ตอนที่ 554 โทษประหาร
ชิวหวนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ไม่กล้ากล่าวสิ่งใดออกมาทั้งสิ้น เมื่อได้ยินหวังหมัวมัวรับคำ นางจึงเงยหน้ามองไปทางหวังหมัวมัวอย่างขอความช่วยเหลือ
หวังหมัวมัวเห็นท่าทีของชิวหวนก็รู้ทันทีว่าตอนที่ชิวหวนไปขโมยชุดชั้นในของชุนเถา นางคงแอบขโมยต่างหูและป้ายหยกของชุนเถาไปด้วย
ใจของหวังหมัวมัวหนักอึ้ง นางคือคนที่ต่งเหล่าไท่จวินไว้ใจที่สุดและเป็นหมัวมัวที่มีอำนาจมากที่สุดในจวนต่ง นึกไม่ถึงเลยว่าหลานสาวของนางจะทำตัวต่ำช้า กล้าทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ขึ้น นางรู้สึกอับอายขายหน้าจริงๆ
หวังหมัวมัวหวังว่าชิวหวนจะสำนึกได้ว่าหากนางช่วยปกป้องชื่อเสียงของชุนเถาเอาไว้ อย่างน้อยก็ถือเป็นการช่วยชีวิตตัวนางเอง มิเช่นนั้นนางคงไม่อาจอยู่ในจวนต่งได้อีกต่อไปแล้ว
เมื่อหวังหมัวมัวเดินจากไป ไป๋ชิงเหยียนจึงเอ่ยถามชิวหวน “หลัวกุ้ยฟู่กล่าวว่าวันที่ยี่สิบ เดือนแปด เจ้าเป็นคนช่วยชุนเถานัดหลัวกุ้ยฟู่มาพบนางอย่างนั้นหรือ”
ชิวหวนไม่ใช่คนโง่ เมื่อครู่ท่านป้าของนางไม่สนใจนาง แสดงว่าท่านต้องไปค้นของของชุนเถาออกมาจากห้องนางแน่นอน หากนางยังร่วมมือกับหลัวกุ้ยฟู่ใส่ร้ายชุนเถาต่อ นางคงไม่อาจอยู่ในจวนต่งได้อีกต่อไป ไม่แน่อาจถูกขายตัวไปที่อื่นด้วย
ทว่า หากนางยอมรับว่าตัวเองเป็นคนขโมยชุดชั้นในของชุนเถาไปให้หลัวกุ้ยฟู่ นางจะกลายเป็นขี้ขโมย ไม่สามารถอยู่ในจวนต่งต่อไปได้เช่นกัน สุดท้ายคงโดนขายออกไปอยู่ดี
ชิวหวนกำมือแน่น สายตาหยุดอยู่ที่รองเท้าซึ่งทำอย่างวัสดุชั้นดีและพิถีพิถันของชุนเถาที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า ความรู้สึกไม่เป็นธรรมถาโถมเข้ามาในใจ ในเมื่อผลสุดท้ายไม่ต่างกัน เหตุใดนางต้องช่วยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้ชุนเถาด้วย
ในเมื่อจะซวยแล้ว เช่นนั้นก็ซวยไปด้วยกันก็แล้วกัน
ชิวหวนก้มศีรษะแนบพื้นไปทางไป๋ชิงเหยียน “เจ้าค่ะ! เดิมทีวันนั้นข้าตั้งใจจะไปขอโทษแม่นางชุนเถา ทว่า แม่นางชุนเถากล่าวว่าหากข้าช่วยนัดพี่ชายของหลัวอี๋เหนียงออกมาพบนางได้ นางจะกล่าวชมข้าต่อหน้าองค์หญิงใหญ่ ให้ข้าได้กลับไปรับใช้องค์หญิงใหญ่ตามเดิมเจ้าค่ะ”
“เจ้ากล่าวเหลวไหล!” ชุนเถาโมโหจนตาแดงก่ำ “เจ้ามาหาข้าที่เรือนหนังสือของใต้เท้าต่งอ้างว่าหวังหมัวมัวต้องการพบข้า วันนั้นเซี่ยอวี่และตงเหมยก็อยู่ที่นั่นด้วย ทว่า เจ้าไล่พวกนางออกไป จากนั้นคุกเข่าขอร้องให้ข้าช่วยกล่าวกับคุณหนูใหญ่ให้รับเจ้ากลับมารับใช้ข้างกายตามเดิม!”
ชิวหวนรอให้ชุนเถากล่าวจบ จากนั้นโขกศีรษะลงบนพื้นแล้วกล่าวถ้อยคำของตัวเองต่อโดยไม่สนใจชุนเถา “องค์หญิงเจิ้นกั๋วให้ท่านป้าของบ่าวไปค้นหาของของแม่นางชุนเถาที่ห้องของบ่าว ทว่า บ่าวไม่ได้เอาไปจริงๆ เจ้าค่ะ แม้บ่าวจะเป็นเพียงบ่าว ทว่า ท่านป้าของบ่าวเป็นหมัวมัวข้างกายของต่งเหล่าไท่จวิน พบเห็นของมีค่ามากมาย ข้าไม่มีทางคิดสั้นไปขโมยของของสาวใช้อย่างแม่นางชุนเถาหรอกเจ้าค่ะ องค์หญิงเจิ้นกั๋วได้โปรดวินิจฉัยด้วยเจ้าค่ะ!”
เมื่อเห็นชิวหวนกล่าวราวกับตนเองถูกใส่ร้ายเช่นนี้ ใจของชุยซื่อตึงเครียด นางเป็นคนจัดให้ชิวหวนไปรับใช้ข้างกายไป๋ชิงเหยียน นึกไม่ถึงเลยว่าสาวใช้ที่ไม่เก่งเล่ห์เหลี่ยมผู้นี้จะกล้าใส่ร้ายสาวใช้ข้างกายของไป๋ชิงเหยียนได้
ชุนเถาคือบุตรสาวคนเล็กของแม่นมของต่งซื่อผู้เป็นมารดาของไป๋ชิงเหยียนรักมากที่สุด ต่อมาแม่นมของต่งซื่อเสียชีวิตไปตอนที่ชุนเถาอายุเพียงสี่ขวบ ต่งซื่อจึงรับชุนเถามาอยู่ข้างกายของไป๋ชิงเหยียน เรียกได้ว่าชุนเถาเติบโตมาพร้อมกับไป๋ชิงเหยียน แม้ตอนนี้ยังไม่ได้หมั้นหมาย ทว่า ต่งซื่อและไป๋ชิงเหยียนย่อมหาคู่ครองที่เหมาะสมให้แก่ชุนเถาอย่างแน่นอน ชุนเถาจะหลงรักคนอย่างหลัวกุ้ยฟู่ได้อย่างไรกัน
ที่สำคัญ นางเคยได้ยินต่งซื่อกล่าวว่าไป๋ชิงเหยียนให้ความสำคัญกับเฉินชิ่งเซิงญาติผู้พี่ของชุนเถามาก อนาคตของชายหนุ่มยังอีกยาวไกล ชุนเถาจะไม่สนใจบุรุษที่มีอนาคตดีเช่นนั้นแล้วหันมาสนใจคนเหลวแหลกอย่างหลัวกุ้ยฟู่อย่างนั้นหรือ หลัวกุ้ยฟู่หนุ่มกว่า หล่อเหล่ากว่าหรือมีความสามารถมากว่าเฉิงชิ่งเซิงกัน กล้ากล่าวออกมาเช่นนี้อย่างหน้าไม่อายได้อย่างไร!
ไม่นานหวังหมัวมัวเดินถือต่างหูและป้ายหยกที่ค้นเจอจากห้องของชุนเถากลับมาอย่างโมโห
เมื่อชุนเถาเห็นต่างหูและป้ายหยกที่หายไปของตัวเองจึงถอนหายใจอย่างโล่งใจ รีบรับป้ายหยกมาจากหวังหมัวมัวพลางกล่าวขอบคุณ
เมื่อชิวหวนเห็นว่าป้าของตัวเองนำหลักฐานกลับมาโดยไม่เหลือทางรอดให้ตัวเองแม้แต่น้อย นางก็ยิ่งรู้สึกคับแค้นใจจนน้ำตาคลอ
ชิวหวนรีบคลานเข้าไปด้านหน้าพลางโขกศีรษะลงกับพื้น “ชิวหวนไม่เคยหยิบของเหล่านี้ไปเจ้าค่ะ! ต้องเป็นชุนเถาแน่เจ้าค่ะ เมื่อครู่นางกลับไปสำรวจของในห้องของตัวเอง นางต้องถือโอกาสนั้นนำของไปวางไว้ในห้องของบ่าวแน่เจ้าค่ะ หากบ่าวขโมยไปจริงๆ บ่าวไม่มีทางเก็บไว้ในห้อง ทว่า ต้องรีบนำของไปขายโดยเร็วที่สุดแน่เจ้าค่ะ!”
“เจ้าโกหก!” ชุนเถาไม่เคยพบเห็นผู้ที่หน้าไม่อายเช่นนี้มาก่อน นางกำป้ายหยกที่เฉินชิ่งเซิงมอบให้แน่น ตัวสั่นเท่าด้วยความโกรธ หันไปมองไป๋ชิงเหยียน “คุณหนูใหญ่ ตอนที่บ่าวกลับไปสำรวจของในห้องมีคนตามไปมากมาย บ่าวจะนำของไปวางในห้องของชิวหวนได้เช่นไรเจ้าคะ”
ไป๋ชิงเหยียนซึ่งนั่งอยู่ข้างกายต่งเหล่าไท่จวินเอ่ยขึ้น “บัดนี้เรื่องทุกอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว ชิวหวนร่วมมือกับหลัวกุ้ยฟู่ใส่ร้ายชุนเถา คนหนึ่งคงอยากแต่งงานกับสาวใช้ข้างกายขององค์หญิงเจิ้นกั๋ว คนหนึ่งคงคิดว่าหากไม่มีชุนเถาแล้ว นางจะเข้ามาแทนที่ชุนเถาได้”
หลัวกุ้ยฟู่รีบก้มศีรษะแนบพื้น “ข้าไม่ได้โกหกพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงเจิ้นกั๋วได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ข้าด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”
“ให้ความเป็นธรรมอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่าเจ้าคือผู้ใดกัน! เจ้าคู่ควรให้ข้าตัดสินความเป็นธรรมให้ด้วยหรือ” ไป๋ชิงเหยียนชูชุดชั้นในของชุนเถาขึ้น น้ำเสียงเยือกเย็น “สาวใช้ที่เป็นดั่งน้องสาวที่เติบโตมาพร้อมกับข้าเป็นคนที่เจ้าสามารถขโมยชุดชั้นในไปเพื่อหวังจะได้แต่งงานกับนางอย่างนั้นหรือ ที่ข้านั่งอยู่ที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อปกป้องชุนเถาเท่านั้น มิเช่นนั้นข้าให้คนตีเจ้าให้ตายก็สิ้นเรื่องแล้ว เหตุใดต้องมานั่งเสียเวลาอยู่ที่นี่ด้วย!”
ชุนเถาได้ยินเช่นนี้ น้ำตาของนางไหลพรากทันที
ร่างของชิวหวนสั่นสะท้าน เงยหน้ามองไปทางไป๋ชิงเหยียนที่มีสีหน้าเย็นชา ชื่อเสียงของสาวใช้ข้างกายของนางถูกหลัวกุ้ยฟู่ทำให้เสื่อมเสียหมดแล้ว องค์หญิงเจิ้นกั๋วยังจะปกป้องนางอยู่อีกหรือ
ไป๋ชิงเหยียนลุกขึ้นยืนทำความเคารพต่งเหล่าไท่จวิน ต่งชิงเยว่และชุยซื่อ “เรื่องในวันนี้เกี่ยวของกับสาวใช้ข้างกายของข้า หากข้าทำเกินหน้าท่านยาย ท่านน้าชายและท่านน้าสะใภ้ไปก็ขออภัยด้วยนะเจ้าคะ”
ต่งชิงเยว่พยักหน้า “เจ้าคือองค์หญิง อย่าว่าแต่ลงโทษพวกบ่าวเลย เจ้าจะลงโทษฉางเม่าด้วยก็ไม่มีผู้ใดว่าอันใดเจ้า” ต่งฉางเม่าได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาซีดเผือดทันที รีบคุกเข่าลงบนพื้น “องค์หญิงเชิญลงโทษได้ตามสบายพ่ะย่ะค่ะ!”
“ชุนเถา ลุกขึ้น!” ไป๋ชิงเหยียนยื่นชุดชั้นในให้ชุนเถา “นำไปเผาเสีย”
ชุนเถาประหลาดใจเล็กน้อย ทว่า รับชุดใช้ในเดินออกไปเผาตามคำสั่งของไป๋ชิงเหยียน
ชุดชั้นในของนางถูกคนสกปรกอย่างนั้นสัมผัสไปแล้ว ชุนเถาไม่อยากได้มันแล้วเช่นเดียวกัน!
หลัวกุ้ยฟู่เบิกตาโพลง “เผาไม่ได้นะขอรับ!”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉางเม่า จะโทษเขาได้อย่างไรเจ้าคะ หลัวกุ้ยฟู่อยากแต่งงานกับสาวใช้ข้างกายขององค์หญิงเจิ้นกั๋วจนขโมยชุดชั้นในของผู้อื่นมาใส่ร้ายชุนเถา ทำลายชื่อเสียงของข้า ข้าโกรธมาก เดิมทีโทษของการทำลายชื่อเสียงขององค์หญิงคือโทษประหาร ทว่า เห็นแก่คุณชายรองของจวนต่ง ข้าจะไว้ชีวิตหลัวกุ้ยฟู่ผู้นี้!”
