Chapter 452
“มันรวดเร็วเกินไปแล้ว!” ชายหนุ่มคนนั้นอยากจะพูดอะไร แต่คําพูดก็จุกอยู่ที่ปาก
มอนเตอร์พูด” แกเป็นไร?”
“แกคิดว่าควบคุมฉันได้ แต่แกไม่รู้หรอกว่าฉันหลอกใช้แกมาตลอด”
มันขยับขาทั้งหกและเดินออกจากกรงเหล็กและพูดว่า”ช่างเถอะ นําทางไป ฉันกําลังรีบ”
ชายหนุ่มกลับมารู้สึกตัวและเกือบจะลืมจุดประสงค์ของการมาหาครั้งนี้
เขามาเพื่อขอให้มันช่วย หวังว่ามอนเตอร์นี่จะเอาชนะหลินเฟยได้
“ใครจะรู้ได้ว่าแกยอมทิ้งศักดิ์ศรีและขอร้องฉัน” มอนเตอร์หัวเราะร่าขณะเดินไป.
“เขาต้องเป็นคนที่ที่ทรงพลังมาก” ชายคนนั้นก้มหน้าลงและพูด” เมื่อแกพบมัน แกควรจะระวังตัวไว้ให้ดี เขาแข็งแกร่งและแปลกประหลาดอย่างมาก”
” แข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่เท่าฉันหรอก ยังมีคนแข็งแกร่งกว่าฉันอีกหรอ?” มอนเตอร์เยาะเย้ย”ถ้าแกแข็งแกร่งกว่าข้า ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้”
มดแต่เดิมนั้นรู้จักกันชื่อ มดเฮอร์คิวลิส มันมีชื่อเสียงในเหล่าสัตว์มาก พวกมันสามารถยกของที่มีน้ําหนักได้มากกว่าตัวเองหลายเท่า
ชายคนนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในด้านกําลัง เขาก็เกรงว่าจะไม่มีอะไรมาเทียบได้กับมอนเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า เขาเลยโล่งใจไปบ้าง
“มดยักษ์!”
หลินเฟยและเด็กสาวเห็นผู้ชายและมอนเตอร์ในห้องโถงกว้างที่ว่างเปล่า
” แค่เด็กสองคนเองหรอ?” เมื่อมอนเตอร์เห็นหลินเฟยและเด็กสาว มันก็หัวเราะทันที” แค่สองคนนี้ มันถึงกับทําให้แกต้องก้มหัวด้วยความอับอาย แกโง่นักหรอ?”
“อย่าประมาททั้งสองเด็ดขาด” ชายคนนั้นพูดอย่างอายๆ.
ก่อนหน้านี้เขาได้มองผ่านทางมอนิเตอร์ เขารู้สึกเสมอว่าสองคนนี้ไม่ธรรดา ราวกับว่าเป็นปีศาจที่คอยทําลายล้าง
แต่ตอนนี้ เขาได้เห็นกับตาแล้ว แนวโน้มมันก็เปลี่ยนไป และดูเหมือนว่าทั้งสองจะไม่อันตรายเหมือนกับที่เป็นก่อนหน้านี้
“ฆ่าสองคนนี้ก็พอ ฉันจะทําให้มันจบ.”
มดยิ้มและพูด” แกเตรียมของให้ฉัน ฉันจะกลับไปเอามันที่หลัง”
หลังจากที่เสียงของมอนเตอร์พูดเสร็จ
ตูม!
พื้นดินใต้ฝ่าเท้าก็ระเบิดและมันก็หายไป เพราะความเร็วนั้นเร็วเกินกว่าสายตาจะมองทัน มันวิ่งด้วยขาทั้งหกของมัน
ตอนนี้มันเหมือนกับว่ามีมดสองตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขา
ฟันที่แหลมคมที่งอกอออกมาจากหน้าผากแวววาว มันพยายามที่จะตัดทั้งสองออกทันที
เขี้ยวที่มีความแหลมคม กรงเหล็ก่อนหน้านี้ก็พูดเบี้ยวคู่นี้ตัดขาด มันเรียกได้ว่าแทบจะอยู่คงกระพัน.
แต่ในเวลานี้
ทันใดนั้นมอนเตอร์ก็พบว่าหลินเฟยกําลังมองมันอยู่!
ทันทีที่สายตาสบกัน หัวใจของมอนเตอร์ก็เต้นผิดจังหวะทันที มันเกิดลางสังหรที่ไม่ดีขึ้นมาอย่างฉับพลัน
สมองสั่งการให้มันหลบหนีทันที
แต่มันสายเกินไปแล้ว
ตูม!
หลินเฟยเหลือบมองไปที่มอนเตอร์และตบเบาๆ
เกิดเสียงดัง มอนเตอร์มดที่สูงเท่าวัวก็กระเด็นออกไปด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิมของมัน.
จากนั้นก็มีเสียงดังลั่น.
ตู้มมม
มอนเตอร์มดได้ทะลุกําแพงและจมลงไปในหินก่อนที่จะไม่ขยับอะไรอีก
มันพูดได้ว่าตายจนตายไม่ได้อีก
ทันใดนั้นก็เกิดความเงียบ
ชายคนนั้นอ้าปากกว้างและไม่เหลือความคิดใดๆอีก เขาไม่อยากจะเชื่อเหตุการณ์นั้นเลย
เขาเป็นตัวทดลองที่ประสบความสําเร็จและอันตรายที่สุด
กลับแพ้ทั้งแบบนี้?
ว่าไป ก่อนหน้านี้ยังพูดกันอยู่หลักๆ ตอนนี้กลับจากไปเสียแล้ว!
“สภาพแวดล้อมที่ของนายนี่ไม่ดีเลย” หลินเฟยกล่าว” มีมดตัวใหญ่ขนาดนี้ มันน่ากลัวมาก.”
