ตอนที่ 668 ช่วยเหลือ
เมื่อสบตากันเช่นนี้ ไป๋ชิงเหยียนแทบจะตกอยู่ในภวังค์ของดวงตาลึกล้ำมีเสน่ห์ของเซียวหรงเหยี่ยน ทว่า สายตาของชายหนุ่มกลับไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย ราวกับมีนางคนเดียวเท่านั้นที่ใจเต้นรัว
ไป๋ชิงเหยียนก้มหน้าลง มุมปากที่ซีดเซียวไร้สีเลือดยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “องครักษ์ลับถูกเยว่สือล่อไปทางอื่นอีกแล้วหรือ”
“ใช่ เยว่สือล่อพวกเขาไปแล้ว…” สายตาของเซียวหรงเหยี่ยนหยุดอยู่ที่ใบหน้างดงามสมบูรณ์แบบของไป๋ชิงเหยียน “ไม่รู้ว่าเยว่สือจะล่อองครักษ์ลับตระกูลไป๋ไปได้นานเพียงใด หากไม่ทันการ อาจต้องให้สาวใช้ข้างกายของเจ้าช่วยเหลือ”
กล่าวจบ เซียวหรงเหยี่ยนล้วงหยิบขวดกระเบื้องเล็กออกมาจากอก วางไว้ในมือของไป๋ชิงเหยียน “ยาที่เสี่ยวอาลี่มอบให้เจ้ากล่องหนึ่งในวันนี้คือของล้ำค่าของราชวงศ์เยี่ยน ให้ท่านหมอหงตรวจสอบดู หากตรงกับอาการก็สามารถใช้ได้ มันมีประโยชน์ต่อบาดแผลของเจ้ามาก นี่คือเจียวเหรินจือที่เพิ่งส่งมาใหม่ ต่อไปข้าจะส่งมาให้เจ้าทุกๆ ครึ่งเดือน เมื่อบาดแผลใหม่ตกสะเก็ดมันจะไม่ทิ้งแผลเป็นไว้”
ไป๋ชิงเหยียนกำขวดกระเบื้องในมือไว้อย่างหลวมๆ จากนั้นเงยหน้าสบตาเซียวหรงเหยี่ยน “ของสิ่งนี้มีค่ามากนัก ส่งมาจากต้าเยี่ยนคงยุ่งยากมาก ลำบากท่านแล้ว!”
“ไม่ลำบาก ขอเพียงเจ้าใช้ มันไม่ลำบากเลยสักนิด” เซียวหรงเหยี่ยนมองหญิงสาวนิ่ง “เหตุใดอาเป่าถึงได้เกรงใจข้าเช่นนี้ทุกครั้ง”
แสงไฟจากนอกผ้าม่านส่องกระทบใบหน้าหล่อเหลาด้านข้างของเซียวหรงเหยี่ยนอย่างริบหรี่ยิ่งทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มดูคมคายมากขึ้นกว่าเดิม
ไป๋ชิงเหยียนเม้มปากไม่กล่าวสิ่งใด ทว่า รอยยิ้มในดวงตาซ่อนไว้ไม่มิด ใจของหญิงสาวเต้นรัวกว่าเดิมจนรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่บาดแผลบริเวณหน้าอก
เซียวหรงเหยี่ยนกุมไหล่บางของไป๋ชิงเหยียนไว้อย่างแผ่วเบา ค่อยๆ ก้มหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว ฝ่ามือไล้ไปที่ลำคอเพรียวระหงงดงามอย่างห้ามใจไม่อยู่ จากนั้นเลื่อนไปกุมใบหน้าด้านข้างของหญิงสาว ก้มหน้าจ้องไปที่ริมฝีปากบางนิ่ง
ไป๋ชิงเหยียนประหม่าเล็กน้อย หญิงสามกุมข้อมือแกร่งของชายหนุ่มแน่น ขนตาสั่นระริก
ลมหายใจแรงของเซียวหรงเหยี่ยนรดอยู่บนใบหน้าของไป๋ชิงเหยียน ร้อนแรงราวกับจะกลืนกินร่างของหญิงสาวลงไปในท้อง ไป๋ชิงเหยียนรู้สึกสับสนไปหมด
นิ้วมือของชายหนุ่มไล้ไปยังริมฝีปากของหญิงสาว ลมหายใจร้อนรดผ่านปลายจมูกของนาง ใจของนางเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอก
เวลาเหมือนหยุดเดินลงชั่วขณะ เซียวหรงเหยี่ยนราวกับกำลังแกล้งทรมานไป๋ชิงเหยียน เมื่อเห็นใบหน้าและใบหูของหญิงสาวแดงก่ำ ชายหนุ่มมองดูการกระทำของหญิงสาวนิ่ง ไม่ยอมก้มหน้าลงจุมพิตนาง
มือของไป๋ชิงเหยียนซึ่งจับอยู่ที่ข้อมือของเซียวหรงเหยี่ยนเลื่อนไปจับไหล่หนาของชายหนุ่มไว้ จากนั้นเงยหน้าสัมผัสไปที่ริมฝีปากของเซียวหรงเหยี่ยน เสียงกังวานใสอ่อนโยนของหญิงสาวดังขึ้นเบาหวิว “หลายวันมานี้ ข้าก็คิดถึงท่าน…”
แววตาของเซียวหรงเหยี่ยนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก้มหน้าขบลงที่ริมฝีปากของไป๋ชิงเหยียนเบาๆ จากนั้นผละออกมองไปหน้าของหญิงสาวอีกครั้ง เขาไล่นิ้วมือไปยังใบหน้าเกลี้ยงเกลา นิ้วมือที่หยาบกร้านเชิดปลายคางของหญิงสาวขึ้น จากนั้นประทับจูบลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่การสัมผัสเพียงผิวเผิน ทว่า ชายหนุ่มพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้พลั้งโดนบาดแผลของหญิงสาว
ไป๋ชิงเหยียนขยำเสื้อบริเวณหน้าอกของชายหนุ่มแน่น ลมหายใจติดขัด แผ่นหลังสั่นสะท้าน เงยหน้าตอบรับจูบของชายหนุ่ม ใบหน้าของนางร้อนผ่าว รู้สึกอ่อนระทวยไปทั้งร่าง
เซียวหรงเหยี่ยนกลัวว่าจะกดทับไป๋ชิงเหยียนมากเกินไป เขาใช้แขนข้างหนึ่งยันหมอนอิงเอาไว้ พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ทำเกินเลยไปมากกว่านี้
เซียวหรงเหยี่ยนได้ยินเสียงฝีเท้าของชุนเถาดังใกล้เข้ามาจึงผละออกจากริมฝีปากของไป๋ชิงเหยียนอย่างอาวรณ์ ชายหนุ่มหายใจหอบขึ้นกว่าเดิม จุมพิตไปยังริมฝีปากของไป๋ชิงเหยียนที่ถูกเขาสัมผัสจนแดงก่ำอีกครั้ง จากนั้นจับมือของไป๋ชิงเหยียนที่ขยำคอเสื้อของเขาอยู่มาจุมพิตเบาๆ
“สาวใช้ของเจ้ากลับมาแล้ว” ใบหน้าของเซียวหรงเหยี่ยนเต็มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ กล่าวเสียงเบาหวิว
“อาเป่าคิดไว้แล้วหรือไม่ว่าครั้งนี้จะหลอกสาวใช้ของเจ้าเช่นไร”
ไป๋ชิงเหยียนเอื้อมมือไปกุมหน้าอกที่เต้นรัวราวกับเพิ่งเผชิญเรื่องตื่นเต้นมา หญิงสาวเห็นเซียวหรงเหยี่ยนช่วยห่มผ้าให้นางอีกครั้ง จากนั้นลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มกลับไปเป็นคุณชายผู้สุขุมอ่อนโยนอีกครั้ง
ฝ่ามือของไป๋ชิงเหยียนเต็มไปด้วยเหงื่อ เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูจึงเอ่ยเรียกเสียงเบาอย่างมีชนักติดหลัง “ชุนเถา…”
“เจ้าค่ะ!” เมื่อชุนเถาได้ยินเสียงไป๋ชิงเหยียนเรียกจึงรีบเดินถือตะเกียงที่อยู่ทางด้านนอกแหวกม่านเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว
เมื่อชุนเถาเห็นว่ามีบุรุษยืนอยู่ข้างเตียงของคุณหนูใหญ่ นางตกใจจนทำตะเกียงร่วงลงพื้น…
เซียวหรงเหยี่ยนรีบเอื้อมมือไปรับ จากนั้นส่งตะเกียงคืนให้ชุนเถา
“ระวังด้วย…”
ชุนเถาเบิกตาโพลง อยากร้องแต่ไม่กล้าร้องออกมา อันธพาลคนนี้อีกแล้ว!
ไป๋ชิงเหยียนที่นั่งอยู่ปลายเตียงแหวกมุ้งออกมองไปทางชุนเถาที่มีสีหน้าตกตะลึง นางข่มความเขินอาย กระแอมออกมาเบาๆ จากนั้นกล่าวขึ้น
“เซียวเซียนเซิงนำยามาให้ข้า เจ้าพาเซียวเซียนเซิงออกไปส่งทางประตูข้าง อย่าให้ผู้อื่นรู้เด็ดขาด”
ชุนเถาพยักหน้ารัว นางจะให้ผู้อื่นรู้ได้อย่างไรกัน หากผู้อื่นรู้เข้า ชื่อเสียงของคุณหนูใหญ่ของนางคงเสียหายไม่มีชิ้นดี!
“เยว่สือยังไม่กลับมา แม่นางชุนเถาไม่ต้องลำบากออกไปส่งหรอก ข้าจะออกไปเอง” กล่าวจบ เซียวหรงเหยี่ยนทำความเคารพไป๋ชิงเหยียน “ขอโทษที่ทำให้แม่นางชุนเถาต้องตกใจ”
ชุนเถามองคุณหนูใหญ่ของตัวเองแวบหนึ่ง จากนั้นหันไปมองเซียวหรงเหยี่ยน หากนางยังไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดอีกนางก็คงโง่เต็มที
ใบหน้าของชุนเถาแดงเถือกขึ้นทันที เข้าใจผิดมาตั้งนาน…ที่แท้คุณหนูใหญ่ของนางและเซียวเซียนเซิงผู้นี้ต่างมีใจให้กันทั้งสองฝ่ายนี่เอง ดังนั้นคุณหนูใหญ่ถึงปล่อยเซียวเซียนเซิงที่บุกรุกเข้ามาในห้องนอนของนางยามวิกาลไปง่ายๆ อย่างนั้นสินะ
ทว่า เซียวเซียนเซิงผู้นี้ใจกล้าเกินไปแล้ว เขากล้าบุกเข้ามายังห้องนอนของคุณหนูใหญ่ยามวิกาลได้อย่างไรกัน หากโดนผู้อื่นจับได้ คุณหนูใหญ่ของนางจะใช้ชีวิตเช่นไรกัน!
ชุนเถาโมโหตัวเองขึ้นมาทันที ทว่า โมโหในความใจกล้าของเซียวหรงเหยี่ยนเช่นเดียวกัน นางย่อกายทำความเคารพเซียวหรงเหยี่ยนพลางขมวดคิ้วแน่น “เชิญเซียวเซียนเซิงเจ้าค่ะ!”
เซียวหรงเหยี่ยนหันกลับไปโค้งกายคำนับไป๋ชิงเหยียนอีกครั้ง “หากยาหมดแล้ว คุณหนูใหญ่ส่งคนไปบอกให้หรงเหยี่ยนทราบสักนิด หรงเหยี่ยนจะหาทางหายามาให้คุณหนูใหญ่อีกให้ได้ขอรับ”
“ลำบากเซียวเซียนเซิงแล้ว ชุนเถาออกไปส่งเซียวเซียนเซิงที” ไป๋ชิงเหยียนกล่าว
“เซียวเซียนเซิง…” ชุนเถาผายมือเชิญ
เซียวหรงเหยี่ยนจึงพยักหน้าแล้วเดินตามชุนเถาออกไปด้านนอก เมื่อเดินผ่านผ้าม่าน ชายหนุ่มหันกลับไปมองไป๋ชิงเหยียนอีกครั้งด้วยความอาวรณ์ จากนั้นเดินออกไปจากห้อง
“แม่นางชุนเถาส่งแค่นี้ก็พอ คุณหนูใหญ่ต้องการคนดูแล รบกวนแม่นางชุนเถากลับไปดูแลคุณหนูใหญ่เถิด” เซียวหรงเหยี่ยนก้มศีรษะให้ชุนเถาเล็กน้อยด้วยท่าทีสุภาพ จากนั้นกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน
ชุนเถาไม่ค่อยวางใจ “ข้าไปส่งเซียวเซียนเซิงเถิดเจ้าค่ะ มิเช่นนั้นหากผู้อื่นพบเข้า คุณหนูใหญ่…”
ชุนเถากล่าวอย่างอึกอัก จากนั้นเดินไปทางประตูเรือนชิงฮุย หญิงสาวเปิดประตูออกพลางสำรวจดูด้านนอก เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดจึงหันไปเชิญเซียวหรงเหยี่ยน ทว่า เมื่อหันหลังกลับมากลับไม่พบร่างของเซียวหรงเหยี่ยนอยู่ที่ลานหญ้าแล้ว
เมฆทึบลอยอยู่เหนือท้องฟ้า ลมหนาวพัดผ่านต้นไม้กลางลานหญ้าจนเกิดเสียง เม็ดฝนตกลงบนปลายจมูกของชุนเถา…จากนั้นหยดลงในคอเสื้อของนาง ชุนเถาย่นคอเล็กน้อย รีบปิดประตูเรือนลงแล้ววิ่งกลับไปยังระเบียงทางเดินอย่างรวดเร็ว
