รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 556 น่าสงสัย
เมื่อยศพัฒน์เห็นแบบนั้น ก็รีบลงไปจากรถทันที
ญาณินก็ลงจากรถตามไปด้วยอีกคน
“วิกา”
ยศพัฒน์เดินเข้าไปใกล้ มองเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเทวิกา “เด็กคนนี้มาอยู่ข้างถนนได้ยังไง？”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อกี้ตอนที่กำลังคุยกับแม่อยู่นั้น ก็หันหน้าไปเห็นเขานั่งอยู่ข้างถนน กังวลว่าเขายังไม่รู้เรื่องอะไรวิ่งไปเรื่อยเปื่อย ตัวก็เล็ก ถ้าคนขับรถมองไม่เห็นเขา จะอันตรายมาก”
นี่เป็นสาเหตุที่เทวิกาให้คนขับรถจอดรถกะทันหันนั่นเอง
ตอนที่เทิวกาลงไปจากรถนั้น บอดี้การ์ดทั้งหมดก็ได้ลงจากรถตามไปด้วย เวลานี้ พวกเขาได้ล้อมรอบเทวิกาไว้ให้อยู่ตรงกลาง
ในปีนั้น ตอนที่คุณผู้หญิงยังเป็นบ้าอยู่นั้น ในวันที่ฝนตกวันนั้น ถูกปืนยิง คุณผู้ชายเข้าไปบังกระสุนนัดนั้นแทนคุณผู้หญิงอย่างไม่คิดชีวิต จนเกือบเสียชีวิตไป หลังจากที่คุณผู้ชายพ้นขีดอันตรายแล้ว ท่าทีที่มีต่อคุณผู้หญิงยิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา และในเวลาเดียวกันก็ได้สั่งบรรดาบอดี้การ์ด เวลาที่คุณผู้หญิงออกจากบ้าน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม สั่งให้พวกเขาล้อมรอบคุณผู้หญิงให้อยู่ตรงกลาง เพื่อป้องกันเรื่องกราดยิงเกิดขึ้นอีกครั้ง
เด็กผู้ชายคลายมือที่กอดคอเทวิกาไว้ออก แล้วหันหน้าไปมองยศพัฒน์กับญาณิน
เมื่อยศพัฒน์เห็นหน้าตาของเด็กน้อยชัดเจน เด็กน้อยหน้าตาน่ารักมาก ผิวขาวนุ่มนวล และอิ่มเอิบอ้วนท้วน ดูก็รู้ว่าเป็นแก้วตาดวงใจของที่บ้าน ถึงเลี้ยงดูได้ดีขนาดนี้
เขายื่นมือไปจับเสื้อผ้าของเด็กน้อย เนื้อผ้าดีมาก มือทั้งสองข้างของเด็กน้อยได้ใส่กำลังทองไว้ด้วย บนเสื้อผ้ามีเข็มกลัดยึดติดเครื่องรางเพื่อความปลอดภัยที่พับเป็นรูปสามเหลี่ยมติดอยู่ด้วย
“เขาตัวเล็กขนาดนี้ น่าจะยังเดินไม่เป็นมั้ง？เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินมาถึงที่นี่ด้วยตัวเอง ถนนเส้นนี้ขับผ่านไปถึงคฤหาสน์ของตระกูลสาระทาเท่านั้น นอกจากคนของตระกูลสาระทาและแขกที่มาเยือนแล้ว ไม่มีคนขับผ่านเส้นทางนี้เด็ดขาด”
ยศพัฒน์เต็มไปด้วยความสงสัยเกี่ยวกับเด็กผู้ชายที่โผล่ออกมาอย่างกะทันหันคนนี้
“เขาต้องถูกทอดทิ้ง หรือไม่ก็ถูกคนอุ้มมาทิ้งไว้ที่นี่แน่นอน”
เทวิกามองเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน มองดูแล้ว เด็กคนนี้แข็งแรงดี เด็กที่แข็งแรง ใครจะไปอยากทอดทิ้ง？หรือว่าถูกคนอุ้มไป
แล้วจงใจมาทิ้งไว้ที่นี่？
ถ้าเป็นไปตามที่ยศพัฒน์พูด ถนนเส้นนี้สิ้นสุดที่คฤหาสน์ของตระกูลสาระทา และเป็นเพียงถนนเส้นเดียวที่ตระกูลสาระทาออกไปข้างนอกได้ เอาเด็กคนนี้มาทิ้งไว้ที่นี่ คงไม่ใช่อยากให้คนของตระกูลสาระทาขับรถมาชนเด็กตายหรอกนะ จากนั้นค่อยผูกความแค้นกับตระกูลสาระทา？
ถ้ามีแผนร้ายแอบแฝงอยู่ และคนที่ทำแบบนี้ ต้องเป็นคู่อริกับตระกูลสาระทาแน่ คู่อริของตระกูลสาระทาคือตระกูลไหน？เทวิกาไม่รู้ แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าอาจเป็นฝีมือของตระกูลเลิศธนโยธาก็เป็นได้
ตระกูลเลิศธนโยธามองภายนอกไม่ใช่คู่อริของตระกูลสาระทา ความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูลดูแล้วเหมือนสนิทใกล้ชิดกันอยู่
“พวกเราพาเขาไปก่อน แล้วส่งเขาไปที่สถานีตำรวจ”
ยศพัฒน์ตอบอืมออกมา “ส่งไปที่สถานีตำรวจก่อน ถ้ามีคนทำเด็กหายจริง ต้องไปแจ้งตำรวจแน่นอน”
ลูกคือแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ ถ้าหาย พ่อแม่ต้องเสียใจจนตายแน่ ฉะนั้นต้องมีการแจ้งตำรวจอยู่แล้ว
ส่งเด็กคนนี้ไปสถานีตำรวจดีที่สุด ให้ทางตำรวจช่วยตามเด็กตามหาพ่อแม่ด้วย
“ผมมาอุ้มเขาดีกว่า”
ยศพัฒน์เห็นเด็กน้อยอ้วนท้วน กังวลว่าภรรยาอุ้มแล้วจะเหนื่อย จึงยื่นมือออกไปเพื่อจะอุ้มเด็กน้อย แต่ถูกเด็กน้อยผลัก มือที่เขายื่นไปให้ออกห่าง จากนั้นหันหน้า แล้วเอามือทั้งสองข้างกอดคอของเทวิกาไว้ “หม่าม้า หม่าม้า”
แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้ยศพัฒน์อุ้ม
ยศพัฒน์： “……วิว่า เขาเรียกคุณหม่าม้า！”
เทวิกายังไม่เคยท้องมาก่อน แต่เด็กคนนี้กลับเรียกเทวิกาหม่าม้า มันคือการแย่งสรรพนามของลูกเขาไป
“เขาน่าจะเพิ่งฝึกเรียกหม่าม้าเป็น เด็กบางคนตอนเพิ่งฝึกเรียกคนเป็นใหม่ๆ เห็นหน้าใครก็เรียกตามนั้นหมด”
เทวิกาและสามียังไม่เคยเป็นพ่อแม่คนมาก่อน ไม่เคยมีประสบการณ์เลี้ยงลูกเลย แต่ญาณินเคยผ่านประสบการณ์มา เธออธิบายอย่างตลกออกมาว่า “เมื่อก่อนธนัทก็เป็นแบบนี้ ตอนอายุยังไม่ถึงขวบและเรียกคนเป็นแล้วนั้น จะเรียกป่าป๊า ไม่ว่าเจอหน้าใคร ไม่สนว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เขาก็เรียกป่าป๊าหมด จนตัวขึ้นอีกหน่อย เขาถึงไม่เรียกไปเรื่อยเปื่อย”
เธอยื่นมือออกไป อยากอุ้มเด็กน่ารักคนนี้
เด็กน้อยไม่อยากให้ยศพัฒน์อุ้ม แต่ไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดของญาณิน หลังจากที่ถูกญาณินอุ้มไปแล้ว เขายิ้มให้กับญาณิน ยิ้มโชว์ฟันน้ำนมหกซี่ออกมา จากนั้นกอดคอของญาณินไว้ เอาศีรษะมุดเข้าไปในไหล่ของญาณิน แล้วเรียกออกมาว่า： “หม่าม้า”
เทวิกาและสามี： “……”
ญาณินยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “เหมือนธนัทตอนเด็กทุกอย่าง”
ญาณิน：……คุณป้า อย่าเปิดเผยความลับของผมอีกได้ไหม ผมอายเป็นเหมือนกันนะ？
“ขึ้นรถก่อนดีกว่า”
ญาณินเป็นแม่ เมื่อเผชิญกับเด็กน้อย หัวใจยิ่งอ่อนโยน เธอไม่ได้ส่งเด็กน้อยคืนกลับไปให้ลูกสาวอีก แต่เธออุ้มเด็กน้อยขึ้นรถด้วยตัวเอง
เด็กน้อยไม่กลัวคนแปลกหน้าเลย หลังจากขึ้นรถแล้วนั่งอยู่บนในอ้อนกอดของญาณิน ปีนป่ายไปมา อยู่กับที่ไม่ได้เลย
และเมื่อนั่งไปได้แค่สองนาที เขาก็ฉี่ออกมา
เนื่องจากเขาไม่ได้ใส่แพมเพิส จึงฉี่ใส่เสื้อผ้าของญาณินจนเปียก
“แม่”
เทวิกาเห็นเสื้อผ้าของแม่ถูกฉี่ใส่เปียกไปพื้นใหญ่ จึงรีบอุ้มเด็กมา อย่างกระวนกระวาย
ญาณินยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ไม่เป็นไร เด็กก็เป็นแบบนี้แหละ”
เด็กน้อยที่ฉี่ใส่ญาณิน ยังคงยิ้มให้เธออยู่ ทำให้ทุกคนยิ้มไม่ได้คายไม่ออก เทวิกาอดไม่ได้ที่จะเอาหน้าไปเข้าใกล้เขา แล้วกัดลงไปที่แก้มอ้วนท้วนของเขาเบาๆ “เจ้าตัววุ่น”
“เดี๋ยวไปซื้อแพมเพิสที่ซูเปอร์มาร์เก็ตก่อน”
ยศพัฒน์เสนอแนะออกมา เขาเองก็หยิกไปที่แก้มของเด็กเบาๆ ครอบครัวของเด็กเลี้ยงเด็กมาได้ดีมาก เพราะมือที่ไปสัมผัสน้องผิวพรรณดีมาก
ยศพัฒน์อดไม่ได้ที่จะหยิกเพิ่มไปอีกสองครั้ง ทำให้เด็กน้อยโกรธ แล้วผลักมือเขาออก ถึงแม้แรงจะไม่เยอะ แต่ก็ดูออก ว่าเด็กน้อยคนนี้อารมณ์ใหญ่เหมือนกัน
“ยศพัฒน์ มนุษยสัมพันธ์ที่ดีของคุณใช้กับเด็กไม่ได้เลยนะ”
“พ่อของเด็กคนนี้ต้องปรากฏตัวให้เห็นน้อยมาก ถึงทำให้เด็กน้อยไม่ชอบผู้ชาย ชอบแต่ผู้หญิง ปรกติน่าจะสัมผัสกับคุณแม่เป็นส่วนใหญ่ เวลาเจอผู้หญิงเลยเรียกหม่าม้าหมด”
เทวิกายิ้ม： “วิเคราะห์ได้อย่างมีเหตุมีผลเลยนะ”
เด็กน้อยอยู่ในอ้อมกอดของเทวิกาก็กระดิกตัวไปมาอยู่ตลอดเวลา และในที่สุดก็ไหลลงไปที่พื้น เทวิกาจึงปล่อยเขาออก เขาจับเบาะรถไว้ แล้วเดินไปเดินมา
“ยังเดินเองไม่ได้”
ญาณินพยุงร่างกายของเด็กไว้อย่างระวัง พูดออกมาอย่างเอ็นดูว่า： “น่าจะยังไม่ถึงหนึ่งขวบ”
คนเป็นพ่อแม่ หลังจากลูกหายตัวไป ต้องกระวนกระวายมากแค่ไหน
ก็เหมือนเธอในตอนนั้น หลังจากที่ลูกสาวถูกลักพาตัวไป เธอเหมือนคนบ้า และสุดท้ายก็กลายเป็นบ้าจริง
ความเข้าอกเข้าใจ จึงทำให้ญาณินยิ่งเอ็นดูเด็กน้อยคนนี้ เด็กคนนี้ถือว่าโชคดี ที่เจอพวกเขา มิฉะนั้นผลที่ตามมาจะเป็นหายนะแน่
เล่นไปได้สักพัก เด็กน้อยก็ปีนขึ้นไปบนอ้อมกอดของเทวิกา นั่งอยู่บนตักเธอ มืออ้วนๆ สองข้างนั้นกลับไปดึงเสื้อผ้าของเทวิกาทำให้ยศพัฒน์ที่มองเห็นรีบเอามือไปห้ามไว้ทันที เด็กน้อยเบ้ปาก แล้วร้องไห้ออกมา
ร้องไห้ไปด้วยดึงเสื้อผ้าของเทวิกาไปด้วย
เทวิกา： “……”
นี่คือกำลังหาของกินบนร่างกายของเธอเหรอ？
เธอไม่เคยป้อนนมและเลี้ยงเด็กมาก่อน
ญาณินพูดขึ้นว่า： “เขาหิวแล้ว” และหิวมากอีกด้วย ไม่งั้นคงไม่หาของกินบนตัวผู้หญิงคนไหนก็ได้แบบนี้หรอก
