ตอนที่ 472 คนสุดท้ายได้ผลประโยชน์
“ได้ พวกเราไปกัน!” ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางเหลียงอ๋องด้วยแววตาเย็นชา กล่าวกับหลูผิง
“เหลือคนไว้สองคนจับตัวเหลียงอ๋องส่งกลับไปที่เดิม หากเหลียงอ๋องต้องการฆ่าตัวตายก็ปล่อยไป ให้กล่าวว่าเขาปลิดชีพตัวเองเผื่อไถ่โทษที่ล่วงเกินหนานตูจวิ้นจู่!”
กล่าวจบ ไป๋ชิงเหยียนพยุงร่างของต่งถิงเจินซึ่งซบอยู่ที่อกนางขึ้นไปบนรถม้า
เหลียงอ๋องเสียวสันหลังวาบกลับน้ำเสียงเยือกเย็นของไป๋ชิงเหยียน
เห็นดังนี้ เหลียงอ๋องวิ่งหนีไปทันที
“ตาม!” สิ้นคำสั่งของหลูผิง องครักษ์สองคนพุ่งตามเหลียงอ๋องไปทันที
ไป๋ชิงเหยียนหันไปทางหลูผิง หลูผิงพยักหน้าให้เล็กน้อย ไป๋ชิงเหยียนจึงโน้มกายเข้าไปในรถม้า
เหลียงอ๋องวิ่งไปด้านหน้าอย่างไม่คิดชีวิต ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขารีบหันหลังกลับไปตวัดมีดใส่คนด้านหลังจึงไล่องครักษ์ทั้งสองของไป๋ชิงเหยียนที่เข้ามาใกล้ให้ถอยออกไปได้
ร่างของเหลียงอ๋องเต็มไปด้วยเหงื่อ หลังจากที่เขาโดนลอบสังหารที่ถนนสายยาวในวันนั้น ร่างกายของเขาแย่ลงมาก ฝีมือของเขาในตอนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ขององครักษ์ทั้งสองคน
ขณะที่เหลียงอ๋องกำลังคิดหาหนทางเอาตัวรอด จู่ๆ ยอดฝีมือคนหนึ่งก็กระโดดลงมาจากหลังคาสูง แสงดาบกระทบสายตา องครักษ์ตระกูลไป๋สองคนที่ล้อมเหลียงอ๋องอยู่ล้มลงบนพื้นทัน
มือสังหารผู้นั้นหันหลังให้เหลียงอ๋อง เก็บดาบเข้าฝัก
“เจ้าคือผู้ใด”
“ลูกน้องของท่านอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนได้รับคำสั่งให้มาคุ้มครองเหลียงอ๋องพ่ะย่ะค่ะ! นายท่านของข้าเคยให้สัญญาว่าหากเหลียงอ๋องเดือดร้อน ให้ข้าออกมาปกป้องชีวิตของพระองค์ เมื่อช่วยแล้วให้บอกพระองค์ว่าแค่ครั้งนี้เท่านั้น หากมีอีกนายท่านจะสงสัยในความสามารถของพระองค์ ลังเลว่าควรร่วมมือด้วยดีหรือไม่!”
คนผู้นั้นยังคงหันหลังให้เหลียงอ๋อง กล่าวออกมาอย่างไม่รีบร้อน
“เหลียงอ๋องรีบไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ ข้าจะจัดการที่เหลือเอง”
นอกจากเขาแล้วไม่มีผู้ใดรู้เรื่องการร่วมมือกับอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนอีก เหลียงอ๋องมองดูองครักษ์สองคนที่สลบอยู่บนพื้นแวบหนึ่ง จากนั้นพยักหน้าวิ่งออกจากซอยไปโดยไม่ได้สงสัยสิ่งใดทั้งสิ้น
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเหลียงอ๋องจากไปแล้ว องครักษ์สองคนที่สลบอยู่บนพื้นลุกขึ้นมาทันที หันไปกล่าวกับมือสังหารยิ้มๆ
“ฝีมือการแสดงของพวกข้าสองคนเป็นอย่างไรบ้าง”
มือสังหารเอื้อมมือไปตบศีรษะของคนทั้งสองเบาๆ
“ยังไม่รีบไปอีก”
ทั้งสามคนหนีไปจากซอยนั้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นขี่ม้าตามไป๋ชิงเหยียนไปทันที
เมื่อเหลียงอ๋องหนีออกมาจากซอยนั้นได้ เขารีบวิ่งกลับจวนเหลียงอ๋องอย่างไม่คิดชีวิต เขาหอบหายใจอย่างหนัก เกาะกำแพงกุมหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะทะลุออกมา นึกถึงถ้อยคำเมื่อครู่ของไป๋ชิงเหยียนขึ้นมา หากรัชทายาทเข้าวังไปใส่ความเขาแล้วแต่งงานกับหลิ่วรั่วฟูแทน เขาได้ไม่คุ้มเสียแน่ๆ!
เหตุใดเขาจะทำแบบเดียวกับที่รัชทายาทจะทำกับเขาไม่ได้ เหตุใดไม่เป็นรัชทายาทที่เป็นคนวางยาหลิ่วรั่วฟู ต้องการครอบครองบุตรสาวคนเดียวของเสียนอ๋อง ส่วนเขา…ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเมื่อตื่นขึ้นมาถึงได้นอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับหลิ่วรั่วฟู!
เขาเป็นโอรสที่อยู่ในโอวาท เมื่อตื่นขึ้นมาเห็นดังนี้จึงรีบหนีออกมาจากจวนท่านตาของหลิ่วรั่วฟูด้วยความหวาดกลัว จากนั้นรีบเข้าไปรายงานเสด็จพ่อในวังหลวง ขอให้เสด็จพ่อตัดสินพระทัยให้ กลัวว่าหากเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของราชครูถานจะเป็นการทำลายการแต่งงานที่เสด็จพ่อทรงเลือกให้ อีกทั้งกลัวว่าหากต่งถิงเจินรู้เรื่องนี้จะคิดว่าเขาเป็นคนไร้ความรู้สึก!
เมื่อเหลียงอ๋องตัดสินใจได้จึงรีบมุ่งหน้าไปยังวังหลวง ยืนรออยู่หน้าประตูวังด้วยสภาพที่สะบักสะบอม เมื่อประตูวังเปิดออกก็รีบไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ทันที
“เสด็จพ่อได้โปรดช่วยลูกด้วยพ่ะย่ะค่ะ! หากถิงเจินทราบเรื่องต้องเสียใจมากแน่พะย่ะค่ะ ลูกไม่แต่งงานกับถิงเจินก็ได้ ทว่า ลูกไม่อยากให้นางคิดว่าลูกเป็นคนหน้าไม่อายพ่ะย่ะค่ะ เมื่อวานลูกไปขอร้องไม่ให้ใต้เท้าต่งทำให้ถิงเจินลำบากใจ เมื่อออกมาจากจวนต่ง มีคนบอกลูกว่าเสด็จพี่รัชทายาทต้องการทำลายความบริสุทธิ์ของหนานตูจวิ้นจู่เพื่อบีบให้จวิ้นจู่แต่งเข้าจวนรัชทายาท! ลูกเห็นว่าบัดนี้ต้าจิ้นและต้าเหลียงกำลังเจรจาสงบศึกกันอยู่ หากเสด็จพี่รัชทายาททรงแย่งหนานตูจวิ้นจู่มา ต้าเหลียงอาจใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างได้ ลูกจึงรีบไปที่จวนรัชทายาท ทว่า เมื่อหันหลังกลับ ภาพตรงหน้ากลับมืดลงทันทีพะย่ะค่ะ พอลูกตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ลูกก็เห็นหนานตูจวิ้นจู่นอนอยู่ข้างกายลูก ลูกกลัวมาก ไม่รู้ต้องทำเช่นไรจึงรีบเข้าวังมาให้เสด็จพ่อช่วยจัดการพ่ะย่ะค่ะ”
มองดูเหลียงอ๋องที่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงหน้า ใจของฮ่องเต้กระตุกวูบ เขาก้มหน้ามองเหลียงอ๋องซึ่งกำลังคุกเข่าจับชายชุดของเขาแน่นอย่างหวาดกลัว ถามเสียงรอดไรฟัน
“หลังจากเจ้าตื่นขึ้นมามีผู้ใดรับรู้เรื่องนี้บ้างหรือไม่”
ก่อนมาที่นี่เขาทบทวนมาอย่างดีแล้ว หากเขาบอกเสด็จพ่อว่ามีผู้อื่นรับรู้ เสด็จพ่อต้องสงสัยว่าเขาจงใจทำให้ผู้อื่นรับรู้เรื่องนี้เพื่อตักตวงผลประโยชน์นี้ไว้เองอย่างแน่นอน
ทว่า หากเขาดึงไป๋ชิงเหยียนเข้ามาเกี่ยวข้อง เสด็จพ่อย่อมต้องซักไซ้ต่อว่าเขารอดพ้นน้ำมือคนของไป๋ชิงเหยียนมาได้อย่างไร เขาจะบอกเสด็จพ่อได้อย่างไรว่าเขาร่วมมือกับอ๋องเก้าแห่งแคว้นต้าเยี่ยน
นึกถึงใบหน้าเรียบสนิทของไป๋ชิงเหยียน เหลียงอ๋องรู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ! ลูกไม่กล้าให้ผู้ใดล่วงรู้เรื่องนี้ทั้งสิ้นพ่ะย่ะค่ะ ลูกตรงมาที่วังเป็นอันดับแรกเลยพ่ะย่ะค่ะ ลูกไม่ทราบจริงๆ พ่ะย่ะค่ะว่าเหตุใดจึงตื่นมาอยู่บนเตียงเดียวกันกับหนานตูจวิ้นจู่ เสด็จพ่อได้โปรดช่วยลูกด้วยพะย่ะค่ะ! ลูกแอบย่องออกมาจากจวนท่านตาของหนานตูจวิ้นจู่ ไม่มีผู้ใดรับรู้ทั้งสิ้นพ่ะย่ะค่ะ!”
“ย่องออกมาอย่างนั้นหรือ!” ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่น
“คนของจวนหวังตายหมดแล้วหรืออย่างไร เจ้าถึงแอบย่องออกมาได้เช่นนี้!”
“ลูกไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ พอลูกตื่นขึ้นมาก็เห็นหนานตูจวิ้นจู่เพียงคนเดียว จากนั้นลูกก็หอบเสื้อผ้าหลบหนีออกมาอย่างตกใจ…” เหลียงอ๋องกล่าวแล้วก็รู้ได้ว่าไม่ชอบมาพากล เขาเงยหน้ามองฮ่องเต้
“ในห้องไม่มีสาวใช้ข้างกายของจวิ้นจู่ ตอนลูกวิ่งออกมาก็ไม่พบผู้ใดเลยพ่ะย่ะค่ะ…”
สมองของฮ่องเต้วุ่นวายสับสน นึกถึงตอนที่รัชทายาทกล่าวถึงเรื่องอำนาจทางทหารของต่งชิงเยว่เมื่อวานขึ้นมา
ฮ่องเต้รู้ดีว่าเหลียงอ๋องมีคนที่เรียกใช้งานได้มากน้อยเพียงใด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลักจากเหลียงอ๋องช่วยปรุงยาให้เขา ฮ่องเต้สืบประวัติของคนในจวนเหลียงอ๋องทุกคนอย่างละเอียดถี่ถ้วน เพราะการปรุงยาคือเรื่องสำคัญ เขาจะให้ผู้อื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเขาขัดคำสั่งของบรรพบุรุษลอบปรุงยาวิเศษขึ้นมาเช่นนี้
เหลียงอ๋องมีคนเรียกใช้งานได้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น เขาแอบจะบุกเข้าไปในจวนหวังและหลบหนีออกมาโดยที่องครักษ์คุ้มกันจวนไม่รู้เรื่องได้อย่างไรกัน
ฮ่องเต้ก้มหน้ามองเหลียงอ๋องที่ร้องไห้จนไม่เป็นผู้เป็นคน จากนั้นกล่าวกับเกาเต๋อเม่า
“ไปตามองค์รัชทายาทมาพบเรา เรามีเรื่องจะสอบถามเขา!”
กล่าวจบ ฮ่องเต้หันไปกล่าวกับเหลียงอ๋อง
“ไปล้างหน้าล้างตาให้สะอาด ร้องไห้มอมแมมเช่นนี้ใช้ได้ที่ใดกัน!”
น้ำตาของเหลียงอ๋องไหลพรากไม่หยุด
“เสด็จพ่อต้องทรงยับยั้งอย่าให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปนะพ่ะย่ะค่ะ แต่งงานกับถิงเจินไม่ได้ลูกก็เจ็บปวดใจมากพอแล้ว ลูกไม่อยากให้ถิงเจินทราบเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ!”
ฮ่องเต้เอื้อมมือไปลูบศีรษะของเหลียงอ๋องอย่างแผ่วเบา “ไปเถิด!”
รัชทายาทกำลังเตรียมแต่งกายไปร่วมการว่าราชการตอนเช้า คนจากวังหลวงมาตามรัชทายาทเข้าไปในวังเสียก่อน
ฟางเหล่ารู้สึกแปลกใจ หากฮ่องเต้ส่งคนมาตามรัชทายาทเพราะจับได้เรื่องเหลียงอ๋องกับหนานตูจวิ้นจู่ เหตุใดทหารหน่วยกล้าตายสามคนจึงไม่กลับมารายงานเขา
