รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 462 ความหวาดหวั่น
แค่การกระทำเพียงครั้งเดียวของผู้หญิงคนนี้ เพียงกระดาษใบเดียว จนเกือบจะทำให้เธอเข้าใจนฤเบศวร์ผิด
กนกอรคิดว่าตนเองเป็นคนจิตใจมีเมตตา แต่เธอก็ไม่ใช่แม่พระ ที่ยอมยกโทษโดยการไม่จองเวร
เธอไม่สามารถออกตัวช่วยพูดแทนคุณเค้กได้หรอก
นฤเบศวร์คิดอยากจะทำอะไรก็ปล่อยให้เขาทำไป เธอแค่คอยดูแต่ไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ
“คุณกนกอร ฉะ ฉันพูดความจริงก็แล้วกัน จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ท้อง คนที่บงการให้ฉันมาโกหกคุณก็คือพี่นอร์ท ฉันไม่รู้ว่าคุณกับพี่นอร์ทมีเรื่องบาดหมางอะไรกัน ในทางกลับกันพี่นอร์ทจ่ายเงินให้ฉันหนึ่งหมื่น ให้ฉันมาหลอกให้คุณขึ้นรถคันนั้นไป พอเสร็จเรื่องก็จะจ่ายให้ฉันสองหมื่นค่ะ”
“ช่วงนี้ฉันขาดเงินมาก เลยต้องการเงินสามหมื่นนี้มากๆ ฉันเลยมาหา ฉะ ฉันไม่รู้ว่ามันมีความจริงซ่อนเร้นอะไรไว้ในนั้นจริงๆ ค่ะ”
คุณเค้กพูดไปตามความจริง
“ฉันผิดเองที่หิวเงิน ไม่ได้ถามไถ่เรื่องนี้ให้แน่ชัดแล้วตกปากรับคำพี่นอร์ท”
คุณเค้กหัวเราะเยาะเย้ย ถ้าเธอรู้ว่ามาขุดหลุมพรางแก่นฤเบศวร์ ทำร้ายเธอให้ตายๆ ไปเสีย ก็ไม่กล้ารับงานนี้ของพี่นอร์ทหรอก
กนกอรไม่ได้พูดว่าอะไร เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น จริงๆ แล้วคือการบันทึกเสียง โดยอัดเสียงคุณเค้กที่พูดออกมาทั้งหมด
เรื่องการตรวจสอบนั้น ก็ยกให้นฤเบศวร์ไป
“คุณกนกอร คุณปล่อยฉันไปเถอะ ตราบใดที่คุณให้ผู้ชายสองคนที่อยู่ด้านนอกไม่ขวางฉันเอาไว้ ฉันก็จะหายวับไปเดี๋ยวนี้”
เรื่องมาถึงขั้นนี้หมดหนทางหนี จำต้องถอยทัพ
เวลานี้คุณเค้กคิดเพียงอยากเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ
เรื่องเงิน เธอไม่กล้าขออีกแล้ว
ตราบใดที่ปล่อยให้เธอเดินออกจากร้านกาแฟร้านนี้ไปได้ เธอก็จะกลับไปยังบ้านเกิดทันที และไม่มาหากินในเมืองอีกแล้ว
“นู่นแหนะ เจ้าตัวกำลังมาพอดีเลย”
ทันใดนั้นกนกอรก็พูดสวนทันที
คุณเค้กมองตามสายตาของเธอไปทางประตู จึงเห็นนฤเบศวร์ผลักประตู และเดินก้าวฉับเข้ามา
ณ เวลานี้ เขาหน้าตาเศร้าหมอง ความน่าเกรงขามตามหน้าที่การงาน พลันแผ่รัศมีออกมาทันที เมื่อเห็นเขาสาวเท้ายาวๆ เดินมาตำตา คุณเค้กรู้สึกว่าหัวใจเต้นรัว เธอประหม่าจนอยากจะหาถ้ำและมุดหนีออกไป
หมดสิ้นแล้ว หมดสภาพแล้ว!
เธอจบเห่แล้ว!
“อรครับ”
นฤเบศวร์เดินสาวเท้าเข้ามาด้านใน ราวกับมองไม่เห็นคุณเค้กเฉกเช่นนั้น เขาจับตัวกนกอรอย่างร้อนใจ และรีบพูดอธิบายอย่างรีบร้อน “อรครับ คุณอย่าไปฟังพวกปากหอยปากปูเป็นอันขาด ผมไม่ได้นอกใจคุณ เมื่อก่อนไม่มี ตอนนี้ก็ไม่มี ต่อไปก็ไม่มีวันมีแน่ ตอนนี้ในสายตาของผมมีแต่คุณแค่คนเดียว”
“ถ้ามีคนเดินท้องโตเข้ามาหาคุณ คุณรีบไล่ตะเพิดพวกเธอออกไปข้างนอก เด็กในท้องของพวกเธอไม่ใช่ลูกผมแน่นอนครับ”
กนกอรตั้งใจหยอกเย้าเขา “คุณไม่เคยไปมีอะไรกับคนอื่นหลังจากเกิดอาการเมาหัวทิ่มหลังจากงานเลี้ยงจริงๆ เหรอ?”
“ไม่มีครับ ไม่มีแน่นอน ปกติแล้วผมระวังมาก น้อยครั้งที่จะดื่มจนเมาหนัก ครั้งที่เมาหัวทิ่มในคราวนั้น ก็หลับอยู่หน้าบ้านคุณทั้งคืน พอเช้าวันรุ่งขึ้นคุณก็เอาน้ำเย็นๆ มาสาดใส่ตัวผมไงครับ”
“อรครับ คุณต้องเชื่อผมนะ ผมไม่ได้ไปมีอะไรกับคนอื่นจริงๆ ผมเป็นผู้ชายที่ให้เกียรติกับผู้หญิงมาก คุณไม่ยินยอม ผมก็ไม่เคยบีบบังคับขืนใจ รวมถึงการปฏิบัติตัวต่อเปรมาก่อนหน้านี้เป็นเช่นนั้นเหมือนกันครับ”
นฤเบศวร์ไม่เต็มใจที่จะเอ่ยถึงเปรมาต่อหน้ากนกอร แต่เพื่อคำอธิบาย เขาจึงไม่ได้ไตร่ตรองมากนัก
ซึ่งมันไม่ง่ายดายที่เขากับกนกอรจะเดินมาถึงจุดนี้
และไม่อยากจะทำลายจิตใจอีกครั้ง
อย่าให้เขาตรวจสอบถึงไอ้คนบงการที่อยู่เบื้องหลังคนนั้นได้นะ!
เมื่อเขาตรวจสอบเจอ ต้องให้อีกฝ่ายเสียใจที่กล้ามาล่วงเกินเขาแน่นอน!
“นังแพศยาคนนั้นล่ะ? ผมจะสอบถามนาง ใครเป็นคนบงการให้นางมายุ่มย่ามกับผม?”
กนกอรชี้มาทางคุณเค้ก
“คนตัวใหญ่ขนาดนั้นอยู่ตรงนั้น คุณยังมองไม่เห็นอีก”
นฤเบศวร์หันขวับมาทางคุณเค้ก
เมื่อมองเห็นสีหน้าคุณเค้กซีดราวกระดาษ ตกใจอยู่ไม่น้อย พอโดนเขาจ้องมอง ทันใดนั้นคุณเค้กจึงกระโจนมานั่งคุกเข่าต่อหน้านฤเบศวร์ พลางร้องไห้ ทั้งร้องและวิงวอนไปพร้อมๆ กัน “คุณเบศวร์คะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ว่าเป็นคุณ ฉันมีตาหามีแววไม่ ฉันขัดสนเรื่องเงินทอง ฉันไม่ได้ท้อง คุณไม่เคยแตะต้องฉันเลย ระหว่างเราไม่เคยเจอะเจอกันมาก่อน”
“ครั้งนี้ฉันขอร้องให้คุณปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว ฉันรับปากว่าจะออกไปจากเมืองแอคเซสซ์ทันที ฉันไม่ได้ตั้งท้องลูกของคุณ พี่นอร์ทเป็นคนบงการให้ฉันมาหาคุณกนกอร พี่นอร์ทให้ฉันมาลวงคุณกนกอรให้ออกไปขึ้นรถคันที่อยู่ด้านนอกนั้นค่ะ”
นฤเบศวร์มองไปทางด้านนอก
รถยนต์คันนั้นที่จอดอยู่ข้างทางเมื่อครู่นี้ ได้ขับออกไปอย่างไร้วี่แววตั้งนานแล้ว
น่าจะเป็นช่วงที่กนกอรไม่หลงกลแล้วเดินออกไป นกต่อที่อยู่บนรถคงรู้สึกว่าแผนนี้ไม่สำเร็จมั้ง จึงตาลีตาเหลือกขับรถหนีออกไปแล้ว
จนทิ้งคุณเค้กอย่างไม่ดูดำดูดี
นฤเบศวร์ยกเท้าขึ้นและอยากจะถีบออกไป จึงรู้สึกว่าการที่ตนเองแสดงพฤติกรรมเช่นนี้มันดูโหดร้ายทารุณมากเกินไป จนส่งอิทธิพลถึงภาพลักษณ์มุมมองของกนกอรที่มีต่อเขาด้วย ท้ายที่สุดเขาไม่ได้เตะคุณเค้ก แต่กลับเรียกธามกับคีทเข้ามา และออกคำสั่งบอดี้การ์ดสองคนทันที “เอานังแพศยานี่ออกไปแล้วสอบถามให้ดี สั่งสอนเธอหน่อย อย่าตายก็พอ”
เขาถีบเอง ยังทำให้เท้าเขาแปดเปื้อน
บอดี้การ์ดสองคนก้าวมาทางด้านหน้า พลันหิ้วปีกเธอคนละข้าง และลากเธอเดินออกไปทางด้านนอก โดยไม่สนใจคำวิงวอนร้องไห้คร่ำครวญของคุณเค้ก
“ไปยุ่งกับใครก็ไม่ยุ่ง ดันมายุ่งกับเรื่องของฉัน ในเมืองแอคเซสซ์ ใครไม่รู้บ้างว่าฉันกับยศพัฒน์เป็นกุหลาบมีหนามแหลมคม มองได้แต่ตาห้ามแตะต้อง มันจะทิ่มมือเอา”
กนกอรหัวเราะหึๆ
“เอาผู้ชายมาเปรียบเปรยว่าเป็นกุหลาบ ฉันเพิ่งจะได้ยินเป็นครั้งแรก คุณพัฒน์เขาเป็นบุปผชาติบนยอดเขาสูง ฟังดูช่างสูงส่งจริงๆ”
“อรครับ”
นฤเบศวร์กระชากตัวกนกอรไว้ในอ้อมอกและกอดไว้แน่นๆ “โชคดีที่คุณไม่ได้เชื่อคำพูดของนาง ไม่ยอมขึ้นรถไปกับนางด้วย ถ้าคุณขึ้นรถของนางไป ใครจะรู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรบ้าง”
“ตอนแรกๆ ฉันเชื่อนะ แถมโมโหมากด้วย เจ็บปวดเจียนตาย ต่อมาคิดแล้วคิดอีกก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ฉันเลยลองคะยั้นคะยอดู คำพูดของผู้หญิงคนนั้นมันเกิดช่องโหว่เยอะมาก เธอต้องการให้ฉันตามเธอออกไปให้ได้ จู่ๆ ก็เลยฉุกคิดเรื่องของวิกา มีโทรศัพท์โทรเข้ามา แล้วก็รีบกระหืดกระหอบขึ้นรถคันหนึ่งไป สุดท้ายก็ถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่”
“พลอยไพลินคนนั้นไปหาคุณมาแล้วไม่ใช่เหรอ คุณยังจัดแจงให้บอดี้การ์ดมาคอยตามฉันด้วย ฉันเลยสงสัยว่าเรื่องนี้พลอยไพลินคอยบงการอยู่เบื้องหลังแน่”
พี่นอร์ทคนนั้นต้องไม่ใช่นักฆ่าที่อยู่เบื้องหลังตัวจริงอย่างแน่นอน
“อรครับ”
นฤเบศวร์ก้มหน้าลงพลางจุมพิตริมฝีปากของเธออย่างอดใจไม่อยู่
กนกอรรีบผลักเขาออก พลางก้มหน้าแดงพูดกล่าว “พนักงานยังอยู่เต็มร้านเลยค่ะ”
นฤเบศวร์เหล่มองทางพนักงานสาวในร้าน พนักงานสาวในร้านก็รีบแสร้งทำทีเช็ดโต๊ะอย่างรีบร้อน และรู้สึกว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้การเสียแล้ว จึงต้องรีบเดินเลี่ยงออกไปดีกว่า
ดังนั้น เธอจึงหยิบผ้าขี้ริ้วพลางเดินออกไปทางด้านนอก และเดินพร้อมทั้งพูดไปด้วย “พี่อร ฉันขอไปซื้อของที่ซูเปอร์มาเกตหน่อยนะ”
นฤเบศวร์พอใจกับการรู้งานของพนักงานหญิงในร้านมาก
“อรครับ”
นฤเบศวร์ดึงตัวกนกอรกลับมาอยู่ในอ้อมกอดและกอดไว้แน่นอีกครั้ง “อรครับ ขอบคุณนะครับที่เชื่อมั่นผม โชคดีที่คุณใจเย็น ไม่งั้นนะ…”
เขาคิดแล้วก็หวั่นใจกับผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น
พลอยไพลินพูดว่าต้องการให้เขาเสียใจภายหลัง
ถ้าพลอยไพลินลงมือทำร้ายกนกอร เขาต้องทรมานเจียนตายแน่
โชคดีที่มีบทเรียนของเทวิกาก่อนหน้านี้ กนกอรใจเย็นลงและไม่ได้ติดกับดัก
นฤเบศวร์ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว พลางโอบแขนของกนกอรไว้แน่น จนอยากจะเอาตัวของกนกอรผนึกหลอมรวม เป็นร่างกายเดียวกันกับเขา จะไม่ได้แยกจากกัน
“ตระกูลเลิศธนโยธาไม่มีอิทธิพลในเมืองแอคเซสซ์ พลอยไพลินต้องซื้อตัวคนเพื่อช่วยเธอทำเรื่องนี้แน่ อร ให้เวลาผมหน่อยนะ ผมจะตรวจสอบให้ชัดเจน แล้วเอาคนที่ยอมช่วยพลอยไพลินคนนั้นทำให้มันโผล่หัวออกมาให้ได้!”
“ต่อไป ถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีก คุณต้องใจเย็นเข้าไว้ ต้องเชื่อมั่นผม ผมไม่ใช่ผู้ชายขี้เอาแบบนั้น จนถึงตอนนี้ผมยัง…”
เขาพูดออกมาสองคำข้างใบหูของกนกอร
กนกอร ….
