ตอนที่ 278 ฉลาดและเก่งกล้า
เสียงตะโกนอย่างโมโหของไป๋จิ่นจื้อดังมาจากด้านนอก
ด้านนอกที่พักรับรอง ชาวบ้านต่างรายล้อมอยู่อย่างเดือดดาล องครักษ์ที่ไป๋จิ่นจื้อพามากำลังเผชิญหน้าอยู่กับองครักษ์ของหลี่จือเจี๋ยอย่างดุดัน
ชาวบ้านพากันตะโกนร้องให้หลี่จือเจี๋ยคืนคุณชายรองไป๋ชิงฉยงให้แก่ต้าจิ้น มิเช่นนั้นจะคุกเข่าอ้อนวอนให้ฮ่องเต้ส่งกองทัพบุกไปยังซีเหลียง
“เจิ้นกั่วจวิ้นจู่ของพวกเราอาจหลงกลพวกมันก็ได้! พวกซีเหลียงเจ้าเล่ห์เพทุบาย ไม่แน่อาจกุเรื่องคุณชายรองตระกูลไป๋ขึ้นมาเพื่อหลอกเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่มาสังหารที่นี่ก็ได้”
“นั่นสิ ที่เราชนะซีเหลียงในครั้งนี้ก็เพราะเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่รบจนอวิ๋นพั่วสิงหวาดกลัว หากเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่เสียชีวิตลง ซีเหลียงย่อมไม่ต้องหวาดกลัวแคว้นต้าจิ้นอีกต่อไป! คุณหนูสี่รีบนำคนบุกเข้าไปช่วยจวิ้นจู่สิขอรับ!”
“พวกซีเหลียงใจอำมหิต!”
ไป๋ชิงเหยียนทราบดีว่ารัชทายาทเสด็จมาถึงแล้ว…
ไป๋ชิงเหยียนให้ฉินหมัวมัวส่งคนแฝงกายอยู่หน้าที่พักรับรองของซีเหลียง เมื่อเห็นรัชทายาทมาถึงหน้าที่พัก ให้ตะโกนว่าคนซีเหลียงใช้ข่าวของคุณชายรองตระกูลไป๋หลอกเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่ออกมา จวิ้นจู่อาจติดกับดักอยู่ในที่พัก คนซีเหลียงต้องการสังหารเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่ หากสังหารเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่ให้ตายย่อมไม่ต้องหวาดกลัวแคว้นต้าจิ้นอีกต่อไป
อีกทั้งสั่งให้คนตะโกนว่าเชื่อใจคุณธรรมและปัญญาของรัชทายาท เขาต้องคิดหาวิธีช่วยเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่ออกมาได้อย่างแน่นอน
คนที่เสี่ยวซื่อและฉินหมัวมัวหามายิ่งทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่เท่าใดยิ่งดี
“องค์รัชทายาททั้งฉลาดทั้งเก่งกล้า ต้องช่วยเจิ้นกั๋วจวิ้นจู่ออกมาได้อย่างแน่นอน!”
หลี่จือเจี๋ยได้ยินความเคลื่อนไหวทางด้านนอก
“ดูเหมือนว่าองค์รัชทายาทจะเสด็จมาแล้ว หวังว่าเหยียนอ๋องจะเตรียมคำอธิบายเรื่องนี้กับรัชทายาทไว้แล้วนะเพคะ”
สิ้นเสียงของไป๋ชิงเหยียน นางเห็นดวงตาของหลี่จือเจี๋ยไหววูบ สัญชาตญาณที่นางมีทำให้นางสัมผัสได้ถึงอันตรายที่มาจากทางด้านหลัง นางรีบหันหลังกลับไปยิงธนู…
ลู่เทียนจัวถือดาบยาวโผล่ออกมาจากทางใดก็ไม่รู้ เขาเกือบจะลอบสังหารสำเร็จแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่าไป๋ชิงเหยียนจะไหวตัวทัน เขาเกือบถูกธนูของไป๋ชิงเหยียนยิงทะลุ
“ลู่เทียนจัว!” หลี่จือเจี๋ยขบกรามพลางตะโกนลั่น
การสังหารไป๋ชิงเหยียนในวันนี้ไม่ได้อยู่ในแผนการของหลี่จือเจี๋ย หากไป๋ชิงเหยียนเสียชีวิตลงที่นี่ ไม่เพียงเป็นการเปิดโอกาสให้กองทัพต้าจิ้นบุกทำลายซีเหลียงเท่านั้น กองทัพไป๋คงบุกไปยังอวิ๋นจิงเพื่อแก้แค้นแทนไป๋ชิงเหยียนอีกด้วย
ตอนนี้ซีเหลียงจะวุ่นวายไม่ได้ จะวุ่นวายมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!
หลี่จือเจี๋ยกลัวความสามารถในการนำทัพของไป๋ชิงเหยียน ทว่า เขากลัวกองทัพไป๋ของแคว้นต้าจิ้นมากกว่า
แม้กองทัพไป๋จะเหลืออยู่เพียงหนึ่งหมื่นนาย ทว่า เมื่อนึกถึงคุณชายไป๋ผู้นั้น เขาก็รู้ได้ทันทีว่ากองทัพไป๋และคนตระกูลไป๋กล้าหาญเพียงใด
หากอวิ๋นจิงวุ่นวาย ซีเหลียงย่อมวุ่นวาย ถึงเวลานั้นหากต้าจิ้นเชิญแคว้นอื่นมาร่วมรุมแคว้นซีเหลียง ทำลายซีเหลียงจนดับสูญและแบ่งดินแดนกัน ซีเหลียงต้องล่มสลายอย่างแน่นอน!
หลี่จือเจี๋ยเห็นลู่เทียนจัวหลบคมดาบของไป๋ชิงเหยียน เขาเหยียบไปบนรั้วสีขาวที่กั้นบริเวณบ่อปลา ในมือถือดาบแหลมคบน่าหวาดกลัว พุ่งกายเข้าไปหาไป๋ชิงเหยียนอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของหลี่จือเจี๋ยเคร่งเครียด ไม่สนใจบาดแผลของตัวเอง รีบถลากายเข้าไปบังหน้าไป๋ชิงเหยียนเอาไว้ คลี่พัดเหล็กออก เหล็กจากพัดจำนวนยี่สิบสามเล่มพุ่งตรงไปยังลู่เทียนจัว
ลู่เทียนจัวพลิกกายหลบอย่างสะบักสะบอม ทว่า กลับถูกเหล็กของหลี่จือเจี๋ยทิ่มลงที่หัวเข่า เขาคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นอย่างเจ็บปวด ใช้ดาบประคองกายเอาไว้
“ลู่เทียนจัว เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
หลี่จือเจี๋ยมีสีหน้าเคร่งขรึม ร่างที่เปื้อนไปด้วยเลือดเกือบครึ่งตัวของหลี่จือเจี๋ยช่างดูน่าหวาดกลัวกว่าเดิม
ไป๋ชิงเหยียนหรี่ตาแคบลง นางไม่เข้าใจ คนข้างกายของหลี่จือเจี๋ยต้องการสังหารนาง ทว่า หลี่จือเจี๋ยกลับปกป้องนางอย่างนั้นหรือ
ลู่เทียนจัวขบกรามแน่น เงยหน้าขึ้น…
เขาชำระล้างร่างกายเพื่อเข้าไปรับใช้ในวังหลวงของซีเหลียง ใช้ชีวิตอย่างอดสูมาหลายปีเพื่อแก้แค้นให้พ่อบุญธรรมของตัวเอง บัดนี้คนที่ตัดศีรษะของพ่อบุญธรรมของเขายืนอยู่ที่นี่ ดาบของเขาอาบยาพิษเอาไว้ วันนี้เขาต้องฆ่าไป๋ชิงเหยียนเพื่อล้างแค้นให้ท่านพ่อบุญธรรมให้ได้ หากพลาดโอกาสในวันนี้ เขาคงไม่มีโอกาสอีก
“ท่านอ๋อง ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ! วันนี้ข้าต้องสังหารไป๋ชิงเหยียนให้ได้ บุญคุณที่ท่านอ๋องมีต่อข้า ข้าขอตอบแทนในชาติหน้านะพ่ะย่ะค่ะ!”
ลู่เทียนจัวกล่าวจบ ดวงตาคมกริบราวกับเหยี่ยวของเขาจ้องเขม็งไปที่ไป๋ชิงเหยียน ยกดาบพุ่งเข้าไปหาหลี่จือเจี๋ยและไป๋ชิงเหยียน
ไป๋ชิงเหยียนยกธนูเล็งไปยังลู่เทียนจัว ไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย
หลี่จือเจี๋ยยกมือรั้งร่างของไป๋ชิงเหยียนไปหลบอยู่ทางด้านหลังตน ตะโกนลั่น
“ตายหมดแล้วหรือย่างไร ยังไม่รีบจับมันอีก!”
เสียงเอะอะในที่พักดังมากเกินไป รบกวนไปถึงหลี่เทียนฟู่
ตอนที่หลี่เทียนฟู่เดินออกมาดู หญิงสาวเห็นลู่เทียนจัวกำลังต่อสู่อยู่กับทหารของซีเหลียง ส่วนหลี่จือเจี๋ยที่เลือดท่วมร่างกับคุ้มกันไป๋ชิงเหยียนซึ่งเป็นศัตรูไว้ทางด้านหลังตัวเอง
“หยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้! พวกเจ้ากำลังทำสิ่งใดกัน!”
หลี่เทียนฟู่ชักดาบออกมาจากเอวขององครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง ถลาเข้าไปร่วมต่อสู้ด้วย
เมื่อทหารซีเหลียงเห็นว่าเป็นองค์หญิงหลี่เทียนฟู่ ต่างหยุดชะงักทันที
หลี่เทียนฟู่ปกป้องลู่เทียนจัวซึ่งได้รับบาดเจ็บที่หัวเข้าไว้ทางด้านหลัง เมื่อเห็นว่าหัวเข่าของลู่เทียนจัวมีเลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุดก็เดือดดาลทันที
“หลี่จือเจี๋ย เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไร”
ไม่รอให้หลี่จือเจี๋ยเอ่ยตอบ ลู่เทียนจัวจับไหล่ของลี่เทียนฟู่เอาไว้ กล่าวเสียงเบาหวิว “องค์หญิง ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ!”
สิ้นเสียง ลู่เทียนจัวผลักหลี่เทียนฟู่ออก ยกดาบขึ้น ยังไม่ทันที่เขาจะพุ่งตัวเข้าไปหาไป๋ชิงเหยียน เขาเห็นเพียงลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งตรงเข้ามา ลำคอของลู่เทียนจัวร้อนผ่าว อ้าปากกว้าง แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา
หลี่จือเจี๋ยตะลึงงัน หันกลับไปมองคันธนูเซ่อรื้อที่ไม่มีลูกธนูของไป๋ชิงเหยียน
หลี่เทียนฟู่ที่ถูกผลักจนล้มลงบนพื้นเบิกตาโพลง กรีดร้องเสียงแหลม
ลู่เทียนจัวก้มหน้าลงมองร่างกายของตัวเองแต่มองไม่เห็นบาดแผล ทว่า เลือดสดยังคงไหลทะลักเปื้อนเสื้อผ้าของเขาไม่หยุดหย่อน
เขาใช้มืออุดรูบริเวณลำคอที่ถูกธนูแทงทะลุ เลือดสดไหลทะลักออกมาตามซอกนิ้วอย่างน่าหวาดกลัว เลือดทะลักออกมาจากปากและลำคอ เขาอ้าปากกว้าง หอบหายใจ ร่างทั้งร่างล้มลงไปทางด้านหลัง
“ลู่เทียนจัว…ลู่เทียนจัว!” หลี่เทียนฟู่ผลักนางกำนัลที่ช่วยพยุงนางลุกขึ้นออก ถลาเข้าไปกอดร่างที่เกือบจะล้มลงไปบนพื้นของลู่เทียนจัว ใช้มืออุดลำคอของชายหนุ่มไว้อย่างลนลาน
“ลู่เทียนจัว! หมอล่ะ รีบไปตามหมอมาเร็ว!”
ทุกคนต่างกล่าวกันว่าหลี่เทียนฟู่เป็นคนเอาแต่ใจและเผด็จการ ทว่า ลู่เทียนจัวรู้ดีว่านางเป็นเพียงหญิงสาวที่ถูกพ่อแม่ตามใจเกินไปเท่านั้น ลึกๆ แล้วนางเป็นคนใจดีและอ่อนแอ
นิสัยที่แข็งกระด้างและชอบเอาชนะเป็นเพียงเปลือกนอกที่เอาไว้ป้องกันจิตใจที่แสนเปราะบางและไร้ที่พึ่งของตัวเองเท่านั้น
หากไม่ใช่เพราะหลี่เทียนฟู่ช่วยเขาไว้ในตอนนั้น เขาคงถูกขันทีในวังหลวงของซีเหลียงตีและทรมานจนตายไปแล้ว
ชาตินี้เขามีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้น คิดว่าชีวิตที่เหลืออยู่มีเพื่อแก้แค้นให้พ่อบุญธรรมของตนเท่านั้น หลี่เทียนฟู่เป็นความบังเอิญในชีวิตของเขา เป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตที่หม่นหมองของเขา
เขาไม่กลัวตาย แต่กลัวว่าการตายของเขาจะทำให้หลี่เทียนฟู่ต้องเสียใจ
มือที่เปื้อนไปด้วยเลือดของลู่เทียนจัวกุมมือของหลี่เทียนฟู่เอาไว้แน่น จมูกขยับเล็กน้อย น้ำตาไหลออกจากหางตาไม่ขาดสาย เขายกยิ้มให้หลี่เทียนฟู่ ไม่มีเรี่ยวแรงจะกล่าวสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว
