Chapter 353
“จะเอาบ้านแบบไหนดี?”หลินเฟยคิดถึงคำถามนี้ขณะตัดต้นไม้.
มีสายลมอ่อนๆในมือ เขาลูบลำต้นและต้นไม้ก็ถูกตัด รอยตัดนั้นเรียบเนียนราวกับกระจก.
เมื่อต้นไม้ล้มลง เขาก็โบกมือีกครั้ง คราวนี้เป็นกิ่งไม้ที่ถูกตัดออก.
ตึง!
เมื่อตกถึงพื้นมันก็กลายเป็นเป็นลำต้นเปล่าๆ.
“ลอย!”
หลินเฟยพยายามใช้พลังพิเศษเพื่อยกล้ำต้นของต้นไม้ยาวสี่เมตร.
ปรากฏว่ามันทำได้.
ต้นไม้ลอยอยู่บนอากาศ แต่หลินเฟยไม่รู้สึกถึงน้ำหนักใดๆ เมื่อมองไปที่ตอไม้ที่ลอยอยู่ หลินเฟยก็อดที่จะอุทานออกมาไม่ได้ว่า”พลังพิเศษนี่มีประโยชน์มากๆ”
จากนั้นเขาก็ตัดต้นไม้ต่อ.
ในเวลาไม่ถึง 10 นาที ต้นไม้หลายร้อยต้นก็ลอยอยู่ด้านหลังหลินเฟย.
“มันน่าจะเพียงพอแล้ว”หลินเฟยไม่เข้าใจเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะเอามันกลับ.
“เยอะมาก.”
เมื่อเด็กสาวเห็นลำต้นของต้นไม้หลายร้อยต้น เธอก็ตกตะลึงอย่างมาก ต้นไม้ที่กำลังลอยอยู่นั้นช่างแปลกประหลาดเสียจริง.
“พอไหม?”หลินเฟยถาม.
“มันน่าจะพอ”เด็กสาวพยักหน้าและพูดว่า”ฉันจะเลือกที่ดีๆ.”
เธอพาหลินเฟยไปยังที่โล่งและเรียบก่อนที่จะพูดอย่างยิ้มๆ”ตรงนี้เป็นไง?”
ที่ราบนี้อยู่ห่างจากทะเลสาบไม่ถึง 100 เมตรและห่างจากเนินเขาไม่ถึง 100 เมตร ยังมีน้ำไหลผ่านจากภูเขาไปยังทะเลสาบ ทำเลนี้ดีอย่างมาก.
“ที่นี่ค่อนข้างดี”หลินเฟยพูด”แต่ตอนนี้เรามีปัญหาใหม่”
“ปัญหาอะไร?”เด็กสาาวเอียงคอ.
“เราจะเอาบ้านแบบไหนดี?”หลินเฟยพูดอย่างจริงจัง”เอาเป็นแบบกล่องไหม?”
บ้านแบบกล่องคือเป็นผนังทั้งสี่ด้าน และก็ตามมาด้วยเพดาน มันไม่มีอะไรเลยนอกจากเป็นแบบเรียบๆ แม้ว่าจะไม่สวย แต่ก็สร้างได้ง่ายมากๆ…
“นั่นไม่สวยเลย”เด้กสาวส่ายหัวทันทีและพูดว่า”เอาเป็นบ้านสองชั้น.”
เธอหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าของเธอและกางให้หลินเฟยดู มันกลับเป็นภาพวาดที่ออกแบบบ้าน แม้ว่ามันจะถูกวาดบนกระดาศเรียบๆ!
“ฉันเตรียมของพวกนี้ตั้งแต่ที่คุณบอกว่าคุณจะสร้างบ้าน คิดว่าไง?”
เด็กสาวยิ้มอย่างมีชัย.
ดูจากการออกแบบ มันต้องใส่ใจมากและใบหน้าของเด็กสาวที่กำลังยิ้มอย่างภูมิใจ หัวใจของหลินเฟยก็เต้นแรงอีกครั้ง.
“เอาแบบนี้เลย”หลินเฟยพูด”ฉันจะไปหาของต่อ.”
“อื้ม”
เด็กสาวยิ้มและพูด”ฉันจะถอนหญ้าที่นี่ก่อน.”
“หญ้า?”
หลินเฟยพูดทันทีว่า”ปล่อยให้ฉันทำเอง.”
หลังจากนั้นเขาก็เดินนำเด็กสาวและกดฝ่ามือลง.
ตูม!
เมื่อเห็นไฟที่โหมกระหน่ำ มันได้เผาหญ้าจนกลายเป็นเถ้า เขาโบกมืออีกครั้งและขี้เถ้าก็ลอยออกไปตามลม.
“ดีจังที่มีพลังหลายแบบ”เด็กสาวอิจฉาเล็กน้อย.
หลินเฟยหันกลับมาอีกครั้งและถามว่า”ต้นไม้เหล่านี้ต้องแห้งก่อน ถึงจะใช้มันได้?”
เด็กสาวไม่เข้าใจเรื่องนี้จริงๆแต่หลังจากคิดดูแล้วเธอก็คิดว่ามันต้องอย่างนั้น? เธอจึงพยักหน้า.
หลินเฟยใช้พลังเพื่อจัดการกับต้นไม้เหล่านั้นด้วยการย่างไฟ ต้นไม้เหล่านี้ก็ถูกเผาและแห้ง ผิวของมันก็แข็งราวกับเหล็ก.
“หลินเฟย”ทันใดนั้นเด็กสาวก็ตะโกน”เรายังขาดเสาเอก.”
“ถ้ามีเสาเอก บ้านของเราก็จะป้องกันพายุใหญ่ๆได้.”
Chapter 354
“ฉันจะหามัน.”
หลินเฟยกลับไปที่ป่า ต้นไม้ที่นี่ไม่เล็ก แต่มันก็ดูเล็กเกินกว่าจะเป็นเสาเอกได้.
“ถ้าเราต้องหาต้นไม้ใหญ่ๆ เราก็ต้องเข้าไปให้ลึกกว่านี้”หลินเฟยพึมพำ.
ที่นี่ถือถิ่นทุรกันดาร.
หลินเฟยรู้สึกมืดมนขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาเดินลึกเข้าไป.
“ที่นี่จะไม่มีสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์เลยงั้นหรอ?”ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในหัวใจของเขาทันที.
ฟ้าว!
เพียงเขาคิดถึง จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงลมจากที่ไม่ไกล.
มันไม่ใช่เพียงแค่ลมพัดธรรมดา!
หลินเฟยมองไปที่ทิศทางนั้นทันที มันเหมือนจะเป็นลมที่กำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง.
ฟ้าว!
เมื่อเขาไม่เห็นอะไร จู่ๆก็มีลมมาจากด้านหลังของเขา.
“ดี ฉันก็เห็นอะไรทันทีเมื่อฉันพูดจบ”หลินเฟยรู้สถานการณ์ของเขาดีแล้ว และถูกจ้องโดยสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จัก.
ตึง!
ในเวลานี้ หลินเฟยรู้สึกว่ามีสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักได้เคลื่อนไหวและกระโดดข้ามมาจากด้านหลัง.
แต่หลินเฟยไม่ต้องการทำร้ายมันอย่างนี้เลย…
กร๊อบ แกร๊บ!
ตามมาด้วยเสียงแตกหักของอะไรบางอย่าง เสือที่มีลำตัวเปล่งประกายก็ได้เปิดปากขนาดอ้างล้างจานและกัดเข้าไปที่หัวของหลินเฟยอย่างแรง.
จากนั้นฟันที่แหลมคมของมันก็หักทุกซี่.
ฟันสีดำของมันร่วงจากปากของเสือก่อนที่จะกระเด็นไปทุกทิศทาง.
ส่วนตัวของเสือก็ร่วงจากหัวของหลินเฟยเหมือนกัน มันกลิ้งไปตามพื้น.
ในเวลานี้ หลินเฟยค่อยๆหันกลับมามองยังสิ่งมีชีวิตนั้น?
“เป็นเสือหรอหรอ?”
หลินเฟยมองเสือด้วยท่าทางแปลกๆ เพราะมันเหมือนเสือแต่ขนของมันเปลี่ยนเป็นสีดำและมีตามีแสง.
“มันน่าจะแปลงร่างมาจากเสือ.”
หลินเฟยแต่เดิมต้องการที่จะกำจัดสัตว์ตัวนี้ แต่หลังจากคิดอีกครั้ง เจ้าสิ่งนี้โตขึ้นมาจากที่นี่ บางทีมันอาจจะรู้ทาง?
ดังนั้นเขาจึงย่อตัวลงมองไปที่แมวยักษ์และพูดว่า”นี่ เข้าใจภาษาคนไหม?”
เสือที่ดุร้ายที่กำลังดิ้นรนอยู่ก็สะดุดไปพัก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนจากพื้น มันยิ้มราวกับว่าตัวเองพร้อมที่จะโจมตีต่อไป.
“โอเคร”หลินเฟยโบกมือและพูดว่า”นายไม่อยากมีฟันแล้วรึ? ทำมันถึงยังอยากกัดอีก.”
“นอกจากนี้แกยังไม่อาจทำอะไรฉันได้.”
พูดแล้วก็ชกไปที่ต้นไม้ข้างๆอย่างสบายๆ.
ตูม!
ต้นไม้ทั้งต้นก็ระเบิดกลายเป็นผง.
เมื่อเห็นภาพนี้ แมวใหญ่ก็กลัวจนขนลุกและถอยหลังอย่างลุกลี้ลุกลน.
“นายเข้าใจภาษาคนไหม?”หลินเฟยมองไปที่แมวยักษ์และพูด”ถ้าเข้าใจก็นั่งลง.”
แมวยักษ์นั่งลงอย่างเชื่องๆ.
“โอเคร.”
หลินเฟยยิ้มและพูด”นายอยู่ที่นี่มานานแล้ว พาฉันไปหาต้นไม้ใหญ่ๆหน่อย.”
เขายื่นมืออกมาและพูดว่า”มันต้องใหญ่มากๆ!”
หลังจากที่เห็นว่าหลินเฟยส่งสัญญาณแล้ว แมวยักษ์ก็ลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปในป่าทันที.
หลินเฟยตามไปทันที จากนั้นเขาก็พบว่าแมวยักษ์รอเขาเพราะมันกลัวว่าเขาจะตามไม่ทัน.
“วิ่งเต็มสปีดเลย”หลินเฟยพูด.
เขาตามแมวยักษ์ไป โดยไม่รู้ว่าไปไกลแค่ไหนแล้ว ท้ายที่สุดหลินเฟยก็เห็นต้นไม้ที่สูงตระหง่าน.
ต้นไม้นี้ใหญ่จนคนโอบไม่มิด.
“นี่แหละ!”หลินเฟยลูบหัวแมวยักษ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ”ขอบคุณ ฉันขออีกอย่าง ช่วยฉันแบกไปที.”
แมวยักษ์ก็ผงะ.
มันคิดว่ามันจะจากไปได้หลังจากที่บอกทางเขาแล้ว.
