รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 410 สาวลึกลับ
กนกอรเดินมาตรงหน้าเขา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มสดใสว่า: “แม้ว่าคุณยอมทำเพื่อฉันก็ตาม งั้น ไปเถอะ”
จากนั้นนฤเบศวร์ก็ตามความคิดของกนกอรไม่ทันแล้ว แต่ยังเดินตามเธอไป เดินไปพลางถามไปพลางว่า: “เราจะไปที่ไหนกัน?”
“ตามฉันมาก็พอ”
นฤเบศวร์ทำเสียง อ๋อ แล้วก็เดินตามกนกอรออกจากโรงแรมอย่างเชื่อฟัง
ทั้งสองคนเดินออกมา ก็พบคู่สามีภรรยาเทวิกาเดินจับมือกลับมา ยศพัฒน์ถือผักทั้งหมดที่ซื้อมา
เมื่อเห็นคู่สามีภรรยาจับมือกันด้วยความรัก นฤเบศวร์อิจฉาแล้วอิจฉาอีก
เขาก็จูงมือกนกอร แล้วโอบเธอไว้ ถึงขั้นที่ว่า อืม แอบจุ๊บเธอด้วย นี่คือสิ่งที่กนกอรไม่รู้ เบาๆหน่อย อย่าให้กนกอรรู้ว่าเขาแอบจุ๊บเธอก่อน
แต่หลังจากที่หย่ากัน ตอนที่ตามจีบกนกอรอย่างแท้จริง เขาไม่ค่อยได้แต๊ะอั๋งกนกอรเลย เขาเคยบอกว่าเคารพเธอ
และไม่กล้าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า
“วิกา”
กนกอรหยุด เมื่อเพื่อนสนิทกับคู่สามีเดินเข้ามาใกล้ๆ เธอพูดกับเทวิกาว่า: “คุณไปดูที่ร้านก่อนสักพัก”
“ได้”
เทวิกาก็ไม่ได้ถามว่ากนกอรจะพานฤเบศวร์ไปที่ไหน เดิมทีสุดสัปดาห์เธอเป็นคนดูแลร้าน
กนกอรเข็นรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าของเธอมา
นฤเบศวร์ให้รถหรูกับเธอ เธอไม่เคยรับเลย นฤเบศวร์ทำอะไรกับเธอไม่ได้
เวลาชอบใครสักคนจริงๆ มักจะคิดพิจารณากับอีกฝ่ายในทุกๆด้าน เคารพอีกฝ่าย ไม่ยอมบังคับอีกฝ่ายทำในสิ่งที่อีกฝ่ายไม่ชอบ
หลังจากที่กนกอรขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า ก็หันหน้ามาหานฤเบศวร์แล้วพูดว่า “ขึ้นรถเถอะ”
“คุณซ้อนท้ายผม”
กนกอรพูดประโยคหนึ่ง: “คุณขับรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเป็นเหรอ? ช่างเถอะ แขนคุณบาดเจ็บ ฉันกลัวว่าคุณเจ็บจนไม่ไหว ทำรถคว่ำอีก ขึ้นมา ถ้าคุณยังอืดอาดยืดยาด ฉันก็จะไปเองแล้วนะ”
พูดจบ นฤเบศวร์รีบขึ้นไปนั่งบนรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า หันหน้า แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายอย่างมีความสุข: “พัฒน์ แล้วเจอกัน เราสองคนไปขับรถกินลมชมวิวกัน”
ยศพัฒน์โบกมืออย่างหลุดขำ เมื่อกนกอรขับมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าออกไปไกลแล้ว เขาบอกเทวิกาว่า: “ตรงหน้าผม นฤเบศวร์ก็ยังมีหน้ามาโอ้อวดเนาะ เขาตามผมไม่ทันภายในเวลาอันสั้นหรอก”
เงยหน้ามองแสงอาทิตย์ที่สว่างสดใสบนท้องฟ้า กำลังจะเที่ยงแล้ว ร้อนจะตาย
สิ่งนี้ ให้กนกอรไปกินลมชมวิว เธอก็ไม่เต็มใจหรอก
แล้วนฤเบศวร์สามารถพูดได้อย่างดีใจว่าออกไปกินลมชมวิว
“ที่รัก เข้าไปเถอะ ข้างนอกร้อนจะตายแล้ว”
ยศพัฒน์จูงเทวิกาเข้าไปในร้าน
“วิกา คุณถามพี่ชายคุณสิว่าตอนเที่ยงไปกินข้าวที่ไหน? ต้องเตรียมอาหารให้เขาไหม?”
เทวิกาตอบอืม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาประยสย์
ประยสย์ไม่รับสาย
“พี่ชายฉันไม่รับสาย อาจจะกำลังขับรถอยู่มั้ง”
ยศพัฒน์ตอบอืม “งั้นคุณไปดูร้านก่อน ผมกลับไปทำอาหารที่บ้านเช่าคุณ”
บ้านเช่าของเทวิกาเดิมทีจะคืนห้องแล้ว เจ้าของห้องอาลัยอาวรณ์ที่เธอจะคืนห้อง บอกจะให้เทวิกาอยู่ต่อแบบฟรีๆ โฆษณาจะให้บ้านเธอ
ลองคิดดู คุณนายน้อยแห่งตระกูลอริยชัยกุลเช่าบ้านของเธออยู่ แสดงว่าบ้านของเธอดี ถ้าเทวิกาพักอยู่ที่นั่นเรื่อยๆ บ้านของเธอก็ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องค่าเช่าบ้าน มีหลายคนมาเช่าบ้านกับเธอ ยังเช่าในราคาสูง เพียงเพื่อที่จะได้อาศัยอยู่ชั้นหนึ่งกับคุณนายน้อยอริยชัยกุล
เจ้าของบ้านไม่ยอมให้เทวิกาย้ายออก บ้านเช่าของเทวิกาก็ให้เช่าอยู่ตลอด เธอจ่ายค่าเช่าเป็นประจำทุกเดือน แต่เจ้าของบ้านไม่ยอมรับเงินโอนของเธอเลย
“โอเค”
หลังจากยศพัฒน์เดินไป เทวิกาก็โทรหาประยสย์อีกครั้ง ประยสย์ก็ยังคงไม่รับสาย
“แม้ว่ากำลังขับรถอยู่ก็รับโทรศัพท์ได้ พี่ชายฉันคงไม่เกิดเรื่องหรอกนะ?”
เทวิกาพึมพำ อดไม่ได้ที่จะคิดไปไกล
แม้ว่าเมืองแอคเซสซ์ ยากที่จะรับประกันว่าคนเหล่านั้นใจกล้า อาศัยที่วันนี้พี่ชายออกจากบ้านไม่พาบอดี้การ์ดไป แล้วก็ฉวยโอกาสทำเรื่องไม่ดี
คิดเช่นนี้ เทวิกาก็โทรศัพท์หาประยสย์อีกสองสามครั้ง ประยสย์ก็ยังไม่รับสาย
ในเวลานี้ประยสย์เจอนักฆ่าจริงๆ
เขาเดินเล่นเพียงลำพังในเมืองแอคเซสซ์ เดินไปตามใจ เดินไปถึงไหนต่อไหน ไม่ได้ให้ความสนใจกับเส้นทาง
ในขณะนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าตนอยู่ที่ไหน รู้แค่ว่าอยู่ไกลจากเขตเมืองที่คึกครื้น จากนั้นก็ถูกนักฆ่าพบตัวเข้า
ครั้งนี้นักฆ่าไม่ได้ใช้ปืน น่าจะเป็นบทเรียนหนักจากคราวที่แล้ว ทำให้กลุ่มนักฆ่าอาลัยอาวรณ์ที่จะใช้ปืน
นักฆ่าสองสามคนปิดศีรษะ ใบหน้าและจมูก เผยให้เห็นเพียงดวงตา แต่ละคนสวมชุดสีดำ ด้วยความคล่องแคล่วว่องไว หลังจากที่พวกเขาใช้รถขวางทางเอาไว้ บังคับประยสย์และพวกเขาจำเป็นต้องลงจากรถเพื่อต่อสู้
ขณะที่เทวิกาโทรมาหา ประยสย์ถูกพวกเขามัดไว้แล้ว ไม่สามารถรับสายได้
ในฐานะนายน้อยแห่งตระกูลตระกูลสาระทา มีทักษะที่ไม่เลว
อีกฝ่ายดูเหมือนว่าจะเข้าใจทักษะของประยสย์ นักฆ่าที่จัดเตรียมมา ทักษะก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน
ประยสย์ต่อสู้หนึ่งต่อหก ต้องใช้แรงมากหน่อย
ขณะที่เขารู้สึกว่ามันกินแรง ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์คนนั้นขับรถเร็วมาก เมื่อได้ยินเสียงนั้นเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังแข่งรถกันอยู่
ห่างไกลจากตัวเมืองที่คึกครื้น ได้แข่งรถบนถนนที่เงียบสงบ เป็นอะไรที่ฟินจริงๆ
ประยสย์ก็แค่คิดถึงจุดนี้ ดังนั้นยิ่งเดินยิ่งเอียง ฟินเกินไปหน่อย ก็บังเอิญเจอกับนักฆ่า
ไม่นานมอเตอร์ไซค์คันนั้นก็ปรากฎขึ้น
และเพียงแค่ 1 นาที จู่ๆ รถมอเตอร์ไซค์ก็จอด และจอดห่างออกไปประมาณสิบกว่าเมตร คนบนรถสวมหมวกกันน็อค และสวมชุดรัดรูปสีดำทั้งตัว เห็นหุ่นแล้ว เป็นผู้หญิง
ไม่นาน ผู้หญิงคนนั้นก็ลงจากรถ
ถอดหมวกกันน็อค จากนั้นก็โยนมันไปที่นักฆ่าอย่างแรง
สายตาของเธอแม่นจริงๆ โยนหมวกกันน็อคลงบนหัวของนักฆ่าอย่างแม่นยำ ทุบจนนักฆ่าคนนั้นเจ็บเจียนตาย
ผู้หญิงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาตำรวจ หลังจากที่แจ้งความ เห็นว่ามีนักฆ่าโจมตีเธอ เธอพลิกตัวและกระโดดไปที่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์ หลบหลีกการโจมตีของนักฆ่า
“ที่แท้ก็เป็นคนที่ฝึกศิลปะป้องกันตัว”
นักฆ่าคนนั้นยิ้มอย่างเย็นชา
รูปร่างของหญิงสาวดูดีมาก ไว้ผมยาว ดวงตากลมโตสวย แต่มองเห็นใบหน้าของเธอไม่ชัด แม้ว่าเธอจะถอดหมวกกันน็อคแล้วก็ตาม บนใบหน้าของเธอก็ยังมีหน้ากากผีเสื้อสีเงิน
“หกต่อหนึ่ง พวกคุณต้องอายบ้างนะ”
หญิงสาวพูดประชด
เธอมองประยสย์ต่อสู้กับ 5 คนที่เหลือด้วยสายตาที่ชื่นชม
เธอจัดการนักฆ่าคนหนึ่งด้วยตัวเอง อย่างสบายๆ แต่เธอไม่รีบร้อนที่จะล้มนักฆ่าลงบนพื้น เหมือนกับการล่อแมว ล่อให้นักฆ่าคนนั้นวิ่งไปมา เธอยังมีอารมณ์ที่จะชื่นชมประยสย์รับมือกับการโจมตีอย่างแน่วแน่
ลดไปคนหนึ่ง ประยสย์ผ่อนคลายลงเยอะ
อาศัยการปรากฏตัวของหญิงสาวคนนี้เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของนักฆ่า เขาจัดการนักฆ่าได้ 2 คน
ลดลงไปอีก 2 คน เขาก็ผ่อนคลายขึ้นอีก
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง นักฆ่าทั้ง 5 ที่ล้อมรอบเขาล้วนพ่ายแพ้ต่อเขา เหล่านักฆ่านอนเอ้งเม้งอยู่บนพื้น คิดจะคลานก็คลานไม่ไหว
เห็นประยสย์ชนะแล้ว หญิงสาวคนนั้นก็วางแมวตัวนั้นลงกับพื้น
แมวตัวนั้นเคียดแค้นอย่างยิ่ง รู้สึกว่าตัวเองถูกผู้หญิงเล่นงานจนแย่แล้ว
ประยศคิดจะไปฉีกผ้าคลุมสีดำที่นักฆ่าสวมใส่ ผู้หญิงคนนั้นรีบเตือนเขา: “ระวังพวกเขาแอบจู่โจม รอจนกว่าตำรวจจะมาค่อยดูเถอะ ฉันแจ้งความแล้ว ตำรวจน่าจะมาถึงภายใน 2 นาทีนี้”
เธอพูดจบ ก็ได้ยินเสียงไซเรนดังขึ้นมาจากทีไกลๆ
