ตอนที่ 805 คิดถึง
แววตาใสชัดของไป๋ชิงเหยียนจ้องไปทางเซียวหรงเหยี่ยน “ทว่า ต้าจิ้นไม่ได้รับข่าวเรื่องนี้ ข้าจึงเดาว่ากองทัพต้าเยี่ยนอาจถูกจับเป็นเชลยหรือถูกสังหารหมดสิ้นแล้ว”
เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้า ไป๋ชิงเหยียนมีสติปัญญาโดดเด่นเหนือผู้อื่น หญิงสาวเดาได้ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด
“ข้าส่งทูตไปยังหรงตี๋เพื่อขอให้หรงตี๋ปล่อยตัวกองทัพต้าเยี่ยน ทว่า ท่านอ๋องแห่งหรงตี๋กลับตรัสว่าพระองค์ทรงมอบเรื่องนี้ให้แม่ทัพหน้ากากผีเป็นคนจัดการทั้งหมด พระองค์ไม่ก้าวก่ายเรื่องนี้ ไม่รู้ว่านี่เป็นเพียงข้ออ้างที่ใช้ปฏิเสธข้าหรือท่านอ๋องแห่งหนานหรงทรงเชื่อพระทัยแม่ทัพหน้ากากผีมากเช่นนี้จริงๆ กันแน่”
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวอย่างไม่รีบร้อน ไป๋ชิงเหยียนเชื่อว่าต้องเป็นอย่างหลังแน่นอน
ไป๋ชิงเหยียนรู้ดีว่าอาอวี๋น้องชายของนางต้องการควบคุมหรงตี๋ หากต้องการควบคุมหรงตี๋ก็ต้องควบคุมอ๋องแห่งหรงตี๋และกองทัพหรงตี๋ให้ได้
“ต่อมาแคว้นเว่ยได้ยินว่าแม่ทัพหน้ากากผีควบคุมหรงตี๋ได้แล้ว แคว้นเว่ยจึงส่งคนไปขอความช่วยเหลือ ทว่า ท่านอ๋องแห่งหรงตี๋ก็ยังคงตรัสว่าขึ้นอยู่กับแม่ทัพหน้ากากผี ตอนนี้แคว้นเว่ยก็ยังไม่เจอตัวแม่ทัพหน้ากากผีเช่นเดียวกับต้าเยี่ยน”
ดวงตาล้ำลึกราวกับก้นบึ้งของบ่อน้ำของไป๋ชิงเหยียนมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยนนิ่ง รอให้ชายหนุ่มกล่าวต่อไป…
“ต้นเดือนที่แล้วซีไหวอ๋องแห่งแคว้นเว่ยตามหาลูกน้องของข้าจนพบ เขาอยากขอยืมเส้นทางการค้าของข้าเดินทางไปตามหาแม่ทัพหน้ากากผีที่ต้าเหลียงเพื่อขอให้แม่ทัพหน้ากากผียกทัพไปช่วยเหลือแคว้นเว่ย ข้าเองก็ยังพบแม่ทัพหน้ากากผีเพื่อคุยเรื่องของกองทัพต้าเยี่ยนเหมือนกัน ข้าเห็นแก่ความสัมพันธ์ครั้งเก่าระหว่างข้าและซีไหวอ๋อง ข้าอยากช่วยเขาสักครั้งจึงพาเขาแอบหนีออกมาจากแคว้นเว่ย นึกไม่ถึงเลยว่าพระเชษฐาของอดีตจักรพรรดิแคว้นเว่ยจะส่งคนมาลอบสังหารซีไหวอ๋องตลอดทาง”
เดิมทีเซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้จะพาซีไหวอ๋องมายังแคว้นเว่ยจริงๆ ทว่า ซีไหวอ๋องถูกไล่ฆ่าตลอดทาง เซียวหรงเหยี่ยนจึงต้องพาซีไหวอ๋องติดตามมาจนถึงต้าเหลียงเช่นนี้
ทว่า เซียวหรงเหยี่ยนไม่คิดจะให้ซีไหวอ๋องพบกับแม่ทัพหน้ากากผี เขาจะหาโอกาสที่เหมาะสมส่งซีไหวอ๋องไปยังเมืองใดสักเมืองที่อยู่ติดทะเล มอบร้านค้าและจวนให้เขาอยู่ ให้เขาใช้ชีวิตเป็นพ่อค้ามั่งคั่งไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา ถือเป็นการตอบแทนที่ซีไหวอ๋องเคยเชื่อใจและดูแลเขาก่อนหน้านี้
ซีไหวอ๋องเห็นเซียวหรงเหยี่ยนเป็นดั่งสหายจริงๆ ดังนั้นเซียวหรงเหยี่ยนจึงไม่อยากทรยศน้ำใจและความจริงใจของเขา ชายหนุ่มตั้งใจจะปิดบังซีหวายอ๋อง ไม่ให้เขารู้ฐานะที่แท้จริงของตนเอง
ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้เป็นห่วงซีไหวอ๋อง หญิงสาวเป็นห่วงแม่ทัพหน้ากากผีมากกว่า หญิงสาวถามออกไปอย่างตกใจ “ท่านบอกว่าแม่ทัพหน้ากากผีอยู่ในต้าเหลียงอย่างนั้นหรือ”
เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้า “น่าจะกำลังเดินทางไปยังเมืองหาน ได้ยินว่าเขาถูกจักรพรรดิต้าเหลียงเชิญให้นำทัพไปช่วยเหลือ ข่าวที่ข้าได้ยินมาคงไม่ผิดพลาด”
ใจของไป๋ชิงเหยียนเต้นรัว
หญิงสาวเข้าใจแล้ว อาอวี๋จะนำทัพไปยึดเมืองหานโดยอ้างว่านำทัพไปช่วยเสริมทัพ
ทว่า หากเป็นเช่นนี้คงเสี่ยงอันตรายมากเกินไป!
หากอาอวี๋ไปถึงเมืองหานและเริ่มลงมือก่อนโดยที่ไป๋จิ่นจื้อและแม่ทัพหลิวหงไปถึงก่อนนาง อาอวี๋จะตกเป็นฝ่ายถูกล้อมจากทั้งด้านนอกและด้านในทันที
ไป๋ชิงเหยียนประมวลผลในสมองอย่างรวดเร็ว หญิงสาวคิดว่าอาอวี๋อาจพบกับกองกำลังของเสี่ยวซื่อ
“แม่ทัพหน้ากากผีคือคุณชายของตระกูลไป๋ใช่หรือไม่” แม้เซียวหรงเหยี่ยนจะถามเป็นคำถาม ทว่า น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความแน่ใจ
เซียวหรงเหยี่ยนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกดังนั้นเขาจึงบอกเรื่องนี้ให้ไป๋ชิงเหยียนรับรู้ ไป๋ชิงเหยียนจะได้เตรียมรับมือก่อนล่วงหน้า
ไป๋ชิงเหยียนได้สติจึงมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยนพลางกล่าวอย่างเปิดเผย “ใช่”
ต่อให้เซียวหรงเหยี่ยนจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ทว่า ชายหนุ่มรู้สึกดีที่ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้ปิดบังเขา
เซียวหรงเหยี่ยนรู้ดีว่าไป๋ชิงเหยียนไม่ได้ทำไปเพราะหน้ามืดตามัวเพราะความรัก ทว่า ไป๋ชิงเหยียนมีความมั่นใจและความสามารถมากพอ ดังนั้นต่อให้เขารู้ว่าแม่ทัพหน้ากากผีคือคุณชายของตระกูลไป๋ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอันใด
หญิงสาวตั้งปณิธานแน่วแน่แล้วว่าจะครอบครองหรงตี๋ รวมไปถึงใต้หล้านี้ให้ได้
การที่ไป๋ชิงเหยียนเป็นเช่นนี้เป็นการปลุกปณิธานของเซียวหรงเหยี่ยนให้ลุกโชนขึ้นเช่นเดียวกัน
กล่าวได้ว่าต้าจิ้นแทบจะอยู่ในการควบคุมของไป๋ชิงเหยียนแล้ว หรงตี๋อยู่ในมือของตระกูลไป๋เช่นเดียวกัน หญิงสาวคงยึดต้าเหลียงได้ในอีกไม่นาน เมื่อมองกลับมาดูต้าเยี่ยน พวกเขายึดหนานเยี่ยนกลับคืนมาได้แล้ว บัดนี้กำลังทำสงครามอยู่กับแคว้นเว่ย
หากเขาต้องการต่อสู้กับไป๋ชิงเหยียนอย่างสมศักดิ์ศรี เมื่อยึดแคว้นเว่ยได้แล้ว พวกเขาต้องรีบยึดซีเหลียงต่อทันที!
ทว่า จักรพรรดินีของซีเหลียงไม่ใช่คนอ่อนแอ
ใต้หล้าแห่งนี้ไม่ยุติธรรมต่อสตรี สตรีที่สามารถขึ้นครองบัลลังก์และกุมอำนาจไว้ในมือได้ต้องเป็นคนที่โดดเด่นและมีความสามารถเหนือผู้อื่น เขาจะดูถูกนางไม่ได้เด็ดขาด
สงครามทำลายแคว้นเว่ยจะยืดเยื้อต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เขาต้องยึดแคว้นเว่ยให้ได้ก่อนที่ต้าจิ้นจะยึดแคว้นต้าเหลียงได้ เช่นนี้เขาถึงจะมีสิทธิ์แย่งชิงการกลายเป็นผู้ทำให้ใต้หล้าสงบศึกกับไป๋ชิงเหยียน
“เช่นนี้ก็แสดงว่าเมืองเกือบครึ่งของใต้หล้าอยู่ในมือของอาเป่าแล้ว ข้าต้องพยายามให้มากกว่านี้แล้ว” เซียวหรงเหยี่ยนลูบไล้ไปที่นิ้วมือขาวเนียนราวกับหยกของไป๋ชิงเหยียน แววตาเต็มไปด้วยความนับถือและดีใจ “เมื่อยึดครองแคว้นเว่ยได้แล้ว ข้าจะไปสู่ขออาเป่า ไม่รู้ว่าอาเป่าได้เล่าความดีของข้าให้ท่านแม่ยายฟังบ้างหรือไม่”
“ท่านแม่น่าจะชอบท่านมาก”
ไป๋ชิงเหยียนไม่เคยลืมว่าท่านแม่เคยลอบถามนางว่าพอใจในตัวเซียวหรงเหยี่ยนหรือไม่ แม้จะเป็นการถามอย่างอ้อมๆ ทว่า ท่านแม่ก็คงพอใจในตัวเซียวหรงเหยี่ยนค่อนข้างมาก
เซียวหรงเหยี่ยนหัวเราะออกมาเบาๆ กอดหญิงสาวในอ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม ชายหนุ่มก้มหน้าลง แตะปลายจมูกของตัวเองเข้ากับปลายจมูกของไป๋ชิงเหยียน ริมฝีปากของคนทั้งคู่แทบจะแนบสนิท ทว่า ชายหนุ่มไม่ยอมประกบริมฝีปากของตัวเองลงไปเสียที ใช้เพียงนิ้วมือลูบไล้ไปยังริมฝีปากของหญิงสาว จากนั้นถามเสียงเบา “ด้วยความรักที่ท่านแม่ยายมีให้อาเป่า หากอาเป่าชอบ ท่านแม่ยายก็คงชอบด้วย จริงหรือไม่”
ไม่รอให้ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยตอบ ริมฝีปากของเซียวหรงเหยี่ยนประทับลงมาบนริมฝีปากของไป๋ชิงเหยียนเบาๆ จากนั้นกระซิบแนบชิดริมฝีปาก “หลายเดือนมานี้ข้าคิดถึงอาเป่าทุกวัน อาเป่าคิดถึงข้าบ้างหรือไม่”
เซียวหรงเหยี่ยนจูบลงที่ริมฝีปากของไป๋ชิงเหยียน มองใบหน้าที่แดงก่ำของหญิงสาว สองสายตาประสานกัน จากนั้นถามเสียงต่ำ “หืม?”
ริมฝีปากสัมผัสโดนกันเล็กน้อยราวกับต้องการกลั่นแกล้ง ทำให้ความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้ยิ่งแผ่ขยายเป็นวงกว้าง
แขนที่โอบรอบคอเซียวหรงเหยี่ยนของไป๋ชิงเหยียนกระชับแน่นขึ้น หญิงสาวจ้องมองริมฝีปากของชายหนุ่มแล้วประทับจูบลงไปเบาๆ ขนตาของหญิงสาวสั่นรัวเพราะความตื่นเต้น จากนั้นกล่าวเสียงเบา “คิดถึง แม้ในวันเกิดจะรู้ว่าท่านปลีกตัวมาหาไม่ได้ ทว่า ก็อดรอคอยท่านไม่ได้อยู่ดี”
ไป๋ชิงเหยียนไม่เคยลืมคำกล่าวที่เซียวหรงเหยี่ยนเคยกล่าวว่าจะร่วมฉลองวันเกิดร่วมกับนางไปทุกปี
ยิ่งไม่เคยลืมคำกล่าวที่เขากล่าวว่า “อยากรวบรวมใต้หล้าให้ได้ในเร็ววัน ข้าจะได้มีเจ้าในอ้อมกอดในทุกวันหลังจากนี้…”
“เดิมทีข้ามาถึงทัน ทว่า ข้าไม่อยากนำอันตรายไปหาเจ้า มือสังหารที่แคว้นเว่ยเลี้ยงไว้ค่อนข้างกำจัดได้ยาก ข้าได้รับบาดเจ็บจึงพักฟื้นอยู่ระยะหนึ่ง…” นิ้วมือทั้งห้าของเซียวหรงเหยี่ยนประสานกับนิ้วมือทั้งห้าของไป๋ชิงเหยียน เมื่อได้กลิ่นหอมจากผมของหญิงสาว เซียวหรงเหยี่ยนก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป ชายหนุ่มกระชับเอวของหญิงสาวแน่น ก้มหน้าประทับจูบไป๋ชิงเหยียนก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยถามเรื่องบาดแผล
ครั้งนี้ไม่ใช่การสัมผัสเพียงแผ่วเบาอีกต่อไป จูบทวีความร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่นาน ไป๋ชิงเหยียนที่สติหลุดลอยไปแล้วถูกเซียวหรงเหยี่ยนจูบจนล้มลงบนเตียงที่ปูด้วยพรมขนจิ้งจอกผืนหนา
