ตอนที่ 908 เสียชีวิตที่หนานเจียง
หงเชี่ยวรู้ดีว่าต้าจิ้นกำลังจะดับสลายลงแล้ว เหลียงอ๋องจึงต้องการพยายามครั้งสุดท้าย
เดิมทีพวกนางคือบ่าวรับใช้ขององค์ชายรอง ต่อมาถูกเหลียงอ๋องช่วยชีวิตเอาไว้ เหลียงอ๋องทำเพื่อถงกุ้ยเฟยและองค์ชายรองมาทั้งชีวิต บ่าวอย่างพวกนางจะถอยหนีได้อย่างไรกัน
หงเชี่ยวพยักหน้า “เพคะ!”
“ช่วยฟ่านอวี่ไหวและแม่ทัพที่ติดตามข้ามาทั้งหมดออกมาจากคุก ให้พวกเขาตามข้าไปช่วยเหลือเสด็จพ่อ!”
“แล้วพวกหลี่เม่าล่ะเจ้าคะ” หงเชี่ยวถามต่อ
“พวกไม่มีประโยชน์ช่วยไปก็เท่านั้น ปล่อยพวกนั้นไปตามยถากรรม” เหลียงอ๋องจัดเครื่องแต่งกายของตัวเองให้เรียบร้อย จากนั้นสาวเท้าเดินออกไปจากคุก
เมืองลั่วหงเกิดความวุ่นวายครั้งยิ่งใหญ่ ทุกที่เต็มไปด้วยเสียงร้อง เปลวเพลิงลุกโหมขึ้น…
มีคนแหกคุกช่วยเหลียงอ๋องออกมา มีคนถือโอกาสช่วงโกลาหลเข้าไปช่วยลูกหลานของตัวเองออกมา
ชาวบ้านที่ลูกหลานถูกจักรพรรดิต้าจิ้นจับตัวไปคิดได้ว่าลูกหลานของตนเองยังถูกขังอยู่ในจวนว่าการราวกับสัตว์จะไม่ร้อนใจได้อย่างไรกัน
ชายฉกรรจ์ที่พร้อมช่วยเหลือเด็กเหล่านั้นโดยไม่กลัวตายวิ่งไปเคาะประตูเรียกชายฉกรรจ์คนอื่นๆ ประมาณยี่สิบคนที่เด็กถูกจับตัวไปเช่นเดียวกันถืออาวุธที่มีในจวนของตัวเองมุ่งหน้าไปช่วยเหลือเด็กๆ ออกมาจากจวนว่าการ
ทหารทั้งหมดของจวนว่าการถูกเรียกไปต่อต้านศัตรูหมดแล้ว มีเพียงทหารหกคนอยู่เฝ้าเด็กที่ถูกขังอยู่ในจวนว่าการเท่านั้น
ผู้นำของชาวบ้านกลัวว่าการบุกเข้าไปต่อสู้ซึ่งๆ หน้าอาจพลาดทำให้เด็กๆ ได้รับบาดเจ็บ เมื่อเขาเห็นควันไฟที่ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าสูงจึงคิดวิธีออกทันที เขาพาชาวบ้านสามคนอ้อมไปจุดไฟเผาหลังจวนว่าการ
เมื่อเปลวไฟล่อทหารคุ้มกันจวนว่าการเหล่านั้นออกไปได้ ชาวบ้านจึงพังประตูเข้าไปด้านใน พวกเขาใช้ค้อนทุบกรงที่ถูกล่ามด้วยโซ่ จากนั้นช่วยเหลือเด็กๆ หนีออกไปนอกจวน…
ผู้ใดจะคิดว่าพวกเขายังไม่ทันหนีออกไปสำเร็จ พวกเขาก็เห็นทหารพกดาบสิบกว่านายบุกเข้ามาในจวนว่าการเสียก่อน ชายฉกรรจ์ยี่สิบกว่าคนรีบซ่อนตัวเด็กๆ ไว้ทางด้านหลัง บางคนชูเคียวของตัวเองขึ้น บางคนยกค้อนในมือขึ้นราวกับพร้อมจะปกป้องลูกหลานของพวกเขาจนตัวตาย
“ท่านพ่อข้ากลัวเจ้าค่ะ!” เด็กสาวคนหนึ่งกอดขาบิดาของตัวเองแน่น นางมองไปทางทหารที่อยู่หน้าประตูทั้งน้ำตาพลางตะโกนเสียงสะอื้น
ก่อนเข้ามาในเมืองลั่วหงไป๋ชิงเหยียนสั่งการไว้ว่าให้ทหารหนึ่งร้อยนายที่เข้ามาในเมืองพร้อมนางแบ่งกำลังคนสิบนายไปช่วยเหลือเด็กที่ถูกจับอยู่ที่จวนว่าการ ต้องปกป้องเด็กเหล่านั้นให้ปลอดภัยให้ได้
พวกเขานึกไม่ถึงเลยว่าเมื่อพวกเขาบุกมาช่วยเด็กเหล่านี้ บิดาของเด็กเหล่านี้จะชิงตัดหน้ามาช่วยเหลือเด็กๆ ก่อนแล้ว
หัวหน้าทหารต้าโจวลดดาบลง จากนั้นกำหมัดคารวะกลุ่มชายฉกรรจ์ตรงหน้า “ข้าคือทหารของฮูหยินฉินไป๋จิ่นซิ่ว จักรพรรดินีแห่งต้าโจวทรงมีรับสั่งให้ข้ามาช่วยเหลือเด็กที่ถูกจักรพรรดิต้าจิ้นจับขังคุกออกไป ในเมื่อพวกท่านมาเร็วกว่าข้า เช่นนั้นก็จงรีบพาเด็กๆ กลับบ้านไปเถิด เมืองลั่วหงกำลังวุ่นวาย พยายามอยู่แต่ในจวนของตัวเองอย่าเพิ่งออกมา! จักรพรรดินีแห่งต้าโจวทรงมีรับสั่งห้ามทำร้ายชาวบ้านในเมืองแม้แต่คนเดียว เมื่อเรื่องในเมืองสงบลง พวกข้าจะไปแจ้งให้ทุกท่านทราบ!”
หัวหน้าทหารกล่าวจบก็พาทหารคนอื่นจากไปต่อสู้ในสงครามต่อทันที
“จักรพรรดินีแห่งต้าโจวอย่างนั้นหรือ” ชาวบ้านเมืองลั่วหงรู้สึกงุนงง
“ข้ารู้จักฮูหยินฉินไป๋จิ่นซิ่ว นางคือน้องสาวขององค์หญิงเจิ้นกั๋ว!”
“ได้ยินว่าตอนที่องค์หญิงเจิ้นกั๋วนำทัพเสริมกลับไปช่วยเหลือที่เมืองหลวง นางช่วยเด็กที่ถูกเกณฑ์ไปยังหอบูชาเก้าชั้นได้มากมาย นางกบกฎราชวงศ์หลินแล้ว หรือว่านางขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดินีแล้วอย่างนั้นหรือ!”
“นี่ไม่ใช่เวลามากล่าวเรื่องนี้ รีบพาเด็กๆ กลับจวนก่อนเถิด ทหารผู้นั้นกล่าวว่าอย่าเพิ่งออกมาเพ่นพ่านด้านนอกตอนนี้!” ผู้นำชาวบ้านกล่าวขึ้น “รีบไปเถิด!”
ชาวบ้านต่างจูงมือลูกหลานของตัวเองวิ่งกลับจวนของตัวเองโดยอาศัยความมืดในยามค่ำคืนเป็นที่กำบัง
ภายในหอลั่วหง จักรพรรดิต้าจิ้นจ้องไปทางไป๋ชิงเหยียนเขม็งราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกจับ ทว่า เขาไม่ได้สะบัดเกาเต๋อเม่าที่กอดขาเขาแน่นออกแต่อย่างใด
จักรพรรดิต้าจิ้นรู้ดีว่าตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไป๋ชิงเหยียน ด้านนอกไม่มีคนของเขาแม้แต่คนเดียว ที่สำคัญตอนนี้ไป๋จิ่นซิ่วนำทัพบุกเข้ามาในเมืองลั่วหงแล้ว ต้าจิ้นพ่ายแพ้แล้ว
ทว่า เขาคือจักรพรรดิแห่งต้าจิ้น! ไป๋ชิงเหยียนกล้าก่อกบฏเขาได้อย่างไรกัน!
องค์หญิงใหญ่มองดูจักรพรรดิต้าจิ้นที่ดวงตาวาวโรจน์นิ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้นช้าๆ “ตอนที่ตระกูลไป๋ไม่เคยคิดกบฏต่อราชวงศ์หลิน ฝ่าบาทหวาดระแวงว่าตระกูลไป๋จะกบฏ ขุนนางในราชสำนักต้องการประจบฝ่าบาทจึงช่วยออกความคิดกำจัดตระกูลไป๋ให้พระองค์ บัดนี้ตระกูลไป๋ก่อกบฏดังที่ฝ่าบาทต้องการแล้ว นี่คือเรื่องที่ทรงคาดการณ์ไว้แล้ว เหตุใดจึงพิโรธเช่นนี้อีก”
“พวกกบฏ! พวกเจ้าล้วนเป็นกบฏ!” จักรพรรดิต้าจิ้นโมโหจนเส้นเลือดปูด “เจ้าคือองค์หญิงใหญ่แห่งราชวงศ์หลิน ทว่า กลับช่วยให้หลานสาวของตัวเองโค่นล้มราชวงศ์หลิน เจ้าไม่กลัวว่าเมื่อตายไปจะไม่มีหน้าพบบรรพบุรุษอย่างนั้นหรือ!”
องค์หญิงใหญ่ที่นั่งอยู่ใต้แสงไฟมองไปทางจักรพรรดิต้าจิ้น
“ช่างน่าละอายจริงๆ ที่ย่าอย่างข้าไม่เคยช่วยเหลือหลานสาวของตัวเองให้ขึ้นครองราชย์แม้แต่น้อย ทว่า กลับทำทุกวิธีถีทางเพื่อขัดขวางไม่ให้นางโค่นล้มราชวงศ์หลิน!” องค์หญิงใหญ่เอนกายพิงหมอนอิง ใบหน้าส่อแววอ่อนล้า นางกล่าวขึ้นอย่างช้าๆ มองไปทางจักรพรรดิต้าจิ้นพลางส่ายหน้าเล็กน้อย แววตาคมกริบของนางแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและเกลียดชัง “เจ้าต่างหาก เจ้าคิดแต่จะสร้างหอบูชาเก้าชั้น เจ้าคิดใช้ชีวิตเด็กมาปรุงยาวิเศษเพื่อต่ออายุของตัวเองจนชาวบ้านต้าจิ้นต่างโกรธแค้น ชีวิตของชาวบ้านไม่สงบสุข พวกเขาต่างลุกขึ้นมาก่อกบฏ เจ้าคือคนที่ช่วยให้หลานสาวของข้าขึ้นครองราชย์ได้อย่างราบรื่นที่สุด เจ้าล้วนรู้ดีแก่ใจ เหตุใดยังต้องหลอกตัวเองเช่นนี้อีก!”
“ข้าไม่เคยทำผิดต่อราชวงศ์หลิน วันหน้าหากพบบรรพบุรุษของตระกูลหลิน ข้ายังมีหน้าไปพบพวกเขาได้ ทว่า เมื่อราชวงศ์หลินตกอยู่ในมือของเจ้า เจ้ากลับตัดแขนของตัวเองทิ้ง เจ้าสังหารเจิ้นกั๋วอ๋องไป๋เวยถิง ราชวงศ์หลินย่อยยับในมือของเจ้า!” สร้อยลูกประคำในที่สวมอยู่บนข้อมือขององค์หญิงใหญ่หลุดไปอยู่ในฝ่ามือของนาง องค์หญิงใหญ่เริ่มนับลูกประคำอย่างช้าๆ “ผู้ที่ควรกังวลว่าจะมีหน้าไปพบบรรพบุรุษตระกูลหลินได้อย่างไรไม่ใช่ข้าแต่เป็นเจ้าต่างหาก! สิ่งที่ข้ากังวลคือเมื่อตายไปข้าจะมีหน้าไปพบบรรพบุรุษตระกูลไป๋ได้อย่างไรต่างหาก เจ้าและข้าคือคนที่ทำผิดมหันต์ คนหนึ่งทำผิดต่อตระกูลหลิน อีกคนผิดต่อตระกูลไป๋! เมื่อข้าข้าตายไปข้าจะรายงานเรื่องนี้ให้เสด็จพ่อของเจ้าฟัง เจ้าคงยังจำสัมผัสไม้โบยของเสด็จพ่อเจ้าได้ดีใช่หรือไม่”
เมื่อกล่าวถึงไม้โบยจักรพรรดิต้าจิ้นรู้สึกปวดก้นของตัวเองขึ้นมาทันที เขาเดือดดาลถึงขีดสุด ไม่ฟังคำกล่าวขององค์หญิงใหญ่อีกแม้แต่น้อย เขาตวาดลั่น “พวกกบฏ พวกเจ้ามันเป็นกบฏ! พวกเจ้าไม่ตายดีแน่!”
ในใจของจักรพรรดิต้าจิ้นเต็มไปด้วยความคิดว่าเสด็จป้าของตัวเองทรยศราชวงศ์หลิน หลานสาวของนางคือขุนนางกบฏของต้าจิ้น
ตอนนี้จักรพรรดิต้าจิ้นรู้สึกเสียดายมาก เขาควรจัดการกับสตรีตระกูลไป๋ทั้งหมดให้สิ้นซากตั้งแต่ตอนที่บุรุษตระกูลไป๋เสียชีวิตลงที่หนานเจียงทั้งหมด เช่นนี้ไป๋ชิงเหยียนและไป๋จิ่นซิ่วจะได้ไม่มีโอกาสทำลายการขึ้นไปบนหอบูชาเก้าชั้นของเขาเช่นนี้
ตระกูลไป๋คือกาลกิณีของเขาจริงๆ เหตุใดตอนที่ไป๋เวยถิงไปออกรบที่หนานเจียงเขาจึงไม่พาทายาทของตระกูลไป๋ไปที่นั่นทั้งหมด เหตุใดพวกมันไม่ตายอยู่ที่หนานเจียงทั้งหมดกัน!
