คุณสามีพันล้าน – บทที่ 542 หาเงินจากหน้าตา

รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 542 หาเงินจากหน้าตา

เมื่อเรากลับไปถึงคฤหัสน์สาระทาก็เป็นเวลาบ่ายสามครึ่งแล้ว

ความร้อนของดวงอาทิตย์ยังคงมีอยู่ ทว่าความหนาวเย็นยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

นอกจากนี้ยังมีลมแรงอีก

หลังจากลงจากรถ เทวิกาก็หดตัวลงทันทีที่ถูกลมพัด อุณหภูมิของเมืองซูเพร่าต่ำมาก

ตอนนี้เป็นเพียงฤดูใบไม้ร่วงเท่านั้น

ในเมืองแอคเซสซ์ ช่วงอากาศอบอุ่นตอนปลายฤดูใบไม้ร่วงยังคงออกอาละวาด ซึ่งอากาศร้อนจนทนไม่ได้หากไม่มีเครื่องปรับอากาศ

ทว่าที่นี่เริ่มมีสัญญาณของฤดูหนาวแล้ว

ทันใดนั้นก็มีเสื้อโค้ทพาดที่ไหล่ของเธอ ซึ่งไม่ต้องมองเธอก็รู้ว่าเป็นยศพัฒน์

“ที่รัก ฉันไม่หนาว”

เทวิกาต้องการคืนเสื้อโค้ทให้เขา

ยศพัฒน์ยืนกรานที่จะช่วยเธอสวมเสื้อโค้ทของเขา “เธอหดตัวลงตอนลงจากรถ ฉันเห็นแล้ว”

เทวิกาพึมพำอย่างมีความสุข: “ดวงตาของนายคมเหมือนมีด”

“คุณหนู คุณยศพัฒน์ พวกคุณกลับมาแล้วหรอครับ นายหญิงกำลังรออยู่ข้างในครับ”

ป้านิ้งออกมาต้อนรับพวกเขา

ยศพัฒน์หันหลังกลับและหยิบอาหารบำรุงเหล่านั้นออกจากรถ แล้วส่งให้ป้านิ้ง และเทวิกาพูดว่า: “ป้านิ้ง นี่คืออาหารบำรุงที่ฉันซื้อให้คุณย่าคะ”

ป้านิ้งคิดในใจ: นายหญิงจะขาดอาหารบำรุงเหล่านี้หรอ ทว่าบนใบหน้าเธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณหนูมีน้ำใจเหลือเกิน นายหญิงต้องดีใจแน่ค่ะ”

เทวิกาไม่พูดอะไรอีก เธออยู่ภายใต้อ้อมกอดของยศพัฒน์แล้วเดินเข้าไปในใจกลางคฤหาสน์ด้วยกัน

ป้านิ้งถืออาหารบำรุงและเดินตามหลังคู่หนุ่มสาว

เมื่อเห็นความสนิทสนมของทั้งคู่ มุมปากของป้านิ้งก็โค้งขึ้นแสดงรอยยิ้มประชดประชัน

ในบรรดาคู่รักในคฤหัสน์สาระทา มีคู่ไหนที่ตอนหนุ่มสาวไม่รักกันบ้าง

แต่แล้วตอนนี้ผลลัพธ์ของคู่นั้นๆต่างเป็นอย่างไรกันบ้างล่ะ

คุณหนูและคุณยศพัฒน์มีความสัมพันธ์ที่ดีในตอนนี้ แต่ไม่รู้ว่าจะดีกันนานแค่ไหน

หญิงชราไม่ชอบยศพัฒน์หลานเขยคนนี้จากใจเลย ซึ่งเธอมีความคิดที่จะเปลี่ยนหลานเขยคนนี้ และป้านิ้นอยู่กับหญิงชรามานาน ดังนั้นเธอจึงสัมผัสได้ถึงความคิดของหญิงชรา

ไม่ต้องพูดถึงหญิงชรา เพราะในคฤหาสน์แห่งนี้และแม้แต่ตระกูลสาระทานั้น ยกเว้นท่านผู้นำ ภรรยาของท่าน และนายน้อยที่ชื่นชมคุณยศพัฒน์ ทุกคนต่างรอคอยคุณหนูหย่ากับคุณยศพัฒน์ เพราะยังไงทั้งสองยังไม่ได้จัดงานแต่งงาน

ไม่ใช่ว่าคุณยศพัฒน์ไม่ดี แต่คุณยศพัฒน์นั้นดีเกินไปจนสร้างแรงกดดันให้ผู้บังคับบัญชา

หลังจากเข้าไปในคฤหาสน์ เธอเห็นหญิงชราและลูกสะใภ้ทั้งสองคนอยู่ที่นั่น

ทว่าคุณหญิงสามแต่งหน้าหนักมาก

เทวิกาเดาว่าคุณหญิงสามร้องไห้หนักมาก จนเธอต้องแต่งหน้าหนักเพื่อปกปิดมัน

เพียงแค่คุณหญิงสามอยู่ไม่เป็นสุข เทวิกาก็รู้สึกอารมณ์ดี

“คุณย่า อาสะใภ้สองและอาสะใภ้สาม”

เทวิกาเดินเข้าไปด้วยยิ้มออกมา เธอสวยและดูเหมือนหญิงชรามาก ด้วยรอยยิ้มนี้จึงทำให้ความไม่พอใจของหญิงชราหายไป

เมื่อเผชิญหน้ากับหลานสาวของเธอที่คล้ายกับเธอมาก หญิงชรามักจะรู้สึกว่าเธอกำลังมองดูตัวเองตอนสาวๆอยู่

เธอชอบเทวิกามากยิ่งขึ้น

ถ้าไม่ใช่เพราะการมีอยู่ของญาณิน หญิงชราคิดว่าความสัมพันธ์เธอกับหลานจะต้องที่ดีที่สุดในเมืองซูเพร่าแน่นอน!

“วิกากลับมาแล้วหรอ”

หญิงชรายิ้มอย่างใจดีและโบกมือให้เทวิกา “มา มานั่งข้างย่าสิ”

คุณหญิงสามที่แต่เดิมนั่งถัดจากหญิงชรา ก็ขยับย้ายไปด้านข้างเพื่อหลีกที่ว่างให้เทวิกา

เทวิกาครองที่นั่งคุณหญิงสามอย่างไม่แกร่งใจ

หลังจากส่งสัญญาณให้ป้านิ้มส่งอาหารบำรุงมาให้เธอ เทวิกาก็ยื่นอาหารบำรุงเหล่านั้นให้หญิงชรา และพูดอย่างอ่อนหวานว่า: “คุณย่าคะ ฉันเห็นว่าช่วงนี้คุณย่าท่าทีไม่ค่อยดี ฉันเลยซื้ออาหารบำรุงมาให้คุณย่าเพื่อบำรุงร่างกาย”

“สิ่งที่ไม่ขาดที่สุดในบ้านก็คืออาหารบำรุง”

ถึงหญิงชราจะพูดแบบนั้น แต่ก็ยังคงรับอาหารบำรุงไว้

“หนูไม่ได้เป็นคนซื้ออาหารบำรุงของที่บ้านสักหน่อย และนี่เป็นของที่หนูเตรียมไว้ให้คุณย่า เป็นความกตัญญูของหนูคะ”

หญิงชรายิ้มและพูดว่า: “ในเมื่อเป็นความหวังดีของหลานสาว งั้นย่าก็จะรับไว้”

คุณหญิงสองมองดูเทวิกาเกลี้ยกล่อมหญิงชราให้ยิ้มอย่างง่ายดาย แม้ว่าใบหน้าของเธอจะยังมีรอยยิ้ม แต่เธอก็บ่นพึมพำอยู่ในใจ

เทวิกาไม่ใช่เพราะใช้หน้าตาถึงได้รับความรักและทะนุถนอมหรือ

เทวิกา: ถ้าเธอเก่งจริง เธอก็มีใบหน้าที่เหมือนคุณย่าสิ

คุณหญิงทั้งสอง: ……

“วิกา เธอรูดบัตรซื้ออาหารบำรุงให้คุณย่าใช่ไหม”

คุณหญิงสามยิ้ม

“รูดบัตรแล้วผิดอะไรเหรอ” เทวิกาทำหน้างุนงง “หรือรูดบัตรซื้ออาหารบำรุงให้ย่าไม่ได้ ต้องซื้อเป็นเงินสดหรือติดบัญชีไว้เท่านั้นเหรอ”

คุณหญิงสามสำลัก จากนั้นก็พึมพำ: “ใช้แบล็คการ์ดของคุณย่าไปซื้ออาหารบำรุง นี่ไม่เหมือนกับการใช้เงินของคุณย่าเหรอ แล้วจะถือเป็นการตอบแทนบุญคุณได้ยังไง”

เทวิกาจับแขนหญิงชราทันทีและพูดอย่างเสียใจว่า: “คุณย่าคะ หนูใช้แบล็คการ์ดของคุณย่าซื้อของไม่ได้เหรอ คุณย่าให้บัตรกับหนู แล้วบอกว่าหนูสามารถรูดได้ตามต้องการ พูดว่าหนูชอบอะไรก็ซื้ออันนั้น แต่หนูแค่ชอบซื้ออาหารบำรุงให้คุณย่า นี่ก็ผิดเหรอคะ”

“ไม่ผิดหรอก ไม่ผิดหรอก ย่าให้บัตรนี้กับหลาน ก็เพื่อให้หลานใช้จ่ายตามที่หลานต้องการ”

หญิงชราจ้องเขม็งคุณหญิงสามหลายครั้ง “สะใภ้สาม เธอตาร้อนผ่าวที่ฉันให้แบล็คการ์ดกับวิกา แต่ก็ไม่ต้องจิกกัดขนาดนั้นก็ได้”

“ในเมื่อพวกเธอสองคนอยู่ตรงนี้กันแล้ว ฉันจะบออกให้รู้ว่า วิกาเพิ่งกลับมา ขาดอะไรก็ต้องซื้อมาเติมเต็มให้หมด และฉันใช้เงินตัวเองจ่ายให้เธอ หากใครในพวกเธอมีความคิดเห็นใดๆก็มาบอกฉัน อย่าไปรังแกวิกาและพูดติดหอกพกกระบองกับเธอ”

“ของๆฉัน ฉันอยากมอบให้ใครก็มอบให้ใคร และไม่ใช่ตาของพวกเธอที่จะมาพึมพำและแสดงความคิดเห็นมากมาย”

คิดว่าเธอไม่รู้เหรอว่าที่ลูกๆหลานๆยกย่องเธอก็เพื่อทรัพย์สินของเธอ

ทั้งครอบครัว ไม่ใช่ ทั้งตระกูลสาระทา ยกเว้นลูกชายคนโตที่ไม่มีความสัมพันธ์แม่ลูกที่ลึกซึ้งกับเธอ คนอื่นๆต่างก็หวังว่าจะมีส่นแบ่งจากเธอบ้าง

ถ้าเก่งจริงก็ไปหาเอาเองสิ

มีแต่คิดจะแบ่งแยกทรัพย์สินของคนอื่น

เมื่อนึกถึงทรัพย์สินของลูกชายคนโตที่มีมากกว่าหลายแสนล้าน หญิงชราถอนหายใจในใจ ความมั่งคั่งทำให้เกิดเหตุร้าย แต่ความมั่งคั่งก็ซื้อใจคนได้เช่นกัน

ทั้งฝ่ามือและหลังมือเต็มไปด้วยเลือดเนื้อเชื้อสาย บางครั้งแม่อย่างเธอก็ยากที่จะเป็นเหมือนกัน

ลูกคนโตเป็นพี่ชายคนโต เขารวยมาก ดังนั้นจะแบ่งปันเล็กน้อยให้น้องชายสองคนก็ไม่เห็นจะเสียเลือดเสียเนื้อเลย ทุกคนเป็นครอบครัวเดีนวกัน ไม่เห็นต้อง……

หญิงชราไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป

ในใจของเธอ ไซม่อนลูกชายคนโตคนนี้ไม่ได้ทำหน้าที่ของพี่ชายให้ดี ผลัดดันน้องชายสองคนให้ทำเงินมากมาย แต่กลับสนใจกระเป๋าเงินของตัวเอง โดยไม่คำนึงถึงความยากจนของน้องชายทั้งสอง

ถ้าเทวิการู้ว่าหญิงชราคิดกับพ่อของเธอแบบนี้ เธอน่าจะพลิกโต๊ะ

ถ้าคุณหญิงสองกับคุณหญิงสามอยู่กันแบบแร้นแค้น งั้นคนที่จนจริงๆจะถือว่าอะไร

“วิกา ลองดูรายชื่อนี้สิ”

ที่คุณหญิงสามฟื้นฝอยหาตะเข็บก็เพื่อเตือนหญิงชราให้เอาแบล์คการ์ดคืนจากเทวิกา

หลังจากหญิงชราพูด คุณหญิงทั้งสองก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก พวกเธอทำได้เพียงเฝ้าดูหญิงชราส่งรายชื่อให้เทวิกา

เป็นรายชื่อของคนชนชั้นสูงในเมืองซูเพร่า ซึ่งรายชื่อนี้ไม่ใช่แค่รายชื่อเท่านั้นแต่ยังมีข้อมูล รูปภาพ หรือแม้แต่หมายเลขโทรศัพท์มือถือและเลขทะเบียนรถของทุกคนด้วย

“คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนมีหน้ามีตาในเมืองซูเพร่า ภรรยาและลูกของพวกเขาคือคนที่หลานจะต้องคบหาด้วยในอนาคต”

เทวิกาดูอย่างจริงจัง

มีหลายตระกูลที่หญิงชราวงไว้เป็นพิเศษ

เธอถามว่า: “คุณย่าคะ มีอะไรพิเศษกับคนของตระกูลเหล่านี้ที่ย่าวงไว้หรือเปล่าคะ”