รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 571 ข้อตกลง
กนกอรเห็นสามีทำท่าทางกลัดกลุ้ม ก็ยิ้มขณะควักโทรศัพท์ออกมา อันดับแรกถ่ายรูปรถคันใหม่ก่อนสักสองสามภาพ จากนั้นก็ควงแขนสามี สองสามีภรรยาถ่ายรูปคู่กันสองภาพ แล้วนำช่อดอกไม้รวมถึงกุญแจรถคนละหนึ่งดอก
ยิ้มแล้วพูดขึ้น “นฤเบศวร์ วันนี้ฉันเพิ่งรู้ว่านายขี้อวดขนาดนี้”
นฤเบศวร์ตำหนิอยู่ในใจ: เขาชอบอวดกับยศพัฒน์ต่างหาก แต่ทุกครั้งมักจะยศพัฒน์โจมตีจนสิ้นหวังในชีวิต
ทำได้แค่มาอวดกับภรรยา พอภรรยาโพสต์ลงไทม์ไลน์ เทวิกาก็จะเห็นมัน จากนั้นก็บอกยศพัฒน์ เป็นการอวดความรักกับยศพัฒน์ทางอ้อม
เฮอะ!
ใครใช้ให้เมื่อก่อนยศพัฒน์ชอบมาอวดความรักเขาบ่อยๆ กันล่ะ
คว้าโอกาสเอาไว้ เขาต้องแก้แค้นยศพัฒน์!
กนกอรเปิดหน้าฟีดไทม์ไลน์ โพสต์รูปที่ตัวเองถ่ายลงไป แล้วเขียนแคปชั่น “วันนี้ได้รับรถคันใหม่ที่คุณสามีให้มา”
หลังจากโพสต์รูปเสร็จ เธอก็ดูการเคลื่อนไหวของเหล่าเพื่อนฝูงด้วยความเคยชิน เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวเทวิกาอันใหม่ไม่นานก่อนหน้านี้ เธอก็ตกตะลึง กวักมือให้สามีทันที “ที่รัก นายมาดู วิกาบอกว่านี่คือลูกชายเธอ นายมาดูสิว่าเด็กคนนี้เหมือนวิกากับยศพัฒน์ไหม?”
“เด็กคนนี้จะหนึ่งขวบแล้วมั้ง ถึงวิกาจะท้องก่อนกลับมาเมืองซูเพร่า ก็ยังไม่ถึงเวลาคลอดนะ”
นฤเบศวร์เข้ามาดูใกล้ๆ “ไม่เหมือนเทวิกา ไม่เหมือนยศพัฒน์ด้วย ยิ่งไม่เหมือนผู้ใหญ่ของทั้งสองครอบครัว จะบอกว่ากรรมพันธุ์ข้ามรุ่นไปก็ไม่ถูก เด็กคนนี้จะเป็นลูกชายพวกเขาได้ยังไง”
“แต่เด็กคนนี้น่ารักจริง แค่มองก็สุขใจ ยิ้มเหมือนตุ๊กตานำโชคเลย ที่รัก ต่อไปเรามีหนูน้อยเหมือนเขากัน น่ารักมาก”
กนกอรส่งข้อความไปถามเพื่อนสนิทแล้ว
หลังจากได้รับการตอบกลับจากเทวิกา เธอก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ที่แท้ก็เก็บมาจากข้างถนน ตำรวจช่วยตามหาพ่อแม่เด็กอยู่ วิการับเด็กคนนี้มาชั่วคราว บอกด้วยว่าถูกชะตากับเด็กคนนี้ เรียกเธอว่าแม่ซะด้วย”
“อาจเป็นเพราะเทวิกาเหมือนแม่เขามากล่ะมั้ง ไม่งั้นเด็กคนนี้คงสายตาแย่ หรือไม่ก็อาจจะเพิ่งรู้จักการเรียกแม่ เจอใครก็เรียกแม่”
“สมัยนี้ยังเก็บเด็กได้อีก ที่รัก เราออกไปนั่งรถเล่นกัน คอยดูข้างทาง เราจะได้เก็บเด็กกลับมาเลี้ยง ฮ่าๆ”
นฤเบศวร์เห็นภรรยาโพสต์ในฟีดไทม์ไลน์ ก็พึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง โอบเธอกลับเข้าไปในบ้าน ปากก็พูดขึ้น “ฉันไม่ได้ใจดีแบบยศพัฒน์นะ ที่จะช่วยคนอื่นเลี้ยงลูก ฉันเลี้ยงแค่ลูกของตัวเองเท่านั้น”
หยุดไปสักพัก เขาก็พูดขึ้นอีก “นี่ต้องเป็นความคิดของเทวิกาแน่ๆ ก็เข้าใจได้ เธอถูกลุงสิรภพเก็บมาเลี้ยงที่บ้าน ยศพัฒน์รักภรรยาก็เลยไม่มีทางเลือก ฉันว่านะ เทวิกาแปลงร่างเป็นปีศาจจะกินหัวใจเขา เขาก็เต็มใจ”
“วิกามีหลักการมากนะ ไม่ถูกตามใจจนเหลิงหรอก เด็กคนนี้น่ารัก หลงทางกับคนในครอบครัว ใครเห็นเข้า จะไม่เก็บมาได้เหรอ? นายไม่สนความเป็นความตายของเด็กได้ลงคอ ปล่อยให้เด็กนั่งข้างถนนได้เหรอ?”
นฤเบศวร์พูดไม่ออกทันที
เขายอมรับว่าไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็ไม่ได้ใจดำเลือดเย็นถึงขั้นนั้น
“เราไปกินข้าวเช้ากัน กินเสร็จแล้วไปนั่งรถเล่น ที่รัก นายอยากไปไหน?”
“นั่งรถเล่น เดินเตร็ดเตร่ไปทั่ว ไปไหนไปกัน”
“โอเค”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
สองสามีภรรยาที่อิ่มหนำสำราญ ก็ขับรถคันใหม่ออกจากบ้านไปรับลม
เหล่าเพื่อนของนฤเบศวร์รู้สึกว่าตั้งแต่นฤเบศวร์จดทะเบียนสมรสกับกนกอร พวกเขาก็สูญเสียเพื่อนอย่างนฤเบศวร์ไปซะแล้ว คุณเบศวร์ใช้สุดสัปดาห์ล่วงหน้า แถมยังทอดทิ้งเพื่อนทั้งหมด เอาแต่อยู่กับภรรยา
น่าอิจฉาน่าหมั่นไส้จริงๆ เลยนะ
สองสามีภรรยาออกมาจากคฤหาสน์ได้ไม่นาน ก็มีคนใช้คนหนึ่งหาข้ออ้าง ขอลุงปริญลางานครึ่งวัน และออกไปจากคฤหาสน์เช่นกัน
หลังจากเธอเดินออกมาจากเขตคฤหาสน์ ก็มีรถอูเบอร์คันหนึ่งรอเธออยู่ตรงนั้นนานแล้ว นี่คือรถที่เธอเรียกไว้ล่วงหน้า
หลังจากขึ้นรถไป เธอก็ส่งข้อความหาคุณณัฏฐา: ฉันออกมาแล้ว
คุณณัฏฐาตอบเธอกลับอย่างรวดเร็ว: ฉันรอเธออยู่ที่ทางแยกXX เธอนั่งรถมาถึงแล้วลงมา
หลังจากคนใช้เห็นข้อความตอบกลับจากคุณณัฏฐา ก็ยัดโทรศัพท์กลับไปในกระเป๋ากางเกง
เธอหันศีรษะไปมองวิวถนนนอกรถ ในใจบอกกับตัวเองไม่หยุด: เธอแค่อยากหาเงินให้มากขึ้น แค่ติดหนี้น้ำใจคุณเปรมา ตอนนี้ทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนน้ำใจคุณเปรมา
คุณณัฏฐาก็รับประกันแล้วว่าจะไม่ให้เธอฆ่าใคร
แค่มีเรื่องเล็กน้อยต้องการให้เธอช่วยเหลือ
รับประกันด้วยว่าจะไม่ให้คุณชายใหญ่รู้
นึกถึงผลประโยชน์ที่คุณณัฏฐาให้คำมั่นสัญญาแก่เธอ คนใช้คิดในใจ หลังจากตอบแทนน้ำใจคุณเปรมาหมดแล้ว เธอก็จะลาออก กลับไปยังบ้านเกิดตัวเองในชนบท
มีเงินก้อนโตก้อนนั้นที่คุณณัฏฐามอบให้เธอ เธอกลับบ้านเกิดไปก็สามารถสร้างบ้านได้หลังหนึ่ง แถมยังเหลือเงินจำนวนไม่น้อยให้เธอใช้ตอนเกษียณ
ขับรถใช้เวลายี่สิบกว่านาที ก็มาถึงทางแยกที่คุณณัฏฐากล่าวถึง
“คุณคะ ฉันจะลงรถตรงนี้”
คนใช้คนนั้นบอกคนขับ
“ครับ”
คนขับจอดรถข้างๆ คนใช้จ่ายค่าโดยสาร กล่าวขอบคุณคนขับแล้วลงจากรถ
เมื่อคนขับขับรถออกไปไกลแล้ว เธอค่อยวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังรถคุณณัฏฐาที่รออยู่ที่นี่ แล้วรีบเข้าไปนั่งในรถคุณณัฏฐา
“คุณณัฏฐา”
คุณณัฏฐาสวมแว่นตากันแดดสีดำ สวมหน้ากากด้วย ปกปิดใบหน้าเธออย่างแน่นหนา หลังจากคนใช้ขึ้นรถแล้ว เธอก็รีบพูดขึ้น “บนเบาะนั่งมีแว่นกันแดดกับหน้ากาก เธอสวมซะ”
“ค่ะ”
เมื่อคนใช้สวมแว่นกันแดดและหน้ากากแล้ว คุณณัฏฐาก็หยิบกระเป๋าเธอจากเบาะผู้โดยสารข้างคนขับ เปิดกระเป๋าออก หยิบยาถุงหนึ่งออกมาจากด้านใน หันไปส่งให้คนใช้ แล้วพูดขึ้น “นี่ยาคุม ตอนกนกอรจะดื่มน้ำ เธอก็ใส่มันลงไปในน้ำ หาโอกาสให้หล่อนกินยาคุมทุกๆ สองสามวัน แค่ไม่ให้หล่อนท้องก็พอ ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตหล่อน”
แต่กินยาคุมมากเกินไป จะมีผลแทรกซ้อนมาก ส่งผลกระทบต่อการตั้งท้องของกนกอร
ถ้าตอนนี้กนกอรท้องอยู่ ยาเหล่านี้จะเป็นอันตรายต่อเด็ก เดี๋ยวคงไปตรวจร่างกาย เมื่อพบว่าเด็กมีปัญหา กนกอรก็คงไม่คลอดเด็กออกมา
สรุปคือก่อนเปรม์จะออกมา เธอจะไม่ให้กนกอรมีโอกาสคลอดลูกของนฤเบศวร์
ถึงแม้ว่าเปรม์กับนฤเบศวร์จะเป็นไปไม่ได้แล้ว คุณณัฏฐาก็ไม่อยากให้กนกอรมีความสุข
ไม่ว่านฤเบศวร์จะรักกนกอรมากแค่ไหนแล้วมันยังไง? ถ้ากนกอรมีลูกไม่ได้เลย ด้วยนิสัยของบัณฑิตา เธอจะยอมรับกนกอรได้อยู่ไหม? จะต้องบังคับให้ทั้งคู่หย่ากันแน่นอน
สรุปคือถ้าลูกสาวเธอไม่ได้ ผู้หญิงอื่นก็จะต้องไม่ได้เช่นกัน ลูกสาวเธอไม่มีความสุข กนกอรก็จะมีความสุขไม่ได้เช่นกัน
เทวิกา มีครอบครัวทรงอำนาจของตัวเองสนับสนุนเบื้องหลัง เธอทำอะไรเทวิกาไม่ได้ การจัดการกับกนกอร เป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอมาก
หลังจากคุณณัฏฐาให้คนใช้รับยาถุงนั้นไปแล้ว ก็หยิบถุงสีดำใบหนึ่งขึ้นมาจากเบาะผู้โดยสารข้างคนขับ ถุงมันหนักหน่วง เธอเอาถุงให้คนใช้แล้วพูดขึ้น “ให้เงินสดพวกนี้กับเธอ ไม่โอนเข้าบัญชีแล้ว โอนแล้วจะทิ้งร่องรอยได้ง่าย”
คนใช้รีบรับเงินถุงนั้นมา
คราวก่อนที่คุณณัฏฐาให้เธอก็เงินสดเหมือนกัน แต่คราวก่อนเป็นเงินสดหนึ่งกล่อง คราวนี้ไม่ได้มากเท่าคราวก่อน
