รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 494 จากลา
ไม่ว่าบัณฑิตาจะได้รับความคิดของใครมา ในขณะนี้เธอพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาอย่างจริงใจ และทำให้กนกอรประทับใจด้วย
เธอหยุด มองบัณฑิตาแล้วพูดขึ้น “คุณน้า ขอบคุณนะคะ ได้รับคำอวยพรจากคุณ ฉันกับนฤเบศวร์จะต้องมีความสุขแน่ๆ ค่ะ”
“คุณน้า ฉันรู้ว่าตระกูลฉันเทียบไม่ได้กับตระกูลเดชอุปของพวกคุณ ได้โปรดเชื่อฉันนะคะ ฉันกับคนในครอบครัวฉันไม่ได้เข้าหาเงินของตระกูลเดชอุปของพวกคุณ ไม่ว่าจะเป็นก่อนแต่งงานหรือหลังแต่งงาน ครอบครัวเราจะไม่รับความช่วยเหลือด้านการเงินจากนฤเบศวร์”
“ครอบครัวเราก็ไม่มีส่วนไหนที่จำเป็นต้องการความช่วยเหลือจากครอบครัวพวกคุณ พ่อกับพี่ชายฉันมีงานกันหมด รายได้พวกเขาเมื่อเทียบกับครอบครัวร่ำรวยอย่างพวกคุณอาจจะดูน้อยมาก แต่สำหรับครอบครัวธรรมดาเป็นเงินเดือนที่สูงแล้ว จ่ายค่าใช้จ่ายภายในครอบครัวแล้วก็ยังมีเงินเหลือ”
“ตอนนี้ร้านฉันก็ได้รับกำไร ฉันจะขยายหน้าร้าน ขยายกิจการ ถ้าฉันตั้งใจบริหาร เชื่อว่ามันจะเจริญรุ่งเรืองขึ้น คนที่ฉันรักคือนฤเบศวร์คนคนนี้ ไม่ได้หวังชื่อหรือผลประโยชน์จากเขา ฉันก็เลี้ยงดูตัวเองได้ เงินที่ฉันหามาได้มากพอให้ฉันใช้จ่าย แถมเหลือเหลืออยู่บ้าง”
“บางทีในสายตาคุณฉันอาจจะไม่ได้โดดเด่น และไม่ใช่ตัวเลือกลูกสะใภ้ของคุณ แต่ได้โปรดให้โอกาสพวกเราสักครั้ง เราเคยอยู่ร่วมกันแล้ว ถ้าเข้ากันไม่ได้จริงๆ ฉันกับนฤเบศวร์ค่อยย้ายออกไปอยู่ รักษาระยะห่างเพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งที่มากขึ้น”
กนกอรเชื่อว่า หากได้อยู่ร่วมกับเธอแล้ว เธอจะไม่ปฏิบัติกับบัณฑิตาโดยมีอคติอีกแล้ว แม่สามีลูกสะใภ้อย่างพวกเธอจะได้อยู่ร่วมกันอย่างสันติ
ด้วยคำพูดของบัณฑิตา พวกเธอรักผู้ชายคนเดียวกัน ไม่มีใครอยากให้ผู้ชายที่พวกเธอรักต้องลำบากใจ
มีปัญหา ก็ตั้งใจสื่อสารกันสักหน่อย
ตราบใดที่มันไม่ไร้เหตุผล ก็สามารถสื่อสารกันได้เป็นอย่างดี
สิ่งที่กลัวที่สุดคือ ไม่ให้โอกาสกันและกันเลย แบบนั้นจะไม่สามารถเข้าใจอีกฝ่าย ไม่สามารถสื่อสารกันได้ ความขัดแย้งก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ความรักต้องมอบให้กันและกัน
งานแต่งและครอบครัวจำเป็นต้องให้ทุกคนวางแผนจัดการ
บัณฑิตารู้ว่าอนาคตของกนกอรไม่แย่ เธอเป็นเพื่อนสนิทของเทวิกาด้วย อนาคตของกนกอรนั้นหาที่สุดมิได้
กนกอรยอมให้โอกาสเธอ พวกเธออยู่ร่วมกัน เข้าใจกัน ไม่แน่ว่าแม่สามีลูกสะใภ้จะสามารถอยู่ร่วมกันอย่างสันติได้
หากเข้ากันไม่ได้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็รักษาระยะห่าง
แค่กนกอรดูแลลูกชายเธอเป็นอย่างดี ทำให้ลูกชายเธอมีความสุขในทุกๆ วัน เธอจะมีอะไรไม่พึงพอใจอีก?
ในฐานะพ่อแม่ ก็ปรารถนาให้ลูกๆ มีความสุขไม่ใช่เหรอ?
“กนกอร ขอบคุณนะ”
กนกอรยิ้มนิดๆ “คุณน้า ขอบคุณเหมือนกันนะคะ”
ทั้งสองยิ้มให้กันและกัน
รอยยิ้มลบล้างความเกลียดชัง
……
ลินท์ท้องอยู่ ไม่สามารถออกไปฮันนีมูนไกลๆ ได้ กษิดิพาเธอไปพักชั่วคราวที่จุดชมวิวในเมืองนี้ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์และเพลิดเพลินกับโลกของทั้งสอง
ตอนเช้า หลังจากส่งสามีภรรยาหนุ่มสาวออกไปแล้ว เทวิกากับสามีเธอสองคนก็จะติดตามพ่อแม่แท้ๆ กลับไปยังเมืองซูเพร่า
สนามหญ้าขนาดใหญ่ใต้คฤหาสน์เมเปิล มีเครื่องบินส่วนตัวของตระกูลสาระทาจอดอยู่หลายลำ
พิชญ์สินีจับมือลูกสาว แล้วกำชับอีกครั้ง
“แม่ ฉันจะกลับมาเยี่ยมแม่กับพ่อบ่อยๆ”
เทวิกายิ้ม ยิ้มไปยิ้มมา ดวงตาเธอก็แดง โอบกอดคุณแม่อย่างอดไม่ได้
นี่คือคุณแม่ที่มองเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน พิชญ์สินีก็ยังเป็นแม่ของเธอ
“แม่ ฉันคือลูกสาวแม่ตลอดไป ตอนฉันไม่อยู่ข้างๆ แม่ แม่กับพ่อ รวมถึงปู่ย่าต้องดูแลสุขภาพให้ดี อย่าเหนื่อยเกินไป พวกคุณอายุมากขึ้นเรื่อยๆ ควรพักผ่อนบ้าง ตอนนี้บริษัทพี่ชายฉันรุ่งเรืองขึ้น ไม่ต้องกังวลมากเกินไปนะคะ”
บริษัทชเนนทร์เจริญรุ่งเรืองขึ้น หัวใจก็มีที่พึ่งพิง
สิรภพและภรรยาไม่มีอะไรต้องกังวลใจแล้ว
เพียงแต่ลูกสาวที่เลี้ยงดูมาอยู่เคียงข้างตนตั้งแต่ครึ่งขวบ คราวนี้ต้องห่างกันไกลหลายพันไมล์ ถึงแม้ตระกูลสาระทาจะมีเครื่องบินส่วนตัว อยากกลับมาก็กลับมาได้ทุกเมื่อ แต่ในใจพิชญ์สินีก็ยังเกิดความรู้สึกไม่ยินยอมมากมาย
“วิกา แม่รู้ ลูกอย่าร้องไห้เลย ออกเดินทางไปไกล ร้องไห้มันไม่ดี”
พิชญ์สินีฝืนกลั้นน้ำตา ผลักลูกสาวออกเบาๆ และเช็ดน้ำตาให้ลูกสาว “แม่ไม่ได้ปรารถนาอะไร แค่หวังว่าลูกกับพี่ชายจะมีความสุข เวลาว่างๆ ก็กลับมาเยี่ยมพวกเรา มีเรื่องอะไรก็บอกพวกเราหน่อย ถึงเราจะไม่มีปัญญาช่วยเหลือลูกได้ อย่างน้อยก็รับฟังการระบายจากลูกได้”
“อย่าเก็บทุกอย่างไปคิดมากอยู่ในใจ แบบนั้นจะคิดมากจนเสียสุขภาพ”
เทวิกาพยักหน้าด้วยน้ำตา
เธอถอยหลังไปสองสามก้าว จากนั้นก็คุกเข่าลง น้อมคำนับให้สิรภพและพิชญ์สินี
คำนับขอบคุณบุญคุณที่พวกเขาเลี้ยงดูสั่งสอนมา
“วิกา รีบลุกขึ้น รีบลุกขึ้น”
ขณะที่เทวิกาคุกเข่าน้อมคำนับ การป้องกันของพิชญ์สินีก็พังทลาย น้ำตาที่ไม่ยินยอมกลั้นไว้ไม่อยู่ ไหลลงมาไม่หยุด
ในปีนั้น อุ้มวิกาที่อายุครึ่งขวบกลับมา พวกเขาเลี้ยงดูเธอจนเติบโตทีละนิด ไม่เคยยอมให้เธอได้รับความคับข้องใจเลยแม้แต่นิด ให้เธออยู่ในสภาพแวดล้อมแห่งความรักเติบโตมาอย่างไร้ความกังวล
ในตอนนี้ เธอต้องกลับไปอยู่เคียงข้างพ่อแม่แท้ๆ ของเธอแล้ว
สำหรับคนเป็นแม่ มันคือความเจ็บปวดเหมือนถูกตัดเนื้อ
แต่พิชญ์สินีไม่เอ่ยบ่นเลยแม้แต่นิด
เธอไม่ได้สูญเสียลูกสาว แค่ลูกสาวเธอได้รับความรักจากพ่อแม่อีกคู่หนึ่งเพิ่มขึ้นมาเท่านั้นเอง เธอรู้สึกดีใจแทนลูกสาวด้วย
สิรภพและภรรยาประคองเทวิกาขึ้นมา
เสียงสิรภพสะอึกสะอื้นมาก เขาเป็นผู้ชาย พยายามอดกลั้นให้มากที่สุด ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เขาจับมือลูกสาวแน่นสักพักหนึ่ง แล้วมองไปที่พัฒน์ พัฒน์ใกล้เข้ามา เขาวางมือเทวิกาในมือพัฒน์อย่างเคร่งขรึม
“พัฒน์ ดูแลวิกาให้ดีนะ”
“พ่อ แม่ พวกคุณไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลวิกาเป็นอย่างดีครับ”
ยศพัฒน์ให้ความสำคัญกับเทวิกามากกว่าชีวิตเขาอีก
ไซม่อนพาภรรยาและลูกมา กล่าวขอบคุณสิรภพและภรรยาอีกครั้ง จากนั้นไซม่อนก็ตบบ่าสิรภพ แล้วพูดขึ้น “พี่สิรภพ พี่ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ให้ภรรยาและลูกๆ ฉันได้รับความเจ็บปวดอีก”
“วิกา จะเป็นลูกสาวพวกคุณสองคนตลอดไป เธอกลับมาเยี่ยมพวกคุณได้ทุกเมื่อ พวกคุณคิดถึงเธอเมื่อไรก็บอกฉัน ฉันจะเตรียมเครื่องบินมารับพวกคุณไปหาทันที”
พิชญ์สินีใช้กระดาษทิชชูเช็ดน้ำตา แล้วมองไปที่ญาณิน
หลังจากญาณินตื่นขึ้นเมื่อวาน รู้สึกอารมณ์หดหู่มาก และไม่อยากเจอไซม่อน
วันนี้เป็นวันที่ครอบครัวกลับเมืองซูเพร่า เธอจำเป็นต้องเจอหน้าไซม่อน
“พี่ ฉันไม่เป็นไร”
ญาณินรู้ว่าจริงๆ แล้วพิชญ์สินีเป็นห่วงเธอมาก
“ณิน ความสุขสำคัญที่สุด อดีตมันผ่านไปหมดแล้ว เรามองไปข้างหน้าเถอะ”
ญาณินพยักหน้า
ใช่แล้ว มองไปข้างหน้า
สมาชิกในตระกูลอริยชัยกุลก็มากล่าวลากันทีละคน
แน่นอนว่ากำชับยศพัฒน์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้เขาดูแลเทวิกาให้ดี
คุณปู่ภูธิปพูดกับไซม่อนว่า “ลูก เราโชคดีที่ลูกชายลูกสาวแต่งงานกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวเดียวกันไม่จำเป็นต้องเกรงใจกัน แค่นายเอ่ยปาก ถึงจะเจอภัยอันตรายหรือความลำบาก ตระกูลอริยชัยกุลของเราก็กล้าฝ่าฟันไปกับนาย”
“อย่าแบกทุกอย่างไว้เอง นายไม่ได้ทำจากเหล็ก นายก็เป็นคนเหมือนกันนะ”
ไซม่อนกล่าวด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณครับลุงภูธิป ไม่ต้องห่วงนะครับ หากต้องการความช่วยเหลือจากพวกคุณ ฉันจะไม่เกรงใจแน่นอน”
“อืม เวลาเย็นแล้ว รีบขึ้นเครื่องบินเร็วหน่อยดีกว่า”
คุณปู่ภูธิปตบบ่าหลานชายคนโต ทุกอย่างแสดงออกชัดเจนโดยที่ไม่ต้องพูดให้มากความ
