รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 646 ใครใช้กลอุบายกับใคร?
พูดถึงชล สองพ่อลูกก็มองไปที่พลอยไพลิน
โดนพ่อกับพี่มอง พลอยไพลินก็รีบพูดขึ้น “ตั้งแต่วันนั้นที่เขามา ฉันไม่ได้เจอเขา ต่อมาเขาก็ไม่ได้โทรหาฉัน ไม่ได้ส่งข้อความหาฉัน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าช่วงนี้เขาเป็นยังไง”
เธอไม่ได้รักชล แต่หลอกใช้พลกระตุ้นไซม่อน น่าเสียดายที่มันไม่ได้ผล แถมยังทำลายสุขภาพตัวเองอีก
นึกถึงอดีตบ้าๆ บอๆ ที่ใช้เวลาไปกับชล พลอยไพลินก็รู้สึกเสียใจที่ทำมันลงไป
แต่ก็ยิ่งอาฆาตแค้นไซม่อน อยากแก้แค้นไซม่อนมากกว่าเดิม ได้เล่นงานญาณิน ทำร้ายญาณิน ถึงเธอจะไม่ได้ไซม่อนมา ก็อารมณ์ดีขึ้นบ้าง
“เขายุ่งมากหรือเปล่า ช่วงสองสามวันนี้ก็เลยไม่มา?”
คุณพสธรพูดขึ้น
“พ่อ พรุ่งนี้ผมจะไปสืบดู”
รณภพก็คิดว่านี่มันแปลก ชลมักจะมาวอแวน้องสาวเขา วันหนึ่งจะมาหาหลายครั้ง ช่วงนี้สามวันติดกันไม่โผล่หน้าออกมาเลยสักครั้ง นี่มันผิดปกติ
คุณพสธรพยักหน้า
“ยัยอรจิรานั่น อย่าเก็บไว้ หาวิธีทำให้เธอตายในมือตำรวจซะ”
คุณพสธรสั่งลูกชายให้จัดการเรื่องนี้ให้ดี ไม่งั้นถ้าให้ตำรวจสืบเจออะไรบางอย่าง มันจะไม่เป็นผลดีสำหรับพวกเขา
“พ่อ เรื่องนี้ให้ผมจัดการ”
คุณพสธรตอบอืม เขาเชื่อมั่นในความสามารถลูกชาย เด็กคนนี้ชอบทำเรื่องเลวทรามตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว
สืบทอดความใจดำอำมหิตจากเหล่าบรรพบุรุษ เทียบกับเขาแล้วเป็นศิษย์ได้รับการอบรมสั่งสอนจากครู แต่เก่งกว่าครูเสียอีก
ตระกูลเลิศธนโยธาคิดว่าชลไม่โผล่หน้ามาสามวันมันผิดปกติ แต่ทางด้านตระกูลสาระทาไม่คิดอะไรมาก ยังไงแล้วหลังจากชลไปคบกับพลอยไพลิน ก็ไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไร
ในใจคุณย่าโกรธเคือง คิดว่าลูกสะใภ้ก่อเรื่องจนลูกชายไม่กลับบ้าน รวมถึงความใจเหี้ยมของณิชกานต์ ผ่าตัดทำหมันให้ชลปราศจากความยินยอมจากเขา ผู้อาวุโสสองคนจึงปฏิบัติกับเธอไม่เหมือนแต่ก่อน
……
ณ โรงแรมเมเปิล
กัญณิศาสวมหน้ากากสีเงินของเธอ สวมชุดดำสำหรับกลางคืน ยืนหน้าประตูทางเข้าห้องเพรสซิเดนท์สูท ยกมือขึ้นเคาะประตู
เหล่าบอดี้การ์ดข้างกายประยสย์เห็นเธอนานแล้ว ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง แวบไปแวบมา หลบซ่อนตัว ให้เธอมาเคาะประตูหน้าห้องอย่างง่ายดาย
กัญณิศาก็รู้ว่าบอดี้การ์ดประยสย์จงใจอ่อนให้
ประยสย์ยังไม่ได้หลับ ได้ยินเสียงเคาะประตู เขาเดินตรงมาเปิดประตู เห็นว่าเป็นกัญณิศา แววตาเขาก็เป็นประกาย สีหน้าเย็นยะเยือกก็อ่อนลงนิดหน่อย หลีกตัวขณะที่เอ่ยปาก “เธอมาแล้ว”
กัญณิศาเข้าห้องมา
“รู้ว่าคุณมาเมืองแอคเซสซ์ ก็ต้องมาเยี่ยมคุณสิ”
ประยสย์ได้ยินคำพูดเธอ ก็อดขำไม่ได้ “ฉันดีใจมากที่เธอมาเยี่ยมฉันได้”
กัญณิศาเดินมานั่งหน้าโซฟาด้วยตัวเอง “ฉันเป็นชาวเมืองแอคเซสซ์ คุณมา ฉันก็ต้องทำตัวเป็นเจ้าภาพ อยากกินอาหารเย็นไหม ฉันเลี้ยงคุณเอง”
“ฉันไม่กิน ถ้าคุณมีใจจริงๆ พรุ่งนี้เลี้ยงข้าวฉันสิ”
กัญณิศาคิดว่าสวมหน้ากากปรากฏตัวตอนกลางวันมันไม่ค่อยดีนัก และจะเผยช่องโหว่มากขึ้นด้วย จึงยิ้มอย่างรู้สึกผิด พูดขึ้น “ตอนกลางวันฉันไม่สะดวก พรุ่งนี้คุณไม่ต้องกินข้าวเย็นนะ รอฉันมา ฉันเลี้ยงข้าวคุณเอง กินที่นี่แหละ”
ประยสย์ยังคงนั่งฝั่งตรงข้ามเธอ แบบนี้เขามองเธอสะดวกกว่า
ถึงแม้จะไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ แต่เขาชอบมองเธอจากฝั่งตรงข้าม
“เราสนิทกันขนาดนี้แล้ว คุณถอดหน้ากากให้ฉันดูหน้าคุณหน่อยได้ไหม? บอกนามสกุลคุณหน่อยได้ไหม?”
กัญณิศายิ้ม “ตอนนี้เราเป็นแบบนี้ก็ดีมากแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“หรือคุณกังวลว่าจะมีคนปลอมตัวเป็นฉันมาเข้าใกล้คุณ”
“ไม่หรอก ฉันคุ้นเสียงคุณ”
กัญณิศาในใจแอบขำ ตอนกลางวันเธอไปเจอเขา เขาไม่มีทางแยกจากเสียงเธอได้
ถ้าให้เขาแยกออกง่ายขนาดนั้นจริงๆ เธอก็ไม่ใช่กัญณิศาแล้ว
“คุณประยสย์ จู่ๆ คุณมาที่เมืองแอคเซสซ์ เพราะอะไรเหรอ?”
กัญณิศาถามด้วยความสงสัย “ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วย คุณบอกได้เสมอเลยนะ คุณก็รู้ว่าฉันทำอาชีพนักสืบ รู้จักคนมากมายหลากหลาย สืบข่าวคราวได้แม่นยำ แน่นอนว่าเรื่องนั้นที่คุณไหว้วานให้ฉันทำมันยากไปหน่อย”
ระหว่างที่พูด กัญณิศาก็ควักกระดาษแผ่นหนึ่งที่พับเอาไว้ออกมาจากกางเกง ยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ประยสย์ แล้วพูดขึ้น “ฉันใส่ใจเรื่องของคุณประยสย์มาตลอด พยายามช่วยคุณสืบให้ได้ความ โชคดีเจอเบาะแสนิดหน่อย”
ประยสย์เปิดกระดาษแผ่นนั้นดู พบว่าสิ่งที่เธอสืบเจอคือเบาะแสนั้นของอรจิรา อดไม่ได้ที่จะคิดในใจ มิน่าล่ะสำนักงานนักสืบเธอถึงได้มีชื่อเสียงในแวดวง เธอมีความสามารถจริงๆ
เธอลิสต์รายชื่อคนที่อรจิราเคยไปมาหาสู่ออกมาด้วย ทำเครื่องหมายฐานะเอาไว้ สะดวกกับเขาในการลงมือ ตรวจสอบโดยละเอียด สามารถจับตัวคนที่ใส่ร้ายอรจิราได้จริงๆ จากนั้นก็ตามรอยไปสืบ เพื่อจับคนสั่งการเบื้องหลังออกมา
“ดีมาก ขอบคุณนะ!”
ประยสย์ซาบซึ้งจากใจจริง ชื่นชมกัญณิศามากกว่าเดิม
“คุณประยสย์ คราวนี้ที่คุณมา……”
ประยสย์รับกระดาษนั้นไป แล้วพูดอย่างเอือมระอา “มาจีบสาวน่ะครับ”
กัญณิศา： “……”
จริงจังเหรอเนี่ย?
“คุณย่าฉันชอบคุณหนูรองตระกูลนนท์สัจทัศน์มาก บังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ น้องสาวฉันเป็นเพื่อนสนิทกับคุณกัญณิศา ให้ความสนับสนุนมากด้วย แถมให้คำแนะนำกับพ่อฉัน บอกว่าเตรียมการให้ฉันมาสำรวจตลาด จริงๆ แล้วก็เพื่อมาพัฒนาความรู้สึกกับคุณกัญณิศา”
หลังจากกัญณิศาเงียบไป ก็ถามเขา “ฉันรู้จักคุณกัญณิศา เธอเป็นคนสวยอ่อนโยนใจดีและเลิศเลอมาก ผู้ชายชอบคนสวยทั้งนั้น ทำไมคุณไม่ชอบคุณกัญณิศาล่ะ? ถ้าฉันเป็นผู้ชาย ฉันอยากแต่งงานกับคุณกัญณิศากลับไปซ่อนที่บ้าน เป็นสมบัติล้ำค่าแล้ว”
“คุณคิดว่าฐานะ ตัวตนของฉันเหมาะกับคุณกัญณิศาไหม คุณกัญณิศาเหมาะกับฉันไหม?”
กัญณิศาเงียบทันที
“คุณรู้เรื่องในตระกูลสาระทาของฉันนานแล้ว ก็คงรู้ว่าคุณกัญณิศาไม่เหมาะสมกับฉัน ถึงฉันจะสามารถปกป้องผู้หญิงของตัวเองได้เป็นอย่างดี แต่เมื่อฉันมีตัวเลือกที่ดีกว่า ทำไมฉันต้องทนเลือกผู้หญิงอ่อนแอไร้ประโยชน์มาเป็นภรรยาด้วย? จากนั้นก็เอาแต่ใช้สมองคิดปกป้องเธอ แบบนั้นไม่เหนื่อยแย่เหรอ?”
กัญณิศาไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ประยสย์พูดต่อ “ฉันอยากหาผู้หญิงมีความสามารถพอๆ กับฉันมาเป็นภรรยา ไม่สนพื้นเพครอบครัว ไม่สนว่าเธอสวยหรือขี้เหร่ แค่เห็นความสำคัญกับนิสัยและความสามารถของเธอ ผู้หญิงแบบนั้นถึงจะเป็นภรรยาที่ดีของฉันได้”
“งั้นคุณอยากจีบคุณกัญณิศาอยู่ไหม?”
ประยสย์เงียบไป แล้วพูดขึ้น “ก็แค่ทำไปงั้นๆ จริงสิ คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงชอบอะไรมากที่สุด? พูดให้ถูกคือคุณกัญณิศาชอบอะไร?”
กัญณิศาคิดมากแล้ว เธอต้องพูดไหม?
ถ้าพูดไป เขาก็จะจีบเธอตามที่เธอบอก
ไม่นานนัก กัญณิศาก็คิดออก เธอยิ้มแล้วพูดขึ้น “ความชอบของทุกคนไม่เหมือนกัน ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะชอบของเหมือนกัน ฉันไม่รู้ว่าคุณกัญณิศาชอบอะไร ถ้าเป็นของที่ทุกคนชอบเหมือนๆ กัน ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเงินมั้งคะ ไม่มีใครไม่ชอบเงินหรอก”
