ตอนที่ 609 เหตุผลส่วนตัว
“คารวะองค์หญิงเจิ้นกั๋ว บังเอิญเสียจริงพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาทสั่งให้บ่าวไปเชิญองค์หญิงมาพบ องค์หญิงก็เสด็จมาพอดี” เฉวียนอวี๋กล่าวยิ้มๆ
ไป๋ชิงเหยียนลงจากหลังม้า ส่งแส้ม้าสีดำให้องครักษ์ไป๋ที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง จัดเครื่องแต่งกายของตัวเองให้เรียบร้อย “องค์รัชทายาทมีสิ่งใดจะรับสั่งอย่างนั้นหรือ”
“มิใช่พ่ะย่ะค่ะ เซียวเซียนเซิงเพิ่งเดินทางมาที่องค์จวนองค์รัชทายาท องค์รัชทายาทจึงให้บ่าวไปเชิญองค์หญิงมาที่จวนพ่ะย่ะค่ะ” เฉวียนอวี๋โค้งกายผายมือเชิญไป๋ชิงเหยียน “เชิญองค์หญิงเจิ้นกั๋วพ่ะย่ะค่ะ…”
เซียวหรงเหยี่ยนมาปรากฏตัวที่ต้าจิ้นอย่างกะทันหัน…ไป๋ชิงเหยียนพอจะเดาได้ว่าเป็นเพราะเรื่องการร่วมมือกันบุกโจมตีหนานหรงของต้าเยี่ยนและเป่ยหรง
เซียวหรงเหยี่ยนคือท่านอ๋องเก้าแห่งแคว้นต้าเยี่ยน ชายหนุ่มย่อมคำนึงถึงผลประโยชน์ของแคว้นตัวเองเป็นหลัก จุดประสงค์ในการมาครั้งนี้ของชายหนุ่มเดาได้ไม่ยาก เขาคงอยากให้องค์รัชทายาทที่ตอนนี้รับหน้าที่ดูแลบ้านเมืองแทนฮ่องเต้อยู่เฉยๆ ไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องที่ต้าเยี่ยนและเป่ยหรงบุกโจมตีหนานหรง พวกเขาจะได้ยึดครองหนานหรงได้อย่างราบรื่น บีบต้าจิ้นจากทั้งสองด้าน ปูทางสำหรับการบุกครอบครองต้าจิ้นในวันข้างหน้า
ทว่า ช่างบังเอิญนักเพราะท่านน้าชายต่งชิงเยว่ของไป๋ชิงเหยียนได้วางแผนและเริ่มดำเนินการตามแผนในแผ่นดินหนานหรงแล้ว ที่สำคัญอาอวี๋อยู่ในหนานหรง ครั้งนี้ไป๋ชิงเหยียนคงไม่อาจปล่อยให้เซียวหรงเหยี่ยนสมหวังได้
พวกเขาทั้งสองคนทำสัญญากันไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากัน…ไป๋ชิงเหยียนจะไม่ออมมือให้เด็ดขาด
องค์รัชทายาทและเซียวหรงเหยี่ยนกำลังสนทนากันอย่างสนุกสนานอยู่ที่โถงรับรอง พวกเขานึกไม่ถึงว่าไป๋ชิงเหยียนจะมาถึงเร็วเพียงนี้ เมื่อได้ยินเฉวียนอวี๋รายงานว่าไป๋ชิงเหยียนมาถึงแล้ว องค์รัชทายาทอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นรีบสั่งให้คนเชิญไป๋ชิงเหยียนเข้ามา
เซียวหรงเหยี่ยนเพิ่งมาถึง องค์รัชทายาทก็สั่งให้เฉวียนอวี๋ไปตามไป๋ชิงเหยียนมาทันที เขาอยากให้ไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยนได้เจอกัน เมื่อรับประทานอาหารเย็นเสร็จ เขาจะได้วานให้เซียวหรงเหยี่ยนไปส่งไป๋ชิงเหยียนที่จวน
เมื่อเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยนจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ความรักระหว่างหนุ่มสาวต้องก่อตัวขึ้นอย่างแน่นอน
แม้เซียวหรงเหยี่ยนจะเป็นเพียงพ่อค้า ทว่า เขาคือพ่อค้าที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้า เป็นบุรุษที่มีชื่อเสียงและความสามารถโดดเด่น อีกทั้งมีใจให้ไป๋ชิงเหยียน ไป๋ชิงเหยียนจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไรกัน
องค์รัชทายาทคิดว่าหากทำเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยนต้องได้ครองคู่กันอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นเซียวหรงเหยี่ยนถึงจะกลายเป็นขุมทรัพย์ให้เขาอย่างแท้จริง ไม่ใช่เพียงแค่มาเจรจาเรื่องการค้าและแบ่งกำไรให้เขาเหมือนอย่างทุกวันนี้
เซียวหรงเหยี่ยนมวยผมปักปิ่นหยกไว้บนศีรษะ สวมชุดแขนยาวสีขาว ผูกผ้าคาดเอวเอาหยกแขวนไว้ที่เอว รองเท้าหนังกวางที่ทำอย่างประณีตเปื้อนฝุ่นเล็กน้อย ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้นราวกับบัณฑิตผู้สุมขุมอ่อนโยน ช่างโดดเด่นเหนือผู้ใด
เมื่อได้ยินว่าไป๋ชิงเหยียนมาถึงแล้ว เซียวหรงเหยี่ยนตะลึงงันเล็กน้อย เขาลุกขึ้นยืน โค้งคำนับให้ไป๋ชิงเหยียนที่กำลังเดินเข้ามาด้านใน “เหยี่ยน คารวะองค์หญิงเจิ้นกั๋วพ่ะย่ะค่ะ”
ไป๋ชิงเหยียนก้มศีรษะให้เล็กน้อย ทำความเคารพองค์รัชทายาท “คารวะองค์รัชทายาทเพคะ”
“เราเพิ่งให้เฉวียนอวี๋ไปเชิญเจ้า เจ้าก็มาพอดี…” องค์รัชทายาทสื่อให้ไป๋ชิงเหยียนนั่งลง
เมื่อไป๋ชิงเหยียนนั่งลงเรียบร้อยจึงกล่าวขึ้น “หม่อมฉันมาที่จวนองค์รัชทายาทเพราะได้ยินมาว่าเมื่อวานใต้หลู่ยังสอบปากคำฝูรั่วซีไม่ได้ วันนี้หม่อมฉันจึงอยากมาขออนุญาตองค์รัชทายาทเข้าพบหน้าแม่ทัพฝูสักครั้งเพคะ อยากจบเรื่องนี้โดยเร็ว หม่อมฉันจะได้เดินทางกลับซั่วหยางอย่างสบายใจเพคะ”
ไป๋ชิงเหยียนกล่าวอย่างมีเหตุผล เมื่อกล่าวจบจึงเงยหน้าขึ้น “ที่สำคัญบุตรสาวอนุของท่านลุงของหม่อมฉันหมั้นหมายอยู่กับคุณชายตระกูลฝู หากเรื่องนี้ไม่จบเสียที ครอบครัวบุตรชายคนโตของตระกูลฝูคงกระวนกระวายใจอยู่อย่างนี้เพคะ”
เช่นนี้หมายความว่าไป๋ชิงเหยียนต้องการไปพบฝูรั่วซีเพราะเรื่องส่วนตัวด้วย หญิงสาวอยากจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดโดยไม่เดือดร้อนไปถึงครอบครัวบุตรชายคนโตของตระกูลฝูซึ่งเป็นครอบครัวของว่าที่น้องเขยของนาง
องค์รัชทายาทพยักหน้า เขาเล่าเรื่องที่ฝูเหล่าไท่จวินเอาศีรษะโขกกำแพงจนเสียชีวิตในคุกศาลต้าหลี่เมื่อวานให้ไป๋ชิงเหยียนฟัง จากนั้นถอนหายใจพลางกล่าวออกมา “ฝูเหล่าไท่จวินเป็นสตรีที่น่ายกย่อง นางยอมตายเพื่อไม่ให้ฮองเฮาใช้ชีวิตของนางมาข่มขู่บุตรชายของนาง เมื่อวานผลชันสูตรศพออกมาแล้วว่าฝูเหล่าไท่จวินถูกวางยาพิษชนิดออกฤทธิ์ช้า”
“เมื่อเราออกไปจากคุกศาลต้าหลี่ ใต้เท้าหลู่เข้าไปสอบปากคำฝูรั่วซีทันที ทว่า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียใจหรือต้องการปกป้องฮองเฮา ฝูรั่วซีจึงไม่ยอมกล่าวสิ่งใดทั้งสิ้น เอาแต่ปฏิเสธไม่ให้ปากคำ หากองค์หญิงเจิ้นกั๋วทำให้เขายอมสารภาพได้ย่อมดีมาก เดี๋ยวเราให้เฉวียนอวี๋ไปเป็นเพื่อนเจ้า”
“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทเพคะ!” ไป๋ชิงเหยียนลุกขึ้นยืนทำความเคารพ เมื่อนั่งลงอีกครั้งจึงหันไปทางเซียวหรงเหยี่ยน “เซียวเซียนเซิงเพิ่งมาถึงเมืองหลวงหรือเจ้าคะ”
เซียวหรงเหยี่ยนมองไปทางไป๋ชิงเหยียนยิ้มๆ พยักหน้า “ขอรับ…”
“อย่างนี้นี่เอง” ไป๋ชิงเหยียนจ้องนิ่งไปทางชายหนุ่ม แววตามีรอยยิ้ม หญิงสาวพยักหน้าขอบคุณเฉวียนอวี๋ที่รินน้ำชาให้ จากนั้นยกน้ำชาขึ้นจิบพลางกล่าวขึ้น “เซียวเซียนเซิงมีเรื่องเร่งด่วนอันใดอย่างนั้นหรือเจ้าคะ เพิ่งมาถึงเมืองหลวงจึงรีบมาที่จวนองค์รัชทายาทเช่นนี้”
ไป๋ชิงเหยียนกล่าวพลางมองไปที่รองเท้าหนังกวางของเซียวหรงเหยี่ยน
องค์รัชทายาทมองตามสายตาของไป๋ชิงเหยียน เขาเห็นรองเท้าหนังกวางของเซียวหรงเหยี่ยนเปื้อนฝุ่นเล็กน้อย นี่ไม่เหมือนกับเซียวหรงเหยี่ยนผู้ที่ยามปกติแต่งกายสะอาดเป็นระเบียบ ไม่มีแม้แต่ฝุ่นปนเปื้อนเลยสักนิด
เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนได้รับจดหมายจากเริ่นซื่อเจี๋ยเขาก็มุ่งหน้ามาที่เมืองหลวงทันทีโดยไม่หยุดพัก หวังว่าจะสามารถใช้ผลประโยชน์ขัดขวางไม่ให้องค์รัชทายาทส่งทูตไปยังเป่ยหรง ถึงแม้จะขัดขวางไม่ได้ ทว่า อย่างน้อยถ่วงเวลาไว้สักครึ่งเดือนก็ยังดี
เวลาครึ่งเดือน…เซียวหรงเหยี่ยนไม่กล้ากล่าวว่าเซี่ยสวินจะยึดครองหนานหรงได้ทั้งดินแดน ทว่า อย่างน้อยก็สามารถยึดได้กว่าครึ่ง
องค์รัชทายาทหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ กล่าวหยอกเซียวหรงเหยี่ยน “เพื่อการค้าเพียงเล็กน้อย เจ้าต้องรีบร้อนถึงเพียงนี้เชียวหรือ จวนองค์รัชทายาทของเราจะย้ายหนีเจ้าไปหรืออย่างไรกัน”
เพราะความเชื่อใจที่มีให้ไป๋ชิงเหยียน องค์รัชทายาทจึงกล่าวเรื่องการค้าต่อหน้าไป๋ชิงเหยียนโดยไม่คิดปิดบัง
“การค้าหรือเพคะ” ไป๋ชิงเหยียนวางถ้วยชาในมือลง แสร้งมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยนอย่างรู้สึกสนใจเป็นพิเศษ
“ไม่ทราบว่าเซียวเซียนเซิงจะทำการค้าใดกับองค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือเจ้าคะ เหยียนพอมีโอกาสร่วมลงทุนด้วยหรือไม่เจ้าคะ บัดนี้ทหารปราบปรามโจรป่าต้องการเงินและเสบียงเป็นอย่างมาก หากสามารถทำการค้าร่วมกับพ่อค้าอันดับหนึ่งในใต้หล้า วันหน้าข้าคงมีเงินมากพอที่จะแจกจ่ายให้แก่ทหารใหม่เจ้าค่ะ”
รอยยิ้มในดวงตาของเซียวหรงเหยี่ยนหายไปทันที เขารู้ดีว่าไป๋ชิงเหยียนไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องการค้า หญิงสาวบีบให้เขากล่าวเรื่องการค้าออกมาเช่นนี้คงเป็นเพราะนางรู้จุดประสงค์ของเขาแล้ว จึงต้องการขัดขวางเขา
ไม่แปลก แม่ทัพหน้ากากผีผู้นั้นคือคุณชายของตระกูลไป๋ ไป๋ชิงเหยียนย่อมอยากให้คุณชายไป๋ควบคุมหนานหรงเพื่อต่อกรกับต้าเยี่ยน ด้วยสติปัญญาของไป๋ชิงเหยียน หญิงสาวคงไม่ยอมให้ต้าจิ้นถูกบีบจากทั้งสองทางแน่นอน
เรื่องในวันนี้ต้องสำเร็จ หากเซียวหรงเหยี่ยนต้องการบรรลุเป้าหมาย เขาต้องตั้งสติเต็มร้อย พวกเขาเคยให้สัญญากันไว้แล้วว่าหากเผชิญหน้ากันจะไม่นำความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้องเด็ดขาด
“ไม่ใช่การค้าใหญ่อันใดหรอกพ่ะย่ะค่ะ หากองค์หญิงเจิ้นกั๋วต้องการเงิน แค่บอกจำนวนมา เหยี่ยนจะนำมามอบให้องค์หญิงทันทีพ่ะย่ะค่ะ” เซียวหรงเหยี่ยนยิ้มให้ไป๋ชิงเหยียนอย่างจริงใจ
องค์รัชทายาทที่กำลังจิบชาอยู่เลิกคิ้วขึ้นทันที เขายิ่งรู้สึกอยากให้ไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยนลงเอยกันโดยเร็วที่สุด เช่นนี้สถานการณ์ทางการเงินของเขาก็จะมั่นคงแล้ว
“ไม่มีผลงาน ไม่กล้ารับรางวัล เหยียนไม่กล้ารับของขวัญชิ้นใหญ่เช่นนี้จากเซียวเซียนเซิงหรอกเจ้าค่ะ เหยียนรู้สึกสนใจการค้าของเซียวเซียนเซิงมากกว่า หากเซียวเซียนเซิงไม่เห็นเหยียนเป็นคนนอก ลองบอกรายละเอียดให้เหยียนฟังได้หรือไม่เจ้าคะ…” ไป๋ชิงเหยียนยิ้มออกมาบางๆ ทว่า แววตาหนักแน่นและเด็ดขาด
