รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 712 ทันทีที่ตื่น ทุกอย่างก็จบลงแล้ว!
เทวิกาตื่นขึ้นเห็นแม่ก็ทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ
รีบถามทันทีว่า “แม่คะ พ่อหนูล่ะคะ พ่อออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอคะ ทำไมทุกคนไม่บอกหนูเลย หนูจะได้ตื่นแต่เช้าไปรับพ่อที่โรงพยาบาล”
ญาณินยิ้มและพูดว่า “พ่อของลูกออกจากดรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนและกลับบ้านไปแล้ว พ่ออยู่ที่คฤหาสน์เก่า แม่เป็นห่วงลูกก็เลยมาดู อีกเดี๋ยวก็จะกลับไปอยู่ดูแลพ่อของลูกแล้ว”
เทวิกากระพริบตาแล้วถามว่า “ออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน? หรือว่าพวกลุงรองกับลุงสาม…”
ญาณินลูบใบหน้าของลูกสาว ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความรักและสงสาร แต่ก็มีความสุขมากเช่นกัน
เธอโชคดีที่สามารถตามหาลูกสาวของเธอกลับมาได้อีกครั้งในตอนที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ โชคดีที่ลูกสาวได้บังเอิญเจอคนดี ๆ และเติบโตมาอย่างปลอดภัย
“ทุกอย่างจบแล้ว”
“จบแล้วเหรอคะ” เทวิกาตกตะลึง เธอแค่นอนหลับไปตื่นเดียวเท่านั้น ทันทีที่ตื่นขึ้นมา ทุกอย่างก็จบลงแล้วเหรอ
“พวกลุงรองกับลุงสามถูกตำรวจจับตัวไปหมดแล้ว พ่อของลูกมีหลักฐาน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นหลักฐานจากอาสะใภ้สามของลูกที่ทำให้หลักฐานมีน้ำหนัก ทำให้พวกเขาไม่สามารถโต้เถียงได้ แล้วพวกคนอื่นในตระกูลที่มือยืดมือยาวก็โดนพาตัวไปด้วยเหมือนกัน”
ตอนนี้เกรงว่าผู้อาวุโสในตระกูลคงจะแห่ไปโวยวายที่คฤหาสน์กันแล้วแน่ ๆ
เมื่อคืนญาณิณอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอจึงกลับมาที่นี่ เข้ามานั่งในห้องนอนของลูกสาวและหลังจากได้นั่งก็นั่งมาจนถึงรุ่งเช้า
ดีที่ลูกเขยไม่ถือสาเธอ และไม่ได้กล่าวโทษแม่ภรรยาคนนี้ที่ทำให้เขาไม่ได้กลับเข้ามานอนพักผ่อนที่ห้องนอน
ตอนนี้เธอควรจะกลับไปหาไซม่อนที่คฤหาสน์เก่าแล้ว
“จริงเหรอคะ”
เทวิกาดีใจสุดขีด ในที่สุดก็กำจัดพวกน่ารำคาญพวกนั้นไปได้สักที
ต่อไปครอบครัวของเธอก็จะได้อยู่กันอย่างสงบสุขสักที
ญาณิณพยักหน้าเบา ๆ
“แม่คะ”
เทวิกาโผเข้ากอดแม่ “ทุกอย่างจบแล้ว ต่อไปครอบครัวของเราก็จะอยู่อย่างสงบสุขกันสักที แม่กับพ่อก็จะได้ชดเชยความอบอุ่นที่ขาดหายไปในช่วงที่ผ่านมาไงคะ หรือว่าแม่กับพ่อไปเที่ยวด้วยกันดีไหมคะ”
“ไว้หลังตรุษจีนค่อยว่ากันใหม่นะ เรื่องที่บ้านจัดการเรียบร้อยแล้ว ลูกกับพัฒน์ก็ต้องจัดงานแต่งงานแล้ว ฉะนั้นพ่อกับแม่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่ช่วยเตรียมสินสอดให้ จะจัดให้งานแต่งงานของลูกออกมาอลังการงานสร้างเลย”
เทวิกาแลบลิ้นอย่างซุกซน “หนูลืมไปเลยว่าหนูกับพัฒน์ต้องจัดงานแต่งงาน แม่คะ ในเมื่อเรื่องที่บ้านก็จัดการเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว แม่กับพ่ออยากจะไปร่วมงานแต่งงานของกนกอรที่เมืองแอคเซสซ์ไหมคะ”
หลังจากญาณิณคิด ๆ ดูแล้วก็ตอบไปว่า “คงไม่ได้ไปหรอก ถึงแม้ว่าจะจับพวกเขาได้แล้ว แต่พ่อของลูกก็ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการอีก จริงสิ พ่อของลูกเตรียมของขวัญแต่งงานใหม่ไว้ให้กนกอรกับสามีด้วยนะ อีกเดี๋ยวให้พัฒน์กลับไปเอามาไว้แล้วกัน เดี๋ยวพวกลูกก็เอาของขวัญกลับไปมอบให้กนกอรแทนคำแสดงความยินดีของพ่อนะ”
นฤเบศวร์ก็ช่วยพวกเขาไว้มากเหมือนกัน จึงนับว่าเป็นหนี้บุญคุณนฤเบศวร์อยู่
เทวิกาผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจการตัดสินใจของพ่อแม่เหมือนกัน
“แม่คะ ตอนนั้นใครเป็นคนช่วยวรันธรพาตัวหนูไปคะ”
หลังจากเทวิกาผละออกจากตัวแม่แล้วก็เอ่ยถามขึ้นมาเบา ๆ
ญาณิณพูดอย่างเกลียดแค้นว่า “ลุงรองกับภรรยาของเขา”
เทวิกาทั้งประหลาดใจและก็ไม่ประหลาดใจ
เมื่อเทวิกาเห็นว่าแม่ยังคงเกลียดแค้นไม่หาย เทวิกาก็รีบโผเข้าไปกอดแม่และปลอบโยนเธอ “แม่คะ ทุกอย่างจบลงแล้ว และตอนนี้ครอบครัวของเราสี่คนได้กลับมารวมกันอีกครั้ง และพวกเขาได้ชดใช้ความผิดของพวกเขาแล้ว เราต้องมองไปข้างหน้า ต่อไปครอบครัวของเราทั้งสี่คนจะอยู่กันอย่างมีความสุขนะคะ”
ญาณินพยายามระงับความโกรธเอาไว้ และผลักลูกสาวออกเบา ๆ แล้วพูดว่า “ในชีวิตนี้คนที่แม่รู้สึกขอบคุณมากที่สุดนอกจากตากับยายของลูกแล้ว ก็คือพ่อแม่บุญธรรมของลูก ถ้าไม่ใช่พวกเขาเจอและเก็บลูกมาเลี้ยงดู พวกเราสองแม่ลูกคงต้องแยกจากกันตลอดไป”
ตอนนั้นเทวิกาอายุเพียงขวบครึ่ง ถูกทอดทิ้งไปถึงนอกเมือง ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนมาเจอและเก็บไปเลี้ยงคงได้หิวอดตายแน่ ๆ
สิรภพสองสามีภรรยานับว่าเป็นพ่อแม่ที่ทำให้เทวิกาได้เกิดใหม่ บุญคุณมากล้นเท่าฟ้า
“วิกา กลับไปแล้วต้องกตัญญูกับพ่อแม่ของลูกนะ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ให้กำเนิดลูกมา แต่พวกเขาเลี้ยงดูลูกมาจนโต ลูกไม่ต้องห่วงว่าพ่อกับแม่จะถือสาที่ลูกใกล้ชิดสนิทสนมกับพวกเขามากเกินไป ลูกเป็นลูกของพวกเรา และเป็นลูกสาวของพวกเขาด้วยเหมือนกัน”
เทวิกาดวงตาแดงก่ำและพยักหน้าอย่างแรง
ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่บุญธรรมหรือพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด เธอก็กตัญญูกับทุก ๆ คน
“เอาล่ะ แม่ไม่พูดอะไรมากละ เดี๋ยวทำหนูอารมณ์ไม่ดีเปล่า ๆ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปทานอาหารเช้าข้างล่างได้แล้ว พี่ชายของลูกจัดเครื่องบินไว้ให้ตอนกี่โมง”
“ทีแรกว่าจะไปรับพ่อที่โรงพยาบาลก่อนแล้วค่อยออกเดินทาง พี่ชายก็เลยช่วยจัดเที่ยวบินไว้ให้ตอนบ่ายค่ะ”
ญาณิณพยักหน้าและถามต่ออีกว่า “ของทุกอย่างเตรียมเรียบร้อยหรือยัง”
“พัฒน์เป็นคนเก็บของ น่าจะครบแล้วนะคะ”
ตั้งแต่มียศพัฒน์ เธอก็ใช้ชีวิตราวกับราชินีราวกับเจ้าหญิงเลย
ความสุขมันช่างหอมหวานจริง ๆ
“แม่คะ พิรัตน์ล่ะ”
“อยู่ข้างล่าง พัฒน์ดูเขาอยู่”
เทวิกาโล่งใจ และด้วยคำสั่งเร่งเร้าของแม่เธอก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำล้างหน้าและลงไปชั้นล่างพร้อมกับแม่
ญาณินไม่ได้ทานอาหารเช้ากับลูกสาว แต่ขอให้ลูกชายไปส่งเธอที่คฤหาสน์ และเธอวางแผนที่จะกลับไปทานอาหารกับไซม่อน
ทีแรกจะให้ยศพัฒน์ตามไปที่คฤหาสน์ไปเอาของขวัญแต่งงานที่ไซม่อนเตรียมไว้ให้กนกอรกับสามีด้วย แต่ประยสย์บอกว่าเขาจะกลับมาอีก เดี๋ยวเขาถือโอกาสเอากลับมาให้ด้วย
เทวิกาเองก็อยากกลับไปดูพ่อของเธอด้วยเหมือนกัน แต่เธอกลับได้รับสายโทรศัพท์จากพ่อขอให้เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านพักแล้วนั่งเครื่องบินตรงกลับเมืองแอคเซสซ์เลย ช่วงนี้ยังไม่ต้องเข้าไปที่คฤหาสน์เพราะพวกคนอื่น ๆ ในตระกูลยังห้อมล้อมอยู่รอบ ๆ คฤหาสน์
กลัวว่าพวกเขาจะทำร้ายเทวิกาเข้า
“พ่อคะ พ่อโอเคไหมคะ”
พ่อของเธอไม่ให้เธอกลับไปที่คฤหาสน์ แต่เมื่อรู้ว่าลุงรองและลุงสามถูกจับแล้วเทวิกาก็วางใจ และยอมฟังในสิ่งที่พ่อของเธอบอก แต่เธอก็ยังเป็นห่วงพ่ออยู่ดี
ไม่ว่ายังไงลุงรองกัลลุงสามก็เป็นน้องชายแท้ ๆ ของพ่อ
ถูกคนในครอบครัวหักหลัง เป็นอะไรที่เจ็บปวดมากที่สุด
หลังจากไซม่อนกลับไปที่ห้องเขาก็นอนหลับไปประมาณสองสามชั่วโมง เขายังคงนอนอยู่บนเตียง หลับตา ในมือกำลังถือโทรศัพท์คุยกับลูกสาว “พ่อโอเค”
“คุณปู่กับคุณย่าไม่ได้ทำอะไรใช่ไหมคะ”
เทวิการู้ว่าพ่อไม่ได้รับบาดเจ็บ ที่เขาสลบไปสองสามวันกว่าจะฟื้นคงเป็นเพราะจมน้ำ หลังจากฟื้นแล้วก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ลุงรองกับลุงสามไม่เก่งเท่าคุณพสธรด้วยซ้ำ พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพ่อ แต่ที่เธอกังวลมีแค่เรื่องเดียวคือกลัวว่าปู่กับย่าจะพยายามช่วงลุงรองกับลุงสามจนทำร้ายจิตใจของพ่อ
“พวกเขาก็อยากจะทำอะไรบ้างนะแต่พ่อไม่ให้พวกเขาได้โอกาสหรอก วิกาไม่ต้องเป็นห่วงพ่อนะ พ่อผ่านอุปสรรคมรสุมอะไรมาตั้งเยอะแยะ ตอนนี้คนที่สามารถทำร้ายพ่อได้ก็มีแค่แม่ของลูกเท่านั้นแหละ”
เทวิกา “…แม่ของหนูไม่ทำร้ายพ่อหรอกคะ”
“ฉะนั้น ลูกไม่ต้องเป็นห่วงพ่อหรอก กลับไปเมืองแอคเซสซ์ไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนรักของหนูอย่างสบายใจเถอะ พ่อฝากแสดงความยินดีกับกนกอรและสามีด้วยนะ ฝากอวยพร ‘ขอให้มีความสุขในการแต่งงาน และมีลูกเร็ว ๆ นะ’”
“แน่นอนค่ะคุณพ่อ”
“พี่ชายส่งคุณแม่กลับไปแล้วค่ะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ไซม่อนรีบเบิกตากว้าง แถมตัวก็เด้งลุกจากที่นอนทันที
“คนพวกนั้นยืนขวางประตูหน้าคฤหาสน์ไม่ยอมไป แม่กลับมาทำไม วิกา พ่อของวางสายก่อนนะ เดี๋ยวพ่อจะออกไปรับแม่ เดี๋ยวพวกนั้นทำร้ายแม่เอา”
ไซม่อนพูดและไม่รอให้ลูกสาวตอบกลับ และกดวางสายทันที
เขารีบสวมเสื้อโค้ทตัวหน้า และรีบออกไปจากห้องทันที
เทวิกา “…”
พ่อกับแม่คือรักแท้ ส่วนเธอกับพี่ชายคืออุบัติเหตุ
