รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน บทที่ 722 ต้องให้ประยสย์ได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
“ไอ้หลานอกตัญญ！”
คุณหญิงย่าโกรธจนด่าประยสย์ว่าหลานอกตัญญูออกมา
หลังจากที่คุณปู่ช่วยคุณย่าใส่เสื้อกันหนาวเสร็จ ได้พูดออกมาว่า： “เคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ เธอเอาประยสย์ไม่อยู่หมัดหรอก ครอบครัวพวกเขาทั้งสี่คน ไม่มีความผูกพันกับพวกเราหรอก แต่ว่าจะไปโทษพวกเขาก็ไม่ได้ เป็นเพราะพวกเราลำเอียงมากเกินปี ถึงทำให้สถานการณ์กลายเป็นแบบนี้”
“ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นย่าแท้ๆ ของเขา คุณฟังที่เขาพูดสิ？ยั่วโมโหฉันขนาดไหน พวกเขาต้องการยั่วโมโหฉันให้ฉันโมโหจนตาย จะได้จัดงานศพวันเชงเม้งพอดี”
คุณปู่นิ่งเงียบไปสักพัก แล้วพูดออกมาว่า： “วันเชงเม้ง เขาอาจไม่ได้ไปไหว้คุณก็ได้”
คุณหญิงย่าสะอึก
เมื่อพยุงภรรยาเข้ามาในห้องแล้ว คุณปู่รีบปิดประตูระเบียงทันที เพราะเกรงว่าลมหนาวจะพัดเข้ามา
“ตาเฒ่า ทำไมคุณถึงช่วยเขาพูดแก้ตัวตลอด？”
“ผมไม่ได้ช่วยเขาแก้ตัว แต่มันเป็นความจริงต่างหาก คุณดูท่าทีของประยสย์ที่มีต่อเราสองคนสิ เฮ้อ！”
คุณปู่ถอนหายใจออกมา สถานการณ์ตอนนี้ เขาสงสารลูกชายสองคน แต่ก็ต้องยอมรับ ว่าพวกเขาที่เป็นพ่อแม่สอนลูกได้ไม่ดีเอง
เขารินน้ำอุ่นให้ภรรยาแก้วหนึ่ง หลังจากที่ภรรยาดื่มเข้าไป รู้สึกร่างกายอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย
เมื่อกี้ยืนรับลมเย็นอยู่ตรงระเบียง ช่างหนาวเหลือเกิน
“ฮัดเช่ย”
คุณหญิงย่าฮัดเช่ยออกมา
“ดูคุณสิ ต้องการทะเลาะกับเขา ตอนนี้มาฮัดเช่ยแล้ว หนาวจนเป็นหวัดละ เดี๋ยวผมให้หมอมาดูคุณแล้วสั่งยาให้” เมื่อคุณปู่พูดจบก็โทรศัพท์หาหมอประจำครอบครัวทันที
ตอนที่ภรรยาบอกว่าจะทรมานประยสย์นั้น เขาได้เกลี้ยกล่อมห้ามปรามภรรยาแล้ว แต่เธอไม่ฟัง
ประยสย์เย็นชากับพวกเขาสองคนมาโดยตลอดอยู่แล้ว และหลังจากเกิดเรื่องมากมายขึ้นขนาดนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างปู่กับหลานยิ่งบอบบางลง
“อย่าเพิ่งโทรศัพท์เลย”
คุณหญิงย่าห้ามสามีโทรศัพท์หาคุณหมอ เธอยื่นแก้วน้ำให้สามี แล้วพูดออกมาว่า： “ไปรินน้ำให้ฉันอีกแก้วหนึ่ง ฉันไม่หาหมอหรอก ปล่อยให้เป็นแบบนี้แหละ ถ้าเกิดฉันเป็นหวัดจริงๆ ขึ้นมา ก็แค่นอนพักผ่อนก็พอ แล้วไปบอกกับประยสย์ ร่างกายฉันไม่ได้ ต้องการจัดงานมงคลเพื่อขจัดเสนียดจัญไร ให้ประยสย์แต่งงานขจัดสิ่งไม่ดีให้ฉันหน่อย”
เธอนึกถึงตอนแรกเรื่องที่เธอบังคับให้ประยสย์กับกัญณิศาแต่งงานกัน ประยสย์ไม่ให้เกียรติเธอที่เป็นคุณย่าเลย ก็อย่ามาโทษว่าเธอไม่เกรงใจก็แล้วกัน
เดิมที ช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะ คุณหญิงย่าลืมเรื่องระหว่างประยสย์กับกัญณิศาไปแล้ว
เมื่อกี้ท่าทีที่เย็นชาของประยสย์ ทำให้เธอรู้สึกโกรธมาก เธอจะแก้แค้นประยสย์ เธอจะให้ประยสย์เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
ประยสย์ไม่ชอบกัญณิศา เธอก็จะบังคับให้ประยสย์แต่งงานกับกัญณิศา ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาที่ไม่ดี ทรมานยิ่งกว่าอะไรเสียอีก
คุณปู่เงียบไปสักพัก แล้วพูดออกมาว่า： “ประยสย์ไม่เชื่อฟังคุณหรอก”
“ฉันจะเอาชีวิตของฉันมาบีบบังคับลูกชายคนโตของฉัน ยังไงก็ต้องให้ประยสย์แต่งงานกับกัญณิศา เขาไม่ชอบกัญณิศา ฉันก็จะบังคับเขาแต่งงานกับกัญณิศาให้จนได้ เมื่อเห็นเขาทรมาน ฉันถึงจะมีความสุข ความทุกข์ของฉันตอนนี้พวกเขาสองพ่อลูกเป็นคนนำพามาให้ฉัน ฉันก็ต้องแก้แค้นกลับไป”
ในขณะที่คุณหญิงย่าพูดอยู่นั้น เธอโกรธเกลียดจนกัดฟันออกมา
เมื่อนึกถึงอากาศที่หนาวเย็นขนาดนี้ ลูกชายทั้งสอง ลูกสะใภ้ทั้งสองและหลานชายอีกสองคนต้องเข้าไปอยู่ในคุก เธอรู้สึกทรมานใจมาก ถึงแม้จะรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของลูกชายคนโต แต่เธอก็รู้สึกโกรธเกลียด
พี่น้องที่คลอดออกมาจากแม่เดียวกัน ไซม่อนคือคนที่ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของพี่น้องเลย
คุณปู่อยากที่จะพูดอะไรต่ออีก แต่หลังจากตรึกตรองดูแล้ว สุดท้ายก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมภรรยาต่ออีก
“คุณย่า”
เสียงเรียกของลินน์ดังขึ้นมา
เธอมาพร้อมกันกับธนภรณ์
เมื่อคุณหญิงย่าเห็นหลานสาวทั้งสองคน ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาทันที ลินน์เพิ่งจะสิบขวบเอง พ่อแม่กับพี่ชายก็เข้าไปอยู่ในคุกแล้ว ต่อไปเธอจะอยู่ยังไงดี？
ถึงแม้ไซศีรษะจะไม่ได้ขับไล่หลานสาวหลานชายพวกนี้ออกไปจากคฤหาสน์ของตระกูลสาระทา คุณหญิงย่าคิดว่าน่าจะเป็นเพราะแก่หน้าของพวกเขาสองคน แต่ใครจะไปรู้ ว่าหลังจากที่เธอกับสามีตายแล้วไซม่อนจะทำยังไงกับหลานๆพวกนี้？
ไซม่อนไม่มีทางเลี้ยงดูหลานสาวกับหลานชายเด็ดขาด
“ลินน์ ภรณ์ พวกแกมาที่นี่ทำไมอีก อากาศหนาว พยายามอย่าออกจากบ้าน อยู่ในบ้านดีที่สุด”
ลินน์เดินเข้ามา เดินมาอยู่ตรงหน้าคุณหญิงย่า โผเข้ากอดคุณหญิงย่าด้วยความเสียใจ แล้วถามออกมาทั้งน้ำตาว่า： “คุณย่า พ่อแม่และพี่ชายของหนูจะกลับมาเมื่อไร？หนูคิดถึงพวกเขามาก”
ลินท์ไม่รู้ว่าพ่อแม่กับพี่ชายทำผิดเรื่องอะไร เธอยังเป็นแค่เด็กน้อย ไม่มีใครเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง เธอรู้แค่ว่าพ่อแม่และพี่ชายไม่อยู่ ถามป้าพี่เลี้ยง ป้าพี่เลี้ยงก็ไม่กล้าพูด ได้แต่ให้เธอมาถามคุณย่า
คุณหญิงย่ากอดหลานสาวไว้ ตอนที่เทวิกายังไม่กลับมานั้น เธอรักและเอ็นดูลินน์มากที่สุด แต่หลังจากที่เทวิกากลับมา เธอต้องการแสดงละคร จึงแสดงออกมาว่ารักเทวิกาที่สุด และได้ละเลยลินน์ไปชั่วคราว
“ลินน์ พี่ชายของหนูอีกสักระยะหนึ่งก็คงจะกลับมา ส่วนพ่อแม่ของหนู……คงจะ ไม่กลับมาแล้ว”
คุณหญิงย่าพูดทั้งน้ำตาออกมา： “ลินน์ ต่อไปหนูต้องเชื่อฟังคำพูดของพี่รอง ต้องตั้งใจเรียน ส่วนเรื่องอื่นก็ไม่ต้องไปถาม และไม่ต้องคิดมาก ตราบใดที่ปู่กับย่ายังมีชีวิตอยู่ ต้องดูแลปกป้องพวกเธอให้ดีอย่างแน่นอน”
เธอหันไปมองธนภรณ์ แล้วพูดกับธนภรณ์ออกมาว่า： “ภรณ์ เธอเป็นพี่สาว ต้องดูแลน้องสาวให้ดีๆ นะ”
ธนภรณ์พยักหน้าออกมาเงียบๆ
พ่อแม่ของเธอก็เข้าไปข้างในคุกเช่นเดียวกัน ตามกฎหมายที่เธอเข้าใจในตอนนี้ด้วยความผิดของพ่อแม่แล้วธนภรณ์คาดเดาว่าทั้งชีวิตนี้พ่อแม่ของเธอคงไม่มีโอกาสได้ออกมาอีก ได้แต่หวังว่าทนายความที่คุณปู่กับคุณย่าว่าจ้างไปจะมีความสามารถเพียงพอ สามารถช่วยพ่อแม่เธอให้ได้รับโทษจำคุกตลอดชีวิต ตลอดชีวิต แต่อย่างน้อยก็ยังมีชีวิตอยู่
ขอแค่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ เธอก็จะไม่กลายเป็นเด็กกำพร้า
“คุณย่า คุณลุงใหญ่เป็นคนทำร้ายพ่อแม่หนูใช่ไหม？ทำไมเขาต้องทำร้ายพ่อแม่ของหนูด้วย？ทำไมเหรอคะ？”
ลินน์อายุสิบขวบแล้ว ถึงแม้ยังเป็นแค่เด็กน้อย แต่เรื่องบางอย่างเธอก็เข้าใจ
พี่รองไม่ยอมพูดอะไร เธอจึงแอบฟังคำพูดของคนใช้ ถึงรู้ว่าพี่ชายคนโตและพ่อแม่ของเธอถูกคุณลุงใหญ่จับส่งตำรวจ
เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของคุณปู่เปลี่ยนไปทันที แล้วพูดจริงจังออกมาว่า： “ลินน์ พ่อแม่และพี่ชายของหนูเรื่องจากทำความผิด จึงต้องไปรับโทษ ไม่ใช่คุณลงใหญ่ของหนูเป็นคนทำพวกเขาหรอก”
ส่วนคุณหญิงย่าดวงตาแดงก่ำไม่พูดอะไร
เธอสามารถโกรธเกลียดคนในครอบครัวของลูกชายคนโตได้ เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็ยังเป็นแม่อยู่ ถึงแม้ลูกชายคนโตจะไร้น้ำใจไร้คุณธรรมแค่ไหนก็คงไม่ทำอะไรเธอที่เป็นแม่แท้ๆ แต่ถ้าหลานสาวหลานชายคนอื่นๆ ไปโกรธเกลียดคนในครอบครัวของลูกชายคนโต จะมีแต่ความอนาถเท่านั้น
“พวกเธอพูดกันว่า คุณลุงใหญ่เป็นคนแจ้งตำรวจให้จับพ่แม่ของหนูไป และพี่ชายของหนูด้วย”
“เนื่องจากพวกเขาทำความผิด คุณลุงตำรวจถึงจับตัวพวกเขาไป ลินน์ หนูก็รู้ว่าคุณลุงตำรวจจับแต่คนไม่ดี พ่อแม่ของหนูได้ทำความผิดมหันต์ ทำผิดใหญ่หลวงจนปู่กับย่าไม่สามารถช่วยเหลือพวกเขาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงถูกตำรวจจับตัวไป เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณลุงใหญ่ ที่คุณลุงใหญ่พาตำรวจมาจับพ่อแม่ของหนูไป ก็เพราะต้องการให้พวกเขามีโอกาสแก้ตัวใหม่อีกครั้ง”
“ลิศีรษะ ภรณ์ พวกเธอสองคนฟังปู่ให้ดี อย่าเป็นเพราะว่าพ่อแม่ของพวกเธอติดคุก จึงไปโกรธเกลียดคุณลุงใหญ่และพี่ประยสย์พวกเขา มีเหตุก็ต้องมีผล รอให้พวกเธอโตกว่านี้อีกหน่อย ก็จะเข้าใจเองว่าคุณลุงใหญ่ของพวกเธอไม่ได้ทำอะไรผิด，”
ถ้าจะพูดว่าผิดจริงๆ ก็คงเป็นเพราะว่าไซม่อนเป็นลูกคนโต เป็นหัวหน้าครอบครัว มีทรัพย์สมบัติเยอะเกินไป
