รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 549 ไม่มีหัวข้อ
เวลาแห่งความสุขมักจะจบลงอย่างรวดเร็วเสมอ
พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า หมายความว่าคืนนี้กำลังจะมาถึง
กลางคืนในเมืองแอคเซสซ์ยังคงร้อนอยู่ ทว่าเทวิกาที่อยู่ในเมืองซูเพร่า เมื่อตกกลางคืนก็รีบสวมเสื้อโค้ททับอีกชั้น
ภายใต้ท้องฟ้าสีครามเดียวกัน ช่วงเวลาเดียวกัน สถานที่ต่างกัน มีอุณหภูมิที่ต่างกัน
บนเก้าอี้ชิงช้า เทวิกานั่งอยู่ที่นั่น มองไปยังท้องฟ้าที่ถูกแทนที่ด้วยสีดำในไม่ช้า และหยิบโทรศัพท์มือถือพูดคุยกับเพื่อนของเธอ
“พวกเธอตัดสินใจที่จะมาในช่วงสุดสัปดาห์เหรอ”
หลังจากได้ยินคำพูดของกนกอร เทวิกาก็มีความสุขมาก
เมืองซูเพร่าเป็นบ้านเกิดของเธอ และมีญาติพี่น้องมากมาย หลังจากกลับมา แม้ว่าเธอจะปรับตัวเข้ากับมันได้และใช้ชีวิตเหมือนปลาในน้ำ แต่เธอก็ยังคงชอบผู้คนและสิ่งต่างๆที่เมืองแอคเซสซ์มากกว่า
กนกอรยิ้มและพูดว่า: “ฉันเคยโกหกเธอเมื่อไหร่ ถ้าเธอต้องการอะไร ฉันจะนำมาฝากเธอ หรือเธออยากทานอาหารอะไรของเมืองแอคเซสซ์ ฉันจะได้ซื้อไปฝากเธอ”
“เดี๋ยวฉันจะโทรหาป้าพิชญ์สินี และถามเธอว่าเธอมีอะไรให้ฉันช่วยส่งไปให้ไหม”
กนกอรพูดกับตัวเอง
เทวิกาก็ไม่เกรงใจกับเธอ เธอพูดทุกอย่างที่เธออยากกิน และในตอนท้ายเธอพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า: “กนกอร ฉันต้องการมากเกินไปหรือเปล่า”
“เยอะกว่านี้ ฉันก็หามาให้ได้ และของที่เธอต้องการเป็นอาหารจากฟาร์มเกษตรทั้งนั้น แน่ใจหรือว่าจะให้ฉันเอาไปให้ ญาติๆในตระกูลของเธอที่ตาสูงไปอยู่เหนือหัว จะไม่ชอบเธอเพราะเหตุนี้ไหม”
เทวิกาเป็นคุณหนูคนโตของตระกูลสาระทา
ตระกูลอริยชัยกุลยอมรับได้ที่เทวิกาชอบอาหารจากฟาร์มเกษตร นั่นเป็นเพราะตระกูลอริยชัยกุลก็มีที่นาและปลูกผักผลไม้ผักมากมาย ดังนั้นพวกเขาจึงเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองได้
ทว่าตระกูลสาระทาไม่สามารถติดดินเหมือนตระกูลอริยชัยกุลได้
เผือก มันเทศ ข้าวโพดต่างๆที่วิกาชอบกิน ไม่แน่คุณหนูคุณชายของตระกูลสาระทาอาจไม่เคยกินมันเลยด้วยซ้ำ
“ฉันไม่จำเป็นต้องมองสีหน้าพวกเขาหรอก และไม่สนใจว่าพวกเขาจะชอบหรือรังเกียจไหม ฉันอยากกินอะไรก็กินอันนั้น ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องดู”
กนกอรยิ้ม “วิกา เธอเริ่มเท่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว สมแล้วที่เป็นคุณหนูของตระกูลสาระทา”
“ขอบคุณที่ชม”
เพื่อนทั้งสองหัวเราะผ่านโทรศัพท์ หลังจากหัวเราะ เทวิกาก็ถามว่า: “สามีของเธอจะพาเธอมาที่นี่ด้วยเครื่องบินส่วนตัวเหรอ ฉันจะถามพ่อแม่ของฉันดูว่าพวกเขาอยากมาไหม เธอสะดวกที่จะพาพ่อแม่ของฉันมาด้วยไหม”
แม้ว่าเธอมักจะคุยโทรศัพท์กับพ่อแม่บุญธรรมของเธอ แต่เทวิกาก็ยังอยากเจอพวกเขามาก
ห่างกันเพียงไม่กี่วัน แต่เธอรู้สึกเหมือนเป็นปี
เธอคิดถึงพ่อแม่ของเธอแล้ว!
“ได้แน่นอน”
กนกอรพูดอย่างใจกว้างว่า: “ถ้าคุณปู่กวินท์และคุณย่าโบว์อยากมา ฉันก็พาพวกเขามาด้วย ในเมื่อจะนัดเจอกัน เราชวนณิศามาด้วยไหม”
“ดีเลยๆ”
เทวิกามีความสุขมาก
เธอต้องการแบบนั้นมาก
กัญณิศาเป็นพี่สะใภ้ที่เธอเล็งไว้ หากพ่อแม่ของเธอยินดีที่จะมาเล่นสองสามวัน พี่ชายและกิติยาอาจมาด้วยกัน เมื่อพวกเขามาด้วยกัน ก็จะทิ้งให้กัญณิศาอยู่บ้านตามลำพังไม่ได้ พี่สะใภ้ของเธอเป็นห่วงนี่นา
“งั้นตกลงตามนี้”
“โอเค”
หลังจากวางสาย เทวิกาพูดอย่างตื่นเต้นและผลักชายที่อยู่ข้างหลังเธอว่า: “ที่รัก กนกอรจะมาหาฉันในวันหยุดสุดสัปดาห์”
ยศพัฒน์พูดอย่างอ่อนโยนว่า: “ฉันได้ยินแล้ว”
“ฉันจะโทรหาแม่ก่อน”
เทวิกาไม่สามารถทนรอจึงโทรไปที่บ้าน และสิรภพเป็นคนรับสาย
“พ่อคะ”
“วิกาเหรอ แม่วิกา ลูกสาวโทรกลับมาน่ะ วิการอแป๊ปนะ คุณยายของลูกต้องการคุยกับลูก”
สิรภพมอบโทรศัพท์ให้แม่เฒ่า ให้ยายและหลานสาวได้คุยกัน
คุณปู่กวินท์ที่ดูทีวีอยู่ข้างๆก็เข้ามาฟังด้วย เขาไม่อยากดูทีวีแล้ว มักคิดที่จะแย่งโทรศัพท์จากมือของหญิงชรา หลังจากถูกหญิงชราตบมือไป เขาก็พูดเสียงดังว่า: “วิกา หลานกินข้าวหรือยัง อยู่ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง”
“จะกลับมาเมื่อไหร่ ปู่คิดถึงหลานมากเลย”
“วิกา อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของคุณปู่ หลานใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่ให้มากๆ ไว้ว่างเมื่อไหร่ค่อยกลับมาหาเราก็ได้” คุณย่าโบว์พูดแล้วก็ตบสามีเธอไปทีนึง หยิบโทรศัพท์ออกห่าง และใช้มือข้างหนึ่งปิดไมค์โทรศัพท์ไว้ เธอกระซิบกับสามีของเธอว่า: “วิกาเพิ่งกลับไปได้ไม่กี่วันเอง คุณก็เรียกเธอกลับมาแล้ว คุณเคยคิดบ้างไหมว่าตระกูลสาระทาจะรู้สึกอย่างไร”
คุณปู่กวินท์พึมพำ: “ก็ฉันคิดถึงหลานสาวนิ แค่ถามก็ไม่ได้เหรอ”
หลานสาวที่เลี้ยงดูดั้งอัญมณี ถูกครอบครัวทางสายเลือดเจอแล้วพากลับไป แม้ว่าวิกาจะกลับมา แต่คุณปู่กวินท์ก็รู้สึกว่าหลานสาวที่มีค่าของเขาถูกพรากไป
ในวันที่เทวิกากลับเมืองซูเพร่า คู่สามีภรรยาสูงวัยไม่ต้องการเผชิญกับความเจ็บปวดจากการพลัดพราก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ไปส่งเธอที่สนามบิน เพียงแค่ให้คำแนะนำเล็กน้อยผ่านทางโทรศัพท์
ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากการโทรสิ้นสุดลง คู่สามีภรรยาสูงวัยไม่มีอารมณ์จะกินอะไรตลอดทั้งวัน ต่างคนก็ต่างถืออัลบั้มรูป พลิกดูรูปถ่ายของวิกาตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คืนนั้นคุณย่าโบว์เรียกชื่อวิกาขณะนอนหลับ
“คุณปู่คะ วันมะรืนกนกอรพวกเขาจะมาเที่ยวเล่นกันสองวัน คุณปู่กับคุณยายและพ่อกับแม่อยากมาด้วยไหม ถ้ามาหนูจะให้กนกอรไปรับ”
คุณย่าโบว์รีบเอามือถือแนบหูแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ปู่กับย่าแก่แล้ว ไปไหนไกลขนาดนั้นไม่ไหวหรอก พวกเราไม่ไปแล้ว ไว้กลับมาช่วงปีใหม่ก็พอ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรามาก พวกเราสบายดี”
“พี่ชายของหลานและกิติยามักจะกลับมาหาเราเสมอ วิกาอยู่ที่นั่นสบายใจได้ ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก วิกาพวกเขาดีกับหลานไหม”
สิ่งที่คุณย่าโบว์กังวลที่สุดคือหลานสาวของเธอจะไม่สามารถปรับตัวได้เมื่อเธอกลับไปที่ตระกูลสาระ และตระกูลสาระทาจะต้อนรับวิกาจริงๆไหม
เธอเคยพบกับคนของตระกูลสาระทาแล้ว และรู้สึกว่าพวกเขาอยากที่จะเข้าหา
เมื่อคิดว่าผู้นำตระกูลสาระทาเป็นพ่อของวิกา คุณย่าโบว์คิดว่าวิกาคงจะไม่ถูกรังแกหรอก และวิกาของพวกเขาก็ไม่ใช่คนที่จะมารังแกได้ง่ายๆ
“คุณย่าคะ นั่งเครื่องบินไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงแล้ว นฤเบศวร์มีเครื่องบินส่วนตัว ซึ่งสะดวกมาก และหนูสบายดี คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะ”
วิกาพยายามเกลี้ยกล่อมปู่และย่าของเธอให้มาเล่นด้วยกันสักสองสามวัน
ทว่าคุณย่าโบว์ปฏิเสธตลอด ส่วนคุณปู่กวินท์ก็บ่นพึมพำภรรยาเขาที่ไม่ถามความคิดเห็นของเขาก็ปฏิเสธแทนเขาไป
เทวิกาผลัดกันพูดคุยกับสมาชิกในครอบครัวตระกูลวาชัยยุง ทว่าท้ายที่สุด แม้แต่พ่อแม่บุญธรรมก็ยังเกลี้ยกล่อมไม่ได้ ซึ่งทำให้เทวิกาค่อนข้างหดหู่ใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่บุญธรรมของเธอพูดถึงว่าจะเตรียมอาหารของฟาร์มเกษตรที่เธอโปรดปรานให้กนกอรส่งมาให้ เทวิกาคงคิดว่าเธอถูกพ่อแม่บุญธรรมทอดทิ้งหลังจากกลับไปหาครอบครัวทางสายเลือดของเธอซะอีก
หลังจากวางสาย เทวิกายังคงรู้สึกหดหู่ เธอพูดกับสามีของเธอว่า: “พัฒน์ ฉันเลือกที่จะกลับเมืองซูเพร่า เป็นการทำร้ายจิตใจพ่อแม่มากไปใช่ไหม ฉันรู้สึกว่าพวกเขาพยายามแยกเราออกห่างจากกัน”
“ฉันคิดถึงพวกเขามาก พวกเขาไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอ ไม่อยากมาพบฉันบ้างเหรอ”
เมื่อพูดแบบนี้ เทวิกาก็อยากจะร้องไห้
ยศพัฒน์หันจากข้างหลังมาอยู่ข้างๆเธอ นั่งลงข้างๆ กอดไหล่ของเธอและปลอบโยนว่า: “อย่าคิดมากเลย สำหรับพวกเขาแล้วเธอคือชีวิตของพวกเขา ที่พ่อแม่ไม่อยากมา ก็เพราะเขารู้ว่าความรู้สึกเธอต้องเอียงไปทางพวกเขาแน่”
