ตอนที่ 486 เหมาะสม
เซียวหรงเหยี่ยนเพิ่งเริ่มเปิดการค้าในซีเหลียง ทว่า สำหรับเซียวหรงเหยี่ยนแล้วก็ไม่ใช่เรื่องยากอันใด
ที่สำคัญก็คือบัดนี้เซียวหรงเหยี่ยนขยายกิจการไปทั่วทั้งแคว้นต้าจิ้น ส่งของดีไปยังแคว้นอื่น เมื่อไปแคว้นอื่นก็นำของดีกลับมาขาย เช่นนี้เขาจึงสร้างกำไรได้มาก
เซียวหรงเหยี่ยนเล่าเรื่องการค้าของตัวเองให้ต่งซื่อฟังอย่างละเอียดและจริงใจมาก ต่งซื่อกล่าวยิ้มๆ “เซียวเซียนเซิงมีการค้าอยู่ทั่วทุกแคว้น สมเหตุสมผลดีเจ้าค่ะ!”
เมื่อเห็นเวลาพอสมควรแล้ว เซียวหรงเหยี่ยนจึงขอตัวกลับ ชายหนุ่มโค้งกายคำนับไป๋ชิงเหยียนด้วยท่าทีจริงจัง
“การปราบปรามโจรป่าเป็นประโยชน์ต่อชาวบ้านและพ่อค้าอย่างเหยี่ยนมาก หากคุณหนูใหญ่ต้องการให้ช่วยเหลือสิ่งใดบอกได้เสมอนะขอรับ เหยี่ยนพร้อมช่วยเต็มที่ขอรับ”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า สั่งให้หลูผิงออกไปส่งเซียวหรงเหยี่ยน
ต่งซื่อมองดูร่างสูงโปร่งของเซียวหรงเหยี่ยนที่เดินจากไป ยกถ้วยชาขึ้นจิบ อดรู้สึกเสียดายไม่ได้ที่ชายหนุ่มเป็นเพียงพ่อค้า
ไม่ว่าจะเป็นกิริยาท่าทางหรือรัศมีจากตัวของชายหนุ่ม ต่งซื่อรู้สึกว่าแทบไม่มีบุรุษคนใดดีไปกว่าเซียวหรงเหยี่ยนอีกแล้ว หากไม่ใช่เพราะฐานะพ่อค้า ไม่รู้ว่าจะมีตระกูลสูงศักดิ์สักกี่ตระกูลอยากยกบุตรสาวให้แต่งงานกับบุรุษเช่นนี้
ต่งซื่ออยากหยั่งเชิงว่าเซียวหรงเหยี่ยนยินดีแต่งเข้ามาเป็นเขยของตระกูลไป๋หรือไม่ ทว่า เมื่อคิดได้ว่าบุตรสาวของตนไม่ได้สนใจเรื่องความรักระหว่างบุรุษและสตรีสักนิด อีกทั้งมีบุตรยาก นางจึงกลัวจะทำให้เซียวหรงเหยี่ยนต้องเสียเวลา
ต่งซื่อวางชาในมือลง มองไปทางไป๋ชิงเหยียนอย่างใช้ความคิด ถามหยั่งเชิง
“อาเป่า เจ้าคิดว่าเซียวเซียนเซิงผู้นี้เป็นเช่นไรบ้าง”
“ท่านแม่ ข้ามีเรื่องต้องจัดการอีก เดี๋ยวข้าค่อยมารับประทานอาหารเย็นกับท่านแม่นะเจ้าคะ”
ไป๋ชิงเหยียนลุกขึ้นยืนทำความเคารพต่งซื่อ จากนั้นพาชุนเถาเดินออกไปจากโถงรับรองอย่างรีบร้อน อีกทั้งเรียกหลูผิงให้ตามไปด้วย
ต่งซื่อมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของบุตรสาวแล้วถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ ได้แต่บอกตัวเองให้ล้มเลิกความคิดที่จะจับคู่ให้ไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยน บุตรสาวของนางไม่ได้กังวลเรื่องการแต่งงานของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ไป๋ชิงเหยียนสั่งงานหลูผิง “ส่งคนที่ไว้ใจได้แยกย้ายกันไปหาเสิ่นคุนหยาง กู่เหวินชัง เว่ยจ้าวเหนียนและเฉิงหย่วนจื้อที่หนานเจียง อีกทั้งส่งจดหมายไปให้เสิ่นเหลียงอวี้ บอกพวกเขาว่าฮ่องเต้กำลังจะส่งกองทัพไปยังหนานเจียง ให้พวกเขาระมัดระวังตัวให้ดี”
ที่บอกให้พวกเขาระวังตัว หมายถึงให้พวกเขาบอกให้ไป๋ชิงเจวี๋ยระวังตัวให้ดี ต้องซ่อนกองกำลังไว้อย่าให้ถูกจับได้เด็ดขาด
ทว่า มีพวกของเสิ่นคุนหยางอยู่ ขอเพียงส่งข่าวไปเตือนล่วงหน้า พวกเขาย่อมช่วยกันซ่อนตัวอาเจวี๋ยไว้อย่างมิดชิดอยู่แล้ว
“ขอรับ!” หลูผิงรับคำแล้วเดินจากไป
ไป๋ชิงเหยียนยืนคิดเรื่องที่ฮ่องเต้ส่งกองกำลังไปยังชายแดนซีเหลียงอยู่ริมทะเลสาบ
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวว่าต้าเยี่ยนส่งทูตไปถวายของล้ำค่าฮ่องเต้ โน้มน้าวให้เขายอมส่งกองกำลังไปข่มขวัญที่ชายแดนซีเหลียง แสดงว่าฮ่องเต้ไม่อยากทำสงครามกับซีเหลียง แค่อยากข่มขวัญพวกซีเหลียงเท่านั้น
เซียวหรงเหยี่ยนวางแผนได้ดีมาก ต้าเว่ยยกทัพประชิดชายแดนต้าเยี่ยน ทว่า ไม่ยอมบุกเข้าไปเพราะยังไม่รู้ว่าต้าเยี่ยนมีกำลังทหารอยู่เท่าใดกันแน่ ต้าเว่ยไม่รู้ว่าตอนนี้ต้าเยี่ยนแข็งแกร่งมากเพียงใด ทว่า หากเขาร่วมมือกับซีเหลียงบุกโจมตีต้าเยี่ยน คงได้ผลอย่างแน่นอน
ทว่า หากตอนนี้ต้าจิ้นยกกองทัพไปประชิดซีเหลียง ซีเหลียงย่อมไม่กล้าบุ่มบ่ามอย่างแน่นอน ซีเหลียงคงกลัวว่าต้าจิ้นจะบุกเข้ายึดครองดินแดนของซีเหลียงตอนที่เขานำกำลังหลักของแคว้นบุกเข้าโจมตีต้าเยี่ยน
เซียวหรงเหยี่ยนเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า หากเขานำขบวนพ่อค้าเข้าไปทำการค้าในซีเหลียงแล้วกระจายข่าวว่าต้าจิ้นเตรียมยกทัพบุกประชิดเขตแดนซีเหลียง รอให้ซีเหลียงบุกโจมตีต้าเยี่ยน จากนั้นจะเคลื่อนทัพเข้าไปยึดครองดินแดนซีเหลียง แม้ซีเหลียงจะไม่แน่ใจในข่าวลือ ทว่า หลังจากส่งคนไปสืบเรื่องราวในแคว้นต้าจิ้นแล้ว พวกเขาย่อมลังเลแน่นอน
ไป๋ชิงเหยียนกำหมัดที่แนบอยู่ข้างลำตัวแน่น หากเป็นแค่การข่มขู่ ไม่ได้เปิดศึกจริงๆ เดิมทีไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองกองทัพและเสบียงอาหารมากมายเช่นนี้ แค่ให้นางเดินทางไปยังชายแดนซีเหลียงก็สามารถข่มขวัญซีเหลียงได้แล้ว นางสังหารทหารยอมจำนนนับแสนของซีเหลียง ยอมน่าหวาดกลัวในสายตาของทหารซีเหลียงอยู่แล้ว นางไม่เชื่อว่าฮ่องเต้และรัชทายาทจะคิดไม่ได้
ทว่า กองทัพไป๋อยู่ที่ชายแดน ดังนั้นฮ่องเต้และรัชทายาทจึงยอมสิ้นเปลืองกองกำลังและเสบียงอาหาร ทว่า ไม่มีทางส่งไป๋ชิงเหยียนไปหนานเจียงเด็ดขาด
บ่ายวันนั้น ข่าวจากไป๋จิ่นซิ่วส่งกลับมาถึงซั่วหยาง ในจดหมายกล่าวว่าฮ่องเต้และรัชทายาทเตรียมจัดทัพมุ่งหน้าไปยังหนานเจียง
ข่าวของไป๋จิ่นซิ่วเร็วมากแล้ว ทว่า เซียวหรงเหยี่ยนซึ่งเป็นคนจัดฉากเรื่องนี้ย่อมรับรู้ข่าวเร็วกว่าเป็นธรรมดา
ไป๋ชิงเหยียนไม่กลัวว่าฮ่องเต้จะส่งกองทัพไปยังหนานเจียง หญิงสาวแค่กำลังคิดว่าจะทำเช่นไรกองทัพไป๋ซึ่งอยู่ที่หนานเจียงจึงจะได้ประโยชน์สูงสุดจากเรื่องนี้
ทหารซึ่งไปออกรบในสงครามเป่ยเจียงและเป็นทหารกลุ่มเดียวกันกับที่เคยร่วมรบกับไป๋ชิงเหยียนในสงครามหนานเจียงล้วนจงรักภักดีต่อแม่ทัพของตัวเองหมดแล้ว ยกตัวอย่างเช่นตู้ซานเป่า…เขาคือคนของแม่ทัพหวังสี่ผิง
หากกองทัพเช่นนี้เดินทางไปยังหนานเจียง พวกเขาย่อมไม่ฟังคำสั่งของพวกเสิ่นคุนหยางและเฉิงหย่วนจื้อแน่นอน
ทว่า หากกองทัพที่ถูกส่งไปคือกองทัพใหม่ ได้รับการฝึกฝนจากกองทัพไป๋ ภายภาคหน้ากองทัพนี้ย่อมทำตามคำสั่งของกองทัพไป๋แน่นอน
นกซึ่งอยู่ในกรงย่อมคิดถึงป่าที่เคยอยู่ ปลาซึ่งอยู่ในน้ำย่อมคิดถึงแม่น้ำต้นกำเนิด เหมือนดั่งท่านน้าชายต่งชิงเยว่ของนางซึ่งเคยฝึกฝนอยู่ในกองทัพไป๋ ท่านน้าชายของนางจึงรู้สึกรักและผูกพันกับกองทัพไป๋มาก
ประเด็นสำคัญก็คือจะให้ผู้ใดไปโน้มน้าวรัชทายาทดี
ไป๋จิ่นซิ่วกำลังตั้งครรภ์ ไป๋ชิงเหยียนไม่อยากให้นางเหนื่อยไปมากกว่านี้
ครั้งนี้รัชทายาทไม่ได้ส่งคนมาสอบถามความเห็นของนาง นางจึงไม่อาจเอ่ยถึงเรื่องนี้ได้ มิเช่นนั้นรัชทายาทจะสงสัยว่าเหตุใดนางจึงสนใจเรื่องของในเมืองหลวงมากถึงเพียงนี้
หญิงสาวนึกถึงหลี่เม่า ทว่า หากบอกเรื่องนี้กับหลี่เม่าเท่ากับเป็นการเปิดเผยกับเขาว่านางต้องการสร้างความแข็งแกร่งให้กองทัพไป๋
ลมเย็นพัดเอื่อยๆ ใบไม้เขียวขจีเอนไหวไปตามลม จักจั่นส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว
เงาอาทิตย์ส่องกระทบลงบนชายกระโปรงของไป๋ชิงเหยียน หญิงสาวหมุนกายหันหลังให้ทะเลสาบซึ่งผิวน้ำกระเพื่อมเล็กน้อย ใบหน้าของหญิงสาวสงบนิ่ง
นางต้องการข้ออ้างที่สมเห็นสมผลในการกลับไปเมืองหลวงสักรอบ
บัดนี้ข้ออ้างเดียวที่สมเหตุสมผลที่สุดก็คือการจับคนของเหลียงอ๋องหรือจวนหวังที่แสร้งปลอมตัวเป็นโจรป่าลักพาตัวเด็กกลับไปยังเมืองหลวงเพื่อเป็นหลักฐานพิสูจน์ว่าเหลียงอ๋องใช้ชีวิตของเด็กมาปรุงยาวิเศษ
ทว่า ให้ผู้ใดกลับไปเมืองหลวงเหมาะสมที่สุดกันนะ ไป๋ชิงเหยียนอยากกลับไปเมืองหลวงด้วยตัวเอง ทว่า หากนางคุมตัวคนเหล่านั้นกลับไปด้วยตัวเองจะดูเป็นการจงใจเกินไป
ทว่า หากส่งคนที่ไว้ใจได้ไป ก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าเขาจะได้เจอรัชทายาทหรือไม่
คิดไปคิดมาดูเหมือนว่าจะมีเพียงไป๋จิ่นจื้อคนเดียวเท่านั้นที่เหมาะสม
ไป๋ชิงเหยียนสั่งให้ชุนเถาไปตามผู้ดูแลหลิวมาพบ
หญิงสาวสั่งให้ผู้ดูแลหลิวหาองครักษ์ที่ฝีมือดีและไว้ใจได้ไปจับเป็นโจรลักพาตัวเด็กที่รังของพวกเขามาหนึ่งคน เมื่อจับได้แล้วให้ไปรอพบไป๋จิ่นจื้อที่ภูเขาคงต้ง สอบสวนให้แน่ชัดว่าผู้ใดสั่งให้เขาปลอบตัวเป็นป่าลักพาตัวเด็กเช่นนี้ เมื่อคุณหนูสี่ไปถึงให้คุมตัวโจรคนนั้นไปยังเมืองหลวง
ผู้ดูแลหลิวรับคำแล้วจากไป ไป๋ชิงเหยียนเดินไปที่เรือนของไป๋จิ่นจื้อ
บัดนี้ฮูหยินสามนั่งอยู่ที่เรือนของไป๋จิ่นจื้อ สั่งให้บุตรสาวเปลี่ยนเครื่องแต่งกายให้สะอาด จากนั้นให้นางไปอยู่เป็นเพื่อนต่งถิงเจิน ได้ยินว่าวันนี้ต่งถิงเจินสอนไป๋จิ่นเจาและไป๋จิ่นหวาปรุงเครื่องหอมอยู่ที่เรือนเสาหวา ฮูหยินสามจึงอยากให้ไป๋จิ่นจื้อไปเรียนรู้ไว้บ้าง
คนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างรับรู้ดีว่าคุณหนูต่งถิงเจินแห่งตระกูลต่งเก่งกาจในเรื่องการปรุงเครื่องหอม
ส่วนไป๋จิ่นจื้อ แม้นางจะไม่ถนัดทำเรื่องพวกนี้ ทว่า นางรู้ว่าต่งถิงเจินมีฝีมือมาก เครื่องหอมที่ต่งถิงเจินปรุงออกมาล้วนมีกลิ่นหอมพิเศษ สาวน้อยอยากไปขอมาเก็บไว้สักอันเช่นกัน
