รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 582 จงใจตีสนิท
เทวิกาลากกัญณิศาเดินออกไป ชายหนุ่มสองคนต่างก็หันหน้า มองตามแผ่นหลังหญิงสาวสองคนนั้น
ท้ายที่สุดขุนเดชก็กระทุ้งเจนสันเล็กน้อย พูดหยอก: “นายน้อยรองอาลัยอาวรณ์ใช่ไหมล่ะ?”
เจนสันยกแก้วไวน์ขึ้นมา ดื่มหนึ่งอึก พูดขำๆ: “คนสวย ใครๆก็ชอบนี่นา”
ขุนเดชคิดๆ พยักหน้าพูดต่อ: “แหงสิ คนสวยน่ะ ไม่มีใครไม่ชอบหรอก”
“คุณขุนเดช รู้สึกยังไง?”
ขุนเดชก็ดื่มไวน์อึกหนึ่ง พูดเบาๆ: “น่าลิ้มลอง แต่ ยากที่จะได้ชิม”
เทวิกาดูใสซื่ออ่อนโยน แต่ตามที่เขาสืบถามมา เธอปากคอเราะราย ไม่เหมือนหน้าตาที่ดูไม่มีพิษไม่มีภัยเลย ถ้ายั่วโมโหเธอเข้า เธอคงเผาบ้านแน่ๆ
“ก็จริง แต่ว่า ยิ่งไม่ได้ครอบครอง ก็ยิ่งอยากได้”
คนเราต่างก็มีกลมสันดานที่ชั่วร้ายกันทั้งนั้น ยิ่งไม่ได้ครอบครอง กลับยิ่งอยากได้ ยิ่งรู้สึกถูกใจ
ถ้าได้มาง่ายเกินไปกลับไม่น่าทะนุถนอม
หลังจากเทวิกากับกัญณิศาเดินมาถึงอีกฝั่งหนึ่ง เทวิกาจึงเตือนเพื่อนสนิทเบาๆ: “ณิศา เธออยู่กับพี่กิติยาไว้นะ พยายามอย่าอยู่คนเดียว คืนนี้คนเยอะมาก ฉันสังเกตเห็นว่าคนมากมายกำลังจ้องเธออยู่”
ณิศาท่าทีหวาดหวั่น “งั้นฉันจะทำยังไง?”
เทวิกาเอียงหัวมองเธอ ในแววตาของณิศากำลังสับสน ไม่เหมือนแววตาของหญิงสาวที่มีความมั่นใจคนนั้นเลย มันยากมากจริงๆที่จะเอาคนสองคนมาซ้อนทับกัน
“วิกา เป็นอะไรไป?”
“ไม่ต้องกลัว มีพวกฉันอยู่ ใครกล้าแตะแม้แต่เส้นผมของเธอ ฉันจะจัดการพวกเขาทั้งตระกูล!”
คำพูดทิ้งท้ายของเทวิกาทั้งป่าเถื่อนทั้งโหดร้าย
กัญณิศาชะงักเล็กน้อย จากนั้นจึงถามขึ้นเบาๆด้วยความเป็นห่วง: “วิกา คืนนี้ไม่ควรเก็บซ่อนแผนการร้ายไว้หรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไรหรอก เธออย่าคิดฟุ้งซ่าน พี่ยาฉันมาแล้ว”
เทวิกาปลอบใจเพื่อนสนิท แล้วยิ้มให้กิติยาที่เดินเข้ามาพูดขึ้น: “พี่ยาคะ”
กิติยาอืมตอบรับ พินิจพิจารณาเทวิกาในค่ำคืนนี้ แล้วเอ่ยปากชม: “สวยอย่างกับนางฟ้าเลยนะ”
เทวิกาหน้าแดง “พี่ยา อย่าแซวฉันสิคะ ต่อหน้าพี่กับณิศาน่ะ ฉันจะกล้าสวยเหมือนนางฟ้าได้ไง ไม่ใช่ตือโป๊ยก่ายก็ดีมากแล้ว”
“คืนนี้เธอยุ่งมาก ถ้าดูแลพิรัตน์ไม่ไหว ให้พวกฉันช่วยเธอดูแลได้นะ”
เทวิกาพูด: “พัฒน์อุ้มเขาอยู่ค่ะ คนเยอะเกินไป เด็กน้อยค่อนข้างขี้อาย ไม่กล้าให้อยู่กับคนอื่นเท่าไหร่ ทำได้แค่ให้พัฒน์คอยอุ้มเขาอยู่ตลอด พี่ยา พี่กับณิศาค่อยๆทานกันไปนะคะ คุณย่าเรียกฉันอีกแล้ว”
เธอเห็นนายท่านหญิงกวักมือเรียกเธอ
สองพี่น้องตระกูลนนท์สัจทัศน์จึงแสดงท่าทีให้เธอทำตัวตามสบาย
เทวิกาเดินไปทางนายท่านหญิง
เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ชนเข้ากับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ในมือของอีกฝ่ายกำลังถือแก้วไวน์อยู่ โดนเธอชนเข้าอย่างนี้ ไวน์แก้วนั้นจึงกระเด็นไปบนชุดสูทสีขาวของอีกฝ่าย
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”
เทวิการีบขอโทษขอโพย
รณภพก้มหน้ามองสูทสีขาวบนร่างของตนเอง ไวน์กระเด็นมาโดนเพียงนิดหน่อย แต่เนื่องจากเป็นสูทสีขาว จึงเห็นเด่นชัดเป็นพิเศษ เขาเห็นเทวิกาขอโทษไม่หยุดหย่อน และคนของตระกูลสาระทาต่างพากันเดินมาที่ด้านนี้ จึงยิ้ม พูดอย่างใจกว้าง: “คุณเทวิกาไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เป็นผมเองที่ไม่ระวังไปชนคุณเทวิกาเข้า”
เดิมทีเขาเองนี่แหละที่จงใจเข้ามาชน หาข้ออ้างเข้ามาตีสนิทเทวิกา
“ฉันจะให้คนไปเอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยนนะคะ”
เทวิกาสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนเข้ามาชน แต่อีกฝ่ายโดนไวน์กระเด็นใส่จนเปื้อน ในฐานะที่เธอเป็นเจ้าบ้าน เธอจะให้คนไปเอาชุดมาให้แขกเปลี่ยน มันก็สมเหตุสมผล
รณภพมองเสื้อผ้าตนเองอีกครั้ง พูดต่อ: “งั้น ผมต้องขอบคุณคุณเทวิกาล่วงหน้าเลยนะครับ”
“เกิดอะไรขึ้น?”
ยศพัฒน์อุ้มพิรัตน์เดินเข้ามา ยืนอยู่ข้างกายภรรยา ถามอย่างเป็นห่วง
“ฉันไม่ทันระวังไปชนคุณผู้ชายคนนี้เข้า ทำสูทเขาเปื้อนอีกต่างหาก พัฒน์ คุณคุยเป็นเพื่อนคุณผู้ชายคนนี้ไปก่อนนะ ฉันจะให้คนไปหยิบชุดมาให้เขาเปลี่ยน”
ยศพัฒน์พยักหน้า
เทวิกาหมุนตัวเดินออกไป
ประยสย์เดินเข้ามาสมทบ ก็ถามถึงสาเหตุด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน จากนั้นจึงขอโทษรณภพแทนน้องสาว
รณภพเก็บตัวเงียบมาโดยตลอด ค่ำคืนนี้ปรากฏตัวอยู่ในสถานการณ์ประเภทนี้ จึงมีไม่กี่คนหรอกที่จำตัวตนเขาได้
แต่ทว่าเผชิญหน้ากับประยสย์ เขายังคงระมัดระวังอยู่เล็กน้อย รีบบอกว่าตนเองไม่ระวังไปชน เทวิกาเข้า ทั้งยังไม่กล้าเงยหน้ามองประยสย์ด้วย
ประยสย์รู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังหวั่นใจ
เขากับรณภพเคยปะทะกัน แต่ไม่ใช่การสู้กันซึ่งๆหน้า เป็นรณภพที่เล่นเขาลับหลัง แต่เขาก็หลบหลีกได้ ทั้งยังเอาคืนรณภพลับหลังด้วย แต่กลับไม่สำเร็จเช่นกัน
จากที่ประยสย์เห็น ระเบิดของตระกูลเลิศธนโยธาก็คือรณภพ เพราะรณภพเอาแต่จดจ้องทุกคนอยู่ในที่ลับ ทั้งยังเก็บตัวเงียบมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าจะมีคนของเมืองซูเพร่าเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าหน้าตาของรณภพในวัยผู้ใหญ่เป็นยังไง
รณภพในวัยเด็กทิ้งรูปถ่ายและร่องรอยเอาไว้ไม่น้อย แต่ใครจะคิดว่าหลังจากที่รณภพเติบโตขึ้นมาจะยังเหมือนกับตอนเด็กๆล่ะ?
คนแบบนี้แหละ อันตรายที่สุด เนื่องจากคุณจะค้นหาข้อมูลของเขาไม่เจอ จำคนของเขาไม่ได้ โดนเขาทำร้ายลับหลังแล้ว เป็นไปได้ว่าอาจจะเคยดื่มชา เคยกินข้าวในสถานที่เดียวกับเขา โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาคือคนๆนั้นที่ทำร้ายตนเองลับหลัง
แรกเริ่มประยสย์ไม่ได้คิดไปในทิศทางอื่น แค่คิดว่ารณภพหาข้ออ้างเข้ามาตีสนิทน้องสาวเขา ตอนนี้ถึงได้หวั่นใจ
ไม่นาน เทวิกาก็พาบอดี้การ์ดคนหนึ่งเข้ามา ในมือของบอดี้การ์ดคนนั้นถือสูทสีขาวชุดใหม่เอี่ยมเอาไว้ เทวิกาพูดกับรณภพอย่างรู้สึกผิด: “คุณผู้ชายคะ ส่วนสูงของเขากับคุณพอๆกัน คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาก่อนเถอะค่ะ เป็นชุดใหม่นะคะ เขายังไม่เคยใส่ ถือซะว่าฉันชดใช้ให้คุณแล้วกัน”
บอดี้การ์ดคนนั้นส่งชุดสูทมาให้รณภพ
รณภพรับสูทมา กล่าวขอบคุณ ผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ ขอตัวครับ”
สองพี่น้องพยักหน้า
รณภพรีบถือชุดเดินออกไป
ใช้ผิดวิธีซะแล้ว
ถึงจะบอกว่าตีสนิทเทวิกาสำเร็จ ได้เห็นเธอในระยะใกล้ๆ แต่เล่นใหญ่เกินไป จึงโดนคนของตระกูลสาระทาห้อมล้อมเข้ามา
ก็ไม่รู้ว่าศัตรูคู่อาฆาตอย่างประยสย์จะเดาถึงตัวตนของเขาได้หรือเปล่า?
หลังจากรอให้รณภพถือชุดสูทเดินออกไป ประยสย์เหมือนกับกำลังตกอยู่ในห้วงความคิด
“พี่ เป็นอะไรเหรอ? แขกคนเมื่อกี้ พี่ก็ไม่รู้จักใช่ไหม?”
ประยสย์อืมออกมา “พี่พูดชื่อเขาไม่ออก ทว่าเอาแต่รู้สึกว่าเขาค่อนข้างหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน หรือเขาอาจจะค่อนข้างเหมือนใครบางคนหรือเปล่านะ? อีกอย่าง เขาดูหวาดหวั่น หลังจากที่พี่เดินเข้ามา เขาไม่กล้าเงยหน้ามองพี่ ตอนที่รับเสื้อผ้าไป ก็รีบเงยหน้า แล้วชำเลืองมองพี่อีกที”
เขาต้องคิดๆดูว่าคนเมื่อกี้เป็นใคร
“ฉันรู้สึกว่าโครงหน้าเขาค่อนข้างคุ้นตา แต่หน้าตากลับไม่คุ้นเลย”
ด้วยคำพูดของพี่ชาย เทวิกาก็รู้สึกว่าบางตำแหน่งของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกคุ้นตา
“เขาค่อนข้างคล้ายพลอยไพลินไหม?”
ยศพัฒน์ที่เป็นคุณพ่อคอยเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านมาทั้งวันจู่ๆก็พูดขึ้นมา
ประยสย์สีหน้าเคร่งขรึม “ใช่ เหมือนนังแพศยานั่น! คนเมื่อกี้คือรณภพ!”
ในทันที เขาจึงรีบไปที่ห้องน้ำ
รณภพถือเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ
น่าเสียดายที่เมื่อประยสย์เข้าไปในห้องน้ำ กลับไม่เจอรณภพ
“คิดไม่ถึงว่าจะหนีไปได้!”
ประยสย์เกลียดตนเองที่จำรณภพไม่ได้ในทันที ทำให้รณภพหลุดมือไปได้
