รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 681 เข้าแผน
หลังจากพสธรได้รับข้อความจากเขา ก็ตอบเขากลับไป
แค่สองคำ: ออกมา
หลังจากยศกรได้รับข้อความตอบกลับของพสธร ก็ขมวดคิ้ว คิดในใจ เวลานี้ พสธรยังจะนัดเจอเขาอีก มีเรื่องอะไรถึงคุยกันทางข้อความไม่ได้งั้นเหรอ?
คิดๆแล้ว ยศกรจึงส่งข้อความไปอีกที: “เจอกันตอนนี้มันเสี่ยงเกินไป ซึ่งมันไม่เป็นผลดีต่อคุณด้วย ตำรวจกำลังตามล่าตัวพวกคุณอยู่ทั่วสารทิศนะ”
พสธรยังคงพิมพ์คำเดิม: ออกมา!
ยศกรโมโหแทบแย่
ไอ้พสธรนี่ไม่กลัวตายหรือไง?
ดูๆเวลา ถ้าออกไปเจอกันตอนดึกๆ น่าจะปลอดภัยมากขึ้นหน่อย
ไม่รู้พสธรจะเรียกเขาออกไปทำอะไร?
ยศกรจึงลุกขึ้นมานั่ง
“คุณคะ เกิดอะไรขึ้น?”
คุณนายรองลุกตามขึ้นมาด้วย ถามด้วยความเป็นห่วง: “สถานการณ์เปลี่ยนไปเหรอ?”
หลายวันนี้ คุณนายรองก็กระวนกระวายมากเช่นกัน
นึกถึงครอบครัวของตนเองที่จะได้รับประโยชน์จากความขัดแย้งของคนอื่น ต่อไปเธอก็จะเป็นคุณผู้หญิงของผู้นำตระกูลแล้ว เธอจึงทั้งประหม่าทั้งตื่นเต้น เหมือนตนเองกลายเป็นคุณผู้หญิงของผู้นำตระกูลแล้วอย่างนั้นแหละ
“พสธรส่งข้อความมาให้ผม เรียกผมออกไป ไม่รู้ว่าจะทำอะไร”
ยศกรหยิบกล่องบุหรี่กับไฟแช็กออกมาจากในลิ้นชักหัวเตียง ดึงบุหรี่มวนหนึ่งออกมาจุดไฟดูดไปสองคำ แล้วพูดต่อ: “ผมกำลังคิดอยู่ว่าควรออกไปเจอเขาไหม ข่าวการตายของรณภพ ผมบอกเขาแล้ว ตอนนี้เขาต้องทั้งเสียใจทั้งโกรธแค้นแน่ๆ เป็นไปได้ว่าอาจจะก่อเรื่องให้พังพินาศไปด้วยกันทั้งหมด”
“ถ้าผมไปเจอเขา ยังไงก็เสี่ยงอันตรายอยู่ดี”
แม้ตอนนี้เขาจะบอกข่าวคราวแก่พสธร แต่นั่นเขาแค่อยากหลอกใช้พสธรให้ช่วยเขาขุดรากถอนโคนพี่ชายคนโตกับหลานชายเท่านั้นเอง
ในความเป็นจริง เขาเชื่อใจพสธรไม่ลงหรอก
กลัวพสธรจะผิดคำพูดแล้วลงมือฆ่าเขาอยู่ตลอด
ตอนที่รณภพยังไม่ตาย ครอบครัวของพสธรสำหรับเขา ก็มีค่าให้ใช้ประโยชน์ แต่แค่รณภพตาย พสธรก็เกลียดพวกเขาตระกูลสาระทาสุดขีด ยศกรจึงไม่กล้าไปเจอพสธรจริงๆ
“คุณโทรไปถามเขาว่าเรื่องอะไรแล้วกัน ระยะนี้ เจอกันมันเสี่ยงเกินไป ต่อให้เขาจะไม่พาลโกรธคุณเรื่องการตายของรณภพก็เถอะ แต่ถ้าโดนตำรวจจับได้คาหนังคาเขา คุณจะแก้ตัวยังไงคงฟังไม่ขึ้นแน่ๆ”
คุณนายรองก็ไม่เห็นด้วยที่สามีจะไปเจอพสธร
“กริ๊งๆๆ……”
มือถือของยศกรดังขึ้นมา
เขามองมือถือ พสธรนั่นเองที่โทรมา
เมื่อกี้เขาไม่กล้ารับ แต่ตอนนี้ไม่สนใจอะไรแล้ว ถึงได้รับสายของพสธร
“ยศกร ถ้านายไม่ออกมาตอนนี้ ฉันจะไปมอบตัวที่สถานีตำรวจ มอบหลักฐานที่นายมีเอี่ยวกับฉันให้ตำรวจ นายคิดว่าแค่ฉันแฉนายออกไป นายจะมีจุดจบดีๆอะไรเหลืออยู่ล่ะ?”
ได้ฟัง ยศกรก็สีหน้าเคร่งขรึม “พสธร นายขู่ฉัน”
“ฉันขู่นายอยู่นี่แหละ!”
คนที่ต่างหลอกใช้กันและกัน ก็ข่มขู่กันและกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ต่างคนต่างทำให้อีกฝ่ายหวั่นวิตก
“วางใจเถอะ การตายของลูกชายฉัน ฉันไม่โทษนายหรอก ไซม่อนสิที่เป็นฆาตกรทำร้ายลูกชายฉันจนตาย นายสบายใจได้เต็มที่”
เขาต้องการใช้ประโยชน์จากยศกรเพื่อซุ่มโจมตีประยสย์ต่างหาก
“เจอกันตอนนี้ไม่ปลอดภัย ตำรวจตามจับครอบครัวนายอยู่ทั่วสารทิศนะ”
พสธรพูดอย่างแข็งกร้าว: “ลูกชายฉันไม่อยู่แล้ว ยังต้องแคร์อะไรอีก? เพียงแต่ก่อนตายอยากจะลากใครมาตายเป็นเพื่อนสักหน่อย ยศกร นายไม่อยากให้ประยสย์กับน้องสาวของมันตายงั้นเหรอ? ที่เรียกนายออกมา ก็เพื่อจัดการประยสย์นี่ไง”
“ตามนี้แหละ นายรีบออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปสถานีตำรวจ”
พสธรไม่ได้อธิบายอะไรมากมาย พูดจบก็วางสายไป
“พสธร พสธร……รีบวางสายอะไรขนาดนี้วะ พูดก็ไม่ชัดเจน นายอยากจัดการประยสย์ แล้วจะเรียกฉันออกไปทำอะไร?”
ยศกรดูดบุหรี่อีกสองคำ แล้วพูดกับภรรยา: “ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดจะจัดการประยสย์ยังไง ถึงต้องให้ผมออกไปให้ได้ งั้นผมจะออกไปดูหน่อยแล้วกัน”
เพียงแค่พสธรสามารถจัดการประยสย์กับน้องสาวได้จริงๆ ก็เหมือนช่วยเขากำจัดศัตรูใกล้ตัว พี่ชายเขายังอยู่ที่โรงพยาบาล ต่อให้ไม่ตาย เขาก็จะคิดหาหนทางทำให้พี่ชายเขาตาย ส่วนชลก็ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ไหน……
แค่ยศกรคิดถึงผลลัพธ์เช่นนี้ ก็ดีอกดีใจสุดๆ
ยิ่งเสี่ยงอันตรายยิ่งได้กำไร
เขาอดทนอดกลั้นมายี่สิบกว่าปี อีกไม่นานก็จะสำเร็จแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ที่จะกลัวอันตรายจนพลาดโอกาสดีๆแบบนี้ไป
“คุณ ระวังตัวหน่อยนะ”
คุณนายรองลงจากเตียงมาหยิบเสื้อผ้าให้สามี
“ผมจะระวังตัว”
ยศกรแต่งตัวเสร็จ คุณนายรองก็ช่วยหยิบกุญแจรถมาให้เขา พูดขึ้น: “พาคนไปด้วยมากหน่อย”
“ผมไปเองดีกว่า พาบอดี้การ์ดไปด้วยมันเอิกเกริกเกินไป”
นี่เขากำลังจะไปพบกับคนร้ายหลบหนี
ไม่ได้ไปเจอกับแขกผู้มีเกียรติสักหน่อย จะออกไปอย่างอึกทึกครึกโครมได้ยังไง
ถึงจะบอกว่าพี่ใหญ่เข้าโรงพยาบาล ส่วนชลหายไปไหนก็ไม่รู้ แต่พ่อแม่พวกเขายังอยู่ ลูกชายสองคนของครอบครัวชลก็ยังอยู่ในคฤหัสน์ ไม่เหมาะที่จะเล่นใหญ่เกินไป
“คุณไปเองจะอันตรายหรือเปล่า”
ยศกรเงียบไปชั่วครู่ ถึงพูดกับภรรยา: “ยิ่งเสี่ยงยิ่งได้กำไร”
คุณนายรองจึงไม่พูดอะไรอีก
ในไม่ช้า ยศกรก็ขับรถออกไปอย่างเงียบๆ
คุณนายรองยืนอยู่ที่หน้าประตู มองสามีขับรถออกไป
ไม่นาน เธอก็หมุนตัวจะกลับไปที่ห้อง พร้อมทั้งปิดประตูเข้ามา
ทว่าเพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นลูกสาวยืนอยู่บนบันได
“แม่คะ ดึกดื่นค่อนคืน พ่อหนูจะไปไหน? ไปทำอะไร?”
ธนภรณ์ถาม
คุณนายรองเดินเข้าไป ยื่นมือมาบีบแก้มลูกสาว พูดขึ้น: “ลูกสาวจะถามเยอะแยะทำอะไร ที่พ่อแกออกไปก็มีเรื่องจำเป็นต้องจัดการน่ะสิ อากาศเย็น รีบๆกลับห้องไปนอนซะ”
“พรุ่งนี้เช้า เราจะไปโรงพยาบาลกัน ไปดูหน่อยว่าคุณลุงแกฟื้นหรือยัง”
ธนภรณ์มองแม่ พูดเรียบๆ: “คุณลุงต้องฟื้นขึ้นมาแน่ค่ะ แม่ แม่กับพ่อจะทำอะไร หนูก็พอจะเดาได้ นี่ไม่ใช่โอกาสที่ดีนะคะ หรือพูดอีกอย่าง แผนร้ายของพ่อแม่น่ะ เป็นไปได้ว่า อาจจะไม่มีทางเป็นจริงได้ในชีวิตนี้หรอกค่ะ”
“ถ้าแม่ไม่อยากทำร้ายลูกๆอย่างพวกหนู ก็รีบเรียกพ่อกลับมาเถอะ”
ไม่เห็นที่อาสะใภ้สามให้ลูกชายลูกสาวสามคนอยู่แต่ในคฤหัสน์ ไม่ให้ไปทำงาน ไม่ให้ไปโรงเรียน ไม่สนใจเรื่องอื่นๆหรือไงนะ?
เวลานี้ ไม่ต้องทำอะไรเลยสิถึงจะดีที่สุด
คิดว่าคุณลุงกับพี่ใหญ่คิดบัญชีได้ง่ายจริงๆงั้นเหรอ?
สีหน้าของคุณนายรองเปลี่ยนไป ด่าออกมา: แกพูดเพ้อเจ้ออะไร รีบๆกลับห้องไป ไม่ว่าพ่อกับแม่จะทำอะไร ก็เพื่อพวกแกทั้งนั้นแหละ“
ธนภรณ์ยิ้มเยาะ “อย่ายัดเยียดความทะเยอทะยานของพ่อแม่มาให้พวกหนูเลยค่ะ”
พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินไป
พ่อแม่แค่คิดจะตักตวงผลประโยชน์จากความขัดแย้งของคนอื่นเท่านั้นเอง
คุณลุงของเธอดูแลตระกูลสาระทามาหลายสิบปี เธอไม่เชื่อหรอกว่าคุณลุงจะล้มลงได้ง่ายๆ
ต่อให้คุณลุงจะโชคร้ายตายไปจริงๆ แต่ก็ยังมีพี่ใหญ่กับพี่สาวอยู่
คิดว่าพวกเขาอ่อนหัดหรือไง
ไม่แน่ที่พ่อออกไปคืนนี้ อาจจะเป็นการกระโดดเข้าไปในกับดักของพวกเขานี่แหละ
ธนภรณ์กลับมาถึงห้อง ก็โทรไปหาพ่อ หวังว่าจะโน้มน้าวให้พ่อกลับมาได้ แต่น่าเสียดายที่พ่อไม่รับสายเธอ
โทรไปอย่างต่อเนื่องตั้งสิบกว่าสาย แต่พ่อกลับไม่รับเลย
ธนภรณ์จึงยอมแพ้ที่จะโน้มน้าวให้พ่อกลับมาแล้ว เธอนอนลงไปบนเตียง มองเพดาน รู้สึกว่าโลกของเธอเปลี่ยนไปมืดมน ต่อให้ไฟในห้องจะเปิดอยู่ ก็หมดหนทางที่จะส่องสว่างออกมาได้อีก
