รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 498 ลินน์
เธอไม่ได้บอกปัดเลยสักนิด กล่าวขอบคุณด้วยความดีอกดีใจ พูดอย่างอดทนรอไม่ไหว “คุณย่า คุณย่าช่วยฉันใส่ได้ไหมคะ? ของที่คุณย่าให้ฉัน ไม่ว่ามันจะคืออะไร ฉันก็ชอบมันหมดเลยค่ะ”
ได้ยิ่งมากก็ยิ่งดี
“ป้านิ้ง”
คุณย่าเรียกอีกครั้ง
ไม่นานป้านิ้งก็หยิบกล่องอัญมณีสีแดงมาสองกล่อง
“ค่ะคุณนาย”
ป้านิ้งยื่นกล่องอัญมณีสองกล่องนั้นให้คุณย่า คุณย่ารับกล่องอัญมณีกล่องหนึ่งมาก่อน วางไว้ในอ้อมแขนเทวิกาแล้วค่อยหยิบอีกกล่อง
“คุณย่าคะ นี่คือ?”
เทวิกายิ้มอ่อนหวาน แล้วทำท่าทางเซอร์ไพรส์ “คุณย่า พวกนี้คือของขวัญที่ให้ฉันเหรอคะ?”
คุณย่ายิ้มแล้วพูดขึ้น “นี่เป็นของขวัญที่ย่ากับปู่หลานเตรียมไว้ให้หลานนานแล้ว ถึงเราจะไม่ได้เจอกันครั้งแรก แต่แยกจากกันมายี่สิบกว่าปี วันนี้ถึงได้กลับมา เท่ากับว่าเป็นการเจอกันครั้งแรกของเราที่บ้าน นี่คือของขวัญสำหรับเจอกันครั้งแรก”
“ย่าก็ไม่รู้ว่าหลานชอบอะไรบ้าง แค่จำได้ว่าตอนหลานอายุไม่กี่เดือน ย่าอุ้มหลานอยู่ หลานชอบดึงสร้อยคอย่ามากที่สุดเลย หลานคงจะชอบอัญมณีล่ะมั้ง ปู่กับย่าเลยเตรียมเครื่องประดับอัญมณีบางส่วนมอบให้หลาน”
คุณย่าพูดขึ้นอย่างโอ้อวด “ถึงอัญมณีพวกนี้จะไม่ได้ซื้อมาใหม่ แต่เป็นของล้ำค่าที่เลือกออกมาจากคลังส่วนตัวของย่า เป็นสินเดิมที่ยายทวดของหลานมอบให้ย่า ยายทวดของหลานเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์มีชื่อเสียงในยุคนั้น อัญมณีของเธอไม่เพียงแต่ล้ำค่า แต่ยังมีคุณค่าให้เก็บสะสมด้วย”
เทวิกายิ้มด้วยความชอบใจแล้วพูดขึ้น “คุณปู่ คุณย่า ขอบคุณมากนะคะ พวกคุณดีกับฉันมากเลย ต่อไปฉันจะใส่อัญมณีที่ปู่ย่ามอบให้ฉันทุกวันเลยค่ะ”
ยศพัฒน์: เตะฉันออกไวขนาดนี้เชียว
รู้ว่าภรรยาสุดที่รักจงใจกระตุ้นคนพวกนั้น ยศพัฒน์รักษาท่วงท่ากริยางดงาม ใบหน้าหล่อยิ้มอ่อนโยนอยู่เสมอ สายตามองเทวิกาอยู่ตลอด การแสดงออกของเขา แม้แต่ลินน์อายุสิบขวบก็มองออกว่าพี่เขยคนนี้ปฏิบัติกับพี่สาวที่เพิ่งกลับมาเป็นอย่างดี
“คุณย่า หนูก็อยากได้กล่องอัญมณี”
ลินน์เป็นเด็กน้อย ตั้งแต่เธอเกิดมา เธอก็เพลิดเพลินไปกับความรักและความเอ็นดูจากคุณย่า ถึงจะสู้พี่สาวในตอนนั้นไม่ได้ แต่ในบรรดาลูกหลาน เป็นคนที่ได้รับการโปรดปรานมากที่สุด
เพราะเธอเป็นเด็กน้อย ของขวัญที่คุณย่ามอบให้เธอ ส่วนมากจะเป็นของเล่น ขนม
แม่สอนเธอให้ขอของขวัญราคาแพงจากคุณย่า แต่คุณย่าไม่ให้ แถมยังมาเตือนแม่เธอเป็นการส่วนตัวด้วย
ลินน์เคยเข้าไปในคลังส่วนตัวของคุณย่า นั่นช่างน่าเปิดหูเปิดตาเสียจริง เห็นแล้วละลานตา ร้านอัญมณีขนาดใหญ่ที่แม่เธอไปบ่อยๆ ยังสู้คลังส่วนตัวของคุณย่าไม่ได้เลย
วันนี้พี่สาวกลับมา พอกลับมาถึง คุณปู่คุณย่าก็เตรียมของขวัญอันล้ำค่าให้พี่สาวเลย ลินน์รู้สึกอิจฉา
ยังไงเธอก็เป็นเด็ก เธอออกมาแย่งซีนอิจฉา ผู้ใหญ่ก็ไม่คิดว่ามีอะไรไม่เหมาะสม
ลินน์กระโจนเข้าอ้อมกอดคุณย่าพร้อมออดอ้อน “คุณย่า คุณย่าจะไม่รักหนูเพราะพี่สาวกลับมาไม่ได้นะคะ คนที่คุณย่ารักมากที่สุดก็คือหนู”
“คุณย่า หนูก็อยากได้กล่องอัญมณีเหมือนกัน คุณย่ากับคุณปู่ให้กล่องอัญมณีหนูสักกล่องสิคะ”
ลินน์ขอร้องพร้อมแอบมองเทวิกา เห็นเทวิกากำลังมองเธออยู่เหมือนกัน เธอทำหน้าทะเล้นใส่เทวิกาด้วย
เทวิกายิ้มอย่างใจกว้าง ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเด็ก
แต่ในใจคิดว่า ครอบครัวผู้ให้กำเนิดเธอช่างซับซ้อนมากจริงๆ แม้แต่เด็กอายุสิบขวบก็มีอุบายในใจแล้ว รู้จักการชิงดีชิงเด่น
การอยู่รอดในครอบครัวนี้ ถ้าหากไม่มีความสามารถ จะตายยังไงก็ไม่รู้เลยจริงๆ
“ได้ๆ ย่าจะให้กล่องอัญมณีหนูสองกล่องด้วย ป้านิ้ง ไปเอากล่องอัญมณีสองกล่องมาให้ลินน์”
ป้านิ้งรีบไปหยิบกล่องอัญมณีมาทันที
“แม่ ลินน์ยังเด็ก เธอเห็นวิกาได้รับของขวัญก็เลยอิจฉาตาร้อน พูดโวยวายออกมาเรื่อยเปื่อย แม่อย่าเอาจริงเอาจังเลยครับ” ชลยิ้มพร้อมพูดขึ้น
อัญมณีพวกนั้นในคลังส่วนตัวของคุณแม่ เขาก็อยากขอสักสองสามชุดมาให้พลอยไพลินเหมือนกัน
คุณนายสามเหลือบมองสามี ด้วยแววตาโกรธแค้นและพยาบาท
อย่านึกว่าเธอไม่รู้ความคิดของสามี
เมื่อก่อนเขาอยากเกลี้ยกล่อมแม่สามีให้เปิดคลังส่วนตัว ก็ทำเพื่อเธอ
แต่ตอนนี้เขามีของอะไรดีๆ ก็กระตือรือร้นจะมอบมันให้พลอยไพลินหมดเลย
พลอยไพลินนังชั้นต่ำนั่น รับสิ่งของไป แต่ไม่มาเจอชล เกาะแกะเขาอยู่แบบนี้ ทำให้เขาคิดว่าแค่หย่ากัน พลอยไพลินก็จะแต่งงานเป็นภรรยาเขา เลยกลับบ้านมาโวยวายขอเธอหย่าทุกวัน
ในใจคุณนายสามเกลียดแทบตาย เกิดความทุกข์อยู่เต็มออก เป็นสามีภรรยากันตั้งแต่หนุ่มสาวจนกระทั่งอายุครึ่งร้อยในตอนนี้ เป็นสามีภรรยามาสิบกว่าปี ไม่รักกันแล้ว ก็ควรรักกันแบบครอบครัวสิ ทำไมชลถึงเปลี่ยนใจรวดเร็ว และโหดเหี้ยมขนาดนั้น?
ช่วงชีวิตวัยเยาว์ของเธอมอบให้ชลหมดแล้ว แถมยังมีลูกสามคนกับเขา แต่เขากลับไม่แม้แต่จะไว้หน้าลูกๆ เลย
ในสายตา ในหัวใจมีเพียงนังพลอยไพลินชั้นต่ำนั่น!
คุณนายสามมองไปทางญาณิน
หลังจากญาณินกลับมา ก็ไม่ยิ้มเลย
เธอที่ได้สติปัญญากลับคืน ในสายตาทุกคนก็คือคุณนายที่อ่อนหวานและมีความชำนาญในตอนนั้น แถมยังมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ดูสูงส่งและสุภาพมากกว่าเดิม
ถึงแม้ว่าเธอเป็นบ้ามายี่สิบกว่าปี กาลเวลาที่ผ่านมาอย่างโชกโชนไม่ได้ทิ้งร่องรอยบนใบหน้าเธอมากนัก
เธอดูเหมือนเด็กกว่าคุณนายสองและคุณนายสาม นั่งกับเทวิกาไม่เหมือนแม่ลูก แต่เหมือนพี่สาวน้องสาว
คุณนายสามเห็นแล้วอิจฉาสุดขีด
พอคิดอีกที ก็รู้สึกว่าญาณินกลับมาแล้ว บางทีการแต่งงานของเธอกับชลอาจจะดีขึ้นก็ได้
พลอยไพลินไม่ได้รักชล ไม่อยากแต่งงานกับชลจริงๆ จุดประสงค์เธอชัดเจนมาก ก็คือเจ้าบ้านอย่างไซม่อนมาโดยตลอด
ญาณินกลับมาแล้ว ด้วยความอิจฉาริษยาของพลอยไพลินที่มีต่อญาณิน จะต้องมาหาเรื่องญาณินแน่ๆ อาจจะถึงขั้นมายุ่งวุ่นวายกับไซม่อนด้วยความไร้ยางอายเหมือนสมัยก่อนเพื่อกระตุ้นญาณิน
ถ้าความคิดพลอยไพลินไม่ใช่การแต่งงานกับชลแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็จะเป็นการคลี่คลายความสัมพันธ์สามีภรรยาระหว่างเธอกับชลได้
ป้านิ้งหยิบกล่องอัญมณีสองกล่องมาอย่างรวดเร็ว
คุณย่ามอบอัญมณีสองกล่องให้ลินน์ ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ลินน์ กล่องอัญมณีที่หนูอยากได้ ปู่กับย่าให้หนู หนูห้ามบอกว่าย่าลำเอียงแล้วนะ”
ลินน์อุ้มกล่องอัญมณีสองกล่อง ขณะยิ้มดีใจกล่าวขอบคุณ ตอนหันตัวจะกลับไปอยู่ข้างๆ พ่อแม่ ก็จงใจพูดยั่วยุกับเทวิกาว่า “พี่สาว คุณย่าก็ให้อัญมณีสองกล่องกับหนูเหมือนกัน”
เทวิกามองกล่องอัญมณีสองกล่องที่น้องคนนี้อุ้มอยู่ เธอยิ้มแล้วพูดขึ้นอย่างผ่อนคลาย “กล่องอัญมณีของลินน์สวยมากเลย”
กล่องอัญมณีของเธอหนักมาก ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่าในนั้นเต็มไปด้วยเครื่องประดับอัญมณี
กล่องอัญมณีของลินน์ อาจจะว่างเปล่า
ไม่อย่างนั้นเด็กอายุสิบขวบ ไม่สามารถอุ้มกล่องอัญมณีสองกล่องอย่างผ่อนคลายได้ เหมือนกับอุ้มไข่ไก่สองฟอง
ลินน์กลับไปข้างๆ พ่อแม่อย่างโอ้อวด
คุณย่าให้ของขวัญสำหรับการเจอกันครั้งแรกกับเทวิกา คนที่อยู่ในงาน แม้แต่คนวัยเดียวกันก็หยิบของขวัญสำหรับการเจอกันครั้งแรกที่พวกเขาเตรียมไว้นานแล้วมอบให้เทวิกา
เทวิกาเหมือนอ้อยเข้าปากช้าง รับของไว้หมดเลย
รับของขวัญจนมือเธออ่อนแรง
เธอกับสมาชิกในตระกูลสาระทาไม่ได้เจอกันครั้งแรก แต่วันนี้เธอกลับตระกูลสาระทาอย่างเป็นทางการ ก็ต้องออกมาทำความรู้จักญาติสักหน่อย
