รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 557 ยศพัฒน์ คุณมีลูกนอกสมรสเหรอ？
ยศพัฒน์อุ้มเด็กน้อยไปอย่างแข็งกร้าว เพราะกลัวเด็กน้อยจะหาของกินบนร่างกายของภรรยาเขา นั่นเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา
ถึงแม้จะเป็นเด็กน้อยอายุแค่หนึ่งขวบก็แย่งพื้นที่ส่วนตัวของเขาไม่ได้！
ถึงจะมีลูกในอนาคต หลังจากที่ลูกออกมาแล้ว เขาก็วางแผนจะให้ลูกกินนมผงอยู่แล้ว
แต่ถ้าเทวิกายืนยันที่จะให้ลูกกินนมแม่ เห็นแก่ที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา เขาสามารถให้เด็กๆ ครอบครองพื้นที่ส่วนตัวของเขาเป็นครั้งคราวได้
ส่วนลูกของคนอื่น ฝันไปเถอะ！
“ว๊าๆ ……”
เด็กน้อยร้องไห้อย่างหนัก และอยากเข้าไปหาเทวิกอีก แต่ยศพัฒน์ไม่ยอม ทำให้เด็กน้อยยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
“แม่ เขาดูแล้วไม่เหมือนเด็กโง่ แต่ทำไม……”
เห็นผู้หญิงก็คิดว่าเป็นแม่ จะหาของกิน
เทวิกากลัวว่าเด็กจะเป็นเด็กโง่ น่าจะมีปัญหาทางด้านสมอง เลยถูกคนในครอบครัวทอดทิ้ง？
ญาณินช่วยเกลี้ยกล่อมเด็ก แล้วพูดขึ้นว่า： “เขายังเด็ก น่าจะเป็นเพราะหิวมาก แล้วคิดว่าหนูเป็นแม่ เลยอยากหาของกิน”
เทวิกากึ่งเชื่อกึ่งสงสัย ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะจะส่งเด็กน้อยไปสถานีตำรวจ เธออยากพาเด็กน้อยไปตรวจอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลเหลือเกิน ตรวจดูว่ามีตรงไหนผิดปรกติหรือเปล่า
บนรถก็ไม่มีของกินเลย ทั้งสามคนจึงทำได้แต่เกลี้ยกล่อมไม่ให้เด็กน้อยร้องไห้
เด็กที่หิว นอกจากร้องไห้ก็คือร้องไห้ เกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่สำเร็จ
“คนขับรถ ขับเร็วหน่อย”
ญาณินอุ้มเด็กน้อยมาจากลูกเขยอย่างสงสาร แล้วเร่งให้คนขับรถขับเร็วกว่านี้อีกหน่อย
เมื่อเด็กน้อยร้องไห้จนเหนื่อย จึงนอนหลับไปในอ้อมกอดของญาณิน และยังคงมีน้ำตาอยู่บนใบหน้าของเขา
ญาณินช่วยเขาปาดน้ำตาออกอย่างสงสาร ช่างบาปกรรมจริงๆ เด็กเล็กขนาดนี้ก็โยนทิ้งไว้บนข้างถนน
ทำให้เธอนึกถึงวิกา ตามที่สิรภพเล่าให้ฟัง ตอนนั้นวิกาก็ถูกทิ้งไว้ในร่องน้ำข้างถนนเหมือนกัน เนื่องจากเธอร้องไห้ไม่หยุดสิรภพได้ยินเสียง จึงเก็บเธอไปที่บ้านเลี้ยงเหมือนลูกสาวตัวเอง และเติบโตขึ้นมาอย่างมีความสุขที่บ้านตระกูลวาชัยยุง
บางที อาจเป็นเพราะเหตุนี้ เด็กน้อยคนนี้ถึงชอบวิกามาก เห็นวิกาเป็นแม่
“วิกา ถ่ายรูปหน่อย แล้วส่งให้พี่ชายหนู ให้พี่ชายหนูตรวจสอบอย่างละเอียดให้หน่อย”
ญาณินเก็บความคิดที่คิดไปไกลกลับคืนมา แล้วสั่งลูกสาวออกมาอย่างอ่อนโยน
เทวิกาตอบอืมออกมา แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปของเด็กน้อย จากนั้นส่งไปให้พี่ชาย
เมื่อประยสย์ได้รับรูปถ่ายที่น้องสาวส่งมา เขารีบโทรศัพท์ทันที เมื่อเทวิการับโทรศัพท์ขึ้นมา เขาได้ถามออกมาว่า： “วิกา เด็กคนนี้ลูกใครเหรอ？คงไม่ใช่ลูกนอกสมรสที่ยศพัฒน์เลี้ยงไว้ข้างนอกหรอก？ไอ้หมอนั้น เขากล้าทำเรื่องผิดต่อเธอเหรอ……”
ยศพัฒน์ที่อยู่เฉยๆ ก็โดนลูกหลงได้แย่งโทรศัพท์มาจากมือของภรรยา แล้วอธิบายออกมาอย่างจริงจังว่า： “พี่ เด็กของนี้เก็บมา ไม่ใช่ลูกนอกสมรสของผม ผมไม่มีทางมีลูกนอกสมรสเด็ดขาด มีแต่ลูกในสมรสเท่านั้น”
ประยสย์โล่งใจออกมา “เก็บมาเหรอ？ยศพัฒน์ ขอโทษด้วย จินตนาการของผมมันเยอะไปหน่อย เลยโทษไปที่ตัวคุณก่อน ไม่ใช่ลูกนอกสมรสของคุณก็ดีแล้ว เก็บได้เหรอ？พวกคุณเก็บเด็กอ้วนคนนี้ได้ที่ไหน？เหมือนเด็กน้อยร่ำรวยที่วาดในปฏิทินปีใหม่ อ้วนท้วนสมบูรณ์ น่ารักจริงๆ”
แต่ก็ไม่ใช่อ้วนมากแบบนั้น สรุปก็คือ น่ารัก
“ผมกับวิกาพาแม่ไปเอารถที่ร้าน 4S เก็บเด็กน้อยได้ระหว่างทาง ตอนนั้นเด็กนั่งอยู่ข้างถนน รอบข้างก็ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย และไม่มีของใช้อย่างอื่น แม้แต่แพมเพิสก็ยังไม่มีเลย ไม่รู้ว่าเป็นลูกของบ้านไหน ไม่รู้ว่าถูกคนอื่นจงใจทิ้งไว้ข้างถนนหรือถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง”
“พี่ พี่ช่วยตรวจสอบดูว่าเมืองซูเพร่ามีคนทำเด็กหายไหม”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ประยสย์ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกประหลาด เด็กคนนี้หน้าตาน่ารักขนาดนี้ ดูแล้วก็แข็งแรงดี คนเป็นพ่อแม่จะทิ้งลูกได้ยังไง？นั่นก็คือถูกคนอุ้มไป แล้วจงใจทิ้งไว้ข้างถนน
ฉากนี้รู้สึกคุ้นเคยมาก ใช่แล้ว เหมือนน้องสาวในตอนนั้น
“ได้ เดี๋ยวผมให้คนไปตรวจสอบดู ตอนนี้พวกคุณเตรียมตัวจะไปเอารถใช่ไหม？ให้คนของร้าน 4Sส่งรถไปที่บ้านก็ได้ ไม่ต้องไปเอารถด้วยตัวเองหรอก”
“วิกาอยากออกมาสูดดมบรรยากาศข้างนอก”
ประยสย์ไม่พูดอะไรอีก
ผู้หญิงของตระกูลสาระทา นอกจากตอนเรียนหนังสือได้สูดอากาศของความเป็นอิสระแล้ว เวลาส่วนใหญ่จะถูกเรียกร้องให้อยู่แต่ในบ้าน
ถึงแม้วิกาจะแต่งงานแล้ว แต่ก็เพิ่งกลับมาได้ไม่นาน คุณหญิงย่ายังไม่ได้เรียกร้องให้วิกาทำตามกฎของตระกูลสาระทา แต่ว่าบรรยากาศของตระกูลสาระทาสร้างความอึดอัดให้วิกาไม่น้อย เธอชอบออกไปข้างนอก ชอบความอิสระของข้างนอก
เทวิกาเอาโทรศัพท์คืนกลับมา พูดคุยกับพี่ชายสองสามคำ สองพี่น้องถึงได้วางสายลง
“แม่ แม่คิดว่าเด็กคนนี้จะมีปัญหาไหม แล้วรักษายาก จึงถูกคนที่บ้านทอดทิ้ง？”
เทวิกาลูบใบหน้าของเด็กน้อย เวลานอนหลับ ยิ่งน่ารัก เหมือนเทวดาน้อยมาก ทำให้เธออยากจูบลงไปมาก
เธอคิดในใจ ถ้าหากเด็กน้อยถูกทอดทิ้งเพราะมีปัญหา เธอจะหาหมอที่ดีที่สุดช่วยรักษาเด็ก เมื่อรักษาหายแล้ว เธอจะคุยกับยศพัฒน์ รับเลี้ยงเด็กคนนี้ เลี้ยงเด็กให้โต ให้เป็นคนเก่ง แล้วให้พ่อแม่แท้ๆ ของเด็กน้อยเสียใจภายหลัง
“แต่ดูภายนอก ไม่เหมือนเด็กผิดปรกติ”
ญาณินก็คิดถึงปัญหาข้อนี้เหมือนกัน
“แต่ว่าก็ต้องไปตรวจเช็คก่อน ถึงจะรู้ว่าเด็กผิดปรกติหรือเปล่า ส่งเด็กน้อยไปสถานีตำรวจก่อนดีกว่า ยังไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงว่าทำไมเด็กน้อยถึงถูกทิ้งไว้บนข้างถนน พวกเราอย่าไปยุ่งวุ่นวายเยอะดีกว่า”
ถึงแม้ญาณินจะรู้สึกสงสารเด็กคนนี้ เห็นเขาแล้วทำให้นึกถึงวิกาในตอนนั้น แต่เธอก็ยังมีสติอยู่ ไม่ไปยุ่งวุ่นวายเยอะ
รอผลการตรวจสอบของลูกชายออกมาก่อนดีกว่า
ไม่แน่อาจเป็นแผนการที่คนอื่นขุดหลุมไว้ให้คนของตระกูลสาระทากระโดดลงไปก็ได้
“ไนท์ หาดูสิว่าที่ไหนมีร้านแม่และเด็ก แล้วจอดรถ ไปหาซื้อนำผงกระปุกหนึ่งให้เด็ก เดี๋ยวเขาตื่นขึ้นมา จะร้องไห้เพราะหิวนมอีก”
แพมเพิสก็ซื้อมาหนึ่งถุง
แบบนี้ถึงแม้จะส่งเด็กน้อยไปที่สถานีตำรวจ ทางตำรวจก็สามารถดูแลเด็กได้ ไม่ปล่อยให้เขาหิวและกระหายได้
คนชื่อไนท์ที่เป็นทั้งบอดี้การ์ดและคนขับรถ รีบตอบออกมาอย่างเคารพ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็มาถึงเมืองหลวงที่คึกคัก
ไนท์จอดรถไว้หน้าร้านแม่และเด็ก
“คุณผู้หญิง คุณหนูใหญ่ ผมลงรถไปซื้อนมผงดีกว่า”
ไนท์หันหน้าไปพูด แล้วถอดเข็มขัดนิรภัยออก
รถที่คุณผู้หญิงนั่งมีระบบกันกระสุนอยู่ นั่งอยู่บนรถปลอดภัยกว่า
เด็กน้อยที่เก็บได้ระหว่างทาง ไม่ว่าใครก็ต้องรู้สึกผิดปรกติ
บอดี้การ์ดต้องระวังอยู่ตลอดเวลา บางทีฆาตกรที่ต้องการฆ่าคุณผู้หญิงและคุณหนูใหญ่ อาจซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆ ร้านแม่และเด็กก็ได้ และรอให้พวกเธอลงจากรถไปซื้อนม จากนั้นค่อยลงมือ
คุณผู้ชายรักคุณหนูใหญ่มาก จะปล่อยให้เกิดอุบัติเหตุอะไรกับคุณหนูใหญ่และคุณผู้หญิงไม่ได้เลย
เทวิกาสั่งไนท์อย่างละเอียด： “นอกจากนมผง ขวดนม และแพมเพิสแล้ว ซื้อของเล่นมาด้วย รบกวนให้พนักงานในร้านช่วยล้างขวดนมให้หน่อย แล้วชงนมให้เรียบร้อย เพราะเด็กใกล้จะตื่นแล้ว”
“ได้ครับ”
หลังจากที่ไนท์ลงไปจากรถแล้ว ได้มองสำรวจซ้ายขวา สำรวจเสร็จแล้วถึงเดินเข้าไปในร้านแม่และเด็ก
ผ่านไปสักพัก เขาเดินออกมาจากร้านแม่และเด็ก มือข้างหนึ่งถือถุงไว้และขวดนมที่ชงนมเรียบร้อยแล้ว ส่วนมืออีกข้างถือแพมเพิสไว้
เมื่อออกมาจากร้านแล้ว เขาได้สำรวจซ้ายขวาอย่างระมัดระวังอีกครั้ง จากนั้นค่อยเดินไปที่รถอย่างรวดเร็ว
เด็กน้อยตื่นขึ้นมาพอดี
ทันทีที่ลืมตา ก็เบะปาก เตรียมจะร้องไห้
