สตรีแกร่งตระกูลไป๋ – ตอนที่ 594 มีเหตุผล

ตอนที่ 594 มีเหตุผล

รัชทายาทโบกมือเหมือนไม่ใส่ใจ “ไม่ใช่หรอก ต้าเยี่ยนและเป่ยหรงร่วมมือกันบุกโจมตีหนานหรง เรื่องนี้เข้าใจได้ เพราะหนานหรงลอบบุกโจมตีสังหารองค์หญิงหมิงเฉิงของต้าเยี่ยนที่กำลังจะกลายเป็นฮองเฮาของเป่ยหรง ต้าเยี่ยนและเป่ยหรงจะอดทนอยู่ได้อย่างไรกัน พวกเขาย่อมบุกโจมตีหนานหรงอยู่แล้ว! ก็ดีเหมือนกัน หนานหรงเพิ่งบุกมารุกรานเติงโจวของต้าจิ้น พวกเขาควรสมควรได้รับบทเรียนบ้าง!”

รัชทายาทไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้สักเท่าใดนัก

“องค์ชาย!” สีหน้าของไป๋ชิงเหยียนเคร่งเครียดขึ้นมาทันที หญิงสาวลุกขึ้นคำนับให้รัชทายาท “ต้าเยี่ยนและเป่ยหรงโจมตีหนานหรง ต้าจิ้นของพวกเราจะดูอยู่เฉยๆ เช่นนี้ไม่ได้นะเพคะ”

รัชทายาทไม่เข้าใจคำกล่าวของไป๋ชิงเหยียน เขาขมวดคิ้วแน่น “องค์หญิงเจิ้นกั๋วหมายความเช่นไร ต้าจิ้นควรถือโอกาสนี้โจมตีหนานหรงเช่นกันหรือ”

สายตาของไป๋ชิงเหยียนหยุดอยู่ที่แผนที่บริเวณชายแดนซึ่งแขวนอยู่กลางห้องหนังสือ หญิงสาวเดินไปทางแผนที่ รัชทายาทเดินตามหลังไป

“องค์ชายทรงทอดพระเนตรตรงนี้เพคะ…” ไป๋ชิงเหยียนชี้ไปยังต้าเยี่ยนซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกของต้าจิ้น “ต้าเยี่ยนอยู่ทางทิศตะวันตกของต้าจิ้น บัดนี้พวกเขาควบคุมเป่ยหรงซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกของต้าจิ้นไว้ได้แล้ว หากครั้งนี้พวกเขาชนะศึก เป่ยหรงครอบครองหนานหรงได้ ต้าเยี่ยนและเป่ยหรงมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน เท่ากับเป็นการโอบล้อมแคว้นต้าจิ้นของเราไว้ทั้งสองด้าน องค์ชายหากมีหนานหรงคอยต่อต้านเป่ยหรงและต้าเยี่ยน ต้าจิ้นของพวกเราจึงจะอยู่อย่างสงบสุขนะเพคะ!”

รัชทายาทมองไปยังต้าเยี่ยนซึ่งอยู่ด้านล่างของแผนที่ จากนั้นมองไปทางเป่ยหรงซึ่งอยู่ด้านบนของแผนที่ เขากำหมัดที่แนบข้างลำตัวแน่น “หนานหรงเพิ่งบุกรุกรานเติงโจว พวกเราจะไปช่วยเหลือหนานหรงอย่างนั้นหรือ เรารู้สึกทำใจไม่ได้จริงๆ!”

“องค์ชาย ป้องกันไว้ดีกว่าแก้เพคะ อดทนเพื่อส่วนร่วมจึงได้ใต้หล้ามาครอบครอง เพื่อความสงบของแคว้นต้าจิ้น องค์ชายได้โปรดส่งทูตไปตักเตือนเป่ยหรงและต้าเยี่ยนเถิดเพคะ จากนั้นควรส่งคนไปบอกให้ท่านน้าชายเตรียมทหารค่ายผิงอันและเติงโจวไว้ให้พร้อมด้วยเพคะ” ไป๋ชิงเหยียนโค้งกายคำนับรัชทายาทแล้วกล่าวขึ้น

รัชทายาทเชื่อใจไป๋ชิงเหยียนในเรื่องการรบเสมอ เพราะเขาเคยสงสัยในตัวไป๋ชิงเหยียนตอนสงครามที่หนานเจียง ผลปรากฏว่าเขาสูญเสียทหารไปมากมาย

รัชทายาทจ้องไปที่แผนที่ชายแดนนิ่ง กำหมัดแน่น “ทว่า เสด็จพ่อยังไม่ได้สติ เรื่องนี้เรา…”

“องค์ชาย ภายภายภาคหน้าพระองค์ย่อมได้ขึ้นครองราชย์ต่อจากฝ่าบาทอยู่แล้ว บัดนี้ฝ่าบาททรงสลบไม่ได้สติ ทรงมอบราชสำนักให้องค์ชายช่วยดูแล องค์ชายต้องสร้างผลงานให้ฝ่าบาทได้ทอดพระเนตรเห็น ฝ่าบาทถึงจะมอบแผ่นดินนี้ให้องค์ชายได้อย่างหมดห่วงเพคะ ขอเพียงองค์ชายทรงเห็นว่าดีต่อแคว้นต้าจิ้น ก็สามารถออกคำสั่งได้เพคะ! หากองค์ชายทรงตัดสินพระทัยไม่ได้ องค์ชายทรงนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับท่านราชครูถานและเสนาบดีกรมทหารได้เพคะ! ฝ่าบาททรงฝากให้ท่านราชครูช่วยองค์ชายดูแลบ้านเมือง ความเห็นของท่านราชครูถานเป็นสิ่งสำคัญมากเพคะ”

สุดท้ายแล้วรัชทายาทยังกลัวต้องรับผิดชอบในสิ่งเกิดขึ้น ไป๋ชิงเหยียนเดาใจของรัชทายาทออกจึงเสนอให้เขาไปปรึกษากับราชครูถานก่อน หากราชครูถานและเสนาบดีกรมทหารต่างเห็นด้วย รัชทายาทก็จะคิดว่าต่อให้ทำผิด เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเขา

เป็นดังคาด รัชทายาทพยักหน้าเห็นด้วย เขาสั่งให้เฉวียนอวี๋สั่งคนไปเชิญราชครูถานและเสนาบดีกรมทหารมาที่จวนรัชทายาทโดยเร็วที่สุด

สำหรับแคว้นต้าจิ้น ยิ่งแคว้นที่อยู่รอบล้อมต้าจิ้นแตกแยกกันมากเท่าใด ยิ่งส่งผลดีต่อแคว้นต้าจิ้นมากขึ้นเท่านั้น ไป๋ชิงเหยียนรู้เหตุผลข้อนี้ดี ราชครูถานและเสนาบดีกรมทหารย่อมเข้าใจเรื่องนี้ดีเช่นเดียวกัน

ไม่ว่าครั้งนี้ต้าเยี่ยนและเป่ยหรงจะบุกโจมตีหนานหรงเพื่อแก้แค้นแทนองค์หญิงแห่งต้าเยี่ยนหรือเพื่อปูทางสำหรับวันข้างหน้า ไป๋ชิงเหยียนจะปกป้องหนานหรงเอาไว้ให้ได้!

นอกจากเรื่องที่หากสูญเสียหนานหรงไปแล้วมีแต่จะส่งผลเสียต่อต้าจิ้น ไป๋ชิงเหยียนยังต้องปกป้องอาอวี๋และปล่อยให้ท่านน้าชายลอบสร้างพลทหารม้าของตัวเองอย่างปลอดภัยในหนานหรงด้วย

“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้ หลังจากปรึกษากับท่านราชครูถานและเสนาบดีกรมทหารเสร็จแล้ว เราจะส่งทูตไปยังต้าเยี่ยนและเป่ยหรงโดยเร็วที่สุด เจ้ารีบกลับไปพักผ่อนเถิด ช่วงนี้ลำบากเจ้ามากแล้ว”

รัชทายาทสั่งให้เฉวียนอวี๋ไปเปิดคลังสมบัตินำยารักษาบาดแผลชั้นดีจำนวนไม่น้อยออกมาให้ไป๋ชิงเหยียน จากนั้นสั่งให้คนนำเงินไปมอบให้ไป๋ชิงเหยียนใช้ฝึกชาวบ้านปราบโจรที่ซั่วหยาง ถือเป็นการตบรางวัลให้หญิงสาวและกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นขึ้น

ไป๋ชิงเหยียนออกจากจวนไปไม่นาน ฟางเหล่าก็เดินมาถึงห้องหนังสือของรัชทายาท

รัชทายาทเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย นอนเอาผ้าชุบน้ำแข็งประคบศีรษะอยู่บนเตียง เมื่อเฉวียนอวี๋รายงานว่าฟางเหล่ามาถึงแล้ว รัชทายาทจึงเอาผ้าเย็นออกจากศีรษะ หยัดกายลุกขึ้นนั่ง ชี้ไปยังที่นั่งกลมข้างเตียง “ฟางเหล่านั่งลงก่อน!”

ฟางเหล่านั่งลงบนเก้าอี้ทรงกลมข้างเตียง ขันทีเล็กเดินเข้ามารินน้ำชาให้ฟางเหล่าแล้วถอยไปตามเดิม รัชทายาทมองฟางเหล่าพลางกล่าวขึ้น “เรามีเรื่องอยากให้ฟางเหล่าไปสืบอย่างลับๆ และด่วนที่สุด”

ฟางเหล่ากำหมัดคาราวะรัชทายาท “องค์ชายทรงบัญชามาได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าจงไปสืบมาว่าปีที่เสด็จพ่อแต่งฮองเฮามาเป็นชายาเอก ตระกูลฝูและตระกูลฝั่งมารดาของฮองเฮาขายบ่าวรับใช้ในจวนออกไปที่ใดบ้าง จากนั้นลองไปสอบถามพวกเขาว่าฮองเฮาและฝูรั่วซีเคยหมั้นหมายกันจริงหรือไม่” รัชทายาทมองไปทางฟางเหล่าด้วยสีหน้านิ่งขรึม สั่งเสียงจริงจัง “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับภาพลักษณ์ของราชวงศ์ เราจึงบอกฟางเหล่าเพียงคนเดียว ฟางเหล่าจงสืบอย่างระมัดระวัง”

เมื่อฟางเหล่าได้ยินว่ารัชทายาทบอกเขาเพียงคนเดียวโดยไม่ได้เรียกฉินซ่างจื้อและเริ่นซื่อเจี๋ยมา เขาจึงรีบคุกเข่าคำนับรัชทายาททันที “องค์ชายทรงวางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด องค์ชายทรงสงสัยในความสัมพันธ์ของฮองเฮากับฝูรั่วซีหรือพ่ะย่ะค่ะ”

รัชทายาทพยักหน้า “ตั้งแต่ฮองเฮาทรงตั้งครรภ์ มีเพียงหมอหลวงหูเคยตรวจชีพจรของฮองเฮาเพียงคนเดียว เรานึกถึงเรื่องที่นางกำนัลข้างกายของฮองเฮาออกมาส่งฝูรั่วซีขึ้นมาได้ เราจึงสงสัยว่าเด็กในครรภ์ของฮองเฮาอาจไม่ใช่สายเลือดของเสด็จพ่อ หากเป็นเช่นนั้นจริง ซิ่นอ๋องและฮองเฮาจะไม่มีโอกาสแก้ตัวอีก จะไม่มีผู้ใดแย่งชิงบัลลังก์ไปจากเราได้อีกแล้ว”

ฟางเหล่าลำดับข้อมูลที่ได้มาจากรัชทายาท จากนั้นเงยหน้ามองรัชทายาททันที “หากต้องการจำกัดฮองเฮาและซิ่นอ๋องไม่ให้มีโอกาสฟื้นตัวได้อีก กระหม่อมมีอีกวิธีพ่ะย่ะค่ะ…”

รัชทายาทวางผ้าเย็นลงในกะละมัง “ฟางเหล่าว่ามาได้เลย”

“องค์ชายทรงจำได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ หลังจากที่ฮองเฮาแต่งเข้าจวนรัชทายาทแล้วทราบว่าอวี๋กุ้ยเฟยคลอดองค์ชายออกมาแล้ว นางกลั่นแกล้งอวี๋กุ้ยเฟยทุกวิถีทาง ต่อมาฮองเฮาทรงตั้งครรภ์ ซิ่นอ๋องยังไม่ถึงกำหนดคลอด ทว่า ฮองเฮาทรงมีปากเสียงกับอวี๋กุ้ยเฟยทำให้ซิ่นอ๋องคลอดก่อนกำหนด ตอนนั้นฮองเฮาทรงอ้างว่าอวี๋กุ้ยเฟยผลักนาง หากไม่ใช่เพราะฮูหยินของโซ่วซานปั๋วมาเป็นพยานว่าฮองเฮาทรงสะดุดล้มเอง ตอนนั้นอวี๋กุ้ยเฟยกำลังสนทนาอยู่กับนาง เมื่อฮองเฮาล้มลงอวี๋กุ้ยเฟยจึงเข้าไปช่วยประคอง เกรงว่าตอนนั้นอวี๋กุ้ยเฟยคงไม่รอดชีวิตแน่พ่ะย่ะค่ะ”

แววตาของฟางเหล่าขรึมลง “เมื่อคิดดูอีกที องค์ชายไม่รู้สึกว่าบางทีตอนนั้นอายุครรภ์ของฮองเฮาอาจครบกำหนดแล้ว ทว่า นางจงใจวางแผนเรื่องนี้เพื่อใส่ร้ายอวี๋กุ้ยเฟยบ้างหรือพ่ะย่ะค่ะ”

รัชทายาทได้ยินเช่นนี้ แววตาของเขาส่อแววอาฆาตขึ้นมาทันที

ตอนนั้นท่านแม่ของเขาถูกลงโทษโบยห้าสิบทีจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะเรื่องนี้ ต่อมาท่านแม่ของเขาอาการดีขึ้น ทว่า นางแท้งบุตรเพราะเหตุการณ์ครั้งนั้น ต่อมาก็ไม่อาจตั้งครรภ์ได้อีก เขาก็ถูกกลุ่มคนที่ชอบเหยียบย่ำซ้ำเติมผู้อื่นรังแกไม่น้อย ช่วงนั้นมีชีวิตที่ยากลำบากมาก

“ฟางเหล่ากล่าวมีเหตุผล!”

รัชทายาทเดือดดาลขึ้นทันที หากเป็นแผนการของฮองเฮาจริงๆ รัชทายาทคงไม่ปล่อยฮองเฮาเอาไว้อีกแล้ว