ตอนที่ 264 ชนะสักครั้ง
ทำนองเพลงของเพลงประจำกองทัพไป๋เรียบง่าย ทว่า มีพลังมหาศาล ทันทีที่เสียงเพลงดังขึ้น ทุกคนรู้สึกขนลุกซู่กันถ้วนหน้าราวกับมีพลังมหาศาลถาโถมเข้าใส่ร่างกาย ทุกคนเลือดร้อนจนขอบตาร้อนผ่าว รู้สึกอยากสังหารศัตรู ปกป้องบ้านเมือง คุ้มครองชาวบ้านขึ้นมาทันที
บทเพลงบรรเลงอื่นๆ ในหอฝานเชวี่ยเงียบสนิทในพริบตา มีเพียงเสียงขับร้องดังกังวานของบรรดาคุณชายเจ้าสำราญจากห้องด้านบน ทำให้คนรู้สึกถึงโศกนาฏกรรมของวีรบุรุษ อีกทั้งเป็นการปลุกใจทุกคนอีกด้วย
เมื่อบทเพลงและเสียงขับร้องเงียบลง บรรยากาศภายในหอฝานเชวี่ยเงียบสงัดไปครู่ใหญ่
“ฮ่าๆ”
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะหยันที่ไม่เข้าพวกดังขึ้นในหอฝานเชวี่ย
“กองทัพไป๋อันใดกัน! บทเพลงประจำกองทัพไป๋อันใดกัน! ตอนที่พวกเจ้าร้องเพลงประจำกองทัพไป๋ พวกเจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าหลานสาวคนโตของตระกูลไป๋ผู้นั้นสังหารทหารยอมจำนนนับแสนของซีเหลียง! นางทำให้แคว้นต้าจิ้นของเรากลายเป็นเสือร้ายที่ทุกแคว้นต่างหวาดผวา!”
บุรุษคนหนึ่งที่แต่งกายไม่เรียบร้อยผลักสาวงามในอ้อมแขนออก ลุกขึ้นยืน มองไปยังบรรดาแขกเหรื่อที่เมามายน้ำตานองหน้า
“คำโบราณว่าไว้ไม่มีผิด สตรีคือคนที่อำมหิตที่สุดในโลก! คนนับแสนเชียวนะ! ทหารซีเหลียงหนึ่งแสนคนเท่ากับหนึ่งแสนครอบครัว! พวกเขาก็มีพ่อแม่ลูกเมียเช่นเดียวกัน! สตรีผู้นั้นสังหารตามอำเภอใจเช่นนี้ ภายภาคหน้าหากมีสงครามอีก แคว้นใดจะไว้ชีวิตทหารยอมจำนนของแคว้นต้าจิ้นกัน! ต่อไปบุรุษคนดีที่สละชีพปกป้องบ้านเมืองของแคว้นต้าจิ้นจะไม่เหลือแม้แต่กระดูกเพราะสิ่งที่สตรีผู้นั้นทำที่ภูเขาเวิ่ง! แต่พวกเจ้ากลับมาร้องเพลงสรรเสริญอยู่ที่นี่!”
“นั่นนะสิ” ชายต้าเว่ยคนหนึ่งที่เอนซบอยู่ในอ้อมกอดของสาวงามเอ่ยขึ้น “เรื่องที่แคว้นต้าจิ้นของพวกเจ้าสังหารทหารยอมจำนนแพร่กระจายไปทั่วทุกแคว้นแล้ว! ภายภาคหน้าหากมีสงคราม พวกเขาสังหารทหารยอมจำนนของแคว้นเจ้าบ้างก็ถือว่าสมเหตุสมผลแล้ว”
บุรุษแคว้นต้าเว่ยผู้นั้นลูบคลำมือเรียวของสาวงามเล่น กล่าวเยาะเย้ยเสียงเบา “คนต้าจิ้นอย่างพวกเจ้าอย่ามาจ้องข้าเช่นนี้สิ! ต้าเว่ยของข้าอยู่ห่างจากต้าจิ้นของพวกเจ้ามาก ไม่มีทางเกิดสงครามหรอก ข้าแค่กล่าวตามความจริง เพราะอย่างไรซะเสบียงอาหารของทุกแคว้นล้วนไม่ใช่ได้มาเปล่าๆ แคว้นใดอยากนำเสบียงอาหารของตัวเองมาใช้เลี้ยงทหารยอมจำนนบ้างเล่า! สังหารให้หมดจะได้ไม่มีปัญหา พวกเจ้าว่าจริงหรือไม่!”
ที่ตั้งของแคว้นต้าจิ้นค่อนข้างอันตราย นอกจากแคว้นต้าเว่ยแล้ว ต้าจิ้นมีดินแดนติดกับแคว้นอื่นหมดทุกแคว้น
ดังนั้นคำกล่าวนี้ไม่ว่าจะออกมาจากปากคนแคว้นใดก็ล้วนไม่เหมาะสมทั้งสิ้น มีเพียงคนจากแคว้นต่าเว่ยที่ไม่ได้มีดินแดนเชื่อมต่อกับแคว้นต้าจิ้นกล่าวออกมาเท่านั้นถึงจะทำให้ผู้คนตระหนักถึงความน่ากลัวนี้
คนต้าจิ้นที่เมื่อครู่เลือดร้อนพุ่งพล่าน บัดนี้สงบลงพลางคิดตาม ทว่า กลับมีบางคนกล่าวออกมายิ้มๆ
“มีเสี่ยวไป๋ไซว่แห่งกองทัพไป๋ของพวกเราอยู่ พวกเราต้องกังวลเรื่องพ่ายแพ้อีกหรืออย่างไร!”
“ต่อให้คุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋จะเก่งกาจไร้เทียมทานเหมือนเจิ้นกั๋วอ๋องในตอนนั้นสักเพียงใด แต่นางมีเพียงคนเดียวเท่านั้น เจ้าดูแคว้นต้าจิ้นของพวกเจ้าสิ ฝั่งตะวันออกติดกับแคว้นหรงตี๋ ฝั่งตะวันตกติดกับต้าเยี่ยน ฝั่งใต้ติดกับซีเหลียง ฝั่งเหนือติดกับต้าเหลียง หากสี่แคว้นนี้ทำสงครามพร้อมกันขึ้นมา คุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋ผู้นั้นจะแยกร่างได้หรืออย่างไร” ชายแคว้นเว่ยผู้นั้นยิ้มจนตาหยีพลางจิบเหล้าอึกหนึ่ง
“น่าเสียดาย หากเจิ้นกั๋วอ๋องและบุรุษตระกูลไป๋ยังอยู่ แม้สี่แคว้นทำศึกกับต้าจิ้น พวกเจ้าก็คงไม่ต้องหวาดกลัว ทว่า บุรุษของตระกูลไป๋กลับถูกซิ่นอ๋องที่บัดนี้เป็นเพียงสามัญชนทำร้ายจนตายทั้งตระกูล!”
คนแคว้นเว่ยผู้นั้นดูเหมือนจะดื่มจนเมามายแล้ว ดวงตาเริ่มยิ้มอย่างเลื่อนลอย
“ดังนั้นการที่พวกเจ้าสังหารทหารยอมจำนนนับแสนของซีเหลียงในครั้งนี้ไม่รู้ว่าเป็นผลดีหรือร้ายกันแน่ ทว่า ในฐานะคนแคว้นต้าเว่ย ข้าย่อมดีใจอยู่แล้ว ชาวบ้านแถบชายแดนของแคว้นเว่ยถูกซีเหลียงรุกรานแย่งดินแดนมาโดยตลอด ครั้งนี้ทหารยอดฝีมือของซีเหลียงถูกสังหารจนหมดสิ้น พวกเขาย่อมไม่มีเวลารุกรานแคว้นต้าเว่ยอีกพักใหญ่”
“ไป๋ชิงเหยียนสังหารทหารยอมจำนนนับแสนของซีเหลียง วันหน้าแคว้นอื่นย่อมสังหารทหารซีเหลียงหนึ่งแสนนาย สองแสนนาย สามแสนนาย หรืออาจมากกว่านั้น!”
บุรุษที่แต่งกายไม่เรียบร้อยกวาดสายตามองบรรดาผู้คนที่จมอยู่ในความเมามายยิ้มๆ “พวกเจ้ายังกล้าหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ที่นี่! พวกเจ้ายังคิดว่ากองทัพไป๋อาจหาญ! พวกเจ้ากำลังเฉลิมฉลองให้ทหารต้าจิ้นที่จะโดนสังหารจนสิ้นในวันหน้าหรืออย่างไรกัน”
หลู่หยวนเผิงที่ดื่มจนเมามายอยู่ด้านบนได้ยินบทสนทนาของชาวต้าจิ้นและชาวต้าเว่ยผู้นั้นก็รู้สึกไม่พอใจนานแล้ว เขาเขวี้ยงจอกเหล้าในมือทิ้ง พาบรรดาคุณชายเจ้าสำราญชะโงกมองลงไปด้านล่างแวบหนึ่ง จากนั้นถลกแขนเสื้อขึ้น พุ่งไปยังด้านล่างทันที
“ทหารซีเหลียงนับแสนเหล่านี้ไม่มีลูกหรืออย่างไร เมื่อลูกของพวกเขาโตขึ้นจะไม่แก้แค้นให้พ่อของเขาหรือ ถึงเวลานั้น จะมีเด็กชาวต้าจิ้นจำนวนเท่าใดที่ต้องสูญเสียพ่อไป มีพ่อแม่อีกจำวนเท่าใดที่จะสูญเสียลูกชายไป…”
“ไอ้ห่าเอ้ย” หลู่หยวนเผิงพุ่งลงมาด้านล่างเป็นคนแรก ถีบไปที่หน้าอกของชายคนที่แต่งกายไม่เรียบร้อยที่กำลังกล่าวยุแยงอยู่จนล้มไปบนพื้น จากนั้นใช้เท้าเหยียบไปบนหน้าอกของชายคนนั้น
ซือหม่าผิงกระชากคอเสื้อของคนแคว้นเว่ยให้ออกมาจากอ้อมอกของสาวงาม ง้างหมัดชกไปที่ใบหน้าของเขาอย่างรุนแรง
คนที่มาพร้อมกับคนแคว้นต้าจิ้นและต้าเว่ยถูกบรรดาคุณชายเจ้าสำราญจัดการจนดูไม่ได้เช่นเดียวกัน
หอฝานเชวี่ยที่ปกติมีแต่เสียงบรรเลงเพลงอย่างสนุกสนาน บัดนี้เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องไม่หยุดหย่อน
ตอนหลู่หยวนผิงอยู่ที่จวนก็ได้ยินท่านปู่ของเขากล่าวว่าพวกของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหลี่เม่าถวายฎีกาขอให้ฮ่องเต้ทรงลงโทษไป๋ชิงเหยียนอย่างหนักก็เพราะเรื่องสังหารทหารยอมจำนนนับแสนนี่แหล่ะ พวกเขาเกรงว่าหากเกิดสงครามอีก แคว้นอื่นจะสังหารทหารยอมจำนนของแคว้นต้าจิ้นเช่นเดียวกัน คนพวกนี้ช่างเป็นห่วงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นแทนแคว้นต้าจิ้นเสียจริง
“รู้อันใดหรือไม่ ข้าเกลียดพวกที่ไม่ได้เรื่องอย่างพวกเจ้าที่สุด วันๆ เอาแต่ดื่มเหล้า เสพสำราญเช่นเดียวกับคุณชายเจ้าสำราญอย่างพวกข้า กลัวตายไม่กล้าไปออกรบในสนามรบ ผู้อื่นรบชนะก็เอาแต่พร่ำเรื่องไร้สาระอยู่ที่นี่ ตำหนิว่าเขาผิดอย่างนั้นผิดอย่างนี้ เจ้าเก่งนักก็ไปรบเองสิ! คนน่ารังเกียจอย่างเจ้าและหลี่เม่า หากถูกเอาไปปล่อยในสนามรบคงกลัวจนฉี่ราดกระมัง! ยังมีหน้ามากล่าวหาว่าผู้อื่นสังหารทหารยอมจำนนอีก! เจ้าลองนำทหารห้าหมื่นนายไปสู้รบกับทหารนับแสนของซีเหลียงดูบ้างสิ!”
หลู่หยวนเผิงใช้เท้าเหยียบไปที่อกเปลือยของชายต้าจิ้นคนนั้นอย่างแรงอีกหนึ่งที
“เจ้าไปชนะให้ข้าดูสักครั้งโดยไม่สังหารทหารยอมจำนน!”
ชายที่ถูกหลู่หยวนเผิงกระทืบกระอัดเลือดออกมาทันที ซือหม่าผิงก็ต่อยจนดวงตาแดงฉาน เขวี้ยงร่างของชาวเว่ยที่เมามายไม่ได้สติออกไปจากห้องรับรอง ร่างของคนแคว้นเว่ยกระแทกฉากกั้นจนล้มลงบนพื้น
“แม่งเอ้ย วันหน้าแคว้นอื่นจะสังหารทหารต้าจิ้นจนหมดสิ้นอย่างนั้นหรือ ยังไม่ทันรบก็คำนวณได้ถึงเพียงนี้! หากกลัวนักก็ไสหัวกลับแคว้นต้าเว่ยของตัวเองไป!”
สาวงามของหอฝานเชวี่ยกลัวตัวเองจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย ต่างกรีดร้องพลางหาที่หลบ แขกบางคนหนีออกไปด้านนอกอย่างกลัวตาย
คนของหอฝานเชวี่ยยืนกั้นอยู่ที่หน้าประตูทางออก กลัวว่าจะมีคนแอบหนีออกไปโดยยังไม่จ่ายเงิน
เจ้าของหอฝานเชวี่ยที่ยืนอยู่บนเวทีแสดงระบำร้อนใจจนกระทืบเท้าไปมา สะบัดผ้าเช็ดหน้าในมือพลางตวาดออกมาสุดเสียง
“หยุดทะเลาะกันเถิด…หยุดทะเลาะกันเถิด! ท่านทั้งหลาย หยุดทะเลาะกันเถิดเจ้าค่ะ อย่ากระแทกเจ้าค่ะ!”
ค่ำคืนนั้นที่หอฝานเชวี่ยคึกครื้นกว่าทุกคืน คุณชายสำราญที่ขึ้นชื่อในเมืองหลวงทำร้ายหอฝานเชวี่ยจนยับเยินไม่มีชิ้นดี เกือบมีคนเสียชีวิต ต่อมาหน่วยตรวจเมืองจึงมาจับตัวคุณชายเจ้าสำราญเหล่านั้นไป
ฟ่านอวี๋ไหว หัวหน้าของหน่วยตรวจเมืองมาถึงด้วยความโมโห ทว่า เมื่อมาถึงกลับพบว่าล้วนเป็นลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวง เขารู้สึกถึงความยุ่งยากในทันที
