ตอนที่ 476 คนของรัชทายาท
หลี่ซื่อถลึงตาใส่ไป๋จิ่นจื้อ เขกไปที่ศีรษะของบุตรสาวเบาๆ กลืนถ้อยคำมากมายลงไปในท้อง ออกรบจะไม่บาดเจ็บได้อย่างไรกัน!
คุณหนุตระกูลไป๋ที่เคยไปออกรบล้วนมีบาดแผลกันทุกคน รอดชีวิตกลับมาได้ก็ถือว่าสวรรค์เมตตามากแล้ว!
“ท่านอาสะใภ้สามไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ท่านหมอหลวงหวงให้ยามาแล้ว กล่าวว่าหากทาให้ครบตามกำหนด ไม่มีทางทิ้งแผลเป็นไว้แน่เจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนปลอบหลี่ซื่อ
หลี่ซื่อพยักหน้า กล่าวขึ้น “อย่ามัวยืนกันอยู่ตรงนี้เลย เข้าไปคุยกันต่อด้านในเถิด!”
ต่งซื่อกุมมือต่งถิงเจิน พยักหน้าเล็กน้อยพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา
ทุกคนเดินเข้าไปด้านในอย่างมีความสุข ฉินหมัวมัวส่งให้หลูผิงนำสัมภาระของต่งถิงเจินไปเก็บด้านใน ส่วนตนเองรีบเดินลงมาจากบันไดเพื่อต้อนรับหมัวมัวและบรรดาสาวใช้ตระกูลต่งที่มาพร้อมกับต่งถิงเจินด้วยตัวเอง
ไม่เห็นไห่ถังสาวใช้ข้างกายของต่งถิงเจิน ฉินหมัวมัวมองไปทางต่งถิงเจินซึ่งเดินเข้าไปในจวนไป๋แวบหนึ่งอย่างแปลกใจ ทว่า ไม่ได้ซักถามให้มากความ พาหมัวมัวและสาวใช้ตระกูลต่งเดินเข้าไปในจวนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
คนในครอบครัวนั่งจับกลุ่มสนทนากัน สอบถามถึงสถานการณ์รบ เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนอุ้มคุณหนูแปดไป๋หวั่นชิงไม่ยอมปล่อย ฮูหยินห้าฉีซื่อสั่งให้แม่นมไปรับตัวคุณหนูแปดกลับมา กำชับให้ไป๋ชิงเหยียนและไป๋จิ่นจื้อรีบไปพักผ่อน
หลี่ซื่อดึงตัวบุตรสาวไป๋จิ่นจื้อกลับไปที่เรือนของตัวเอง สั่งให้คนเตรียมน้ำ จากนั้นสำรวจบาดแผลตามร่างกายของไป๋จิ่นจื้อ
บัดนี้ต่งถิงเจินมาที่จวนไป๋ ต่งซื่อไม่อาจละเลยหลานสาวได้ พาต่งถิงเจินไปดูเรือนที่เตรียมไว้ให้นางพักผ่อน ชุนเถาตามไป๋ชิงเหยียนกลับไปที่เรือนปัวอวิ๋น
ชุนเถาเอ่ยเจื้อยแจ้วตลอดทาง ถามว่าไป๋ชิงเหยียนได้รับบาดเจ็บหรือไม่ จากนั้นเล่าเรื่องครอบครัวของประมุขไป๋ไป๋ฉีเหอให้ไป๋ชิงเหยียนฟัง
ถงหมัวมัวและบรรดาบ่าวรับใช้เรือนปัวอวิ๋นรอต้อนรับไป๋ชิงเหยียนอยู่หน้าเรือน เมื่อเห็นหญิงสาวเดินมาแต่ไกลจึงรีบวิ่งออกไปต้อนรับทันที เมื่อทำความเคารพเสร็จก็จับแขนของไป๋ชิงเหยียนพลางสำรวจบาดแผลทั่วทั้งร่าง เอ่ยถาม “คุณหนูใหญ่เดินทางไปรบที่เป่ยเจียงราบรื่นดีหรือไม่เจ้าคะ ได้รับบาดเจ็บบ้างหรือไม่เจ้าคะ”
หลายวันมานี้ ถงหมัวมัวและชุนเถากังวลใจเป็นที่สุด กลัวว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับไป๋ชิงเหยียน
เพราะสนามรบที่เป่ยเจียงไม่เหมือนหนานเจียง ที่หนานเจียงมีกองทัพไป๋อยู่ ทว่า ที่เป่ยเจียงคุณหนูใหญ่มีเพียงองครักษ์ตระกูลไป๋เพียงยี่สิบคนเท่านั้น
“ข้ามิเป็นอันใดหมัวมัว ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย!”
ไป๋ชิงเหยียนยิ้มให้ถงหมัวมัว จากนั้นจูงมือถงหมัวมัวมุ่งหน้าไปยังเรือนปัวอวิ๋น
“ช่วงที่ข้าไม่อยู่ลำบากหมัวมัวกับชุนเถาแล้ว”
“คุณหนูใหญ่!”
“คุณหนูใหญ่!”
บรรดาสาวใช้ซึ่งยืนอยู่หน้าประตูเรือนย่อกายทำความเคารพหญิงสาวยิ้มๆ
สาวใช้คนหนึ่งบอกไป๋ชิงเหยียนว่าถงหมัวมัวลุกขึ้นมาทำของว่างที่ไป๋ชิงเหยียนชอบตั้งแต่เช้าตรู่ บัดโรงครัวเล็กยังมีน้ำบ๊วยแช่เย็นไว้อยู่ เอ่ยถามไป๋ชิงเหยียนว่าอยากลองชิมขณะเย็นๆ สักหน่อยหรือไม่
ไป๋ชิงเหยียนทนความหนาวไม่ได้ ช่วงฤดูร้อนหญิงสาวมักแอบดื่มน้ำบ๊วยเย็นๆ เป็นบางครา ขอเพียงไม่มากเกินไป ถงหมัวมัวจะแสร้งทำเป็นไม่รับรู้
“ดีเลย!” ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้ายิ้มๆ
“เตรียมน้ำอุ่นสำหรับอาบน้ำไว้แล้ว คุณหนูใหญ่จะอาบน้ำก่อนแล้วค่อยดื่มน้ำบ๊วย หรือจะดื่มก่อนค่อยอาบน้ำเจ้าคะ”
“อาบน้ำก่อนดีกว่า”
“เจ้าค่ะ”
กลับมาอยู่ในที่ที่มีครอบครัว มีบ่าวรับใช้ที่ซื่อสัตย์ถึงจะเรียกว่าได้กลับบ้าน ไป๋ชิงเหยียนนั่งมองดูถงหมัวมัวและชุนเถาทำโน่นทำนี่อย่างมีความสุข
หลังจากไป๋ชิงเหยียนอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเสร็จ หญิงสาวนั่งอ่านจดหมายที่ไป๋จิ่นซิ่วเพิ่งสั่งให้คนนำมาให้อยู่หน้าโต๊ะหนังสือ ชุนเถายืนเช็ดผมให้ไป๋ชิงเหยียนอยู่ด้านหลัง
ไป๋จิ่นซิ่วกล่าวในจดหมายว่าการแต่งงานของเหลียงอ๋องและหลิ่วรั่วฟูถูกกำหนดแล้ว
ทว่า ที่น่าแปลกใจก็คือมีข่าวลือว่าหลิ่วรั่วฟูออกมาส่งเหลียงอ๋องที่หน้าประตูจวนหวังของเสนาบดีกรมพิธีการผู้เป็นตาของหญิงสาว ทั้งคู่ยังพลอดรักกันที่หน้าจวนอีกต่างหาก ไป๋จิ่นซิ่วได้หยินบรรดาฮูหยินกล่าวกันว่าตอนแรกหลิ่วรั่วฟูค้านหัวชนฝาไม่ยอมแต่งงานกับเหลียงอ๋อง ทว่า หลิ่วรั่วฟูสูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้วจริงๆ หวังเหล่าไท่จวินเป็นลมไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง บรรดาฮูหยินตระกูลหวังลอบด่าหลิ่วรั่วฟูอย่างไม่พอใจ หลิ่วรั่วฟูเกิดเรื่องขึ้นที่ตระกูลหวัง ชื่อเสียงของบุตรสาวตระกูลหวังพลอยเสื่อมเสียไปด้วย ทว่า หลิ่วรั่วฟูยังกล่าวว่าจะไม่แต่งงานอีก!
หวังเหล่าไท่จวินถามหลิ่วรั่วฟูว่าไม่แต่งงานกับเหลียงอ๋องเพราะเสียบริสุทธิ์ให้ผู้ใดกันแน่ ทว่า หลิ่วรั่วฟูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกผู้ใดย่ำยี ภายใต้การโน้มน้าวของหวังเหล่าไท่จวินที่รักและเอ็นดูหลิ่วรั่วฟูมาโดยตลอด สุดท้ายหลิ่วรั่วฟูจึงยอมตกลงแต่งงาน บัดนี้รอให้เสียนอ๋องเดินทางมาถึงเมืองหลวงเพื่อตกลงเรื่องการแต่งงาน อีกไม่นานคงมีการแต่งงานเกิดขึ้น
อีกเรื่องเกี่ยวกับการไปมาหาสู่ของจวนเหลียงอ๋องและจวนหวังแห่งซอยจิ่วชวี หลังจากที่เหลียงอ๋องเกิดเรื่องขึ้น สองตระกูลไม่ได้ติดต่อกันอีก จึงไม่อาจสืบต่อไป คงต้องรออีกสักพัก
ไป๋ชิงเหยียนอ่านจดหมายจบ ไม่ได้รู้สึกแปลกใจเรื่องข่าวลือของหลิ่วรั่วฟูและเหลียงอ๋องเลยสักนิด เพราะนางเป็นคนสั่งให้คนปล่อยข่าวลือนั้นเอง
ทว่า…หลลิ่วรั่วฟูสูญเสียความบริสุทธิ์จริงๆ อย่างนั้นหรือ
ความจริงแล้วไม่ควรเป็นเช่นนี้…
เพื่อให้แผนการดำเนินไปอย่างราบรื่น รัชทายาทย่อมให้คนทำให้หลิ่วรั่วฟูและเหลียงอ๋องสลบไปแน่ ที่สำคัญเหลียงอ๋องไม่ใช่คนที่จะถูกปลุกกำหนดควบคุมได้ง่ายๆ ขอเพียงเขามีสติ เมื่อเขาตื่นขึ้นมาเห็นหลิ่วรั่วฟูย่อมรู้ว่าตัวเองติดกับ เขาไม่มีทางอยู่จวนหวังต่อเพื่อทำเรื่องเช่นนั้นแน่ๆ!
ไม่มีทาง!
หรือว่ารัชทายาทจงใจให้คนทำลายความบริสุทธิ์ของหลิ่วรั่วฟูกันนะ
ไป๋ชิงเหยียนเผาจดหมายทิ้ง จากนั้นวางลงบนถาดล้างพู่กันตรงหน้า
รัชทายาทไม่มีทางอยากให้เหลียงอ๋องแต่งงานกับหลิ่วรั่วฟูแน่ๆ ดังนั้นเขาไม่มีทางสั่งให้คนทำลายความบริสุทธิ์ของหลิ่วรั่วฟูเพื่อใส่ร้ายเหลียงอ๋องเด็ดขาด
ทว่า คนของรัชทายาทเป็นคนจับหลิ่วรั่วฟูกับเหลียงอ๋องไป
หรือว่าคนของรัชทายาทเห็นความงามของหลิ่วรัวฟูแล้วอดใจไม่อยู่
เช่นนั้นก็ใจกล้ามากเกินไปแล้ว!
หากต้องการสืบเรื่องนี้คงต้องใช้เวลาอีกสักพัก ไป๋จิ่นซิ่วกำลังตั้งครรภ์ ไป๋ชิงเหยียนไม่อยากให้ไป๋จิ่นซิ่วต้องเหนื่อยมาก หญิงสาวหยิบพู่กันเขียนจดหมายหนึ่งฉบับเตรียมส่งไปให้องค์หญิงใหญ่สั่งให้เว่ยจงสืบเรื่องนี้
ไป๋ชิงเหยียนเขียนจดหมายเสร็จ ถงหมัวมัวแหวกม่านเดินมาด้านใน อ้อมฉากกั้นเข้าไปทำความเคารพไป๋ชิงเหยียน ”คุณหนูใหญ่ ไป๋ชิงผิงและเสิ่นเยี่ยนฉงของพบเจ้าค่ะ”
“คุณหนูใหญ่เพิ่งกลับมา ยังไม่ได้พักผ่อนเลย…” ชุนเถาสงสารไป๋ชิงเหยียน
“คงเป็นเรื่องการฝึกชาวบ้านเจ้าค่ะ หลายวันมานี้คุณหนูใหญ่ไม่อยู่ พวกเขาคงมีเรื่องมากมายต้องการรายงานคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ” ถงหมัวมัวเข้าใจความรู้สึกของคนทั้งสอง
เดิมทีเมื่อเฉิงซ่านหรูบุตรชายของถงหมัวมัวรู้ว่าไป๋ชิงเหยียนกลับมาแล้ว เขาก็อยากมารายงานเรื่องราวให้คุณหนูใหญ่ฟังเช่นเดียวกัน ทว่า ถูกถงหมัวมัวห้ามไว้ก่อน สั่งให้มาวันพรุ่งนี้แทน
ไป๋ชิงเหยียนพับจดหมายให้เรียบร้อย กล่าวขึ้น “หมัวมัวให้พวกเขารอที่เรือนรับรองสักครู่ เดี๋ยวข้าตามไป!”
“เจ้าค่ะ!”
ถงหมัวมัวเตรียมหันหลังเดินจากไปก็ได้ยินไป๋ชิงเหยียนกล่าวต่อ
“หมัวมัว หากเฉิงซ่านหรูว่าง ให้คนไปตามเขามาพบข้าด้วย ข้ามีเรื่องจะถามเขา”
“เจ้าค่ะ!” ถงหมัวมัวรับคำ
ไป๋ชิงเหยียนเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย มัดผมแบบเรียบง่าย จากนั้นเดินออกไปพบไป๋ชิงผิงและเสิ่นเยี่ยนฉงที่เรือนหน้า
เสิ่นเยี่ยนฉงเห็นไป๋ชิงเหยียนเดินเข้ามาจึงรีบคุกเข่าก้มศีรษะคำนับ
“คาราวะองค์หญิงเจิ้นกั๋วพ่ะย่ะค่ะ!”
