Chapter 333
เขารีบเข้าไปหยิบขึ้นมาทันทีและพูดว่า”สิ่งนี้มีค่ามาก ในโลกนี้คงมีแค่อันเดียวเท่านั้น จะให้มันแตกไม่ได้.”
“คุณชอบมันอย่างงั้นหรอ?”หลินเฟยมองแปลกๆและสิ่งนี้ก็ไม่ใช่เหล้า เขาไม่เข้าใจว่าคนแก่เดี๋ยวนี้มันแปลกแค่ไหน.
เขาเลยบอกว่า”ต่อให้มันแตกอย่างไง ผมก็มีอีก.”
จากนั้นเขาก็หยิบอีกขวดที่เหมือนกันออกมา.
ชายชราละสายตาออกไปไม่ได้อีกเลย.
เขาเข้ามาหยิบและพูดอย่างตื่นเต้นว่า”เพอเฟ็ค ด้วยทั้งสองขวดนี้ ฉันสามารถสร้างเครื่องเทเลพอตที่ดีกว่าเดิมได้!”
“เยี่ยม”หลินเฟยพูดอย่างสุภาพไม่ว่าเขาจะได้ยินอะไรก็ตาม.
เขาพูด”ผมมีอันอื่นๆที่คุณต้องการ ผมจะเข้าไปในบ้านได้ยัง? คุณยังดูมันไม่พออีกหรอ.”
เฒ่าจางฟื้นจากความตื่นเต้นของเขา.
เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า”เข้ามา เข้ามาเร็วๆ.”
เขาเข้าไปด้านในและวางของบนโต๊ะพร้อมกับมีท่าทีตื่นเต้นราวกับเด็ก 3 ขวบได้ลูกอม.
ชายชราจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง.
หลินเฟยเอาทุกอย่างมาได้จริงๆหรอ?
“มันเป็นไปไม่ได้?”
“มันต้องเป็นไปไม่ได้.”
เขาโกหกตัวเองในใจ.
จากนั้นหลินเฟยพูดกับเขาถึงความจริง ต่อหน้าชายชราทั้งสอง เขาหยิบวัสดุออกมามากมาย.
“ใช่ อันนี้แหละ.”
เขาหยิบกล่องมาม่าออกมาต่อหน้าทั้งสองคนอีกครั้ง!
ตึง.
หลินเฟยวางมาม่าไวhบนโต๊ะ”ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะพูดกับคุณ แต่บอกตรงๆ การกินมาม่านั้นดี แต่กินบ่อยๆมันไม่ดีต่อสุขภาพ.”
ชายชราทั้งสองอึ้ง.
มันดูเหมือน,บางที,อาจจะ,จริงๆแล้วกว่า 80% เขาอาจจะรวบรวมมันหมดมาแล้วก็ได้.
เขายังได้มาม่าด้วยนะ!
พระเจ้า….ชายชราทั้งสองต่างสงสัยว่าเขาคิดผิด.
“นายทำได้ไง?”เฒ่าจางเกือบจะหัวใจวายตาย เขารู้สึกว่ามันต้องใช้เวลาอย่างน้อยๆหนึ่งอาทิตย์ในการรวบรวมสิ่งของเหล่านี้.
แต่ผลก็คือ เขาใช่เวลาเพียงครึ่งวันและหลินเฟยก็เอาทุกอย่างออกมา.
“เป็นไปได้ไหมว่าสิ่งเหล่าพวกนี้อยู่ในที่เดียวกันและนายก็ไม่พบมอนเตอร์?”เขาเพียงได้แต่เดาในใจเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่เชื่อเด็กคนนี้อย่างเด็ดขาด.
“คุณเพ้อเจ้อไปแล้ว?”หลินเฟยมองไปที่ชายชราอย่างประหลาดใจ”คุณให้แผนที่และทำเครื่องหมาย คุณไม่รู้หรือว่าสิ่งของพวกนี้มันอยู่ตรงไหน?”
“แน่นอน ฉันรู้ว่าแต่ละชิ้นนั้นอยู่ตรงไหนของเมือง.”
หลินเฟยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ”คุณแก่แล้ว มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าผมต้องไปเอามันทีละชิ้นทีละจุด แต่คุณไม่เชื่อ มันก็เปล่าประโยชน์จริงๆ?”
ชายชราทั้งสองสำลักจนพูดไม่ออก.
ทีละชิ้น?
“แต่ละชิ้นนี้อยู่ห่างไกลมาก และมีมอนเตอร์ที่ทรงพลังอยู่ด้านใน”เฒ่าจางกล่าว.
“ไม่ไกลเลย ผมไม่คิดว่ามันไกล แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น”หลินเฟยยิ้มและพูดว่า”ผมบอกได้เลยว่ามันก็เพราะแผนที่ มันสามารถหาสถานที่เหล่านั้นได้เร็วตั้งหมื่นเท่า.”
“ส่วนมอนเตอร์ด้านใน ผมไม่คิดว่ามันแข็งแกร่ง ยังไงมันก็สู้ผมไม่ได้.”
ชายชราทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะพูดอะไร.
ต้องใช้กี่วินาที?
ต้องรู้ว่าวัสดุนั้นอยู่กันอย่างกระจัดกระจาย มันเกือบจะอยู่รอบๆเมือง เขาสามารถไปถึงได้ในไม่กี่วินาที?
ล้อเล่นน่า.
แม้แต่ลอร์ดแสงจะมาเอง มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเร็วอย่างนี้.
“เร็วเข้า ช่วยผมทำเครื่องเทเลพอต”หลินเฟยพูด”ผมหาทุกสิ่งที่คุณต้องการแล้ว.”
Chapter 334เฒ่าจางหยุดถามคำถามแปลกๆทันทีและเริ่มไปยังโต๊ะทำงานเพื่อทำเครื่องเทเลพอตทันที.
“ส่งการ์ดของนายมาให้ฉัน เราจะติดต่อกันผ่านมันและเมื่อทำเสร็จแล้วฉันจะบอกนาย”เขาพูด.
หลินเฟยหยิบการ์ดออกมาอย่างไม่ลังเล.
เมื่อเขาเตรียมจะจากไป หลินเฟยก็จำได้ถึงสิ่งที่สำคัญมาก.
“คุณรู้วิธีทำเครื่องสร้างเกราะป้องกันไหม?”หลินเฟยพูด”ผมขออันนึง ผมจะหาของทุกอย่างที่คุณต้องการ”
ผลก็คือ เฒ่าจางส่ายหัวและพูดว่า”ฉันก็ไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน”
“ที่ใช้อยู่ตอนนี้คือตัวที่ฉันซื้อมา.”
“แต่ตอนนี้ มันไม่ควรจะมีเครื่องสร้างเกราะป้องกันอีกแล้ว ของพวกนี้น่าจะหายไปแม้แต่พิมพ์เขียว.”
ทันใดนั้นหลินเฟยก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย.
แต่เมื่อเขาคิดอย่างรวบคอม มันไม่มีประโยชน์จริงๆ ถ้าเขาต้องการ เขาต้องหามันเป็นอย่างแรก แต่เขาก็ไม่คิดจนถึงตอนนี้.
ท้ายที่สุดตอนนี้หลินเฟยก็รู้สึกอารมณ์ดี.
ท้ายที่สุด หลังจากที่ยุ่งมาทั้งวัน เขาก็รวบรวมทุกอย่างครอบและต้องรอสักพักเพื่อเอาเครื่องเทเลพอต.
สวยงาม.
“วันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆ.”
เด็กสาวยิ้มน้อยๆอยู่ข้างๆ เธอไม่ค่อยเห็นหลินเฟยวุ่นวาย.
ชายชราก็ยังไม่เข้าใจ.
“ทำไมเก็บของมาได้เร็วจัง?”
เขาไม่เชื่อสิ่งที่หลินเฟยบอกการจะรวบรวมของเหล่านี้ความจริงแล้วมันแทบเป็นไปไม่ได้.
แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งพอๆกับลอร์ดแห่งแสง มันก็ไม่อาจทำได้อย่างนี้แน่นอน.
ชายชราพูดอย่างจริงจังว่า”เด็กเอ้ย พูดตรงๆ.”
หลินเฟย: “???”
“ผมบอกความจริงแล้ว”เขาพูด”ผมก็แค่ไปเอามันทีละอันๆ.”
เขาถอนหายใจ”ถ้าคุณไม่เชื่อผม ก็ไม่เป็นไร ท้ายที่สุดคุณก็ไม่เข้าใจหรอก ถึงความโดดเดี่ยวเดียวดายของคนไร้พ่าย.”
ชายชรามองอย่างงงๆ.
แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร หลินเฟยก็มองขึ้นฟ้าและพูดว่า”จะมืดแล้ว ผมจะกลับไปกินข้าวหล่ะ ลาก่อน.”
เขาจากไปพร้อมกับเด็กสาว.
ปล่อยให้ชายชรายืนอยู่คนเดียวท่ามกลางแสงตะวันยามเย็น เขามองอย่างงงๆ.
ทำไมหลินเฟยถึงเก็บทุกอย่างได้ในครึ่งวัน?
อย่างไรก็ตามหลินเฟยได้บอกความจริงกับเขาตั้งแต่แรก.
เพียงแต่เขาไม่เชื่อ.
เมื่อเธอกลับถึงห้องพัก เด็กสาวก็เข้าไปทำอาหาร มันเป็นห้องสูท ดังนั้นเขาจึงมีห้องครัวในตัว.
เมื่อรู้ว่าเธอจะได้เครื่องเทเลพอตเร็วๆนี้ เด็กสาวก็อารมณ์ดี และทำอาหารโปรดของหลินเฟยในคืนนี้.
ในเวลานี้ การ์ดของเธอก็สั่น.
เมื่อหยิบออกมาเธอก็พบว่าลอร์ดแสงส่งข้อความมาถึงตัวเอง!
เมื่อเปิดข้อความ.
“มาหาฉันตอนเที่ยงพรุ่งนี้ ฉันจะพาไปทำภารกิจ.”
ประโยคง่ายๆ แต่เหมือนกับการถูกออกคำสั่ง เด็กสาวขมวดคิ้วจนหน้านิ่ว.
ลอร์ดแสงหมายความว่าไง?
“คุณส่งผิดแล้ว”เด้กสาวตอบกลับไปอย่างจริงจัง เธอทำได้เพียงคิดอย่างนี้.
“ปิงหลินเฉียนเว่ย มาหาฉันตอนเที่ยงฉันจะพาเธอไปทำภารกิจ”ลอร์ดแสงส่งข้อความมาอีกครั้ง คราวนี้เขาเพิ่มขื่อของเธอ.
ตอนนี้เด็กสาวมั่นใจแล้วว่ามันไม่ได้ส่งมาผิด.
“เขาหมายความว่าไง?”
เด็กสาวมองอย่างอธิบายไม่ถูก”ฉันรู้จักเขาหรอ?”
ปิดไฟที่เตาแก๊ส ก่อนที่จะไปโชว์การ์ดให้หลินเฟย ก่อนที่จะกลับไปทำอาหารต่อ.
“พาเธอไปทำภารกิจ?”
หลินเฟยไม่รู้ว่านี่คือปฏิบัติการจ้าว”คุณคิดอย่างไงถึงพาเด็กสาวเข้ามาเกมส์?”
