว ได้ยินว่าเขาบอกว่าไม่มีแจกันดอกไม้ใส่ พูดทันทีว่า : “ผมไปซื้อ ไปซื้อเดี๋ยวนี้เลย คุณรอผมนะ”
หลังจากนั้นหันหลังและเดินจากไป
ไปซื้อแจกันอย่างดีใจมากจริงๆด้วย
กนกอรเอ่ยากคิดอยากจะห้ามเขา เสียงเบาเกินไป เขาเดินอย่างไว ไม่ได้ยิน
“ไอ้หมอนี่เดินไวจริงๆ！”
กนกอรบ่นพึมพำประโยคหนึ่ง ก้มหน้าดมกลิ่นหอมของดอกไม้
“ติ๊งติ๊งติ๊ง……”
เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น
ดูเหมือนว่าหน้จอโทรศัพท์แสดงขึ้นมาว่าคนในบ้านโทรมา
กนกอรคิดว่าที่บ้านเกิดเรื่องขึ้นแล้ว รีบรับสาย
“อร”
คนที่โทรศัพท์มาก็คือปู่ของเธอ
“คุณปู่ ทำไมเหรอ？ไม่สบายหรือเปล่า？แม่ของฉันไม่อยู่เหรอ？”
กนกอรคิดว่าคุณปู่ไม่สบาย ชายชราอายุมากแล้ว ยังไงผู้สูงอายุก็มีโรคประจำตัวอยู่บ้าง
“คุณปู่ไม่เป็นไร มีคนมาเปลี่ยนไฟรายทางในซอยของเราแล้วนะ เปลี่ยนใหม่ทั้งหมด พวกเขาบอกว่านฤเบศวร์เป็นคนออกเงินค่าเปลี่ยนไฟรายทาง”
นฤเบศวร์ทำแบบนี้ ก็เพื่อกนกอรทั้งหมด
หลังจากที่คุณปู่ชรัณรู้เรื่องนี้ รู้สึกดีต่อนฤเบศวร์ขึ้นมาหน่อยแล้ว ไอ้หมอนั้นมีจิตใจดีเสียจริงๆ ปรับตัวเข้าได้กับทุกสถานการณ์ ประเด็นคือหนังหน้าหนา ไม่ได้รู้สึกหยิ่งทะนงเพราะว่าเกิดในครอบครัวร่ำรวย พยายามคิดอยากจะปรับตัวเข้ากับพวกเขาที่ใช้ชีวิตในครอบครัวของคนปกติทั่วไป
ต่างก็พูดแล้วในเรื่องของความรู้สึก อย่าลองที่จะไปเปลี่ยนคนอื่น เพราะว่ามักจะเป็นตัวเองที่เปลี่ยนตัวเองเพื่ออื่น
นฤเบศวร์ก็เป็นเช่นนี้ เขาไม่พยายามเปลี่ยนแปลงกนกอร แต่เพื่อกนกอร เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่หยุด พยายามให้ตัวเองสามารถเข้ากันได้กับกนกอรและคนของตระกูลภูสิทธ์อุดม
หลังจากที่กนกอรตกตะลึงครู่หนึ่ง พูดถาม : “พวกเขาบอกว่าแบตบอสเป็นคนจัดการเปลี่ยนไฟรายทางเหรอ？เปลี่ยนหมดเลยเหรอ？”
ไฟรายทางในซอยหนึ่งซอยก็ไม่ใช่น้อยๆ เปลี่ยนทั้งหมดแล้ว ก็สะดวกต่อผู้ใช้ถนน
ผู้ชายคนนี้ช่างซื้อใจคนเสียจริงๆ การตัดสินใจอย่างก็ได้รับความรู้สึกที่ดีต่อผู้ใช้ถนนได้
“คนของตระกูลเดชอุปมาเปลี่ยนไฟรายทาง เปลี่ยนใหม่หมดเลย อร ทำไมแกถึงตั้งฉายาให้คนเขา？เด็กคนนั้นจริงๆแล้วก็ดีมากเลยนะ ก็แค่ความแตกต่างของเราสองครอบครัวห่างกันมากไปหน่อย พวกเราเห็นด้วยที่แกจะคบหากับเขา ประเด็นก็เพราะว่ากลัวแกแต่งงานปรับจะต้องรับความกดดันที่มากเกินไป”
กนกอร：……
ไฟรายทางเป็นแถว ซื้อหัวใจของคุณปู่มาแล้ว เริ่มพูดแทนเขาแล้ว
