Chapter 347
เสียงของหลินเฟยไม่เบา และทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ได้ยินอย่างชัดเจน.
มีความแตกตื่นกันเกิดขึ้น.
“เขากล้าดียังไงถึงพูดกับลอร์ดแสงอย่างนี้ เขาไม่ตายดีแน่!”
“เลเวล S ปลอมๆ ต้องการมาที่นี่เพื่ออะไร? รอแป๊ปให้ลอร์ดแสงฆ่าเขา!”
“เอาเลย เทพบุตร จัดการคนที่ไม่เครารพท่านเลย!”
(TL:คือ ฆ่ามอนเตอร์เลเวล S ทีเดียว ตาย 5 ตัว ยังกล้าบอกว่าเป็นเลเวล S ปลอมๆ คือเชื่อเลย เรื่องนี้ 555)
หลินเฟยเหลือบมองทุกคนบนกำแพง.
“แกทุกคนหุบปากให้กับเล่าจื่อซะ.”(TL:เล่าจื่อ แปลว่า เรานายน้อย เป็นการเรียกตัวเองแบบหยิ่งๆอะ)
ตามมาด้วยมีดสายลมที่ออกมาอย่างไม่ตั้งใจ มันผ่าซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้าและกระทบกับกำแพงอย่างหนัก.
ครึ่นนๆ–
ภูเขาสั่นสะเทือน ดวงอาทิตย์และพระจันทร์อับแสง.
กำแพงเมืองสั่นอย่างรุนแรง คนกลุ่มหนึ่งก็ตกลงมาอย่างทุลักทุเล.
ทันใดนั้นความเงียบก็เกิดขึ้น.
ทุกคนอึ้ง.
เพราะทุกคนเห็นได้ชัดว่ากำแพงเหล็กทีาสูง 4-5 เมตรถูกฟันขาด.
ผ่ากำแพงเมือง!
พลังอะไรจะขนาดนี้?
ทุกคนมองอย่างว่างเปล่าและไม่อาจพูดอะไรได้.
ชายชราก็ตะลึง เขาอึ้งอยู่นานเพราะไม่อาจเชื่อสิ่งที่อยู่ด้านหน้าได้เช่นเดียวกัน.
พลังแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงเลเวล S เลย แม้แต่ลอร์ดแสงก็ไม่อาจทำได้.
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ทุกคนเข้าใจแล้วว่ามีดลมนี้เกิดจากความไม่ตั้งใจของหลินเฟย.
ถ้าตั้งใจ มันจะมีพลังแค่ไหน?
ชายชรารู้สึกงง เขาเคยอยากรับคนแบบนี้มาเป็นศิษย์มาก่อน?
อยากได้ลูกศิษย์ที่มีพลังมากกว่าตัวเองไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า?
เขาจะเป็นอาจารย์ของศิษย์แบบนี้ได้อย่างไร?
ทุกคนตะลึง.
ฟิ้ว!
ร่างของหลินเฟยหายไปอย่างกะทันหัน มันเกือบจะเป็นการหายตัวพริบตา เขาปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าลอร์ดแสงและเตะเข้าไปที่ท้อง.
ตูม!
ลอร์ดแสงกระเด็นออกไปหลายร้อยเมตรและกระแทกกับกำแพงเมือง.
ลอร์ดแสงจมเข้าไปในกำแพงเมืองที่ทำมาจากเหล็ก.
ผลก็คือ หลินเฟยใช้การโจมตีธรรมดา.
ไม่อยากนั้นการเตะอันนี้จะทำให้ชุมนุมหายไป.
“แข็งแกร่งแค่นี้ แต่ต้องการเอาชนะฉันงั้นหรอ?”หลินเฟยยิ้ม”ฉันจะทำให้นายแสดงธาตุแท้ออกมาเองไอ้ฮีโร่จอมปลอม.”
“แม้ว่าจะน่าเสียดาย นายมันโง่เกินไปและนายยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นฮีโร่ โง่จริงๆ.”
เมื่อพูดถึงอันนี้ เขาก็จับดินปืนที่มาจากระยะไกล และบนอากาศที่เขาจับ มันเป็นฝุ่นของลอร์ดแสงที่โยนเข้ามาหาเขา.
หลินเฟยทิ้งอย่างไม่สนใจและถามอย่างเฉยเมย”ของๆฉันอยู่ไหน?”
ใบหน้าหล่อๆแต่เดิมของลอร์ดแสงเต็มไปด้วยเลือด และตอนนี้เสื้อผ้าสีขาวบริสุทธิ์ก็ขาดรุ่งริ่งและเต็มไปด้วยฝุ่น.
เมื่อเห็นหลินเฟยที่อยู่ด้านหน้าของเขา ตาของเขาก็สั่น.
เขามันโง่.
เพราะลอร์ดแสงรู้ว่าเขาเป็นใคร คนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมือง F คนที่กล้าอ้างตัวเองว่าเป็นเบอร์หนึ่งของโลก.
แต่ตอนนี้เขาตะลึงกับชายด้านหน้าของเขา.
ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายและความเร็วของเขานั้นเร็วเกินไป.
มันเร็วจนเขายังตามไม่เห็นฝุ่น.
“นาย นายเป็นใคร?”ลอร์ดแสงถามอย่างสั่นเทา.
มองไปที่ชายด้านหน้า เขารู้สึกแปลกๆเป็นครั้งแรก นี่คือหลินเฟยจริงๆหรือ? หลินเฟยคนที่ไม่กล้ามาเผชิญหน้ากับเขา?
“หลินเฟย มาจากคำว่าป่าและทะยานฟ้า.”
“ฉันคือเบอร์หนึ่งของโลก.”
เบอร์หนึ่งของโลก…
เมื่อเขาพูด 4 คำนี้ ทุกำคนก็โง่งม.
ครั้งแรกเขาคิดว่าเบอร์หนึ่งของโลกนั้นจะมีแต่อยู่ในตำนานและยิ่งใหญ่ เขาอาจจะตัวสูงโย่ง มี 3 หัว 6 แขน ความแข็งแกร่งที่ไร้ขีดจำกัดและไม่มีใครเอาชนะเขาได้.
Chapter 348
สำหรับตำนานดังกล่าว หลายคนไม่เชื่อ.
เพราะพวกเขารู้สึกว่าลอร์ดแสงนั้นแข็งแกร่งกว่า.
เบอร์หนึ่งของโลก.
ลอร์ดแสงนั้นอ่อนโยน ร่าเริง หล่อเหลาและสดใส เขาเป็นผู้ชายที่มาจากสวรรค์ลงมาสู่โลก เขาหล่อเหลาและงดงามกว่าไอ้สามหัวหกแขนของเบอร์หนึ่งของโลก.
และที่สำคัญ ลอร์ดแสงนั้นทรงพลังมาก.
แต่ตอนนี้ จิตนการของพวกเขาได้พังทลายลงอย่างไร้ความปราณี.
เบอร์หนึ่งของโลกก็คือที่หนึ่งของโลก ไม่มีใครสู้ได้ ไม่ต้องพูดถึงการอยู่เหนือกว่าเลย แม้แต่การท้าทายก็ไม่อาจทำได้ ได้แต่มองไปที่ด้านหลังของเขา.
ลอร์ดแสงทรงพลังที่สุดในหัวใจของพวกเขาก็เป็นง่อยทันที.
ความแตกต่างของความแข็งแกร่งนี้สามารถมองเห็นได้ ตราบเท่าที่ยังมีสมอง.
“นี่ คือเบอร์หนึ่งของโลกงั้นหรอ…”
กลุ่มคนบนกำแพงกำลังตัวสั่น.
เบอร์หนึ่งของโลกนั้นทรงพลังมาก ลอร์ดแสงที่ทรงพลังเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาก็ไม่ต่างจากมดที่อ่อนแอตัวหนึ่ง.
“เบอร์หนึ่งของโลก…”
ชายชราตกตะลึงยิ่งกว่า เพราะเขาบอกเขาหลายครั้งว่าลอร์ดแสงนั้นทรงพลังเพียงใด.
แม้แต่เบอร์หนึ่งของโลกก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่าย.
ปรากฏว่าเขาดูถูกเบอร์หนึ่งของโลกมาตลอด.
ไม่โดนตบตายแต่เขาก็บอกได้ว่าเขาได้ตายไปแล้ว.
“เบอร์หนึ่งของโลก!”
ลอร์ดแสงเบิกตากว้าง เพราะเขาไม่คิดว่าคนที่เขาดูถูกมาตลอดนั้นคือเบอร์หนึ่งของโลก!
“อย่าถามมาก”หลินเฟยจ้องไปที่ลอร์ดแสงและพูดว่า”เอาของฉันคืนมา.”
“อะไร?”
ลอร์ดแสงแกล้งทำเป็นสับสน.
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเอาเครื่องเทเลพอตไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ เขาอยากรู้ว่าการแสดงออกที่โกรธของหลินเฟยนั้นได้แสดงออกมาเพราะเขาเป็นคนเอาเครื่องเทเลพอตมา.
ตอนนี้เขารู้แล้ว.
ในเวลาเดียวกันเขาก็เสียใจ.
“หนี.”
แม้แต่ในเวลานี้ เขาก็ไม่คิดที่จะคืนเครื่องเทเลพอตให้กับหลินเฟย เพราะเขาไม่เต็มใจ.
เขาคือลอร์ดแสง!
ถ้าเขาคืนเครื่องเทเลพอตให้หลินเฟย ก็แสดงว่าเขายอมแพ้?
ไม่มีทาง.
เขาไม่มีการยอมรับความพ่ายแพ้!
ลอร์ดแสงกัดฟันของเขาและกลายเป็นแสงทันทีก่อนที่จะหนีออกไปไกล.
แต่ในเวลานี้ หลินเฟยจับเท้าของลอร์ดแสงก่อนที่จะฟาดเข้าไปที่พื้น.
ตูม!
ลอร์ดแสงสัมผัสใบหน้าของเขา มีเลือดออกมาจุดนั้นทันทีและไม่อาจเคลื่อนไหวได้.
หลินเฟยลากเขาเพียงขาข้างเดียวก่อนที่จะฟาดไปอีกข้าง.
ปัง ปัง ปัง–
ลอร์ดแสงกลิ้งลงไปบนพื้นสองตลบก่อนที่จะหยุด แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาแต่เดิมนั้นเละไปแล้ว.
ฟันหายไปหมดปาก จมูกที่หัก.
“หนี?”
หลินเฟยพูดอย่างเย็นชา”นายจะหนีไปหลังจากเอาของฉันไป?”
“ฉันไม่คิดว่านายจะมีความจำสั้น.”
ด้วยเหตุนี้หลินเฟยจึงเหยียบขาและหักขาซ้ายของลอร์ดแสงทันที.
“อะไรกัน!”
คนที่ดูบอบบางและดูดีอย่างลอร์ดแสงจะทนความเจ็บปวดขนาดนี้ได้อย่างไง? อ๊ากกก มันบีบหัวใจ.
“สุดท้าย ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง”หลินเฟยพูด”อย่าให้ฉันหาเอง จากนั้นนายก็จะหายไป.”
เมื่อได้ฟังคำพูดของหลินเฟย ลอร์ดแสงก็กรีดร้องอย่างกระทันหัน.
เขาลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล และเดินกระเผลกไปที่ชุมนุม.
“นายเป็นลอร์ดแสงไม่ใช่หรอ?”หลินเฟยพูดอย่างเย็นชา”บินไป ฉันจะได้เห็นมันเร็วๆ”
ฟิ้ว!
เขาไม่ลังเลอีกต่อไป เปลี่ยนเป็นแสงทันทีและรีบไปที่ชุมนุม.
