ตอนที่ 190 มีแต่เรื่องดีๆ
ดังนั้นเขาจึงเฝ้าดูช่างไม้แกะสลักร่างทดแทนของรองแม่ทัพใหญ่ขึ้นมาด้วยตัวเอง เมื่อแย่งชิงศีรษะของรองแม่ทัพใหญ่กลับมาได้ จะได้ฝั่งร่างที่สมบูรณ์ของรองแม่ทัพใหญ่ให้เขาได้จากไปอย่างสงบ!
ผู้ใดจะคิดว่าเขายังไม่ทันจะลงมือ เสี่ยวไป๋ไซว่ก็มาเสียก่อน!
บัดนี้เสี่ยวไป๋ไซว่ไปชิงศีรษะของรองแม่ทัพใหญ่กลับมาด้วยตัวเอง ต้องสำเร็จอย่างแน่นอน
กู่เหวินชังยืนมองดูร่างไม้แกะสลักที่ดูราวกับมีชีวิตจริงๆ อยู่ข้างกายเสิ่นคุนหยาง ดวงตาของเขาร้อนผ่าว ยกมือขึ้นตบไปที่บ่าของเสิ่นคุนหยาง กล่าวเสียงสะอื้น “เสี่ยวไป๋ไซว่ต้องนำศีรษะของท่านรองแม่ทัพใหญ่กลับมาได้แน่ๆ เจ้าอย่าได้โทษตัวเองอีกเลย!”
“เสี่ยวไป๋ไซว่กลับมาแล้ว!”
สิ้นเสียง เสิ่นคุนหยางและกู่เหวินชังหันกลับไปมองบริเวณหน้าค่ายทหาร
พวกเขาเห็นไป๋ชิงเหยียนอยู่บนหลังม้าสีน้ำตาลแดงนำทัพอยู่ด้านหน้าสุด กระตุกบังเหียนมุ่งตรงเข้ามา
“เสี่ยวไป๋ไซว่!” เสิ่นคุนหยางและกู่เหวินชังถลาเข้าไปต้อนรับ
ไป๋ชิงเหยียนกระโดดลงจากหลังม้า กอดศีรษะของบิดาไว้ในอ้อมกอดแน่น
“เสี่ยวไป๋ไซว่ ข้าสั่งให้ช่างไม้ทำร่างทดแทนให้ท่านรองแม่ทัพใหญ่แล้วขอรับ เสี่ยวไป๋ไซว่วางศีรษะของท่านรองแม่ทัพใหญ่ลงในโลงศพ ให้ท่านได้จากไปโดยร่างสมบูรณ์แบบเถิดขอรับ!” เสิ่นคุนหยางกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก
หญิงสาวพยักหน้า กอดศีรษะของบิดาแน่นพลางเดินไปด้านหน้า คลายเสื้อคลุมออก…
ใบหน้าของบิดาโดนลมพัดจนแห้งกรัง ใบหน้าขรุขระจนไม่เหลือร่องรอยความสง่างามอีกต่อไปแล้ว หญิงสาวเจ็บปวดราวกับโดนมีดปักลงที่กลางใจ
นางเกลียดตัวเองที่ไม่เดินทางมายังหนานเจียงให้เร็วกว่านี้ ท่านพ่อจะได้ไม่โดนทรมานนานถึงเพียงนี้
ยิ่งเกลียดตัวเองที่ศัตรูยืนอยู่เบื้องหน้า ทั้งๆ ที่นางสามารถยิงธนูแทงทะลุหัวใจของเขาได้แท้ๆ ทว่า นางไม่อาจสังหารเขาได้ ไม่อาจชำแหละร่างของเขาให้แหลกเป็นผุยผงได้!
ความรู้สึกปวดร้าวแผดเผาอยู่ในใจของหญิงสาว นางรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ต้องกัดริมฝีปากแน่นจึงกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ได้
ที่แท้ชาติที่แล้ว ศีรษะของท่านพ่อถูกแขวนอยู่กลางค่ายทหารของซีเหลียงเช่นนั้น จวบจนสุดท้ายก็ไม่อาจแย่งชิงกลับมาได้!
หญิงสาววางศีรษะของบิดาลงในโลงศพอย่างเบามือ สองมือกำขอบโลงศพแน่น พยายามฝืนตัวเองให้เบิกตามองดูใบหน้าที่น่าอนาถของบิดา สาบานกับตัวเองอยู่ในใจ…สามปีหลังจากนี้ ต่อให้ร่างกายของนางต้องแหลกเป็นผุยผงก็จะแก้แค้นให้บุรุษตระกูลไป๋และกองทัพไป๋ให้ได้!
“พี่หญิงใหญ่…” ไป๋จิ่นจื้อกระตุกแขนเสื้อของไป๋ชิงเหยียนเบาๆ
“อย่ามองอีกเลยเจ้าค่ะ! หลังจากเราชนะศึกครั้งนี้ เราค่อยพาท่านลุงกลับบ้านกันนะเจ้าคะ!”
นั่นสินะ หลังจากชนะศึกครั้งนี้ก็จะสามารถพาท่านพ่อกลับบ้านได้แล้ว!
ทว่า ทหารกองทัพไป๋ที่ไม่เหลือแม้แต่ร่างเหล่านั้นล่ะ นางจะพาพวกเขากลับบ้านได้อย่างไรกัน!
ตอนนี้ใกล้จะสิ้นสุดยามอิ๋นแล้ว
ขอแค่เว่ยจ้าวเหนียนพากองทัพไป๋ที่ไปดักซุ่มโจมตีกองทัพซีเหลียงกลับมา นางจะนำทัพบุกไปยังเทียนเหมินกวนทันที
อวิ๋นพั่วสิงต้องนึกไม่ถึงแน่ๆ ว่าหลังจากที่ไป๋ชิงเหยียนนำทหารสองร้อยนายบุกไปที่ค่ายทหารซีเหลียงยามวิกาลเพื่อแย่งชิงศีรษะของบิดากลับมาแล้ว หญิงสาวจะวกกลับไปโจมตีค่ายทหารซีเหลียงอีกครั้ง!
“ไปเชิญแม่ทัพจางตวนรุ่ยมา!” ไป๋ชิงเหยียนสั่ง
จางตวนรุ่ยที่เพิ่งงีบหลับได้ไม่นานได้ยินว่าไป๋ชิงเหยียนกลับมาแล้ว จึงรีบเดินทางไปหาอย่างรวดเร็ว
เมื่อทราบว่าไป๋ชิงเหยียนนำทหารสองร้อยนายบุกไปแย่งชิงศีรษะของรองแม่ทัพใหญ่ไป๋ฉีซานกลับมา จางตวนรุ่ยรู้สึกนับถือไป๋ชิงเหยียนมาก เริ่มมีความรู้สึกว่าคนรุ่นหลังช่างน่ากลัวอันใดปานนี้
บุรุษตระกูลไป๋เสียชีวิตลงที่หนานเจียงทั้งหมด ทุกคนในเมืองหลวงต่างรับรู้กันว่าตระกูลแม่ทัพแห่งจวนเจิ้นกั๋วกงที่เจริญรุ่งเรืองมานับร้อยปีกำลังจะล่มสลายลงแล้ว
ผู้ใดจะคิดว่าหลานสาวคนโตของตระกูลไป๋จะลุกขึ้นมาใช้ความสามารถและสติปัญญาของตัวเองทำให้ตระกูลไป๋ยืนหยัดขึ้นได้อีกครั้ง!
ไป๋ชิงเหยียนบอกแผนการรบครั้งนี้ให้จางตวนรุ่ยฟัง “กองทัพใหญ่ของซีเหลียงต้องนึกไม่ถึงแน่นอนว่ากองทัพต้าจิ้นจะบุกโจมตีพวกเขาอีกครั้ง! ครั้งนี้กองทัพเกือบแสนของซีเหลียงเสียชีวิตอยู่ในทะเลไฟ แม่ทัพใหญ่หนีเอาตัวรอดไปอย่างขี้ขลาด ทหารเสียขวัญกำลังใจแล้ว อีกทั้งเมื่อครู่ข้าบุกไปโจมตีครั้งหนึ่งแล้ว ค่ายทหารถูกไฟเผา ทหารกำลังอ่อนล้าและเสียขวัญ นี่เป็นโอกาสอันดีที่สุดที่เราจะบุกโจมตีเทียนเหมินกวน!”
จางตวนรุ่ยพยักหน้า “แม่ทัพไป๋กล่าวถูกต้องแล้วขอรับ! เพราะได้รับชัยชนะจากศึกภูเขาเวิ่ง ทหารของต้าจิ้นกำลังฮึกเหิม หากรู้ว่าต้องบุกเทียนเหมินกวน พวกเขาต้องโห่ร้องอย่างตื่นเต้นแน่นอนขอรับ! พวกเรายึดเทียนเหมินกวนกลับมาให้ได้ก่อน…แล้วค่อยพักผ่อน”
“ฝากแม่ทัพจางดูแลเรื่องขวัญกำลังใจของทหารต้าจิ้นด้วย!” ไป๋ชิงเหยียนโค้งกายคำนับหนึ่งครั้ง
“ข้าจะไม่ทำให้แม่ทัพไป๋ผิดหวังขอรับ!”
เว่ยจ้าวเหนียนจัดการกับพลทหารม้าของซีเหลียงที่ไล่ตามไป๋ชิงเหยียนมาจนราบเรียบ เมื่อเขากลับมาถึงเมืองเวิ่งก็เห็นบรรดาทหารรวมตัวพร้อมออกเดินทาง
ไป๋ชิงเหยียนและจางตวนรุ่ยยืนรอเขากลับมาอย่างสงบนิ่งอยู่บนแท่นต่อสู้ที่ยกสูงท่ามกลางธงกองทัพที่สะบัดพลิ้วไปมา และเสาคบเพลิงต้นสูง
บรรยากาศที่ตึงเครียดทำเอาร่างของเว่ยจ้าวเหนียนสั่นเทาเล็กน้อย เขาควบม้าไปด้านหน้า ยกมือกำหมัดรายงาน “ข้ากำจัดพลทหารม้าของซีเหลียงที่ไล่ตามกองทัพเราจนสิ้นซากอยู่ที่ถนนฮุยผิงแล้วขอรับ!”
“ลำบากแม่ทัพเว่ยแล้ว!” ไป๋ชิงเหยียนถือหอกเงินหงอิงเดินไปด้านหน้า สบกับดวงตาที่เป็นประกายของเหล่าทหารต้าจิ้น เอ่ยขึ้น “ทุกท่าน! ข้านำทหารกองทัพไป๋สองร้อยนายบุกไปโจมตีค่ายทหารซีเหลียง ทหารทั้งสองร้อยนายกลับมาอย่างปลอดภัย! ทหารกล้าของซีเหลียงไม่ได้ไร้เทียมทาน ไม่กลัวตายอย่างที่ร่ำลือกัน! พวกเขาเป็นมนุษย์เช่นเดียวกับพวกเรา เพราะรุกรานดินแดนของผู้อื่น สังหารชาวบ้านแคว้นอื่นอย่างโหดร้าย พวกเขาจึงมีความละอายใจอยู่ จะกล้าสู้จนตัวตายได้อย่างไร ที่กองทัพไป๋ซึ่งไม่เคยรบพ่ายแพ้ต้องพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของกองทัพซีเหลียงเป็นเพราะรองแม่ทัพหลิวฮ่วนจางของท่านปู่ข้าสมคบคิดกับหนานเยี่ยนและซีเหลียง อีกทั้งมีป้ายอาญาสิทธิ์ของซิ่นอ๋องบีบบังคับให้ท่านปู่ออกรบ! ที่กองทัพไป๋ได้ฉายาว่าไม่เคยพ่ายแพ้เพราะกองทัพไป๋ไม่เคยบุกรุกดินแดนของแคว้นอื่น กองทัพไป๋ทำสงครามเพื่อปกป้องชาวบ้าน และแผ่นดินของตัวเองให้อยู่อย่างสงบสุขเท่านั้น!”
น้ำเสียงของหญิงสาวดังก้อง “วันนี้! ไม่ว่าจะเป็นกองทัพไป๋หรือทหารยอดฝีมือของต้าจิ้นล้วนต่อสู้เพื่อปกป้องชาวบ้านแคว้นต้าจิ้น ปกป้องแผ่นดินของต้าจิ้นด้วยกันทั้งสิ้น! พวกเราล้วนเป็นกองทัพที่ไร้เทียมทาน ไม่มีทางพ่ายแพ้ในสงคราม! ชาวบ้านแคว้นต้าจิ้นคอยให้พวกเราไปปกป้อง แผ่นดินต้าจิ้นรอให้พวกเราคุ้มครอง ผู้ที่มารุกรานแคว้นต้าจิ้น กองทัพต้าจิ้นจะสังหารให้สิ้น!”
“สังหารให้สิ้น!”
“สังหารให้สิ้น!”
“สังหารให้สิ้น!”
ไม่ว่ากองทัพไป๋หรือกองทัพต้าจิ้น บัดนี้ถูกจุดไฟจนรู้สึกฮึกเหิมไปตามๆ กัน
ไป๋ชิงเหยียนขึ้นไปบนหลังม้า ชูหอกเงินหงอิงขึ้นสูง “ออกเดินทาง!”
เหล่าทหารพากันโห่ร้องตะโกนว่าจะสังหารศัตรู ปกป้องชาวบ้าน
เว่ยจ้าวเหยียนเลือดร้อนพุ่งพล่านเช่นเดียวกัน เขามองไปยังไป๋ชิงเหยียนที่อยู่บนหลังม้าสีแดง รู้ดีว่าหลังจากนี้ ทั้งเขาและกองทัพไป๋หนึ่งหมื่นคนที่เหลืออยู่จะติดตามไป๋ชิงเหยียนที่พาพวกเขากลับมาจากศึกที่ภูเขาเวิ่งจนวันตาย กลายเป็นขวานศึกและโล่กำบังคู่กายของไป๋ชิงเหยียน! ขอแค่ดาบของหญิงสาวชี้นำ พวกเขาก็พร้อมเสี่ยงอันตรายบุกไปในทันที!
คืนนั้น เพราะศพนับหมื่นถูกเผาอยู่กลางหุบเขาเวิ่ง เปลวเพลิงจึงสว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆ
หนานเจียงเริ่มมีแต่เรื่องดีๆ เกิดขึ้นเช่นเดียวกัน
กองทัพเสริมห้าหมื่นนายของต้าจิ้นที่เดินทางมาจากเมืองหลวงเริ่มจากกำจัดกองทัพเกือบแสนของซีเหลียงจนราบเรียบอยู่ในหุบเขาเวิ่ง กองทัพต้าจิ้นส่วนหนึ่งบุกไปโจมตีอำเภอเฟิง อีกส่วนหนึ่งรวมพลังกับกองทัพไป๋ยึดเทียนเหมินกวนกลับคืนมา
เป็นดังที่ไป๋ชิงเหยียนกล่าว ภายในคืนเดียวกองทัพซีเหลียงนับแสนที่นำทัพโดยแม่ทัพใหญ่เสียชีวิตอยู่ในทะเลเพลิงของหุบเขาเวิ่ง จากนั้นถูกกองทัพไป๋บุกเข้าโจมตีค่ายทหารจนมีสภาพสะบักสะบอม! แม่ทัพฟางจงฮุยที่นำพลทหารม้าไล่ตามสังหารไป๋ชิงเหยียนและทหารสองร้อยนายตามคำสั่งของแม่ทัพใหญ่ไม่ได้นำพลทหารม้ากลับมายังค่าย แต่กลายเป็นกองทัพต้าจิ้นและกองทัพไป๋บุกเข้ามาแทน
กองทัพซีเหลียงที่ทั้งอ่อนล้า และเสียขวัญกำลังใจนึกไม่ถึงว่ากองทัพต้าจิ้นที่บุกโจมตีค่ายทหารแล้วครั้งหนึ่งจะวกกลับมาโจมตีอีกครั้งภายในคืนเดียว!
