รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 665 ส่งมอบหลักฐานกระทำผิดที่ผ่านมาหลายปี
ในเมื่อเลือกแล้วที่จะลงมือกับเธอ ก็แสดงว่าจะจับเธอเป็นตัวประกัน
ในเมื่อจะใช้เธอเป็นตัวประกัน ก็คือต้องจับเป็น
คนสวมชุดดำคนนั้นไม่ได้เก็บปืนลง จนกระทั่งเพื่อนร่วมทีมมัดมือทั้งสองข้างของญาณินเรียบร้อย และคลุมหัวญาณินด้วยถุงดำ เมื่อญาณินมองไม่เห็นอะไรแล้ว เขาถึงได้เก็บปืน
ตัวแทนของญาณินใจเย็นมาก และนี่ก็เหมือนนิสัยของญาณิน ถึงแม้เธอจะถูกมัดมือทั้งสองข้าง มองอะไรไม่เห็น แต่ก็ไม่ได้เป็นกังวลความปลอดภัยด้านชีวิตเลยแม้แต่น้อย ก็แค่คนพวกนั้นค้นตัวเธอ เก็บโทรศัพท์ของเธอไป และการกระทำนี้ยั่วโมโหเธอจนเธอต้องด่าออกมา
รู้สึกว่าคนที่ค้นตัวเธอกำลังล่วงเกินเธอ
“พาออกไป”
เธอได้ยินมีคนออกคำสั่งเสียงต่ำออกมา จากนั้นเธอก็ถูกยัดใส่ขึ้นรถคันหนึ่ง ไม่นานนัก รถก็สตารจ์ขับออกไป ส่วนจะขับไปที่ไหน ตอนนี้เธอยังไม่รู้
โชคดี ที่เธอซ่อนสัญญาณติดตามตัวไว้ในยกทรงของเธอ
คนพวกนี้ถึงแม้จะค้นตัวเธอ แต่ก็ไม่กล้าแตะต้องพื้นที่ส่วนตัว เพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้เธอก็เป็นคุณหญิงของตระกูลสาระทา ยังไม่ถึงจุดร้ายแรงที่สุด คนของตระกูลเลิศธนโยธาไม่ทำอะไรเธอหรอก
หลังจากคนที่ลักพาตัวญาณินออกไปแล้ว รถฉุกเฉินโรงพยาบาลมาถึง เห็นคนขับรถกับบอดี้การ์ดล้มอยู่ที่พื้น กับรถหรูที่ถูกทุบกระจกจนแตกคันนั้น เดาออกได้ว่าน่ามีเศรษฐีถูกลักพาตัว คุณหมอรีบโทรแจ้งตำรวจ
ถึงแม้คนขับรถกับบอดี้การ์ดของญาณินปลอมจะถูกยิง แต่เนื่องจากตัวแทนโทรขอความช่วยเหลือได้รวดเร็ว คุณหมอก็มาถึงได้เร็ว พวกเขาถูกนำส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนและทำการผ่าตัดรักษา ดังนั้นทุกคนจึงปลอดภัยรอดชีวิตหมด
ถือว่าเป็นความโชคดีบนความไม่โชคดี
หลังจากที่ตัวแทนของญาณินถูกลักพาตัวไป ตัวแทนของเทวิการะหว่างทางกลับร้านเครื่องประดับ ถูกคนใช้วิธีเดียวกัน ลักพาตัวไปเหมือนกัน
ไม่นานนักตระกูลสาระทาก็ได้รับแจ้งข่าว คุณหนูและคุณหญิงของตระกูลสาระทาถูกขวางทางระหว่างทาง และลักพาตัวไป
เรื่องนี้กลายเป็นข่าวใหญ่ในเมืองซูเพร่าทันที
ใครกันที่กล้าลงมือกับองค์ไท้ส่วยเอี๊ย？
ทุกคนต่างเดาออกว่าเป็นใคร
แต่ว่าตอนนี้ทางตำรวจยังไม่ได้แจ้ง ทางฝั่งของตระกูลสาระทาก็ยังไม่ได้ตรวจสอบชัดเจน ถึงแม้ทุกคนจะคาดเดาได้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมา
คนที่ลักพาตัวญาณินปลอมคือคนของพลอย
เธอเฝ้าดูอยู่สองวันแล้ว วางแผนไว้ก่อนล่วงหน้า ลักพาตัวญาณินตอนกลับไปที่ร้านอย่างรวดเร็ว
ส่วนตัวแทนของเทวิกาเป็นฝีมือของรณภพ
คนที่พวกเขามอบหมายให้ไปกำจัดวรันธรทำงานพลาด แถมตกอยู่ในมือของจับอีกด้วย พวกเขารู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว ดังนั้นรณภพจึงลงมืออย่างรวดเร็ว
เดิมทีคุณพ่อของเขาจะชวนไซม่อนไปดูโปรเจคงานในคืนพรุ่งนี้พร้อมกัน คาดว่าคงต้องเปลี่ยนแผนแล้ว
อาจเป็นไปได้ ที่ต้องลงมือต่อสู้กันโดยตรงเลย
รณภพรู้สึกว่าคนของตระกูลสาระทาที่เหมาะสมในการลงมือ แถมมีความสำคัญ สามารถใช้เป็นเครื่องมือในการข่มขู่ได้ก็มีแต่ญาณินกับเทวิกาสองคนแม่ลูก
แต่หลังจากที่ลักพาตัวตัวแทนของเทวิกาแล้ว รณภพรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรผิดปรกติ เพราะมันง่ายเกินไปหน่อย！
เมื่อก่อนไปไหนมาไหนยศพัฒน์กับเทวิกาก็จะไปเป็นคู่ตลอด วันนี้ทำไมถึงปล่อยให้เทวิกานั่งรถไปร้านขายเครื่องประดับคนเดียว？
……
ที่คฤหาสน์ของตระกูลสาระทา ในห้องสมุดของไซม่อน
เขาได้รับโทรศัพท์อย่างต่อเนื่อง รู้ว่าตัวแทนของลูกสาวกับภรรยาถูกลักพาตัวไป เขาแอบดีใจที่ได้เตรียมการล่วงหน้า โดยส่งภรรยาและลูกสาวออกไปจากที่นี่ก่อน
ถึงแม้ลูกสาวกับลูกชายจะกลับมาวันนี้ แต่อย่างน้อยตัวแทนก็ได้ช่วยพวกเธอรับเคราะห์นี้ไป
คนภายนอก ถ้าได้รับข่าวนี้ ก็คงตกใจครึกโครมไปนานแล้ว แต่ไซม่อนที่อยู่ในห้องหนังสือ เขาสงบสติอารมณ์ นั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน มองดูบอดี้การ์ดพาตัวของณิชกานต์เข้ามา
ณิชกานต์พักที่โรงพยาบาลหนึ่งวัน รอยช้ำบนใบหน้ายังเหลืออยู่เล็กน้อย แต่หายบวมแล้ว
เธอถือตู้เซฟเล็กๆ เดินเข้ามา
“พี่ใหญ่”
เธอเรียกเสียงเบาออกมา
ไซม่อนส่งสัญญาณให้เธอนั่งลง
ณิชกานต์กอดตู้เซฟไว้แน่น แต่กลับไม่กล้านั่งลงตรงข้ามไซม่อน ความจริงแล้วเธอค่อนข้างกลัวพี่ชายสามีคนนี้
เธอจึงเลือกที่จะนั่งลงบนโซฟาชุดนั้น
ไซม่อนตามใจเธอ สายตาแหลมคมนั้นจ้องมองไปที่น้องสะใภ้ รอเธอเอ่ยปากพูด
“พี่ใหญ่ ฉันอยากินน้ำ ให้น้ำอุ่นฉันสักแก้วได้ไหม？”
ถึงแม้ณิชกานต์จะตัดสินใจออกมาแล้ว แต่ในใจก็ยังอีนุงตุงนังอยู่ เธออยากขอน้ำดื่มแก้วหนึ่ง เพื่อทำให้ตัวเองหายตื่นเต้น
ไซม่อนก็ไม่ได้ขี้เหนียวต่อน้องสะใภ้ เขาลุกขึ้น อ้อมออกมาจากโต๊ะทำงาน ไปเทน้ำอุ่นให้ณิชกานต์ จากนั้นเขาวางน้ำอุ่นไว้บนโต๊ะชา เพื่อให้ณิชกานต์หยิบดื่มเอง
เขาเองก็ไม่ได้กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานอีก เลือกที่จะนั่งลงตรงข้ามณิชกฎหมาย โดยมีโต๊ะน้ำชาคั่นอยู่ตรงกลางพวกเขาสองคน
ณิชกานต์หยิบน้ำอุ่นขึ้นมาดื่มไปสองคำ แม้แต่จะสำรวจห้องหนังสือของพี่ชายสามีเธอก็ไม่กล้า
นี่เป็นสถานที่ห้ามของคฤหาสน์เล็กของตระกูลสาระทา
นับตั้งแต่เธอแต่งงานเข้าตระกูลสาระทา และใช้ชีวิตที่นี่มายี่สิบกว่าปี นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่เธอเหยียบเข้ามาที่นี่
รู้สึกไม่มีอะไรแตกต่างจากห้องสมุดของคนอื่น แต่ก็เหมือนจะมีอะไรไม่เหมือนกัน สรุปคือ นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เดินเข้ามา ณิชกานต์ก็ยิ่งอยู่ยิ่งตื่นเต้น เสมือนถูกคนยกขึ้นไปย่างอยู่บนกองไฟยังไงยังนั้นเลย
“ณิชกานต์ เธออยากพูดอะไร？”
ไซม่อนเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน
เมื่อณิชกานต์ดื่มน้ำอุ่นแก้วน้ำเสร็จ อาการตื่นเต้นได้ลดลงเล็กน้อย เธอกัดฟัน แล้ววางตู้เซฟกล่องเล็กที่เธอถือเข้ามาวางไว้บนโต๊ะชา และผลักเข้าไปใกล้ไซม่อน
เธอมองไปที่ไซม่อน สีหน้าเต็มไปด้วยคำขอโทษ แล้วพูดออกมาอย่างคนรู้สึกผิดว่า： “พี่ใหญ่ ขอโทษด้วย”
ไซม่อนไม่พูดอะไร
“พี่ใหญ่ หลายปีมานี้ฉันกับชลได้ทำเรื่องไม่ดีหลายเรื่องกับครอบครัวทั้งสี่คนของพี่ลับหลัง ฉันรู้ว่าคำขอโทษสามคำชดเชยอะไรไม่ได้……พี่ใหญ่ สิ่งที่ล็อกอยู่ในกล่องนี้คือหลักฐานบางอย่าง ที่ฉันเก็บไว้ได้”
“ฉันส่งมอบหลักฐานพวกนี้ให้พี่ใหญ่ พี่ใหญ่เก็บหลักฐานพวกนี้ไว้ ถ้าไม่เชื่อฉัน สามารถไปตรวจสอบดูได้ แต่ถ้าเชื่อใจฉัน
ก็สามารถส่งให้ตำรวจได้โดยตรง หรือว่าพี่ใหญ่ลงมือเองก็ได้”
“เมื่อก่อนฉันกับชลและพลอยสมรู้ร่วมคิดกัน เรื่องทุกอย่างที่ทำ เป็นเรื่องผิดกฎหมาย……และทำร้ายคนในครอบครัวของพี่ใหญ่ฉัน ฉันผิดต่อพี่ใหญ่ ผิดต่อพวกพี่”
เมื่อณิชกานต์ได้เอ่ยปากออกมาแล้ว ก็รู้สึกโล่งใจออกมาเล็กน้อย จากนั้นพูดต่อไปอีก อารมณ์ก็คงที่แล้ว
“หลายปีมานี้ พวกเราอยากได้อำนาจและผลประโยชน์ที่ไม่ใช่ของพวกเรา ทำเรื่องไม่ได้ไปตั้งมากมาย มาวันนี้ กรรมตามสนองฉันแล้ว ฉันเป็นอะไรไป ไม่เป็นไร ถึงแม้ฉันต้องตาย ฉันก็ไม่แค้นเคืองอะไร เพราะฉันคิดว่า เรื่องที่ฉันทำลงไปพวกนั้น ฉันคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”
ถ้าไม่ถูกประหารชีวิต ทั้งชีวิตนี้ของเธอก็คงไม่สามารถออกมาจากคุกได้
“แต่ว่า ลูกทั้งสามคนของฉันเป็นผู้บริสุทธิ์ เจนสันกับน้องชายถึงแม้จะเคยแย่งชิงอำนาจ เคยทำเรื่องให้พี่ต้องโกรธบ้าง แต่ในมือของพวกเขาสองคนพี่น้องไม่เคยเปรอะเปื้อนเลือดมาก่อน และไม่เคยทำเรื่องผิดกฎหมาย ส่วนลินน์ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เธอเป็นแค่เด็กน้อยที่อายุแค่สิบขวบเอง”
“ฉันสารภาพบาปทั้งหมดของฉันกับชลให้พี่ใหญ่ฟัง ฉันไม่กล้าขอให้พี่ชายยกโทษให้พวกเราหรอก เพราะเรื่องที่พวกเราทำไปพวกนั้น พวกเราก็ไม่มีหน้าขอให้พี่ชายยกโทษให้ ฉันขอแค่ให้พี่ใหญ่เห็นแก่ที่เป็นสายเลือดตระกูลสาระทาเหมือนกัน ช่วยปกป้องลูกทั้งสามคนของฉันด้วย”
เธอลุกขึ้นมา แล้วคุกเข่าให้ไซม่อน พูดทั้งน้ำตาออกมาว่า： “ขอแค่พี่ใหญ่ยอมปกป้องลูกทั้งสามคนของฉัน ฉันยอมขึ้นศาลเพื่อเป็นพยาน เป็นพยานชี้ตัวพลอย และเป็นพยานชี้ความผิดของตระกูลเลิศธนโยธา”
