ตอนที่ 980 กลับมาแล้ว
“ท่านแม่ ท่านแสดงสีหน้าชัดเจนเกินไปเจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวเสียงเบา
เมื่อเห็นบรรดาขันทีและนางกำนัลออกจากตำหนักไปหมดแล้ว ทั่วทั้งตำหนักว่างเปล่า ต่งซื่อจึงวางตะเกียบลงตามเดิม จากนั้นใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดมุมปาก ดวงตาทั้งสองข้างของนางแดงก่ำ ทว่า ยังคงปากแข็ง
“อาเจวี๋ย เสี่ยวอู่ เสี่ยวลิ่ว เสี่ยวชีใกล้จะเดินทางไปยังหนานเจียงแล้ว แม้แค่ใจหายเท่านั้น แม่มีอารมณ์อันใดกัน”
“เช่นนั้น อาเป่านำนกแก้วยักษ์สีสันสวยงามมาให้ท่านแม่ อย่างน้อยท่านแม่ก็ควรมองมันสักนิดนะเจ้าคะ…”
ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางกรงนกแก้วยักษ์ที่แขวนอยู่ตรงระเบียงแวบหนึ่ง นกแก้วยักษ์กระพือปีกอย่างแรงท่ามกลางแสงอาทิตย์ เป็นที่สะดุดตาบรรดาขันทีและนางกำนัลยิ่งนัก
ไป๋ชิงเหยียนเหลือบมองไปด้านนอกแวบหนึ่ง เมื่อไม่เห็นมีผู้ใดเดินมา หญิงสาวจึงกำชับมารดาเสียงเบาอีกครั้ง
“ท่านแม่ แม้จะพบหน้ากันได้ ทว่า ท่านแม่ห้ามแสดงอารมณ์ออกมามากเกินไปนะเจ้าคะ ขันทีและนางกำนัลในวังหลวงล้วนหูตาเร็ว ท่านแม่ต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ดีเพื่อความปลอดภัยของอาอวี๋ ท่านแม่ทำได้เพียงพบหน้าอาอวี๋และเห็นว่าเขาปลอดภัยดีเท่านั้น แม้แต่ฉินหมัวมัวก็ห้ามรู้ฐานะที่แท้จริงของอาอวี๋นะเจ้าคะ!”
ต่งซื่อรีบตั้งสติมั่นในทันที เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของบุตรชาย ไม่ว่าอย่างไรต่งซื่อก็ต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้เหมือนวันพิธีราชาภิเษก
“แค่แม่ได้พบหน้าอาอวี๋แม่ก็พอใจมากแล้ว!” ต่งซื่อกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมากพลางหันไปกล่าวกับไป๋ชิงเหยียนยิ้มๆ “แม่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเอง แม่รับรองว่าแม้แต่ฉินหมัวมัวก็จะจับพิรุธแม่ไม่ได้”
ไป๋ชิงเหยียนกุมมือต่งซื่อหลวมๆ
“อาเป่าเชื่อท่านแม่เจ้าค่ะ ท่านแม่ทานสิ่งใดรองท้องก่อนสักนิดเถิดเจ้าค่ะ วันนี้อาเป่าตื่นไปว่าราชการแต่เช้า หิวมากแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่ไม่ยอมทาน อาเป่าจึงไม่กล้าทานเจ้าค่ะ”
ต่งซื่อหัวเราะกับคำกล่าวของบุตรสาว นางเอื้อมมือไปเขกศีรษะของบุตรสาวเบาๆ จากนั้นตักโจ๊กให้บุตรสาวด้วยตัวเอง
“ฉินหมัวมัวตื่นมาทำให้เจ้าแต่เช้าตรู่ กล่าวว่าเจ้าต้องลำบากออกว่าราชการแต่เช้า นางใส่เม็ดพริกไทยเพิ่มรสชาติให้เจ้าด้วย เจ้าต้องทานเยอะๆ นะ”
“เจ้าค่ะ…” ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้ายิ้มๆ จากนั้นรับถ้วยโจ๊กมาจากต่งซื่อ
หญิงสาวยังทานโจ๊กไม่หมดถ้วยก็ได้ยินด้านนอกรายงานว่าอ๋องหน้ากากผีแห่งหรงตี๋มาขอพบ
ไป๋ชิงเหยียนก้มมองโจ๊กในถ้วยของตัวเอง จากนั้นกล่าวกับเว่ยจง
“ข้ายังทานอาหารเช้ากับท่านแม่ไม่เสร็จ เจ้าไปถามอ๋องหน้ากาผีแห่งหรงตี๋ทีว่าเขาจะมาร่วมรับประทานอาหารเช้ากับพวกเราหรือไม่”
เว่ยจงปะหลาดใจ เขาเงยหน้ามองไปทางต่งซื่อ เมื่อไม่เห็นต่งซื่อคัดค้านจึงรีบรับคำและออกไปเชิญอ๋องหน้ากากผีเข้ามาด้านใน
ไป๋ชิงอวี๋กำเสื้อของตัวเองแน่น เขาหันไปสั่งให้อาผูหลู่รออยู่ด้านนอกตำหนัก จากนั้นเดินตามเว่ยจงเข้าไปยังตำหนักโซ่วเหอ
“เชิญพ่ะย่ะค่ะ…” เว่ยจงผายมือเชิญอ๋องหน้ากากผีเข้าไปในตำหนัก
“กระหม่อมคารวะไทเฮาและฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”
น้ำเสียงแหบพร่าของไป๋ชิงอวี๋ดังขึ้น นกแก้วยักษ์ที่อยู่ตรงระเบียงกระพือปีกอย่างแรงด้วยความตกใจ
“ฉินหมัวมัว เอาสัตว์ตัวนั้นออกไปไกลๆ…” ต่งซื่อควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ นางรีบแสร้งทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนความรู้สึกสงสาร
ฉินหมัวมัวรับ จากนั้นสั่งให้ขันทีสองคนยกกรงนกแก้วยักษ์ออกไปห่างๆ
ต่งซื่อกำเสื้อของตัวเองแน่น นางมองไปทางไป๋ชิงอวี๋พลางพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง
“เชิญท่านอ๋องนั่งก่อน” ไป๋ชิงเหยียนผายมือเชิญไป๋ชิงอวี๋นั่งลง ไป๋ชิงอวี๋ก้มหน้าไม่กล้าสบตามารดาและพี่สาวของตัวเอง จากนั้นนั่งลงบนโต๊ะกลม
ไป๋ชิงเหยียนกุมมือต่งซื่อที่วางอยู่ใต้โต๊ะและสั่นไม่หยุดแน่น จากนั้นกล่าวกับไป๋ชิงอวี๋
“ไม่ทราบว่าท่านอ๋องรับประทานอาหารเช้ามาแล้วหรือไม่ รังเกียจร่วมประทานด้วยกันหรือไม่”
“ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทานมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ไป๋ชิงอวี๋ไม่กล้าถอดหน้ากากของตัวเองออกต่อหน้ามารดาและพี่สาว ไม่กล้าให้พวกนางเห็นใบหน้าของเขาในตอนนี้
ต่งซื่อคิดว่าไป๋ชิงอวี๋ทำไปเพราะต้องการปิดบังฐานะที่แท้จริงของตัวเองจึงพยักหน้า
“ในเมื่อท่านอ๋องทานมาแล้วก็ไม่ต้องฝืนทานอีกหรอก”
“ท่านอ๋องมาเพราะเรื่องสัญญาพันธมิตรระหว่างสองแคว้นอย่างนั้นหรือ…” ไป๋ชิงเหยียนแสร้งถามอย่างจริงจัง
“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ยินว่าเหยียนอ๋องหลี่จือเจี๋ยแห่งซีเหลียงมาเข้าเฝ้าฝ่าบาทตั้งแต่เช้า กระหม่อมจึงทนอยู่เฉยไม่ไหวพ่ะย่ะค่ะ” ไป๋ชิงอวี๋กล่าว
ไป๋ชิงเหยียนใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดมุมปาก จากนั้นหันไปกล่าวกับเว่ยจง “นำอาหารพวกนี้ไปเก็บ ให้คนที่เหลือออกไปจากตำหนักด้วย”
เว่ยจงรู้ทันทีว่าไป๋ชิงเหยียนต้องการสนทนาเป็นการส่วนตัวจึงสั่งให้นางกำนัลเก็บอาหารบนโต๊ะ จากนั้นพาบรรดาขันทีที่เหลือออกไปรออยู่นอกตำหนักทั้งหมด
เมื่อประตูตำหนักใหญ่ถูกปิดลง ต่งซื่อน้ำตาไหลพรากอย่างห้ามไม่อยู่อีกต่อไป นางมองไปทางไป๋ชิงอวี๋นิ่ง
ไป๋ชิงเหยียนกุมมือมารดาแน่น ต่งซื่อจึงรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปาก ไม่กล้าส่งเสียงร้องไห้ออกมา
สองสายตาประสานกัน ดวงตาของไป๋ชิงเหยียนแดงก่ำ เมื่อเห็นอาอวี๋กำมือที่วางอยู่บนตักแน่น หญิงสาวจึงเอื้อมมือไปตบมือของน้องชายเบาๆ จากนั้นกุมไว้อย่างหลวมๆ การกระทำทุกอย่างไร้ซึ่งคำพูด มีชีวิตรอดมาพบกันอีกครั้งคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
“ท่านแม่ พี่หญิง…” น้ำเสียงแหบพร่าของไป๋ชิงอวี๋ทุ้มต่ำกว่าเดิม
คำว่า “ท่านแม่” ราวกับมีดนับพันเล่มกรีดลงบนร่างของต่งซื่อจนนางปวดร้าวไปทั้งร่าง นางไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้ออกมา
บุตรชายของนางคือบุรุษหนุ่มรูปงาม เดิมทีน้ำเสียงของเขาไพเราะจับใจ เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ ทว่า นอกเหนือจากความเสียใจแล้ว ต่งซื่อรู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่เมตตาให้อาอวี๋มีชีวิตรอดกลับมา…
น้ำตาของไป๋ชิงเหยียนไหลพรากเช่นเดียวกัน หญิงสาวกุมมืออาอวี๋แน่นพลางฝืนยิ้มออกมา นางขอบคุณบรรพบุรุษไป๋ที่คอยปกป้องคุมครองทายาทตระกูลไป๋อยู่บนสวรรค์ ขอบคุณสวรรค์ที่ให้อาอวี๋มีชีวิตรอดกลับมา
ไป๋ชิงเหยียนอยากลูบใบหน้าของน้องชาย ทว่า อาอวี๋สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเอาไว้
ไป๋ชิงอวี๋กุมมือพี่สาวของตัวเองแน่น ลุกขึ้นยืนคำนับมารดาและพี่สาวทั้งน้ำตา จากนั้นคุกเข่าคำนับศีรษะแนบพื้น
คุณชายห้าแห่งตระกูลไป๋ไป๋ชิงอวี๋กลับถึงเมืองหลวงอย่างปลอดภัยแล้วขอรับ…
นี่คือประโยคที่ไป๋ชิงอวี๋อยากกล่าวออกมามากที่สุดและเป็นประโยคที่คนตระกูลไป๋อยากได้ยินมากที่สุดเช่นเดียวกัน
ทว่า ตอนนี้…
ไป๋ชิงอวี๋ยังไม่สามารถกล่าวมันออกมา
เขาทำได้เพียงก้มศีรษะคำนับมารดาและพี่สาวสามครั้ง
ต่งซื่อลุกขึ้นยืนพลางถลาเข้าไปใกล้ไป๋ชิงอวี๋อย่างทนไม่ไหว ทั้งๆ ที่ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา ทว่า นางพยายามกัดฟันไม่ให้เปล่งเสียงร้องไห้ออกมา นางเอื้อมมือที่สั่นเอาออกไปหวังลูบใบหน้าของบุตรชาย ทว่า นางไม่กล้าถอดใบหน้าของเขาออกเพราะกลัวผู้อื่นเข้ามาเห็น นางจึงทำได้เพียงรั้งตัวบุตรชายเข้ามากอดไว้แน่นราวกลัวว่าบุตรชายจะหายไปอีกครั้ง กลัวว่านี่เป็นเพียงความฝันของนาง เมื่อตื่นขึ้นมานางจะไม่พบผู้ใดอีก เหลือเพียงนางคนเดียวเท่านั้น!
ไป๋ชิงอวี๋ขบกรามพลางกอดตอบมารดาแน่น
ตอนก่อนออกเดินทางไปรบท่านแม่อยากกอดเขา ทว่า เขาไม่ยอมให้ท่านแม่กอดเพราะคิดว่าตัวเองโตเป็นหนุ่มแล้ว
ทว่า ต่อมาเมื่ออยู่ที่หรงตี๋ เขามักฝันถึงอ้อมกอดและรอยยิ้มของมารดาอยู่เสมอ
ในที่สุดวันนี้เขาก็ได้กลับมาแล้ว ทว่า ยังไม่ถึงเวลาที่เขาจะกล่าวว่ากลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย
เขาจะมอบหรงตี๋และซีเหลียงเป็นของขวัญวันขึ้นครองราชย์ของพี่หญิง วันที่ใต้หล้ารวมเป็นหนึ่งเขาจะกลับมาคุกเข่าต่อหน้ามารดา พี่หญิงและทุกคนในตระกูลไป๋อย่างผ่าเผย จากนั้นกล่าวว่าเขากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว…
************************
