ตอนที่ 433 ลอบโจมตีค่ายทหาร
บุตรชายของสวินเทียนจางคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นกล่าวต่อ “ประกอบกับช่วงนี้เป็นฤดูน้ำหลากของแม่น้ำหลงหมู่ หากฝนตกติดต่อกันอีกสักสองวัน น้ำต้องท่วมเมืองหลงหยางและกำจัดทหารต้าจิ้นให้สิ้นซากได้แน่ขอรับ”
สวินเทียนจางไอออกมาสองสามครั้ง เขารีบใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปาก ไม่อยากให้บุตรชายเห็นคราบเลือดบนผ้าเช็ดหน้า ฝืนประคองสติเอาไว้ “รีบจบศึกโดยเร็วเถิด! ขอเพียงยึดอวี้ซานกวนกลับมาได้ ต่อให้พ่อต้องตายก็ไม่เสียดายชีวิต!”
สวินเทียนจางเหลือเวลาไม่มากแล้ว เขารู้สึกร้อนใจมาก
“ได้แน่นอนขอรับ!” บุตรชายของสวินเทียนจางช่วยลูบหลังให้บิดา กล่าวเสียงแผ่วเบา “ท่านพ่อดื่มยาให้หมด ทหารยอดฝีมือของต้าเหลียงต้องยึดอวี้ซานกวนกลับมาได้ภายใต้การนำของท่านพ่อแน่นอนขอรับ”
“รายงาน…” เสียงของทหารสายสืบดังขึ้น เขาขี่ม้าฝ่าสายฝนพุ่งเข้ามาในค่ายทหารอย่างรวดเร็ว เมื่อลงจากหลังม้าก็คุกเข่าลงตรงหน้าสวินเทียนจาง “รายงานแม่ทัพใหญ่ เจิ้นกั๋วจวิ้นจู่และแม่ทัพฝูรั่วซีนำกองกำลังหลักออกจากเมืองแล้วขอรับ!”
เมื่อได้ยินว่าไป๋ชิงเหยียนคือหนึ่งในนั้น ใจของสวินเทียนจางกระตุกวูบ เขากำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น “ส่งคนไปสืบว่าพวกเขามุ่งหน้าไปยังถนนผิงหมิงใช่หรือไม่”
“ขอรับ!”
ไม่นานบรรดาแม่ทัพของต้าเหลียงก็พากันกรูเข้ามา สวินเทียนจางไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นตัดสินใจให้บุตรชายของตนนำทัพไปยังถนนผิงหมิงด้วยตัวเอง กำชับให้บุตรชายปกป้องเสบียงอาหารและกำจัดกองทัพต้าจิ้นให้ได้
บรรดาแม่ทัพของต้าเหลียงต่างฮึกเหิมราวกับกุมชัยชนะไว้ในมือแล้ว ทุกคนอยากบุกไปค้นหาของล้ำค่าในเมืองหลงหยางเป็นคนแรก
เมื่อเดินออกมาจากกระโจมของแม่ทัพใหญ่ แม่ทัพต้าเหลียงยังคงถกเถียงกันว่าในจวนของพ่อค้าที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้าเซียวหรงเหยี่ยนจะมีสมบัติล้ำค่าใดซุกซ่อนอยู่บ้าง
มีคนกล่าวว่าจวนของเซียวหรงเหยี่ยนมีรูปปั้นทองทรงสัตว์มงคลตัวเท่าคนซ่อนอยู่ ทั้งตัวประดับด้วยอัญมณีล้ำค่า เพียงแค่เม็ดเดียวก็มีค่ามากมายมหาศาล แต่เพราะหนักและเป็นที่สะดุดตามากเกินไป เซียวหรงเหยี่ยนจึงไม่กล้าขนย้ายไปที่อื่น ได้แต่ซ่อนไว้ในห้องลับของจวน ถึงเวลานั้นคงต้องช่วยกันค้นหา
พายุฝนเทกระหน่ำ ลมกรรโชกแรง ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับจะถล่มลงมา
หลิวหงยืนมองไป๋ชิงเหยียนพากองทัพหลักจากไปอยู่บนกำแพงท่ามกลางสายฝน ฝนกระทบลงบนใบหน้าจนเขาแทบลืมตาไม่ขึ้น
วันนี้ฝนตกหนักมากเกินไป หวังว่าไป๋ชิงเหยียนและแม่ทัพฝูรั่วซีจะอ้อมไปยังแม่น้ำหลงหมู่โดยที่กองทัพต้าเหลียงไม่รู้ตัวได้สำเร็จ ชัยชนะตัดสินกันที่ตรงนี้แหล่ะ
หลิวหงยืนขบกรามแน่นอยู่บนกำแพงเมือง เขารอคนมารายงานความเคลื่อนไหวของกองทัพต้าเหลียง
ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม กองทัพต้าเหลียงเริ่มมีความเคลื่อนไหว
หลิวหงกำดาบที่เอวแน่น หันไปถามหลินคังเล่อ “กลุ่มของเกาอี้เซี่ยนจู่ออกไปจากเมืองหลงหยางอย่างปลอดภัยแล้วหรือไม่”
หลินคังเล่อพยักหน้า “องครักษ์ของตระกูลไป๋คุ้มกันออกจากเมืองไปแล้วขอรับ มีหมอหญิงผู้นั้นตามไปด้วย ไม่เกิดอันใดขึ้นหรอกขอรับ แม่ทัพใหญ่วางใจได้ขอรับ”
หลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม หลิวหงหมุนกายเดินลงไปจากกำแพงเมือง ตะโกนสั่งเสียงดังลั่น “หวังสี่ผิง! เจ้าจงนำทหารยอดฝีมือสามพันนายมุ่งหน้าไปยังแม่น้ำหลงหมู่ สังหารทหารต้าเหลียงซึ่งเฝ้าคุ้มกันอยู่ที่แม่น้ำหลงหมู่ให้สิ้นซาก”
“รับบัญชาขอรับ!” หวังสี่ผิงกำหมัดรับคำสั่ง
บรรดาทหารกองทัพจิ้นต่างเตรียมตัวพร้อมออกเดินทางนานแล้ว พวกเขายืนตรงท่ามกลางสายฝน บรรดาแม่ทัพยืนอยู่หน้าม้าศึกของตัวเอง ขอเพียงแม่ทัพใหญ่ออกคำสั่ง พวกเขาพร้อมออกเดินทางทันที
บรรดาแม่ทัพล้วนรู้ดีว่าครั้งนี้พวกเขาต้องแสร้งทำเป็นพ่ายแพ้และถอยทัพหนี ล่อให้พวกทหารต้าเหลียงมายังเมืองหลงหยางให้ได้
เมื่อน้ำท่วมเมืองหลงหยาง พวกเขาค่อยบุกเข้าไปสังทหารทหารต้าเหลียงให้เกลี้ยง ให้ต้าเหลียงไม่กล้าบุกมารุกรานแคว้นต้าจิ้นอีก!
“ทหารกองทัพต้าจิ้น!” หลิวหงชูดาบขึ้นสูงพลางตะโกนลั่น เสียงที่ดังกังวานกึกก้องแทบจะจมหายไปกับเสียงฝนที่เทลงมาอย่างหนัก
“ขอรับ!”
บรรดาทหารกองทัพต้าจิ้นรับคำเสียงกึกก้องด้วยท่าทีฮึกเหิมแข็งแกร่ง
“กองทัพต้าเหลียงรุกรานแคว้นต้าจิ้นของเรา ยึดแผ่นดิน สังหารชาวบ้าน โจมตีเมืองชุนมู่และผูเหวินจนไม่เหลือชิ้นดี! วันนี้คือวันที่บุรุษเลือดร้อนของแคว้นต้าจิ้นจะล้างแค้นเอาคืน ขับไล่สุนัขต้าเหลียงออกไปจากแผ่นดินต้าจิ้นของเราให้หมด!” หลิวหงตวาดลั่น
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
ทหารกองทัพต้าจิ้นโห่ร้องขึ้นมาพร้อมกันสามครั้ง
หลิวหงกระโจนขึ้นไปบนหลังม้า ตะโกนลั่น “เปิดประตูเมือง!”
ไม่นาน ประตูเมืองถูกเปิดออก แม่ทัพใหญ่ของต้าจิ้นหลิวหงขี่ม้านำทัพอยู่ด้านหน้าสุด พาทหารออกจากเมืองมุ่งตรงไปยังค่ายทหารของต้าเหลียงอย่างดุดัน
ไป๋ชิงเหยียนและฝูรั่วซีแสร้งทำเป็นพากองกำลังหลักมุ่งหน้าไปดักซุ่มโจมตีที่ถนนผิงหมิง ทว่า เมื่อใกล้จะถึงถนนผิงหมิงกลับอ้อมไปทางฝั่งซ้ายของแม่น้ำหลงหมู่
การที่พายุฝนตกลงมาอย่างโหมกระหน่ำและลมพัดกรรโชกแรงมีผลต่อการมองเห็นของมนุษย์เป็นอย่างมาก อยู่ใกล้เพียงห้าจั้ง[1] ยังมองไม่ชัด สิบจั้งขึ้นไปมองไม่เห็นสิ่งใดทั้งสิ้น
ทว่า สำหรับกองทัพต้าจิ้นที่เตรียมบุกโจมตีค่ายทหารของต้าเหลียง พายุฝนครั้งนี้ช่วยพวกเขาได้มากทีเดียว
ไป๋ชิงเหยียนและฝูรั่วซีซุ่มอยู่ห่างจากค่ายทหารต้าเหลียงประมาณสองลี้ พวกเขาแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งรอโจมตีกองทัพต้าเหลียงอยู่ทางฝั่งขวาของค่ายทหารโดยมีไป๋ชิงเหยียนเป็นผู้นำ อีกกลุ่มรอโจมตีกองทัพต้าเหลียงอยู่ทางฝั่งซ้ายของค่ายทหารโดยมีฝูรั่วซีเป็นผู้นำ
ทหารต้าจิ้นหมอบอยู่ใต้ท้องม้าท่ามกลางสายฝน พวกเขาอยู่ในท่าเตรียมพร้อม มือกำอาวุธแน่นตลอดเวลา ดวงตาหนักแน่น รอฟังคำสั่งจากแม่ทัพใหญ่
แม้จะเป็นช่วงสิ้นเดือนหก ทว่า ฝนที่กระทบลงบนชุดเกราะไม่หยุดหย่อน เมื่อนานเข้าก็ทำให้คนรู้สึกหนาวสั่นได้เช่นกัน บรรดาทหารได้แต่กัดฟันทน
ไป๋ชิงเหยียนในชุดเกราะยืนถือหอกเงินหงอิงอยู่ด้านข้างม้า กวาดสายตามองไปทางค่ายทหารของต้าเหลียง รอฟังเสียงสัญญาณแตรจากค่ายทหาร
หยาดฝนกระทบลงหมวกเกราะบนใบหน้าของหญิงสาวจนบดบังการมองเห็น ร่างของหญิงสาวหยัดตรงไม่ได้งอโค้งเพราะแรงกระทบของสายฝนและไม่ได้รู้สึกหนักอึ้งจากเสื้อผ้าที่เปียกโชก
ปกติไป๋ชิงเหยียนจะผูกถุงทรายไว้ตามลำตัว บัดนี้ปลดถุงทรายออกหมดแล้ว หญิงสาวรู้สึกตัวเบาราวกับนกนางแอ่น
ก่อนออกเดินทาง ไป๋ชิงเหยียนปรึกษากับหลิวหงเรียบร้อยแล้ว หลิวหงจะออกเดินทางหลังจากกองกำลังหลักออกเดินทางไปแล้วครึ่งชั่วยาม จากนั้นมุ่งหน้าตรงไปยังค่ายทหารของต้าเหลียงทันที ไป๋ชิงเหยียนและฝูรั่วซีจะเข้าไปเสริมทัพอย่างดุดันทันทีที่หลิวหงจากนำทัพบุกเข้าไปยังค่ายทหารของต้าเหลียง ทำให้กองทัพต้าเหลียงหวาดกลัวและเสียขวัญ
เสียงฝนดังกระหน่ำทำให้คนไม่ได้ยินเสียงวิ่งของม้า เมื่อทหารหน่วยลาดตระเวนของต้าเหลียงสังเกตเห็น หลิวหง หลินคังเล่อและกองทัพต้าจิ้นก็อยู่ห่างจากค่ายทหารไม่ถึงหนึ่งลี้แล้ว
ภายในค่ายทหารต้าเหลียงมีเสียงแตรดังขึ้นทันที
“กองทัพต้าจิ้นบุกโจมตี! กองทัพต้าจิ้นบุกมาแล้ว!”
“รีบไปรายงานแม่ทัพใหญ่เร็วเข้า!”
“พลธนูเร่งมือเร็ว!”
กองทัพต้าเหลียงไม่ทันตั้งตัว พวกเขานึกไม่ถึงเลยว่ากองทัพต้าจิ้นซึ่งกองทัพหลักของพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังถนนผิงหมิงจะกล้าบุกโจมตีค่ายทหารต้าเหลียงเช่นนี้
เสียงแตรของต้าเหลียงจากที่ไกลๆ ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน ไป๋ชิงเหยียนกระโดดขึ้นหลังม้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “บุก!”
ทหารกองทัพต้าจิ้นรีบขึ้นไปบนหลังม้า ติดตามไป๋ชิงเหยียนบุกเข้าไปสังหารศัตรูในค่ายทหารต้าเหลียง
สวินเทียนจางซึ่งนั่งอยู่กลางกระโจมแม่ทัพผุดลุกขึ้นยืนทันที ทว่า เกือบเซล้มเพราะร่างกายอ่อนแอ โชคดีที่แม่ทัพของต้าเหลียงเห็นและช่วยพยุงไว้ได้ทัน “ท่านแม่ทัพใหญ่!”
สวินเทียนจางมองออกไปนอกกระโจม เห็นเหล่าทหารต้าเหลียงวิ่งฝ่าสายฝนไปหยิบธนูแล้ววิ่งตรงไปหน้าค่ายทหาร เขาจึงตะโกนถามเสียงดังลั่น “กองทัพต้าจิ้นมากันกี่คน!”
“ฝนตกหนัก มองไม่ชัดขอรับ!” ทหารที่คุกเข่าอยู่หน้ากระโจมตะโกนบอก “เพื่อความปลอดภัย แม่ทัพใหญ่รีบหนีไปก่อนเถิดขอรับ!”
[1] จั้ง หน่วยวัดความยาวของจีน หนึ่งจั้งประมาณ สองจุดห้าเมตร
