คุณสามีพันล้าน – บทที่ 538 คู่สามีภรรยาที่อยู่ในสวน

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 538 คู่สามีภรรยาที่อยู่ในสวน

“อย่าลืมว่าความสัมพันธ์เราเป็นอะไรกัน”

ยศพัฒน์คุยกับตัวเอง แต่เขาก็ขี้เกียจตีสนิทกับนฤเบศวร์

วันนี้นฤเบศวร์เป็นเหมือนคนบ้า ถ้าเขาคุยกับคนบ้า ทั้งวันนี้อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุข

เทวิกายิ้มและพูดว่า: “ฉันคิดว่านายและนฤเบศวร์เป็นเหมือนเพื่อนที่แค้นแต่รักกันมาก”

“ที่รัก สิ่งที่พูดอยู่นั้นทำให้เข้าใจผิดได้นะ ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกว่าเขาและกนกอรเป็นศัตรูที่แค้นแต่รักกันมาก”

“….. ก็ได้ ฉันเคยบอกว่าทั้งสองคนเป็นศัตรูที่แค้นแต่รักกันมาก ตั้งแต่แรกพวกเขาสองคนจะเรียกว่าไม่เป็นศัตรูที่แค้นแต่รักกันมากได้ไง พอเจอกันก็พูดดีๆกันไม่ได้ ฉันยังวางแผนจะใช้เขาทั้งสองเป็นพระเอกนางเอกในบทความใหม่ แต่ฉันไม่มีเวลาทำเลย”

หนังสือที่เธอเคยแต่งอยู่นั้น เดิมทีเธอต้องการจะจบเรื่องให้เร็วกว่านี้ แต่ตามช่องทางต่างๆได้ผลลัพธ์ที่ออกมาดี ดังนั้นทั้งทางอินเทอร์เน็ตและบรรณาธิการจึงอยากให้เธอยังไม่จบเรื่อง

แน่นอนว่าบรรณาธิการยังไม่รู้ว่าเธอกลายเป็นภรรยาของมหาเศรษฐี หรือเป็นทั้งลูกสาวของมหาเศรษฐีอีกคนหนึ่ง

เมื่อก่อนถ้าเธอไม่ออกหนังสือ เธอจะต้องกังวลกับเรื่องค่าเช่าร้านเสมอ

แต่ถ้าตอนนี้ไม่ออกหนังสือ เธอก็ต้องกลับบ้านไปสืบทอดมรดกหลายหมื่นล้าน

ในเมื่อบรรณาธิการไม่ยอมให้จบเรื่อง งั้นทุกวันเธอก็จะเขียนตามจำนวนคำการอัปเดตที่ต่ำที่สุดของทุกวัน ซึ่งใช้เวลาไม่นานนัก อย่างน้อยก็เป็นการอธิบายแก่ผู้อ่านที่อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ

“ไว้ว่างเมื่อไรค่อยเขียนก็ไม่สาย แต่ว่าให้ทำเป็นงานอดิเรกดีกว่า อย่าหักโหมเหมือนเมื่อก่อนเลย”

ยศพัฒน์ยังคงสนับสนุนงานเขียนของภรรยาที่รักของเขา ถือเป็นงานอดิเรก เขียนเมื่ออยากเขียน พักเมื่อไม่อยากเขียน ไม่พึ่งพาการเขียนเพื่อหาเลี้ยงชีพ

“ในสภาพแวดล้อมตอนนี้ ถึงฉันอยากเขียนก็เขียนไม่ออก แม้แต่จำนวนคำการอัปเดตที่ต่ำที่สุดของทุกวันก็ยังปวดหัวเลย”

การเขียนต้องใช้ความเงียบสงบ

ทว่าคฤหาสน์สาระทาเต็มไปด้วยเสียงอึกทึก และไม่เคยหยุดตั้งแต่เธอกลับมาจนถึงตอนนี้

ไม่น่าแปลกใจเลย ใครก็ตามที่รู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลสาระทา ต่างบอกเธอว่าตระกูลสาระทานั้นน้ำลึก ไม่สงบสุข ผู้ชายทะเลาะกันนอกบ้าน ผู้หญิงทะเลาะกันในบ้าน ทะเลาะกันทุกวัน จนรู้สึกเหนื่อยล้ามาก

ยศพัฒน์กอดเธอแน่น “มันจะดีขึ้นแน่”

เทวิกาวางศีรษะของเธอไว้บนไหล่ของเขา มองชมทิวทัศน์ที่ห่างไกลพร้อมกับเขา

ขาอันเรียวยาวของยศพัฒน์แตะที่พื้นเป็นครั้งคราว เพื่อผลักชิงช้าให้แกว่งไปมา โดยรอบตัวก็เงียบสงบ สามีภรรยากอดกันและรู้สึกมีความสุข

คฤหัสน์สาระทานั้นแตกต่างจากคฤหัสน์สาระทา แม้ว่ามันจะถูกสร้างมาเหมือนกันมาก แต่ที่นี่เงียบสงบมาก ไม่มีผู้บุกรุกจากภายนอก และผู้คนภายในบ้านก็ไม่เข่นฆ่ากัน

เทวิกาชอบที่นี่มากกว่า

ญาณินยืนอยู่ไม่ไกลจากลูกสาวและลูกเขยของเธอ เธอไม่ได้ไปรบกวนลูกสาวและลูกเขย เธอเพียงเฝ้าดูคู่หนุ่มสาวกอดกันเงียบๆและพูดคุยกัน

ในสายตาของเธอมีทั้งคำอวยพรให้กับลูกสาวและลูกเขย และยังมีความอิจฉา

ครั้งหนึ่งเธอกับไซม่อนก็เคยรักกันและมีความสุขมาก

ทว่าภายหลัง……

ญาณินถอนหายใจ ไม่อยากนึกถึงอดีต เพราะมันเศร้าเกินไป

เมื่อมองย้อนกลับไป ความโกรธแค้นของเธอยิ่งลึกล้ำมากขึ้น

บางครั้งเมื่อเธอคิดมากเธอก็ยังต้องปวดหัว เช่น วันนั้นจู่ๆเธอก็โคม่าซึ่งทำให้คนที่ห่วงใยเธอตกใจ

ตอนนี้ลูกๆของเธอโตกันหมดแล้ว ลูกสาวและลูกเขยก็มีความสัมพันธ์ที่ดี เธอไม่มีอะไรต้องกังวลอีก เมื่อไซม่อนแบ่งทรัพย์สินส่วนตัวของเขาให้ลูกสองคนเท่าๆกันตามที่พูดไว้ก่อนหน้านี้ เธอจะตามลูกสาวกลับไปใช้ชีวิตที่เมืองแอคเซสซ์

คฤหัสน์เมเปิลเหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจมากกว่า

เธอชอบที่นั่นและชอบบรรยากาศคฤหัสน์ตระกูลอริยชัยกุลด้วย

……

ในคฤหัสน์สาระทาบ้านของบ้านสาม คุณหญิงสามไม่รู้ทุบสิ่งของไปเท่าไหร่แล้ว จนทำความยุ่งเหยิงไปทั่ว

หญิงชราดูเหมือนจะเข้าข้างเธอและดุว่าชล แต่ในความเป็นจริงไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย เพราะหญิงชราไม่ได้บอกว่าจะจัดการกับเด็กในท้องของพลอยไพลินอย่างไร

อำนาจของตระกูลเลิศธนโยธาอยู่จุดสูงสุดของเมืองซูเพร่า ซึ่งหากพลอยไพลินต้องการคลอดลูกจะไม่มีใครหยุดเธอได้

เมื่อลูกของพลอยไพลินเกิด สถานการณ์ปัจจุบันจะแย่ลงไปอีก

คุณหญิงสามคิดอย่างโกรธแค้น เธอไม่สามารถนั่งดูทุกอย่างที่เธอทำมาถูกพลอยไพลินแย่งไป

ไม่ว่าตระกูลสาระทาจะต่อสู่แย่งชิงกันเองอย่างไร อย่างน้อยก็เป็นคนในสมาชิกตระกูลสาระทา แต่หากลูกของพลอยไพลินชิงทุกอย่างของเธอไป แค่คิดคุณหญิงสามก็รู้สึกอึดอัดใจ

หรือบอกความลับทุกอย่างที่รู้ให้ไซม่อนเลย

ไม่ได้!

เธอยังมีส่วนรู้เห็นทุกเรื่องที่เธอรู้และมีลูกชายคนโตของเธออีก ถ้ารู้ไปถึงหูไซม่อน เธอจะทำให้ชลและไวม่อนไม่เป็นสุข แต่เธอก็ไม่ได้อะไรดีเลย ซึ่งดูเหมือนจะทำให้ศัตรูเสียหาย ทว่าแท้จริงแล้วผั่งตนก็เสียหายไม่น้อยเหมือนกัน

เธอไม่สามารถทำแบบเช่นนั้นได้หากไม่จำเป็นจริงๆ

“กานต์”

คุณหญิงสองเข้ามาพร้อมกับลูกสาว

เธอมาที่นี่เพื่อปลอบใจณิชกานต์ โดยแสร้งทำเป็นใจดี

โดยปกติแล้ว คุณหณิงสามมักจะหยิ่งยโสมากกว่าเธอที่เป็นคุณหญิงสองซะอีก ฮ่าๆ ทว่าตอนนี้คนที่น่าสง

สารที่สุดน่าจะเป็นณิชกานต์

อย่างน้อยญาณินยังมีลูกชายที่ไว้ใจได้ กับลูกสาวที่มีความสามารถ

ส่วนลูกชายทั้งสองของบ้านสามถูกประยสย์บดขยี้มาโดยตลอด ซึ่งหากไม่ได้รับการคุมคลองจากตระกูลสาระทา เจนสันต้องการจะหาเลี้ยงตัวเองยังยากเลย

คุณหญิงสองลืมลูกชายของเธอไป เพราะหากลูกชายของเธอไม่ได้รับการคุมคลองจากตระกูลสาระทาแล้วก็หาเลี้ยงตัวเองยังยากเช่นกัน

ลูกๆทั้งสองครอบครัว นอกจากวิลล่าและบ้านพาณิชย์สองสามชุดก็อะไรไม่มีแล้ว และถ้าออกจากโอเอกรุ๊ปไป หากพวกเขาต้องการหากินจากการปล่อยเช่า ก็ไม่สามารถรักษาชีวิตที่ร่ำรวยตามที่ต้องการได้

แม้ว่าประยสย์จะทำงานในโอเอกรุ๊ปเสมอ แต่เขาก็มีทรัพย์สินภายนอกส่วนตัว มีบริษัทเป็นของตัวเอง และอื่นๆมากมาย ซึ่งมีสองแห่งที่ได้รับการจดทะเบียนแล้ว และธุรกิจของแต่ละแผนกในบริษัทเริ่มกลับสู่ปกติ ทำเงินได้ทุกวัน

นอกจากนี้ เขายังซื้ออสังหาริมทรัพย์และร้านค้าจำนวนมาก ซึ่งมีทั้งเปิดดำเนินการเองหรือปล่อยให้เช่า

ละทิ้งฐานะที่เขาเป็นตระกูลสาระทา เขาก็ถือเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จ และจะไม่อดตายหากไม่มีตระกูลสาระทา

ทรัพย์สินส่วนตัวของประยสย์ไม่ได้เพิ่งซื้อตอนนี้ เขาใช้เงินค่าขนมและเงินเก็บที่เก็บไว้หลายปีเป็นกองทุนเริ่มต้นตอนบรรลุนิติภาวะแล้ว ในฐานะนายน้อยของตระกูลสาระทา เงินค่าขนมในแต่เดือนของเขาสูงกว่าลุงทั้งสองคนของเขาอีก

แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกจะไม่ดีนักแต่พ่อของเขาก็ไม่เคยปฏิบัติต่อเขาในทางที่ไม่ดี ดังนั้นจึงสามารถเก็บเงินจากเงินค่าขนมที่เขาได้รับทุกเดือนได้

ส่วนลูกของบ้านสองบ้านสามก็มีเงินค่าขนมเช่นกัน แต่พวกเขาคิดว่าพวกเขาเป็นนายน้อยของตระกูลสาระทา และสิ่งที่ไม่ขาดเลยก็คือเงิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเก็บออมเงินจากค่าขนมรายเดือน บางครั้งอาจไม่พอใช้จ่ายจนต้องขอพ่อแม่ด้วยซ้ำ

เช่นเดียวกับเจนสัน เขาอายุน้อยกว่าประยสย์ครึ่งปี จนกระทั่งเขาเข้าทำงานโอเอ กรุ๊ปถึงจะค่อยเก็บเงินบ้าง

อย่าดูว่าผลงานของเจนสันในโอเอ กรุ๊ปก็ดีอยู่ จนมีช่วงหนึ่งใกล้เคียงกับประยสย์และมีความตั้งใจที่จะแทนที่ ทว่าโชคเขาไม่ดีนัก เขาขาดทุนเงินจำนวนมากทุกครั้งที่เขาลงทุน จนเขาต้องหันมาซื้ออสังหาริมทรัพย์เพื่อรอมูลค่าเพิ่ม

ตอนนี้ประยสย์สงสัยว่าที่เจนสันมักลงทุนล้มเหลวนั้น อาจเป็นฝีมือของพ่อ

แน่นอนว่าเขาก็ลงมืออย่างลับๆ ไม่อยากให้เจนสันมีทรัพย์สินภายนอกมากเกินไป

สิ่งที่ประยสย์ต้องการคือ หลังจากที่ลูกๆของบ้านสองบ้านสามถูกขับไล่ออกจากคฤหาสน์สาระทาแล้ว พวกเขาต้องไม่เหลืออะไรเลย

ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถบรรเทาความเกลียดชังในใจของเขาได้!