รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 651 ไม่มีหัวข้อ
ไซม่อนไม่ได้กลับบริษัททันที แต่ไปสาขาบริษัทของบริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปก่อน
ออฟฟิศของผู้จัดการ ยศพัฒน์กำลังยุ่งกับงานอยู่ ส่วนพิรัตน์นั่งเล่นของเล่นอยู่บนโซฟา เนื่องจากเขายังเล็กอยู่ และสมาธิสั้น เล่นไม่ถึงสองนาที ก็คลานลงมาจากโซฟาแล้วไปหายศพัฒน์
ยศพัฒน์อุ้มเขาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ แล้วให้เขานั่งอยู่บนตักตัวเอง แล้วพูดกับเขาออกมาว่า： “พิรัตน์ นายต้องนั่งนิ่งๆนั่งดีๆ ลุงต้องทำงาน”
“หม่าม้า”
พิรัตน์เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วพูดหม่าม้าออกมา เขาคิดถึงหม่าม้าแล้ว
ยศพัฒน์หยิกไปที่แก้มเขาเบาๆ “ยังจำหม่าม้าได้อยู่อีกเหรอ ไม่เสียแรงที่เธอดีกับนายมากขนาดนั้น อีกไม่นานก็จะได้เห็นหน้าหม่าม้าแล้วนะ”
ตัวแทนของวิกา เด็กน้อยคนนี้ไม่ยอมเรียกหม่าม้าเลย
เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น เขารีบปล่อยมือข้างหนึ่งไปรับโทรศัพท์ขึ้นมา
“คุณพัฒน์ ประธานไซม่อนมาครับ”
เสียงน่าดึงดูดของผู้ชายดังมาจากโทรศัพท์ ยศพัฒน์ได้จ้างเลขาผู้ชาย เพราะกลัวเทวิกาจะคิดฟุ้งซ่าน
ก็ได้ เทวิกาไม่เคยคิดฟุ้งซ่านมาก่อนเลย เหมือนเธอไม่เคยหึงเขามาก่อนเลยด้วยซ้ำ
ยศพัฒน์ยิ้มในใจ พวกเขาสองสามีภรรยา เหมือนเขาจะรักเธอมากกว่ามาโดยตลอด
ไม่นานนักไซม่อนก็เดินเข้ามา
ตอนแรกพิรัตน์กะจะเล่นโทรศัพท์ แต่เมื่อมองเห็นไซม่อนเดินเข้ามา ก็รีบวางโทรศัพท์ลง แล้วหยิบรถของเล่นจากบนโต๊ะขึ้นมา เล่นของเล่นตัวเองอย่างเชื่อฟัง
เพราะเขาค่อนข้างกลัวไซม่อน
และไม่ค่อยชอบไซม่อนเท่าไหร่ แน่นอน ไซม่อนเองก็ไม่ค่อยชอบเขา แต่เพราะลูกสาวและภรรยารักและเอ็นดูพิรัตน์มาก ไซม่อนจึงพูดอะไรไม่ได้
“ยศพัฒน์ ส่งเขาให้พี่เลี้ยงดูแลได้ หรือไม่ก็เรียกให้พี่เลี้ยงตามมาบริษัทด้วย นายอุ้มเขาไว้แบบนี้ จะทำงานได้ยังไง ？”
เมื่อไซม่อนเดินเข้ามาถึง ก็โน้มตัวเข้าไปหา อุ้มเด็กอ้วนไปจากลูกเขยทันทัน
พิรัตน์เบ้ปาก แต่เมื่อถูกไซม่อนถลึงตาใส่ จึงทำได้แต่เบ้ปาก ไม่กล้าร้องไห้ออกมา
“นั่งที่นี่ แล้วเล่นเอง”
ไซม่อนวางเด็กน้อยไว้บนเก้าอี้ แล้วพูดออกคำสั่งออกมา
พิรัตน์มองไปที่ยศพัฒน์ แล้วหันมองไซม่อนอีกครั้ง ในที่สุดก็ยอมนั่งเล่นบนเก้าอี้แต่โดยดี ไม่กล้าขยับไปมา
เพราะหม่าม้าทั้งสองไม่อยู่พร้อมกันเลย
ถึงแม้เจ้าตัวเล็กจะยังพูดไม่เป็น แต่ฉลาดมาก
รู้ว่าที่พึ่งของเขาก็คือ “หม่าม้า” ทั้งสองไม่อยู่ เขาจึงเป็นเด็กดีเชื่อฟังมากขึ้น
“พ่อ เป็นยังไงบ้าง？”
ยศพัฒน์ลุกขึ้นแล้วรินน้ำอุ่นให้พ่อตาแก้วหนึ่ง
บอดี้การ์ดของไซม่อนเฝ้าอยู่หน้าประตูออฟฟิศ พ่อตากับลูกเขยจึงสามารถพูดคุยกันได้อย่างสบายใจ
“ภรรยาของชลได้พาลูกชายสองคนของไปหาชลที่ตระกูลเลิศธนโยธา และน่าจะได้ทะเลาะกับคนแก่ทั้งสองด้วย เพราะตอนที่พ่อกลับไปถึงบ้านนั้น ทั้งสองคนสีหน้าไม่ดีเลย แถมพูดจาเรื่อยเปื่อยไม่น่าฟัง พ่อขี้เกียจฟัง เลยหาข้ออ้างมาที่บริษัท”
หลังจากไซม่อนพูดจบ ได้ถอนหายใจออกมาว่า： “ยศพัฒน์ ตระกูลของนายอยู่ด้วยกันอย่างรักใคร่ปรองดองแบบนี้มาโดยตลอด ไม่ง่ายเลยจริงๆ และเป็นสิ่งที่มีค่ามากอีกด้วย พ่อเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลนี้ได้ล้มเหลวจริงๆ”
“พ่อ นี่เป็นปัญหาที่สะสมมาของบรรพบุรุษรุ่นสู่รุ่นของตระกูลสาระทา ไม่ใช่ปัญหาของพ่อคนเดียว”
เห็นผลเดียวกัน ตระกูลอริยชัยกุลของพวกเขาที่มีวัฒนธรรมประเพณีแบบนี้ ก็เป็นผลมาจากความพยายามของบรรพบุรุษรุ่นสู่รุ่นเช่นเดียวกัน
ไซม่อนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
หลังจากดื่มน้ำเข้าไปสองคำ เขาได้ถามออกมาอย่างเป็นห่วงว่า： “ราบรื่นดีไหม？ถ้าต้องการความช่วยเหลือก็บอกได้ คืนนี้มีงานเลี้ยงกินข้าว เดี๋ยวพ่อพานายไปด้วย ไปผูกสัมพันธไมตรีกับประธานอาวุโสพวกนั้นไว้ อีกหน่อยจะได้มีเส้นสายเพิ่มมากขึ้น”
ถึงแม้จะเป็นสาขาบริษัทใหม่ของบริษัทบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป แต่ก็เป็นบริษัทที่เพิ่งเปิดใหม่ ทุกอย่างเป็นการเริ่มต้นใหม่เกือบทั้งหมด
ยศพัฒน์ที่เป็นประธานบริษัทมาดูแลสาขาบริษัทของเมืองซูเพร่าด้วยตัวเอง ทำให้ลูกน้องมีความฮึกเหิมในการทำงานมาก และทำให้ลูกค้าไว้วางวางใจที่จะทำงานร่วมกับเขามากยิ่งขึ้น เพราะไม่ว่ายังไงยศพัฒน์ก็เป็นลูกเขยของตระกูลสาระทา
เมื่อมีความสัมพันธ์ชั้นนี้อยู่ ขอแค่คุยกันถูกคอ หรือมีโปรเจกที่เหมาะสม ต่างกันยินดีร่วมมือกับยศพัฒน์
“มีพ่อกับพี่คอยช่วยเหลือ ราบรื่นดี ขอบคุณพ่อมาก เดี๋ยวคืนนี้ผมให้พี่เลี้ยงช่วยดูแลพิรัตน์”
ไซม่อนตอบอืมออกมา จากนั้นพูดเสียงเบาลงแล้วถามออกมาว่า “แม่นายกับวิกาอยู่ทางโน้นเป็นยังไงกันบ้าง？”
เขารู้ว่าลูกสาวกับลูกเขยต้องติดต่อกันอยู่แล้ว
“วิกาโกรธมาก เธอบอกว่าจะกลับมาเผชิญทุกอย่างพร้อมกันกับพวกเรา ส่วนแม่ท่าทางเหมือนมีเรื่องให้ต้องหนักใจ น่าจะเป็นห่วงพ่อมั้ง วิกาบอกว่าคุณแม่นอนไม่หลับทั้งคืนเลย”
มีรอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าของไซม่อนเล็กน้อย แต่เขาพยายามเก็บอารมณ์ไว้ “ญาณินไม่มีทางเป็นห่วงเขาหรอก เธอโกรธสิถึงจะเป็นเรื่องปรกติ”
เขาคิดในใจ ญาณินยังคงเป็นห่วงความเป็นความตายของเขาอยู่
“ถ้าวิกากลับมาจริงๆ นายบอกพ่อด้วยก็แล้วกัน”
“ต้องบอกอยู่แล้วครับ”
อยู่เมืองซูเพร่า ยศพัฒน์ถือพ่อตาเป็นแกนสำคัญ
“พ่อได้รับข่าวมา วันมะรืนตอนกลางคืนพสธรจะไปส่งของที่ท่าเรือXX ทางด้านพยากรณ์อากาศระบุว่าวันพรุ่งนี้และวันมะรืนนี้จะมีฝนฟ้าคะนอง สภาพอากาศที่ทั้งฝนตกและหิมะตกแบบนี้ คนจะออกนอกบ้านน้อยมาก จึงสามารถปกปิดเรื่องร้ายๆ ได้ดีมาก”
“พ่อ แน่ใจใช่ไหม？”
ยศพัฒน์ก็พูดเสียงเบาออกมาเหมือนกัน “ต้องแน่ใจก่อนถึงจะลงมือได้ มิฉะนั้นจะพลาดไม่เจออะไรเลยแถมแหวกหญ้าให้งูตื่นอีกด้วย”
ในขณะที่ไซม่อนจะพูดอะไรอีกนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทันที เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเบอร์หมายเลขที่โทรเข้ามา แล้วพูดกับลูกเขยว่า： “พสธรโทรหาพ่อ”
เขากดรับโทรศัพท์ที่พสธรโทรมา
ทั้งสองคนพูดคุยโปรเจคที่จะร่วมมือทำด้วยกันผ่านทางโทรศัพท์ ส่วนยศพัฒน์ก็ฟังอย่างตั้งใจ
ผ่านไปสักพัก ไซม่อนหัวเราะแล้วพูดออกมาว่า： “ตอนนี้ผมดื่มชาอยู่ที่ออฟฟิศทำงานของลูกเขยผม คุณพสธรจะให้เกียรติมานั่งดื่มด้วยกันไหม？ผมมีลูกเขยแค่คนเดียว ลูกเขยก็เหมือนลูกชายอีกคน ในเมื่อเขามาทำธุรกิจที่นี่ ผมก็ต้องดูแลเขาเป็นพิเศษหน่อย ต่อไปต้องฝากคุณพสธรช่วยดูแลลูกเขยผมด้วยนะ”
คุณพสธรหัวเราะผ่านโทรศัพท์แล้วพูดออกมาว่า： “วันนี้ผมไม่ว่างจริงๆ ไว้วันหลังถ้ามีเวลาต้องไปเยี่ยมคุณพัฒน์ที่บริษัทและขอชาดื่มสักสองแก้วด้วย ไซม่อน ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะ ไว้ค่อยติดต่อกันวันหลัง”
“ได้ เดี๋ยววันมะรืนเจอกัน”
หลังจากวางโทรศัพท์ลง ไซม่อนได้พูดกับยศพัฒน์ว่า： “ในที่สุดพสธรก็จะพาพ่อไปดูของสักที”
สีหน้าของยศพัฒน์เคร่งขรึมขึ้นมาทันที “พ่อ ถ้าสินค้าล็อตที่จะส่งออกในคืนวันมะรืนเป็นสินค้าผิดกฎหมาย พ่อจะถูกเขาดึงลากลงแหไปด้วย หรือว่าพวเราฉวยโอกาสนี้ร่วมมือกับทางตำรวจจัดการกวาดพวกเขาให้หมดเรียบทีเดียวเลย”
“พสธรมีหรือจะถูกกำจัดกวาดเรียบหมดทีเดียวง่ายขนาดนี้”
ไซม่อนตรึกตรองสักครู่แล้วพูดออกมาว่า： “คืนมะรืนนี้ สินค้าที่เขาจะให้พ่อดูต้องเป็นสินค้าที่ถูกกฎหมายแน่นอน ยศพัฒน์ ถ้าเป็นนาย นายจะให้ฉันดูสินค้าผิดกฎหมายในเวลาอันรวดเร็วไหม？”
“วางใจได้ พ่อรู้ดีแก่ใจ ไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยหรอก ทางด้านเจ้าสอง ก็กำลังระส่ำระสายอยู่เหมือนกัน หลายปีมานี้ เขาทำตัวนิ่งๆเงียบๆมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าคนที่ร้ายลึกที่สุดจะเป็นเขา”
“พ่อเตรียมจะจัดการอาสองยังไงเหรอ？”
“ทำเหมือนเดิมแหละ ไม่ว่ายังไงก็เป็นน้องแท้ๆ ของพ่อ รอให้ถึงตอนสุดท้ายค่อยเผชิญหน้ากับพวกเขา”
หลายปีมานี้ ทุกคนที่เคยลงมือมาข้องเกี่ยวด้วย เขาจะจัดการหมดทีละคนๆ
ช่วยลูกชายจัดการให้เรียบร้อยทั้งหมดก่อน ในอนาคตหลังจากที่ลูกชายขึ้นเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วจะได้สบายกว่าเขา
“รอบกายของเจ้าสองกับเจ้าสามมีคนในตระกูลติดตามอยู่ไม่น้อย จะจัดการคนพวกนี้ ไม่ง่ายเลย เฮ้อ น่าจะให้ประยสย์ช่วยพ่อจัดการเรื่องยุ่งยากพวกนี้ให้เรียบร้อยก่อนถึงปล่อยให้เขาไปหาเมียได้”
ประยสย์：……โชคดีที่ผมวิ่งหนีได้เร็ว？
