รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 576 เหมือนเพื่อนเก่าเลย
“เธอหิวไหม? ฉันจะไปเอาบะหมี่ให้เธอ? หรืออยากกินอย่างอื่น?”
ตอนนี้ประยสย์อยากหาข้ออ้างหลบหลีกสักหน่อย ดูเหมือนภาพที่ซ่อนในแขนเสื้อจะโผล่ออกมา ไปซ่อนอีกที่ดีกว่า
จะให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขามีภาพเธอไม่ได้นะ
“ไม่ต้องหรอก คืนนี้ฉันไม่หิว”
ณิศามองประยสย์ แล้วถามเขาว่า “ข้างหลังคุณซ่อนอะไรอยู่?”
เมื่อกี้เขาไม่ได้เอามือไพล่หลัง ตอนนี้เอามือไพล่หลังอยู่ ทำให้เธอต้องสงสัยว่าด้านหลังเขาซ่อนอะไรบางอย่างอยู่
แล้วดูที่โต๊ะชาอีกครั้ง มันสะอาดหมดจด
ตอนเธอเข้ามา เห็นอยู่ชัดๆ ว่าบนโต๊ะชามีกระดาษแผ่นหนึ่ง จู่ๆ เขาก็พุ่งถลามาบนโต๊ะชา ทำให้เธอไม่มีโอกาสได้เห็นเนื้อหาบนกระดาษแผ่นนั้นชัดๆ
“เปล่า ฉันจะไปรินน้ำอุ่นให้เธอ ตอนกลางคืนที่เมืองซูเพร่าหนาวกว่าตอนกลางวัน ดื่มน้ำร้อนจะทำให้ร่างกายอบอุ่นได้”
ประยสย์เดินออกไปรินน้ำให้ณิศาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ณิศาเห็นสองมือเขาว่างเปล่าจริงๆ ไม่ได้ถืออะไรบางอย่างเอาไว้ มองไปที่โต๊ะชาอย่างระแวง แล้วมองไปที่พื้นอีกครั้ง ไม่เห็นกระดาษแผ่นนั้นเลย กระดาษแผ่นนั้นหายไปดื้อๆ เหรอ?
ประยสย์ฉวยโอกาสตอนรินน้ำ นำภาพที่ขยำเป็นก้อนนั้นซ่อนไว้เรียบร้อย
เมื่อเขากลับมาตรงหน้าณิศา ก็ยิ่งเป็นธรรมชาติ ไม่เกิดความร้อนตัวใดๆ
“ดื่มน้ำสิ”
ประยสย์วางน้ำอุ่นแก้วหนึ่งไว้ตรงหน้าณิศา แล้วหันไปหยิบขนมต่างๆ ที่พวกผู้หญิงชอบทาน
แค่เวลาไม่กี่นาทีบนโต๊ะชานั้นก็มีของวางของเต็มไปหมด ณิศามองขนมเต็มโต๊ะ ก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่เจอกันช่วงหนึ่ง ที่บ้านคุณชายประยสย์มีขนมเยอะขนาดนี้เชียว มีแต่ขนมที่ผู้หญิงชอบกินด้วย”
ประยสย์นั่งฝั่งตรงข้ามเธอ จ้องมองหน้ากากเงินของเธอ ปากก็ตอบว่า “น้องสาวฉันชอบกินขนมมากๆ เธอบอกว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบกินขนมพวกนี้ ฉันก็เลยเตรียมไว้บางส่วน”
“จะไม่มีของต้อนรับเธอทุกครั้งที่มาไม่ได้หรอกนะ”
ประยสย์หาข้ออ้างยอดเยี่ยมที่ตัวเองเตรียมขนมว่าเป็นการต้อนรับ
ณิศาหยิบน้ำแก้วนั้นขึ้นมา น้ำอุ่นกำลังดี เธอดื่มไปสองอึก รู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้าง
ฤดูใบไม้ร่วงที่เมืองซูเพร่าก็เหมือนฤดูหนาวในเมืองแอคเซสซ์ โดยเฉพาะตอนกลางคืนยิ่งหนาว
โชคดีที่เธอมาครั้งนี้ มีเสื้อผ้าหนาๆ เตรียมมาข้างใน ไม่อย่างนั้นเมื่อครู่ที่ต่อสู้กับเหล่าบอดี้การ์ดประยสย์ด้านนอก ความหนาวเย็นอาจจะส่งผลกระทบต่อความเร็วของเธอได้
“คราวก่อน ขอโทษนะ”
ประยสย์เอ่ยขอโทษณิศาในเรื่องคราวก่อน “น้องสาวฉันกลับมา อยู่ห้องข้างๆ ฉัน ลืมบอกเธอไปเลย”
ณิศานึกถึงเรื่องหวาดเสียวเมื่อคราวก่อน ก็กระแอมไอสองที เธอรีบดื่มน้ำอีกอึกหนึ่ง หลังจากบรรเทาอาการไอแล้วก็พูดขึ้น “น้องสาวคุณกลับมาเป็นเรื่องที่ดี พวกคุณให้น้องสาวคุณอยู่ห้องรับแขกได้ยังไง?”
ประยสย์อธิบาย “ปรับปรุงห้องรับแขกสองห้องให้ทะลุถึงกันแล้ว พื้นที่กว้างกว่าเดิม”
ณิศาตอบอืม “งี้นี่เอง จะว่าไปน้องสาวคุณก็เจ้าเล่ห์เหมือนกัน”
หลังจากประยสย์หัวเราะ ก็จ้องมองณิศาตาเป็นมันเหมือนเดิม ถามขึ้นหยั่งเชิง “ไหนๆ ผู้มีพระคุณก็ถูกน้องสาวฉันเห็นใบหน้าที่แท้จริงแล้ว คืนนี้ถอดหน้ากากให้ฉันเห็นหน้าผู้มีพระคุณหน่อยได้ไหม?”
“ถ้าหากว่า ต่อไปมีคนปลอมตัวเป็นเธอ ฉันจะได้แยกออก”
“มีคนปลอมตัวเป็นฉัน แค่ได้ยินเสียง คุณชายประยสย์ก็แยกฉันออกแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ฉันถอดหน้ากากหรอก น้องคุณเห็นใบหน้าที่แท้จริงของฉันแล้ว ใบหน้าฉันภายใต้หน้ากากขี้เหร่เกินไป ตอนนั้นทำให้น้องคุณตกใจจนอึ้ง ไม่กล้าถอดแล้ว เดี๋ยวทำให้คุณชายประยสย์ตกใจกลัวอีก”
“คุณชายประยสย์คือโอรสโปรดของสวรรค์ ผู้หญิงที่แย่ที่สุดที่เคยเห็นมาก็คงเป็นสาวงามสง่า จู่ๆ มาเห็นความขี้เหร่ของฉัน อาจจะทำให้คุณชายประยสย์ตกใจจนสะอิดสะเอียนคลื่นเหียน ถึงขนาดฝันร้ายตอนกลางคืน คุณชายประยสย์รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องสวมหน้ากาก ก็เพราะไม่อยากทำให้ใครตกใจจนตายยังไงล่ะ”
“คนขี้เหร่อย่างฉัน ออกมาข้างนอกตอนกลางคืนไม่ต้องแต่งหน้า ก็ทำให้เด็กน้อยตกใจจนร้องไห้ได้”
ณิศาพยายามบิดเบือนข้อเท็จจริงใบหน้าตัวเองให้มากที่สุด
ประยสย์เงียบไป แล้วพูดขึ้น “ฉันไม่ใช่คนที่มองแต่ผิวเผิน ไม่ตัดสินคนจากภายนอกหรอก”
“ฉันรู้คุณชายประยสย์เป็นลูกผู้ชายตัวจริง นิสัยสูงส่งและบริสุทธิ์ แต่นี่เป็นศักดิ์ศรีสุดท้ายของฉัน หวังว่าคุณชายประยสย์อย่าบีบบังคับฉันเลย”
ณิศาพูดขนาดนี้แล้ว ประยสย์ยังพูดอะไรได้อีก?
“เธอ กินขนมสักหน่อยสิ”
“ค่ะ”
ณิศาก็ไม่เกรงใจเขา ชิมขนมไปหลายอย่าง
ขนมพวกนี้ เธอเห็นเทวิกากับกนกอรทานอยู่บ่อยครั้ง ต้องบอกเลยว่ารสชาติปากของเทวิกากับกนกอรเป็นหนึ่งเดียวกัน สิ่งที่ทั้งคู่ชอบทาน ทานได้ พอใจที่จะทานมีความใกล้เคียงกัน
ไม่แปลกใจเลยที่จะชอบอะไรเหมือนๆ กัน
ประยสย์เห็นเธอทานอย่างเอร็ดอร่อย ก็เกิดความรู้สึกสุขใจเล็กน้อย
ดูเหมือนดูเธอทาน ก็เป็นเรื่องที่มีความสุขมากแล้ว ประเด็นหลักคือขนมที่เธอทานเป็นขนมที่เขาเตรียมไว้ให้เธอ
“คุณชายประยสย์ คืนนี้ที่ฉันมา หลักๆ คือจะมารายงานคุณเกี่ยวกับความคืบหน้าที่คุณฝากให้ฉันตรวจสอบ”
หลังจากณิศาทานขนมไปบางส่วนแล้ว ก็ดื่มน้ำสักหน่อย แล้วหยุดทาน
อาหารเย็นทานอย่างอิ่มหนำสำราญแล้ว ยังไม่ได้ออกกำลังกาย บริโภคไปไม่เยอะ ตอนนี้ไม่หิว จึงทานได้ไม่เยอะขนาดนั้น
ประยสย์ตอบอืมอย่างอ่อนโยน แล้วพูดขึ้น “เธอไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ สืบ นั่นมันคดีเก่าแล้ว ถึงจะเป็นตำรวจก็ไม่สามารถสืบได้อย่างชัดเจนในระยะเวลาสั้นๆ หลังจากฉันเติบโตก็มีเส้นสายและอำนาจของตัวเอง เริ่มทำการตรวจสอบ แป๊บเดียวผ่านไปหกปี หลักฐานควบคุมมาได้ก็มีไม่เยอะ”
ไม่สามารถกำจัดคนที่เขาต้องการได้ภายในคราเดียว
ณิศาพยักหน้า “ดูเหมือนคุณชายประยสย์จะรู้ดีว่าเรื่องที่คุณฝากเราทำนั้นยากแค่ไหน คุณชายประยสย์ คุณมีอำนาจใหญ่โตกว่าสำนักงานเราตั้งเยอะ คุณสืบมาหกปี หลักฐานที่ควบคุมยังไม่เพียงพอที่จะกวาดคนพวกนั้นให้เรียบโดยไม่เหลือซาก แวดวงเราคับแคบ คนน้อย ก็ยิ่งจัดการยากไปอีก”
“เงินมัดจำที่คุณให้เรา จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้ใช้มันเลยสักบาท ยกเลิกการว่าจ้างได้ตลอดนะ ได้ไหมคะ……ฉันไม่มีทางช่วยเหลือคุณได้จริงๆ ถ้าฉันสามารถช่วยเหลือคุณได้ ฉันช่วยแน่นอนค่ะ เงินมัดจำที่คุณชายประยสย์มันยั่วยวนเกินไป”
“ที่ฉันทำอาชีพนี้ นอกจากชอบมันแล้ว ก็เพื่อหาเงินด้วย ไม่มีเหตุผลที่จะเก็บเงินไว้โดยไม่ใช้มัน มันเป็นเงินของคุณชายประยสย์ ฉันหามาไม่ได้จริงๆ”
“ฉันสืบหามาระยะหนึ่งแล้ว พบว่าฉันทำมันไม่ได้เลย คุณชายประยสย์ ฉันคืนมัดจำให้คุณดีกว่า คุณยกเลิกคำสั่งเหมือนคราวก่อน อนาคตถ้ามีตรงไหนที่เราเป็นประโยชน์ เราช่วยคุณได้อีกแน่นอน คุณบอกได้ตลอดเลย ฉันจะช่วยคุณฟรีๆ”
ขอร้องให้เขายกเลิกคำสั่งถึงสองครั้ง ณิศาก็รู้สึกเกรงใจเหมือนกัน
คิดว่าต่อไปสามารถช่วยเหลือประยสย์ได้ เธอก็จะช่วยเขาฟรีๆ
แต่ช่วยเขาสืบเรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อน เธอหมดหนทางจริงๆ
ตอนที่เทวิกาถูกอุ้มไป คนที่แทรกแซงเยอะเกินไป คนพวกนั้นลบร่องรอยได้ทันเวลา ถึงจะสงสัยแต่ก็ไม่มีหลักฐานมายืนยันว่าใครทำ
นี่เป็นเรื่องที่น่ากลัดกลุ้มมาก
ประยสย์มองเธอเงียบๆ
ณิศามองหน้ากับเขา
เวลาผ่านไปนาน ประยสย์ก็เอนหลังพิงเก้าอี้ นิ้วเขาเคาะที่เท้าแขนเก้าอี้เป็นจังหวะ ณิศามองเขาเคาะ แล้วหยิบขนมขึ้นมาทาน
