รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 703 สำนึกผิดในยามที่สายไปแล้ว
หึๆ ถ้าท่านผู้นำตระกูลอยากจะแต่งงานกับพลอยไพลินจริง ก็คงส่งตัวคุณนายผู้หญิงกลับไปที่หมู่บ้านในหุบเขาแถวชานเมืองนานแล้ว ปล่อยให้คุณผู้หญิงอยู่ตามมีตามเกิดไป จะให้คุณผู้หญิงอยู่ในคฤหาสน์ ครองตำแหน่งคุณผู้หญิงอยู่ทำไม
ถ้าคุณท่านรักพลอยไพลินจริง ทำไมถึงต้องปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานขนาดนี้โดยไม่ขอเธอแต่งงาน ไม่ต้องพูดถึงขอแต่งงาน ได้ข่าวมาว่า แม้แต่แตะเนื้อต้องตัวพลอยไพลินคุณท่านยังไม่เคยเลยด้วยซ้ำ
“ประยสย์ แกจะพาฉันไปที่ไหน”
“พวกแกปล่อยฉัน ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ที่นี่!”
ประยสย์ดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิต อยากจะดิ้นให้หลุดจากบอดี้การ์ทั้งสองคน
เขาคิดจะต่อต้าน บอดี้การ์ดสองคนนี้เป็นบอดีการ์ดคนสนิทของประยสย์ มีฝีมือดี เขาสู้ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นช่วงนี้เขาเอาแต่กินๆดื่มๆ จนตัวเองอ้วนท้วนสมบูรณ์ การที่เขาขัดขืนแบบนี้ มีแต่จะทำให้เขาเหนื่อยหอบ
ประยสย์หยุดชะงัก
หันหน้ามองไปยังอาสามของเขา
ชลดิ้นจนเหงื่อออกที่หน้าผาก
เห็นเขาดิ้นรนสุดชีวิต
ในวันที่อากาศหนาวมาก ไม่มีทางที่เหงื่อจะออกได้ง่ายๆเลย
ประยสย์เดินกลับมา ถามอาสามเขาด้วยท่าทางเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มว่า：“อาสามไม่บอกว่าพ่อผมกักบริเวณอาที่นี่แล้ววเหรอครับ”
“กักบริเวณอะไร ที่นี่มันบ้านพักของตระกูลสาระทา ฉันเองก็มีสิทธิ์ มันก็เป็นบ้านฉันเหมือนกัน ฉันอยู่ในบ้านของตัวเอง จะเรียกว่ากักบริเวณได้ยังไง”
ประยสย์ตบที่หน้าอกเขา “อาสามพูดแบบนี้ก็ดีครับ วางใจเถอะครับ ผมไม่ฆ่าอาหรอก แต่ที่พาอากลับไป เพราะคุณปู่คุณย่าผมคิดถึงอา อาก็ควรจะกลับไปพบท่านทั้งสองบ้างแล้ว”
“แกไม่ฆ่าฉันจริงๆนะ”
“ฆ่าอาแล้ว ผมจะได้ผลดีอะไร ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ผมอายุยังน้อย ยังไม่มีเมีย ก็ต้องเอาชีวิตมาชดใช้ให้อา เสียเวลามากไปแล้ว เรื่องโง่ๆแบบนี้ ผมจะทำได้ยังไง อาสามก็ทำให้ให้สบายกลับไปกับผมดีๆเถอะ”
“เห็นอาสามดิ้นรนขัดขืนจนเหงื่อท่วมแล้ว อากาศหนาขนาดนี้ อาสามยังเหงื่อแตก หึๆ”
ประยสย์หัวเราะเยาะอาสาม แล้วหมุนตัวเดินออกไปข้างนอกอีกครั้ง
ครั้งนี้ ชลไม่ดิ้นอีกแล้ว เดินตามหลานชายไปอย่างว่างาย
“ประยสย์ อาสามเดินเอง แกบอกพวกเขาว่าไม่ต้องจับฉันแล้ว”
ประยสย์ไม่หันหน้ากลับมา เพียงแค่ยกมือทำท่าบางอย่าง บอดี้การ์ดของเขาก็ปล่อยชล
ชลรู้ตัวว่าหนีไม่รอด ก็ไม่ต่อสู้ดิ้นรนอีกต่อไปแล้ว รีบเดินตามไปข้างหน้า เดินข้างๆประยสย์ เดินพลางถามไปพลางว่า “ประยสย์ เอาโทรศัพท์มือถือกับเอกสารมาคืนให้อาได้มั้ย”
“ลุงทศ ให้คนเอาโทรศัพท์มือถือกับเอกสารของอาสามมาคืนให้ด้วย”
พ่อบ้านใหญ่รีบล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาโทร
รอจนมาถึงลานจอดรถ ของที่ชลต้องการก็ได้คืนแล้ว
พร้อมกับเอาตัวบอดี้การ์ดเหล่านั้นของชลไปด้วย
เมื่อส่งกลุ่มของประยสย์เสร็จแล้ว พ่อบ้านใหญ่ก็ยืนอยู่ที่ประตูบ้าน มองออกไปอยู่นาน จึงยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อ ถือว่าได้ส่งตัวซวยออกไปแล้ว
เขาหมายถึงชล
ในขณะที่ประยสย์กำลังพาชลไปที่บ้านพักตากอากาศชานเมือง ในบ้านตระกูลสาระทา บรรยากาศในครอบครัวยศกรนั้นก็ตึงเครียดมาก
ภายในห้องหนังสือ ยศกรกำลังเดินไปเดินมา คุณนายรองนั่งอยู่บนโซฟา มองเขาอย่างเคร่งเครียด
ลูกสาวของเขาก็อยู่ด้วย
นอกจากธนภรณ์ที่มีสีหน้าเป็นปกติเหมือนที่ผ่านมาแล้ว คนอื่นก็มีสีหน้าเคร่งเครียด โดยเฉพาะยศกรที่เดินไปเดินมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ทุกคนต่างพากันเคร่งเครียดขึ้น ตามจำนวนครั้งที่เขาเดินไปเดินมา ชีวิตถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย
“ที่รัก”
สุดท้ายแล้วก็เป็นคุณนายรองที่เอ่ยขึ้นมาก่อน
“คุณอย่าเดินไปเดินมาอีกเลย ฉันตาลายหมดแล้ว คุณรีบคิดเร็วเข้า ว่าพวกเราควรจะทำยังไงกันดี คุณบอกว่าคืนวันนั้น ประยสย์จะพาตัวคุณไป เดาว่าคงต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับน้องสาม แสดงว่าพวกพี่ใหญ่รู้เรื่องแล้ว”
“ตอนนี้ตระกูลเลิศธนโยธาหมดสิ้นอำนาจ พวกเราจะทำยังไงกันดี พี่ชายคุณต้องมาคิดบัญชีแน่ ถ้าเขาตายก็ดี แต่เขากลับไม่ตายสักที สลบไปหลายวันญาณินก็ปลุกให้ตื่นขึ้นมา พวกเราจะทำยังไงกันดีล่ะ พอเขาคิดบัญชีขึ้นมา พวกเราจะมีผลดีอะไรได้”
พี่ใหญ่ไม่มีทางลงมือทำร้ายพวกเขา แค่ส่งพวกเขาเข้าสู่กระบวนการทางกฎหมาย
แม้จะยอมไว้ชีวิตเช่นนี้แล้ว คุณนายรองเองก็กลัว
เธอกลัวมาก ไม่อยากตาย และก็ไม่อยากเข้าคุก
ถ้ารู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ก็คงไม่ยื่นมือเขาไปยุ่ง อยู่เฉยๆเป็นคุณนายรอง รอรับเงินรายเดือน รอส่วนแบ่งโบนัส และก็ใช้ชีวิติอย่างมีความสุขดีกว่า
โลภมากลาภหาย
ความโลภและความทะเยอทะยาน ทำให้พวกเขาค่อยๆถลำลึกลงเรื่อยๆ จนกระทั่งตกลงไปอยู่ในหลุมที่ลึกมาก พอจะหันหลังกลับ ก็พบว่าไม่มีทางไปแล้ว
ยศกรหยุดชะงัก
เขาเดินจนเหนื่อยแล้ว
เขากลับมานั่งข้างๆภรรยา เริ่มสูบบุหรี่ สูบมวนต่อมวนไปเรื่อยๆ
นานพักใหญ่ เขาพูดว่า “หนี พวกเราก็หนีไม่รอด ในบ้านมีแต่คนของพี่ใหญ่ ทางเดียวก็คือสารภาพกับคุณพ่อคุณแม่ ขอร้องให้พวกท่านคุ้มครองพวกเรา ท่านเป็นพ่อแม่แท้ๆของพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ก็ต้องคำนึงถึงความรู้สึกของพวกท่านบ้าง”
“ยังดี……”
เขามองดูลูกสาว “ไม่ให้ลูกชายลูกสาวเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย”
เขายื่นมือมาตบไหล่ลูกชาย พูดว่า：“ลูก พ่อกับแม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อลุงของลูกไว้มากมาย ตอนนี้ลุงของลูกเตรียมจะมาคิดบัญชีแล้ว ไม่ว่าลุงของลูกจะทำอะไรกับพ่อ ลูกกับภรณ์ ก็อย่าคิดโกรธแค้นคุณลุงเลย”
“พ่อแม่……”
หลังจากที่เขาชะงักไป พูดอย่างเสียใจว่า “พ่อแม่ก็หาเรื่องใส่ตัวเอง”
“พ่อ”
ลูกชายลูกสาวต่างก็พากันร้องด้วยความตื่นตกใจ
ธนภรณ์อ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง รู้สึกว่าพูดอะไรไปตอนนี้ก็สายไปแล้ว สุดท้ายเธอจึงไม่ได้พูดอะไร
เมื่อก่อน เธอเคยเตือนพ่อแม่แล้ว แต่พ่อกับแม่ไม่ฟังเธอ
กฎระเบียบของตระกูลสาระทา เดิมทีก็ต้องเป็นลูกคนโตที่เป็นทายาทสืบทอดผู้นำตระกูล เป็นแบบนี้มาหลายรุ่นหลายยุคแล้วพ่อแม่กับอาสามและอาสะใภ้สามพวกเขาต่างก็มีความทะเยอทะยาน คิดจะแย่งตำแหน่งผู้นำตระกูล จึงเกิดผลลัพธ์ในวันนี้
มีความทะเยอทะยานเป็นเรื่องธรรมดามาก อยากแย่งตำแหน่งก็เป็นเรื่องปกติ ใครจะไม่อยากมีเงินมีอำนาจบ้าง แต่ถ้าคุณคิดจะแย่งตำแหน่ง ก็ต้องรู้จักประมาณความสามารถของตนเอง ถ้าไม่มีความสามารถก็ทำหน้าที่ของตนเองไป อย่าไปคิดถึงเรื่องอื่น
พ่อกับแม่ของเธอไม่ได้มีความสามารถแบบนั้น แต่ก็คิดไปแย่งของอื่น ทั้งยังไม่ได้ทำตามทำนองคลองธรรม แต่ใช้ทางลัด ใช้วิธีสกปรกลับหลัง
เรื่องชั่วช้าที่ทำไว้ ถึงเวลาก็ต้องปรากฏออกมาสักวัน เหมือนกระดาษที่ห่อไปไม่ได้อย่างนั้น
ชีวิตที่ต้องถูกคิดบัญชี ใกล้เข้ามาแล้ว
พ่อแม่สำนึกผิดในสิ่งทำไปในตอนแรก ก็สายไปแล้ว!
“ที่รัก คุณไปหาน้องสามทางนั้น ปรึกษากับทางบ้านน้องสามดู เรียกทางบ้านน้องสามไปเล่าความจริงให้พ่อกับแม่ฟังด้วยกันปกติพ่อกับแม่ก็มักจะลำเอียงรักครอบครัวน้องสามอยู่แล้ว”
ยศกรสั่งภรรยา เขาบอกว่า “ถึงเวลานี้ คิดดูแล้ว ทางบ้านน้องสามเองก็คงไม่ปิดบังพ่อกับแม่แล้ว ไม่มีใครคิดจะหลอกลวงอีก พวกเราสองครอบครัวน่าจะร่วมมือร่วมใจกัน คนเยอะจะได้มีพลังเยอะ”
“พาลูกๆไปร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าพ่อแม่ พ่อแม่อายุมากแล้ว ให้ความสัมพันธ์กับญาติพี่น้อง ลูกหลาน ถ้าพี่ใหญ่จะจัดการพวกเราสองครอบครัวให้สะอาดเรียบร้อย พ่อแม่ต้องไม่เห็นด้วยแน่”
มาถึงตอนนี้ยศกรรู้แล้วว่า มีหนทางเดียวคือพวกเขาต้องให้พ่อแม่ออกหน้า ขอร้องแทนพวกเขาสองครอบครัว
หวังว่าพี่ใหญ่จะเห็นแก่พ่อแม่ที่แก่เฒ่า ยอมไว้ชีวิตพวกเขา
