รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 709 ทุกอย่างมันจบแล้ว
เขารู้ว่าตำรวจรออยู่ด้านนอก
พี่ใหญ่ก็แค่ให้ทุกคนยอมจำนน ไม่สามารถโต้แย้งได้เท่านั้นถึงจะยอมให้พวกเขาอยู่ที่นี่นานอีกหน่อย
“พี่ใหญ่ ผมก้มหัวให้พี่แล้ว ให้อภัยผมเถอะนะ”
ยศกรก็หันมาคุกเข่าตรงหน้าพี่ชาย กอดขาข้างหนึ่งของพี่ใหญ่เอาไว้
ณิชกานต์กลับไปขอร้องญาณิน ขอโทษไปพลาง ขอร้องไปพลาง ตอบปากตัวเองไปพลาง บอกว่าเธอสมควรตาย บอกว่าเธอทำผิดต่อพี่สะใภ้ ทำผิดต่อวิกาอะไรต่อมิอะไร
ญาณินรำคาญเสียงร้องไห้ของเธอ จึงขมวดคิ้ว พูดอย่างเยือกเย็นว่า “ทำผิดกฎหมาย ถ้าร้องไห้แล้วก็ไม่เป็นอะไร งั้นจะมีกฎหมายไว้ทำไม พวกเธอก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อายุหลายสิบปีแล้ว เป็นพ่อเป็นแม่คนแล้ว ถ้าลูกชายลูกสาวของพวกเธอถูกอุ้มไป ถูกพรากไปยี่สิบสามปี พวกเธอจะทำยังไง”
“อย่าบอกนะว่าตอนนี้พวกเธอคุกเข่าขอให้ฉันให้อภัย ต่อให้พวกเธอมาตายต่อหน้าตอนนี้ ฉันก็ไม่ให้อภัยพวกเธอ ความโกรธแค้นที่ฉันมีต่อพวกเธอ มันจะหมดสิ้นก็ตอนที่ฉันตายไปแล้ว!”
เธอไม่มีทางให้อภัยคนที่พรากเธอสองคนแม่ลูกไปยี่สิบสามปีพวกนี้เด็ดขาด
เธอมองณิชกานต์อย่างเย็นชา ถามว่า “คุณกับณิชกานต์ไม่มีหัวใจหรือยังไง พวกคุณพรากเราสองแม่ลูกออกจากกัน หลังจากที่ฉันเสียสติ พวกคุณยังชอบรังแกฉัน จิตใจของพวกคุณ ทำไมถึงเลวร้าย โหดเหี้ยมขนาดนั้น”
จู่ๆเธอก็หยิบมีดปอกผลไม้ในจานผลไม้ขึ้นมา
“ญาณิน”
“แม่”
ไซ่ม่อนกับประยสย์สองคนพ่อลูกต่างก็ตกใจ
ญาณินพูดอย่างใจเย็นว่า “วางใจเถอะ ฉันไม่ฆ่าตัวตายหรอก คนที่ควรตายไม่ใช่ฉัน”
เธอถือมีดปอดผลไม้ไว้ ไม่ได้แทงไปที่ณิชกานต์ แต่ผลักณิชกานต์ที่คุกเขาตรงหน้าเธอออก เดินไม่กี่ก้าวก็มาตรงหน้าของธนภรณ์ มีดปอกผลไม้ก็มาจ่อที่คอของธนภรณ์อย่างรวดเร็ว
“พี่สะใภ้!”
“พี่สะใภ้!”
ยศกรกับภรรยาใจแตกสลาย ร้องออกมาอย่างตื่นกลัว
ในเวลาเดียวกัน สองสามีภรรยาต่างก็ลุกขึ้นไป
“พี่สะใภ้ อย่านะ ฉันขอร้องละ อย่าทำร้ายธนภรณ์ เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“พี่สะใภ้ ทั้งหมดเป็นความผิดของพวกเรา ลูกสาวผมไม่รู้เรื่องอะไร ขอร้องพี่อย่าทำร้ายเธอเลยนะ เป็นหนี้ก็ต้องชดใช้ ทำชั่วไว้ก็ต้องใช้กรรม ถ้าพี่จะฆ่าก็ฆ่าพวกเราเถอะครับ”
สองคนสามีภรรยาไม่กล้าเข้าไปแย่งมีด ได้แต่ก้มหัวขอร้องญาณินว่าอย่าทำร้ายลูกสาวไม่หยุด
“ปวดใจเหรอ”
“กลัวเหรอ”
ญาณินหัวเราะเยาะ “ลูกสาวพวกคุณพวกคุณก็รัก แล้วลูกสาวฉันล่ะ พวกคุณก็ใจร้ายช่วยวรันธรอุ้มหนีไป ตอนนั้นเธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่ หกเดือนเอง ถ้าวรันธรไม่ระวัง ก็อาจจะทำให้เธอตายได้ วรันธรบีบคอเธอให้ตายได้ตลอดเวลา”
“ในฐานะที่พวกคุณเป็นอาแท้ๆของเธอ ไม่มีความเมตตากรุณากันบ้างเลยเหรอ”
ญาณินกำลังยิ้มอยู่ แต่น้ำตากลับพรั่งพรูออกมา ไม่นาน น้ำตาก็ไหลออกมาเต็มหน้า
ความทุกข์ ความเจ็บปวดยี่สิบกว่าปีของเธอ ล้วนเป็นฝีมือของพวกเขา!
ตอนนี้ทุกอย่างคลี่คลายแล้ว พวกเขายังมีหน้ามาขอร้องให้เธอให้อภัยอีกเหรอ!
ญาณินไม่ได้ทำร้ายธนภรณ์ เธอโยนมีดลงไปที่พื้น ยศพัฒน์รีบไปเก็บมีดปอกผลไม้ขึ้นมา เกรงว่าแม่ยายจะโกรธ แล้วเอามาทำร้ายคนอื่นอีก แบบนั้นช่างไม่คุ้มค่าเลย
ญาณินบีบใต้คางของณิชกานต์ไว้ ก้มตัวลงไป จ้องมองณิชกานต์ พูดอย่างเย็นยะเยือกว่า：“รู้ไว้ด้วยว่าตอนนี้ฉันเจ็บปวดกว่าพวกคุณในตอนนี้หลายร้อย หลายพันเท่า!”
เธอพูดจบ ก็เอาเท้าถีบไปที่หน้าอกของณิชกานต์ ถีบจนณิชกานต์ล้มลงที่พื้น
“คุณป้าคะ”
ธนภรณ์ที่นิ่งเงียบมาโดยตลอด เวลานี้ไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป เธอทรุดตัวลงไปพยุงแม่ของตนเอง หลังจะพยุงแม่ขึ้นมาแล้ว เธอก็คุกเข่าลง โขกศีรษะคำนับญาณิน “คุณป้า หนูรู้ว่าพ่อแม่หนูทำความผิด จะตายสักร้อยครั้งก็ได้ หนูก็ไม่กล้าขอร้องให้คุณป้าให้อภัยพวกเรา ในฐานะที่หนูเป็นลูกสาว หนูขอโทษคุณป้าแทนพ่อกับแม่นะคะ”
“ขอโทษค่ะ！”
เธอโขกศีรษะไม่หยุด จนศีรษะบวมแดง มีเลือดออก ก็ยังไม่หยุด
ญาณินหันหน้าไปทางอื่น แล้วปาดน้ำตาบนใบหน้าอีก พูดกับสามีว่า “ไซม่อน ควรจะจบได้แล้ว”
ไซม่อนเดินไปข้างๆเธอ เอาเธอเข้ามาในอ้อมกอด
เขามองไปทางลูกชาย
ประยสย์เข้าใจ แล้วเดินออกไป
ไม่นาน ตำรวจที่รออยู่ด้านนอกก็เข้ามา
ไม่ว่าน้องชาย น้องสะใภ้จะร้องไห้ขอร้องอย่างไร พ่อแม่จะเสียใจแค่ไหน ไซม่อนก็ไม่เอ่ยปากอะไร
เขานำหลักฐานไปให้ตำรวจนานแล้ว
ยศกรกับภรรยา ชลกับภรรยาต่างก็ถูกใส่กุญแจมือนำตัวไปแล้ว
บรรดาลูกๆของพวกเขา ก็ถูกนำตัวไปสอบปากคำ
เวลาไม่กี่นาที
ห้องโถงที่ใหญ่โตโอ่อ่าก็มีเพียงแค่ไซม่อนกับพ่อแม่ผู้แก่ชรา
ทั้งสองผู้เฒ่าไม่อาจขอร้องอ้อนวอนแทนลูกชายทั้งสองได้ ได้แต่มองดูพวกเขาถูกตำรวจใส่กุญแจมือนำตัวไป หญิงชรารับไม่ไหว หน้ามืด เป็นลมไปเลย
ชายชราเองก็ไม่ได้ดีกว่าเท่าไหร่ กระอักเลือดออกมา ล้มตัวลงบนโซฟา
ไซม่อนกลับไม่ตื่นตระหนกเลย เรียกพ่อบ้านเสียงเข้ม สั่งพ่อบ้านว่า “แจ้งคุณหมอประจำตระกูลมาตรวจอาการคุณท่านกับคุณแม่ด้วย”
แล้วสั่งให้คนพยุงพ่อกลับไปนอนที่ห้อง
เขากลับดึงกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดน้ำตาให้ภรรยา ไม่ได้พูดปลอบใจอะไร
ความเจ็บปวดที่ถูกพรากลูกไป จะพูดคำพูดปลอบใจมากแค่ไหน ก็มิอาจทำให้สงบใจได้
เขาได้แต่ช่วยภรรยาเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ กอดเธอไว้อย่างเงียบ
ญาณินร้องไห้อยู่สักพัก จิตใจถึงค่อยๆสงบเย็นลง
เธอถามไซม่อนว่า “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเหรอคะ”
“ไซม่อนลูบดวงตาสองข้างที่บวมแดงของเธออย่างสงสาร พยักหน้าพลางพูดว่า “ทุกอย่างจบแล้ว จบลงแล้ว”
ญาณินมองไปทางลูกเขย ถามลูกเขยด้วยเสียงแหบพร่าว่า “วิกาล่ะ”
“ผมกลัวว่าวิกาจะรับเรื่องที่สะเทือนใจไม่ไหว จะกระทบกระเทือนลูกในท้อง ก็เลยไม่ได้บอกเธอเรื่องคุณพ่อคุณแม่กลับมา ตอนที่ผมมา เธอหลับไปแล้วครับ”
ญาณินเช็ดน้ำตาที่หางตาเองอีกครั้ง ผลักไซม่อนออก พูดกับลูกชายและลูกเขยว่า “พวกเธอสองคนไปส่งแม่ที่คฤหาสน์ แม่อยากไปเยี่ยมวิกา อยากอยู่กับเธอ”
เธอพูดกับสามีว่า “ไม่ว่ายังไง พวกเขาก็เป็นพ่อแม่ของคุณ ตอนนี้พวกเขาสลบไปแล้ว ก่อนหน้าที่คุณหมอจะมา ถ้าคุณไม่อยู่มันจะดูไม่ดี คุณก็คอยดูแลพวกท่านให้ดีอยู่ที่นี่เถอะนะคะ”
แน่นอนว่าไซม่อนไม่สามารถละเลยพ่อแม่ที่กระอักเลือดและเป็นลมได้
จึงสั่งให้ลูกชายลูกเขยพาภรรยากลับไปคฤหาสน์
ประยสย์เป็นห่วงพ่อเล็กน้อย
“พ่อไม่เป็นไร พ่อยังทนไหว” ไซม่อนตบไหล่ประยสย์ พูดกับลูกชายว่า “หวังว่าลูกกับวิกา จะเห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้องมากกว่าผลประโยชน์เงินทอง”
อย่าเหมือนกับเขาแบบนี้ ถูกพี่น้องหักหลัง ทำร้าย
“พ่อ ผมกับวิกาไม่มีทางเดินตามรอยพวกคุณหรอก วิกาอยากได้อะไร ถ้าผมให้ได้ ผมจะให้ทุกอย่าง ไม่ต้องให้เธอมาแย่ง ไม่ต้องให้เธอวางแผน”
ยศพัฒน์รีบพูดแทนภรรยาว่า “วิกามีผม เธออยากได้อะไร ผมให้เธอได้ทุกอย่าง”
ไม่ต้องกลับมาขอที่บ้านหรอกครับ
