รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 495 กลับเมืองซูเพร่า
อำลาทุกคนแล้ว เทวิกาและสามีก็ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวของตระกูลสาระทา ติดตามพ่อแม่แท้ๆ บินกลับไปที่เมืองซูเพร่าด้วยกัน
ภายในใจเทวิการู้สึกกังวลมาก โชคดีที่พัฒน์อยู่กับเธอด้วย ถ้าเธอกลับเมืองซูเพร่าคนเดียว ถึงแม้นั่นจะเป็นครอบครัวที่แท้จริงของเธอ แต่เธอออกจากบ้านมายี่สิบสามปี กลับไปก็เหมือนเป็นคนแปลกหน้า
เรื่องที่รู้สึกยินดีคือคุณแม่ฟื้นคืนสติแล้ว แม่และลูกสาวจะได้อยู่ด้วยกัน
ทันทีที่กลับมาเมืองซูเพร่า เทวิกาก็รู้ว่าเธอยังไม่สามารถเข้าไปช่วยบริษัทได้เร็วขนาดนั้น รวมถึงกฎระเบียบภายในตระกูลสาระทา ผู้หญิงไม่ว่าจะเป็นละสะใภ้ที่แต่งเข้ามาหรือลูกสาวตระกูลสาระทา ไม่ต้องทำงานกันทั้งนั้น
เทวิกาเป็นมือใหม่ในการทำงาน ถึงแม้พ่อและพี่ชายพ่อจะเตรียมการให้เธอเข้าโอเอ กรุ๊ปโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น ก็เหมือนการเริ่มต้นใหม่ตอนอยู่บี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป
ภายในระยะเวลาสั้นๆ เธออยู่เคียงข้างคุณแม่ ก็คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเมืองซูเพร่า
“วิกา ไม่ต้องกลัว”
ญาณินตัวติดกับลูกสาวและลูกเขย เธอมองออกถึงความลังเลเกี่ยวกับอนาคตของลูกสาว ลูบหลังมือลูกสาวอย่างปลอบโยน
“มีแม่อยู่นะ”
เมื่อก่อนเธอดูแลลูกสาวได้ไม่ดี ทำให้ลูกสาวโดนคนชั่วอุ้มตัวไป เลือดเนื้อแยกจากกันเป็นเวลายี่สิบสามปี
ตอนนี้ใครกล้ามาแตะต้องลูกสาวเธอแม้แต่ปลายนิ้ว เธอจะสู้สุดใจกับอีกฝ่าย
“แม่ ฉันไม่กลัวค่ะ”
เทวิกายิ้ม
ญาณินมองลูกเขย และยิ้มเช่นกัน “มีพัฒน์อยู่กับลูก ถึงโลกจะถล่มก็จะไม่ทับโดนลูก พัฒน์ ทำให้นายลำบากใจเลย ต้องคอยปกป้องวิกาแทนพวกเรา”
“แม่ แม่พูดอะไรน่ะครับ วิกาเป็นภรรยาผม เราต้องใช้ชีวิตร่วมกันตลอดไป ผมไม่ปกป้องเธอ ผมจะไปปกป้องใครล่ะ?”
ญาณินยิ้มแล้วพูดขึ้น “นายพูดแบบนี้ แม่ก็วางใจเหมือนกัน”
ไม่สนว่าสมาชิกในบ้านตระกูลวาชัยยุงหรือตระกูลสาระทาของพวกเขา ล้วนพึงพอใจลูกเขยอย่างยศพัฒน์เป็นพิเศษ
ยศพัฒน์ดีกว่าไซม่อนเยอะมาก
ญาณินนึกถึงตาแก่ที่ทำให้เธอหลีกเลี่ยงไม่อยากเจอมาสองวันนี้ รอยยิ้มก็ค่อยๆ จางหายไป
เมื่อก่อนตอนที่เธอกับไซม่อนเพิ่งคบกัน คนในครอบครัวเธอก็พึงพอใจกับไซม่อนมาก เชื่อว่าไซม่อนจะสามารถปกป้องเธอได้ ทำให้เธอมีความสุขตลอดชีวิต แก่แล้วมีลูกหลานเต็มบ้าน
ผลสุดท้าย……
นึกถึงปีนั้น หลังจากไซม่อนบังกระสุนให้เธอ
ความอาฆาตแค้นญาณินที่มีต่อไซม่อนก็ลดน้อยลง
เธอคิดว่าบางทีไซม่อนอาจจะเมินเฉยเธอและลูก เพราะเรื่องการยิงปืนครั้งนั้น
แต่เธอก็ยังรู้สึกอยู่ร่วมกับไซม่อนอย่างสงบสุขได้ยาก
นับประสาอะไรกับต้องกลับเมืองซูเพร่า ถึงแม้นั่นจะเป็นบ้านเกิดเธอ แต่ก็เป็นสถานที่แห่งฝันร้ายของเธอด้วย
สมัยก่อนตอนที่ไซม่อนพาสมาชิกทั้งตระกูลมาหนุนหลังเทวิกาที่เมืองแอคเซสซ์ สมาชิกในตระกูลสาระทามีทัศนคติที่ดีต่อเธอ แต่ญาณินรู้ว่า พวกเขาชินกับการเสแสร้ง
เมื่อเธอกลับไปถึงคฤหาสน์ตระกูลสาระทา ก็ยังมีสงครามไร้ควันหมอกที่ต้องต่อสู้อีกมากมาย
ยืดเอวให้ตรง ญาณินแอบสาบานในใจ กลับมาในครั้งนี้ หากใครกล้าพุ่งเป้ามาที่เธอ เธอไม่สนว่าจะมีสถานะหรือเกียรติยศอะไร จะจัดการฉีกหน้าพวกเธอทันที
เธอในสมัยวัยรุ่น คำนึงถึงหลายอย่าง ผลสุดท้ายก็ถูกพวกเขาบังคับให้กลายเป็นบ้า
มีคนกล่าวว่า ผู้เป็นแม่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า เธอจะต้องแข็งแกร่ง ถึงจะปกป้องลูกๆ ของเธอได้
ทรัพย์สินส่วนตัวของไซม่อน รวมถึงทรัพย์สินส่วนนั้นที่ตระกูลสาระทาควรมอบให้เจ้าบ้าน เธอจะเอามันมาให้ลูกๆ ทั้งสอง จะไม่ยอมเสียเปรียบคนเลวพวกนั้นเด็ดขาด
ให้พวกเขาทุกข์ทรมานหลายสิบปี ถึงตอนนั้นความพยายามทุกอย่างก็ไร้ผล!
“วิกา กลับบ้านไปแล้ว ที่บ้านคุณย่าลูก……ไม่ว่าเธอจะดีกับลูกมากแค่ไหน ลูกอย่าเชื่อเธอ เธอเป็นคนที่เปลี่ยนสีหน้าได้ไวที่สุด ถึงแม้เมื่อก่อนเธอจะรักลูกมาก แต่เธอไม่ใช่คุณย่าของลูกคนเดียว”
ญาณินนึกถึงพฤติกรรมของแม่สามี กังวลว่าเมื่อลูกสาวกลับบ้านไป จะถูกยายแก่บัดซบเกลี้ยกล่อม ใจอ่อนแล้วก็จะถูกหลอก
เทวิกากตัญญูกับคนชราเป็นพิเศษ
ไม่ว่าจะเป็นคนชราที่บ้านตระกูลวาชัยยุงหรือเหล่าผู้ใหญ่ในตระกูลอริยชัยกุล เทวิกาก็กตัญญูหมด
เทวิกามีสีหน้าเย็นยะเยือก แล้วพูดขึ้น “แม่คะ ฉันไม่ใช่แม่พระนะคะ”
คุณย่าแท้ๆ เป็นคนยังไง?
เป็นคุณย่าแท้ๆ ที่ทำให้แม่เธอเป็นบ้ายังไงล่ะ
หลายๆ คนบอกว่า หญิงชราอายุมากแล้ว อย่าไปคิดเล็กคิดน้อยกับเธอ เป็นคนที่ใกล้ลงโลงกันหมดแล้ว
เทวิกาไม่ทำเรื่องอันตรายต่อคุณย่าแท้ๆ ของเธอได้ แต่ถ้าอยากให้เธอให้อภัยคุณย่าแท้ๆ นั่นเป็นไปไม่ได้
“แม่คิดมากเกินไป”
ญาณินก็รู้อุปนิสัยของลูกสาวเช่นกัน
ดูเหมือนจะอ่อนนุ่ม แต่ก็รังแกไม่ง่าย
พลอยไพลินรู้ว่าตระกูลอริยชัยกุลไปแล้ว ลูกๆ ไม่บอกเธอเลย แต่เธอก็ยังรู้
ลูกสาวช่วยด่าพลอยไพลินจนเละแทนเธอ ทำให้พลอยไพลินโกรธจัด
ได้ระบายความแค้นแล้ว!
ระหว่างทาง แม่และลูกสาวคุยกันอยู่ ก็รู้สึกเวลาผ่านไปไวมาก
ช่วงเที่ยง เครื่องบินส่วนตัวจำนวนหนึ่งก็ลงจอดที่ลานจอดส่วนตัวของคฤหาสน์ตระกูลสาระทา
รู้ว่าครอบครัวกลับมาในวันนี้ สมาชิกในตระกูลสาระทา ไม่ว่าจะด้วยใจจริงหรือเสแสร้ง ล้วนแสดงท่าทีมีความสุข และให้ความสำคัญมาก
ปลายฤดูร้อนต้นฤดูใบไม้ร่วง ในเมืองแอคเซสซ์ เป็นฤดูที่หากไม่มีแอร์ก็ร้อนตายชัก
แต่ที่เมืองซูเพร่า เทวิกาที่ชินกับสภาพอากาศเมืองแอคเซสซ์แล้วนั้นกลับรู้สึกว่าหนาว
ถึงแม้ดวงอาทิตย์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าจะเหมือนกันกับเมืองแอคเซสซ์ แสงแดดนั้นส่องร่างกาย แค่รู้สึกว่าอบอุ่น ไม่ได้ร้อนแทบตายเหมือนที่เมืองแอคเซสซ์ ที่ยืนครู่เดียวก็ถูกแดดส่องจนเวียนศีรษะ
“วิกา สวมเสื้อโค้ตสิ”
ยศพัฒน์หยิบเสื้อโค้ตตัวหนึ่งยื่นให้ภรรยาสุดที่รัก
เทวิการับเสื้อโค้ตมา แล้วพูดขึ้น “เราอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ต้องเปิดแอร์อยู่เลย มาที่เมืองซูเพร่าไม่คิดว่าจะต้องสวมเสื้อโค้ต”
เสื้อโค้ตที่ยศพัฒน์เอาให้เธอ เป็นเสื้อโค้ตที่เธอสวมที่เมืองแอคเซสซ์ตอนหน้าหนาว
ตอนนี้ยังไม่กลางฤดูใบไม้ร่วงเลย เมืองซูเพร่าก็มีความเย็นแล้ว แน่นอนว่าคนพื้นเมืองที่ชินกับอุณหภูมิในเมืองซูเพร่านั้นไม่มีปัญหาอะไร เทวิกาไม่ชิน รู้สึกว่าหนาวมากทันที
ยังไงแล้วฤดูหนาวในเมืองแอคเซสซ์ อุณหภูมิต่ำสุดนั้นมากกว่าอุณหภูมิต่ำสุดของฤดูใบไม้ร่วงที่เมืองซูเพร่าหลายองศา
ญาณินเป็นชาวเมืองซูเพร่าท้องถิ่น เธอเตรียมเสื้อโค้ตไว้นานแล้ว
ได้ยินเสียงพึมพำของลูกสาว เธอก็พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ฤดูหนาวที่เมืองซูเพร่าจะมีหิมะตกหนัก อากาศหนาวมาก แต่ในบ้านมีฮีตเตอร์ ซึ่งยังรู้สึกโอเค แค่ไม่ออกไปข้างนอกบ่อยๆ ในหน้าหนาวก็พอ”
“ฉันโตมาป่านนี้ยังไม่เคยเห็นหิมะของจริงเลยค่ะ แค่เคยเห็นในทีวี”
เทวิกายิ้มแล้วพูดขึ้น “ฤดูหนาวปีก่อน ฉันเห็นหิมะจากฟีดไทม์ไลน์ ฤดูหนาวปีนี้ ฉันจะได้อวดวิวหิมะในฟีดไทม์ไลน์แล้วเหมือนกัน”
หิมะไม่ตกในฤดูหนาวที่เมืองแอคเซสซ์ เมื่อถึงฤดูหนาวเธอก็จะไม่ไปเที่ยวในสถานที่ที่มีหิมะตก เพราะไม่ชอบความหนาว เธอได้ยินว่าหลายๆ คนทนความหนาวเย็นในภาคเหนือไม่ได้ เนื้อเยื่อจะถูกทำลายเพราะความเย็นจัด
เพราะฉะนั้น โตมาขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่เคยเห็นหิมะของจริงมาก่อนเลย
ฉากหิมะตกหนักบินว่อน เธอแค่เคยเห็นในโทรทัศน์เท่านั้น
“ตอนหิมะตกในฤดูหนาว แม่จะไปทำสโนวแมนเป็นเพื่อนลูก บ้านเรามีลานสกี ลูกไปเล่นที่นั่นได้”
ตระกูลสาระทามีเงิน ลานสกี สนามแข่งม้า สนามกอล์ฟ สนามเด็กเล่นและอื่นๆ มีทุกอย่าง ไม่จำเป็นต้องไปที่ไหน ในลานบ้านของตัวเอง ก็สามารถเล่นได้เกินขีดจำกัด
“ได้ค่ะๆ”
เทวิกาตอบรับอย่างสดชื่น
“แม่ ฉันจะประคองแม่”
เทวิกาสวมเสื้อโค้ตเรียบร้อยแล้ว ก็ไปประคองคุณแม่ด้วยความเอาใจใส่ ยศพัฒน์เดินตามหลังสองแม่ลูก
ไซม่อนนั่งเครื่องบินอีกลำหนึ่ง
ประยสย์ไม่ได้มาพร้อมกับคุณพ่อ
