รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 569 รักกันมาก
เทวิกาใช้นิ้วมือจิ้มลงไปหน้าอกเขา มืออีกข้างก็ไปลูบใบหน้าของพิรัตน์เบาๆ ด้วยความรัก แล้วพูดขึ้นว่า： “จะเป็นพ่อแม่ที่ดีได้ ยังต้องสะสมประสบการณ์อีกเยอะเลย”
สองสามีภรรยาไม่มีประสบการณ์การเลี้ยงเด็กมาก่อน เพียงแค่คืนเดียว ก็ปล่อยให้เด็กน้อยนอนหนาวไปหลายชั่วโมงเลย
โชคดีที่ประตูหน้าต่างได้ปิดอย่างเรียบร้อย อุณหภูมิภายในห้องสูงกว่าอุณหภูมิข้างนอกเยอะ
“วันนี้พวกเราไปซื้อถุงนอนสำหรับเด็กที่ร้านแม่และเด็กกันดีกว่า ตอนกลางคืนให้เขานอนในถุงนอน จะได้ไม่ต้องกังวลเขาถีบผ้าห่มออก และไม่ต้องกังวลพวกเราม้วนผ้าห่มไปคนเดียวปล่อยให้เขาหนาว”
“อืม”
เทวิกาเห็นด้วยกับข้อเสนอแนะนี้
“เมื่อคืนคุณไปไหน？”
ไม่รอให้ยศพัฒน์ตอบ เทวิกาก็พูดขึ้นก่อนว่า： “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ฉันได้ตื่นมาครั้งหนึ่ง ไม่เห็นคุณอยู่ข้างๆ ลองลูบตำแหน่งข้างๆ ดู ก็เย็นๆ แสดงว่าคุณออกไปข้างนอกนานมาก”
ยศพัฒน์จิ้มไปที่จมูกของเธอเบาๆ แล้วพูดชื่นชมเธอออกมาว่า： “ที่รักของผมฉลาดเหลือเกิน ก็แค่พี่ชายนอนไม่หลับ ชวนผมออกไปเป่าลมเย็นเล่นเป็นเพื่อนเขาแค่นั้นเอง”
“เขาเป็นอะไรเหรอ？”
“น่าจะกลางคืนเวลาเดินช้า กอดหมอนแล้วนอนไม่หลับ จึงคาดเดาฐานะที่แท้จริงของหน้ากากสาวคือใครมั้ง”
เทวิกาได้วาดรูปภาพของหน้ากากสาวออกมาแล้ว และส่งให้พี่ชาย หลังจากที่พี่ชายดูรูปภาพแล้ว ไม่ได้มีความรังเกียจใบหน้าที่เต็มไปด้วยของหน้ากากสาวเลยแม้แต่น้อย
“คงไม่ได้ดื่มเหล้าหรอกนะ？”
เทวิกาไม่ได้เชื่อในสิ่งที่ยศพัฒน์พูด แต่ก็ไม่เปิดโปงเขา
“ไม่ได้ดื่ม ก็แค่เป่าลมเย็นไปนานมากเท่านั้นเอง ผมหนาวเกือบตาย ที่รัก มา มาให้ความอบอุ่นผมหน่อย”
ยศพัฒน์พูดจบก็จะดึงเทวิกาเข้ามากอด
“หม่าม้า”
ก้านขวางคอน้อยที่นอนอยู่ตรงกลางพวกเขาสองคนตื่นขึ้นมาทันที
เขาลืมตาขึ้นก็เรียกหม่าม้าออกมา
มือน้อยทั้งสองข้างขยี้ตาไปมา เมื่อเขามองเห็นชัดเจนว่ายศพัฒน์กำลังกอดเทวิกาอยู่นั้น เด็กน้อยรีบคลานลุกขึ้น และเบียดเข้าไปตรงกลางของสองสามีภรรยา มือข้างหนึ่งดึงเสื้อของเทวิกาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ผลักยศพัฒน์ออก
“หม่าม้า หม่าม้า”
พิรัตน์เรียกเป็นแค่หม่าม้า แต่ผู้ใหญ่ทั้งสองคนต่างฟังเข้าใจความหมายของเขาในตอนนี้
ความหมายของเขาคือหม่าม้าเป็นของเขาคนเดียว！
ไม่ให้หม่าม้าอุ้มคนอื่น
เทวิกาหัวเราะชอบใจแล้วอุ้มพิรัตน์ขึ้นมา พูดกล่อมออกมาว่า： “หม่าม้าอยู่นี่ไง หม่าม้าเป็นของหนูคนเดียว ไม่มีใครแย่งหม่าม้าของหนูไปหรอก”
ยศพัฒน์สีหน้าไม่พอใจ
ถ้าลูกของตัวเองเอาแต่ใจแบบนี้ เขายังสามารถทนได้ แต่เด็กคนนี้เก็บมาจากข้างทาง ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับเขาเลย ยัง
กล้าแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของขนาดนี้ ไม่กลัวถูกเขาโยนทิ้งเหรอ？
“วิกา ถ้าพวกเราจะเลี้ยงดูเขา ต้องวางแผนให้ดี หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ พวกเราไม่เพียงแต่ต้องไปซื้อของใช้จำเป็นสำหรับเด็กอีกเยอะแยะ แต่ต้องจ้างพี่เลี้ยงเด็กที่ไว้ใจได้อีกสองคน แล้วให้พี่เลี้ยงเป็นคนดูแลเขา จะได้ไม่ต้องมาแย่งภรรยาของผมไป！”
เทวิกายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “เขาตัวเล็กแค่นี้เอง แม้แต่เด็กคุณก็หึงเหรอ”
แต่ว่าจำเป็นต้องจ้างพี่เลี้ยงสองคนมาดูแลพิรัตน์จริง
คนใช้ในคฤหาสน์ของตระกูลสาระทา นอกจากป้าอ้อยที่เทวิกาพอจะเชื่อใจได้อยู่บ้างแล้ว คนอื่นๆ เธอไม่กล้าเชื่อใจเลย และไม่กล้าไว้ใจที่จะเอาพิรัตน์ให้พวกเขาดูแล เพราะกลัวจะเกิดอะไรขึ้น
เพราะว่านอกจากพ่อแม่และพี่ชายของตัวเองแล้ว ไม่มีใครเห็นด้วยที่เธอจะเลี้ยงดูพิรัตน์
“หม่าม้า”
พิรัตน์กอดคอของเทวิกาไว้ ออดอ้อนเรียกหม่าม้าออกมา
เสียงเรียกไร้เดียงสานั้นทำเทวิกาจนหัวใจละลาย เธออุ้มเด็กน้อยจูบไม่หยุด ทำให้สามีของเธอหึงหวงจนเกือบเป็นบ้า
……
เมืองแอคเซสซ์
Finnix Villa
เมื่อกนกอรปักดอกไม้เสร็จ เงยหน้าก็เห็นนฤเบศวร์เดินเข้ามาจากข้างนอกพอดี เธอยิ้มแล้วเดินไปหาเขา และถามเขาออกมาว่า： “คุณไปไหนมาเหรอ？”
นึกว่าเขาวิ่งออกกำลังกายอยู่ข้างนอก แต่เมื่อถามลุงปริญ ลุงปริญกลับบอกว่าเขาออกไปข้างนอก
นฤเบศวร์แกล้งถามออกมาอย่างลึกลับว่า： “คุณทายดูสิ”
“ขี้เกียจทาย คุณอยากบอกก็บอก ไม่อยากบอกก็แล้วไป หิวแล้วใช่ไหม ฉันได้เตรียมอาหารเช้าไว้ให้คุณแล้ว”
ฝีมือการทำอาหารของกนกอรสู้ของเทวิกาไม่ได้ เพราะเธอเพิ่งเริ่มเข้าครัวทำกับข้าวเยอะขึ้นช่วงนี้เอง
เธอรู้สึกว่าเธอเป็นภรรยาของนฤเบศวร์ อยากมัดใจผู้ชายก็ต้องมัดใจกระเพาะเขาให้ได้ก่อน ให้เขาห่างจากเธอก็กินข้าวไม่ลง
เธอจึงเริ่มต้นเตรียมอาหารเช้าให้นฤเบศวร์กิน
เพราะไม่ว่ายังไง นฤเบศวร์ก็ไม่เหมือนคนในครอบครัวเธอรังเกียจฝีมือการทำอาหาร บอกว่าเธอทำอาหารไม่อร่อย
ไม่ว่าเธอเตรียมอะไรให้เขา เขากินหมดไม่เคยปฏิเสธ แม้แต่ขนมหวานที่ทำให้เขากิน เขาก็กินหมดอย่างเอร็ดอร่อย ซึ่งทำให้กนกอรภาคภูมิใจมาก และรู้สึกถึงความสุขของการแต่งงาน
“ที่รัก คุณไม่ให้ความร่วมมือกับผมเลย ผมมีอะไรจะเซอร์ไพรส์คุณ”
นฤเบศวร์บ่นภรรยาไม่ให้ความร่วมมือแก่เขา
“วันนี้ทำของอร่อยอะไรให้ผมกินเหรอ？ที่รัก คนใช้ที่บ้านมีตั้งเยอะ คุณไม่ต้องตื่นแต่เช้ามาทำอาหารเช้าให้ผมหรอก ผมกลัวคุณลำบาก คุณนอนนานหน่อยก็ได้ นอนถึงเที่ยงก็ได้ ผมจะรู้สึกดีใจมาก แม่ผมก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน นอนจะพระอาทิตย์ขึ้นถึงจะตื่น”
“ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวคุณปู่ผมไม่พอใจ แม่ผมคงถึงเที่ยงเป็นแน่”
นฤเบศวร์รู้สึกว่าภรรยาตัวเองก็ควรใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเหมือนแม่เขา เรื่องอื่นไม่ต้องสนใจ แล้วไม่ต้องไปทำ
ถึงแม้แม่ของเขาความคิดจะไม่ทันสมัยเหมือนแม่ของยศพัฒน์ และฉลาดสู้เขาไม่ได้ แต่สำหรับเรื่องค้นคว้าหาความสุข แม่ของเขาทำได้ดีมาก
แม่ของเขาพูดตลอดชีวิตคนเราสั้นนัก ใช้ชีวิตให้ดี มีความสุขทุกวัน ถึงจะได้ไม่เสียชาติเกิด
อีกอย่าง ตระกูลเดชอุปร่ำรวยมาก รู้จักค้นคว้าหาความสุข ถึงจะสามารถใช้ชีวิตแบบราชินีได้
“เดี๋ยวฉันต้องไปที่ร้านอีก ร้านใหม่ปรับปรุงอยู่ฉันต้องไปดูแล คิดถึงช่วงเวลาที่วิกาอยู่เหลือเกิน เธอรู้เรื่องตกแต่งภายใน และรู้ว่าใช้วัสดุอะไรดีที่สุก ไม่เหมือนฉัน ไม่รู้อะไรเลย ทำได้แต่เฝ้าดูคนงานทำงาน”
“โชคดีที่ช่างตกแต่งเป็นคนที่คุณหาให้ และคุณเป็นคนหาคนซื้อวัสดุตกแต่งทั้งหมดให้ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันอาจใช้เงินไปแล้วและยังตกแต่งไม่เสร็จแน่เลย ”
“ที่รัก อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องคุยสิ”
นฤเบศวน์เดินไปอยู่ด้านหลังกนกอร แล้วกอดเอวเธอมาจากด้านหลัง จากนั้นเอามือทั้งสองข้างของเขาวางไว้บนหน้าท้องของเธออย่างธรรมชาติ
เขาอยากมีลูกเร็วๆเลย
จากนั้น เขาก็จะชนะแซงยศพัฒน์ไป ห่าๆๆ แข่งขันกัยยศพัฒน์มาเป็นเวลานานหลายปี ในที่สุดก็ชนะยศพัฒน์จนได้สักที
“ได้ คุณพูดสิ คุณเตรียมอะไรมาเซอร์ไพรส์ฉันเหรอ？”
รู้ว่ากนกอรไม่อยากทายต่อ นฤเบศวร์จึงจูบลงไปที่แก้มเธอก่อน จากนั้นคลายตัวเธอออก แล้วจูงมือเธอ เดินออกไปข้างนอก พูดขึ้นว่า： “อยู่ข้างนอก”
กนกอรเดินตามเขาไป ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ของอะไรเหรอ ถึงลึกลับขนาดนี้ หรือว่าในสวนเต็มไปด้วยดอกไม้？”
เมื่อก่อนยศพัฒน์เคยวางดอกไม้ต่างๆ ไว้ในสวน ซึ่งสวยงามมาก เทวิกาได้ถ่ายรูป และลงรูปในกลุ่มเพื่อน ทำให้กนกอรอิจฉาไปช่วงเวลาหนึ่งเลย
รู้สึกว่าฝีมือการเกลี้ยกล่อมภรรยาของยศพัฒน์เก่งกาจมาก ไม่แปลกเลยที่เพื่อนสนิทจะอยู่ในกำมือเขา
“ไม่ใช่ ฤดูกาลนี้มีดอกไม้น้อยมาก แต่ว่าถ้าคุณชอบ ผมก็ทำให้คุณได้”
เตรียมดอกไม้ให้เต็มสวน ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา
