รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 533 แม่แท้ๆแน่นอน
ญาณินสะกิดหน้าผากของลูกสาวอีกครั้ง “อย่าใช้ยศพัฒน์ทำให้แม่ตกใจ แค่สะกิดสองครั้งแบบนี้ก็เสียโฉม เธอคือกระดาษหรือไง”
เธอพูดกับลูกเขยว่า: “พัฒน์ อย่าตามใจเธอมากเกินไป จนเธอไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน”
ยศพัฒน์ยิ้มว่า: “แม่ครับ วิกาเป็นภรรยาของผม แล้วคำสอนหลังแต่งงานของชายในตระกูลอริยชัยกุลคือภรรยาเป็นราชินี ต้องให้ความรักและเอาอกเอาใจ และถ้าผมไม่ตามใจเธอแล้วจะให้ตามใจใครครับ”
“เพราะมีลูกคอยตามใจเธอ เธอถึงกล้าซนจนไปรื้อกระเบื้องหลังคา”
ถึงญาณินจะบ่นลูกเขยที่ตามใจลูกสาวของเธอมากเกินไป แต่จริงๆแล้วเธอพอใจมาก
ลูกสาวของเธอโชคดีกว่าเธอมาก ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ดีกว่าไซม่อนมาก ความสัมพันธ์ทางครอบครัวของสามีก็ดี ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องกังวลว่าความโชคร้ายของเธอจะเกิดขึ้นซ้ำรอยกับลูกสาวของเธอ
“แม่ครับ ผมจะช่วยวิกาจับบันไดไว้ จะได้ไม่ตกลงมาตอนรื้อกระเบื้องแน่”
ญาณิน: “……”
เธออยากจะบ่นลูกสาวที่ช่วยไซม่อนโกหกเธอ แต่ลูกสาวและลูกเขยของเธอกลับหว่านความรักใส่
“พ่อของลูกนี่จริงๆเลย จะออกไปไหนก็รอลูกๆเปลี่ยนชุดก่อนไม่ได้”
ญาณินฟื้นฝอยหาตะเข็บของไซม่อน อย่างไรก็ตามไม่ว่าไซม่อนทำอะไร ในสายตาของเธอก็สามารถจับผิดไซม่อนได้เสมอ
“แม่คะ แม่ไม่คิดว่าลูกเขยของแม่สวมชุดกีฬาหล่อมากเลยเหรอ เราเคยเห็นเขาในชุดสูทมาเสมอ ได้เปลี่ยนลุกใหม่บ้างก็สะดุดตาดี พี่ชายหนูก็เหมือนกัน ทำหน้าเคร่งเครียดเหมือนมีคนติดหนี้เขาเป็นล้านแล้วไม่จ่ายคืน”
“พี่ชายของลูกยังเป็นโสดจนถึงตอนนี้ เพราะความสามารถของเขาเอง”
ญาณินรู้สึกตลกกับลูกสาวของเธอ “พี่ชายของลูกไม่ง่ายเลย เขาไม่เหมือนลูก…… เขาอายุยังไม่ถึงยี่สิบห้าปี ดังนั้นถึงจะโสดก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าตอนนี้พี่ชายของลูกอายุสามสิบห้า แม่ถึงจะเป็นห่วงจริงๆ”
“พัฒน์ดูดี ดังนั้นไม่ว่าเขาจะสวมเสื้อผ้าแบบไหน เขาก็หล่อมาก”
พอญาณินรู้สึกสงสารลูกชายของเธอที่ลำบากแล้ว ก็ชมเชยในความเก่งของลูกเขยต่อ
เธอยังต้องขอบคุณพระเจ้าที่ให้เธอฟื้นขึ้นมาหลังพบลูกสาวของเธอ แถมยังมีลูกเขยที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย
แม้ว่าชีวิตการแต่งงานของเธอกับไซม่อนจะพังทลาย และไม่สามารถย้อนกลับไปได้ แต่ชีวิตที่เหลือของเธอจะดีกว่าชีวิตครึ่งแรก
“แม่คะ แม่ไม่ชมลูกสาวแม่บ้างเหรอ”
“ลูกมีอะไรให้ชมด้วย นอกจากกินเป็นนอนเป็นโกหกเป็น ลูกมีอะไรให้แม่ชมบ้างล่ะ”
เทวิกา: แม่แท้ๆ!
เป็นแม่แท้ๆแน่นอน!
ไซม่อนพาครอบครัวไปที่คฤหัสน์
หลังจากลงจากรถ เทวิกาแตะตัวชายข้างตัวเธอและพูดเบาๆว่า: “คุณสามี ที่นี่เหมือนกับคฤหัสน์สาระทาใช่ไหม แต่ว่าเงียบสงบกว่าและไม่รู้สึกหดหู่ใจ”
เธอถอนหายใจอีกครั้งว่า: “พ่อของฉันรวยจริงๆ การสร้างคฤหาสน์แบบนี้ ไม่เพียงต้องการเงินเท่านั้น แต่ยังต้องการความรักและความเสน่หาด้วย”
แวบแรกบอกได้เลยว่าพ่อของเธอสร้างบ้านหลังเล็กนี้ให้แม่ของเธอ
เรียกว่าเป็นบ้านหลังเล็ก แต่ก็ไม่เล็กเลย
เป็นคฤหัสน์ขนาดใหญ่ที่แท้จริง
ยศพัฒน์พูดอย่างใจเย็นว่า: “ถ้าเธอชอบ หลังจากที่กลับไปฉันสามารถซื้อที่ดินและสร้างคฤหาสน์แบบนี้ให้เธอ”
เทวิกามองเขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่จำเป็นหรอกมั้ง วิลล่าของเราก็ดีมากอยู่แล้ว ฉันชอบมันมาก”
ยศพัฒน์ยิ้ม
เขาตัดสินใจไว้แล้วในใจว่าเมื่อกลับเมืองแอคเซสซ์แล้ว เขาจะเลือกที่ที่มีวิวสวย ซื้อที่ดินผืนใหญ่ และสร้างคฤหาสน์แห่งความรักให้กับภรรยาสุดที่รักของเขา
ไม่ยอมแพ้ให้พ่อตาแน่
“มีห้องของพวกเธออยู่ชั้นบน ส่วนเครื่องใช้วิตประจำวันก็เตรียมไว้ให้ล่วงหน้าแล้ว ใหม่เอี่ยมเลย ประยสย์ ยศพัฒน์ พวกนายขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบนก่อน”
ไซม่อนพาภรรยาและลูกสาวเข้าไปโดยมีพ่อบ้านเป็นคนนำทางไปยังห้องโถ่งที่สวยงามของบ้านหลังใหญ่ และในขณะเดียวกันก็ให้ลูกชายและลูกเขยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชั้นบน
เขาพูดกับลูกสาวอีกครั้งว่า: “วิกา วันนี้ลูกก็พาแม่ของลูกเดินเล่นแถวนี้ก่อน และถ้าอยากพักอยู่ที่นี่ก็ได้เช่นกัน บริษัทพ่อยุ่งอยู่ ดังนั้นพ่อกลับบริษัทก่อนนะ”
ไซม่อนยังไม่ทันนั่งลง พอพูดจบเขาก็หันหลังกลับและเดินออกไปพร้อมกับบอดี้การ์ด
“พ่อคะ พ่อยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย”
ไซม่อนหันศีรษะและเหลียบมองสีหน้าของญาณิน เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่แยแสของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดและพูดออกมาว่า: “ไม่เป็นไร ไม่กินข้าววันหนึ่งก็ไม่หิวตายหรอก”
“อยู่กับแม่ดีๆนะ”
เขามองดูญาณินอย่างลึกซึ้งและจากไปพร้อมกับบอดี้การ์ดของเขา
คฤหาสน์สาระทาเต็มไปด้วยบรรยากาศที่อึมครึม ภรรยาและลูกสาวของเขากลับเมืองซูเพร่าแล้ว เขาจึงไม่จำเป็นต้องซ่อนคฤหัสน์สาระทาอีก เขาได้สร้างภาพรักลูกสาวไว้ในสายตาของชาวเมืองซูเพร่ามานานแล้ว
ให้ลูกสาวเข้าพักคฤหัสน์สาระทา ใครจะพูดอะไรได้อีก
“ไม่ว่างานในบริษัทจะยุ่งแค่ไหน พ่อกินข้าวเช้าก่อนค่อยกลับบริษัทสิ ใช้เวลาไม่มากหรอกคะ”
หลังจากที่พ่อของเทวิกาจากไป เธอก็เอาแต่พูดว่าสงสารพ่อที่ยังหิวข้าวอยู่
เมื่อฟังที่ลูกสาวบ่นแล้ว ญาณินก็สะกิดจมูกของเธอด้วยความโกรธและพูดว่า: “พี่ชายของลูกยังไม่ไปเลย ถ้าสงสารพ่อที่อาจจะยังหิวอยู่ ก็แพ็คใส่กลองแล้วให้พี่ชายของลูกเอาไปส่งที่บริษัท”
“อยู่มาครึ่งชีวิตแล้วยังหิวข้าวได้อีก สมน้ำหน้า ทำให้ใครดูกัน คิดว่าฉันจะสงสารเหรอ ถ้าเขาหิวตายไปแม่จะเห็นแก่เคยเป็นสามีภรรยากัน แม่จะโทรเรียกรถปอเต็กตึงมาแล้วส่งพวงหรีดสวดส่งเป็นครั้งสุดท้ายให้”
เทวิกา: “……แม่คะ สิ่งที่แม่พูด….. รู้สึกคุ้นหูมาก ใช่แล้ว กนกอรนั่นเอง กนกอรเคยพูดแบบนั้นกับนฤเบศวร์บ่อยๆ และบอกนฤเบศวร์อย่าลืมโอนทรัพย์สินทั้งหมดของเขาให้เธอก่อนที่เขาจะตาย เพื่อให้เธอได้เป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองแอคเซสซ์”
“ฮ่าๆๆ มีฉันอยู่ทั้งคนกนกอรคงกลายเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยที่สุดไม่ได้หรอก แต่ยังเป็นอันดับสองได้”
ญาณินมองไปที่ลูกสาวของเธอโดยพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
“หนูไปเตรียมอาหารเช้าให้พ่อก่อนนะคะ”
เทวิกากลัวจะถูกแม่ของเธอดุ เทวิกาจึงรีบหลบหน้า
เมื่อประยสย์กำลังจะออกไป เทวิกายัดกล่องอาหารใส่มือพี่ชายของเธออย่างเคร่งขรึม และสอนให้พี่ชายของเธอโกหกว่า: “พี่ช่วยส่งกล่องอาหารอันนี้ไปให้พ่อที แล้วบอกว่าแม่ของเราเป็นห่วงเขาที่หิวอยู่ เลยให้พี่เอาไปให้ที่บริษัท”
ประยสย์โบกมือให้บอดี้การด์มารับกล่องอาหารแล้วพูดอย่างขบขันว่า: “วิกา การโกหกต้องมีขีดจำกัด เธอคิดว่าพ่อจะเชื่อไหม”
“บางทีอาจจะเชื่อนะ พ่อดื่มซุปขิงทั้งหมดที่ฉันทำให้เลยนะ ดูสิซุปขิงช่วยขับไล่ความหนาวเย็นในร่างกาย จนพ่อก็ไม่มีโอกาสเป็นหวัดด้วยซ้ำ”
เทวิการู้สึกภูมิใจ
พ่อของเธอต้องการใช้อาการหวัดเพื่อใกล้ชิดกับคุณแม่สุดสวยของเธอ แต่ก็โดนเธอทำลายไป
เทวิกาหวังว่าพ่อแม่ของเธอจะกลับมาคืนดีกันได้เหมือนเดิม แต่เธอก็รู้สึกว่าถ้าคืนดีกันเร็วเกินไป ก็ไม่คุ้มกับที่แม่ของเธอต้องบ้ามามากกว่ายี่สิบปี ดังนั้นบางครั้งเธออาจจะขัดขวางพ่อของเธอบ้าง เพื่อให้พ่อค่อยๆปลอบแม่
ตอนนั้นพ่อมีความลำบากใจจริงๆ
มันต้องเกี่ยวข้องกับเหตุกราดยิงครั้งนั้นแน่ๆ
ไม่ว่าในกรณีใด การเสียสละของพ่อได้ช่วยชีวิตของแม่และพี่ชายไว้
เราถึงได้อยู่พร้อมหน้ากันสี่คน
