ตอนที่ 994 ไม่เหมือนบุรุษไม่เหมือนสตรี
ไม่ว่าอย่างไรจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงก็ไม่อยากเชื่อว่าน้องสาวเพียงคนเดียวของนางจะร่วมมือกับตระกูลทั้งแปดดึงนางลงมาจากบัลลังก์
จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงมองไปทางผ้าห่มที่ถูกหลี่เทียนฟู่เลิกขึ้นครึ่งหนึ่ง จากนั้นเอ่ยเรียกนามเล่นของหลี่เทียนฟู่เสียงเบา “เจียวเจียว พี่มีเรื่องอย่างถามเจ้า…”
หลี่เทียนฟู่กำมือแน่นพลางรับคำ “ท่านพี่ต้องการถามสิ่งใดเชิญถามมาได้เลยเจ้าค่ะ”
จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย จากนั้นเอื้อมมือไปเลิกผ้าห่มที่ปิดอยู่ออก เมื่อเห็นเสื้อผ้าเก่าของลู่เทียนจัว หญิงสาวหลับตาลงพลางปล่อยมือออกจากผ้าห่มราวกับไม่เห็นสิ่งใดทั้งสิ้น จากนั้นหันไปมองหลี่เทียนฟู่ที่รอยยิ้มไม่ได้สดใสเหมือนก่อนหน้านี้ หญิงสาวพยามพยามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองให้นุ่มนวลที่สุด
“เจียวเจียวอยากได้บัลลังก์นี้อย่างนั้นหรือ”
เมื่อหลี่เทียนฟู่ได้ยินคำถามของจักรพรรดินีแห่งซีเหลียง สีหน้าของนางเคร่งขรึมลงทันที “ท่านพี่รู้เรื่องทุกอย่างแล้วหรือเจ้าคะ…”
เป็นดังที่คิดไว้จริงๆ ใจของจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงหนักอึ้งกว่าเดิมมาก ทูตของต้าโจวไป๋ชิงฉีไม่ได้กล่าวออกมาโดยไร้หลักฐานจริงๆ
“ตั้งแต่เล็กไม่ว่าเจียงเจียวอยากได้สิ่งใดพี่ล้วนตามใจเจ้าทุกอย่างเพราะเจ้าคือน้องสาวคนเดียวของพี่ หากเจ้าอยากได้บัลลังก์นี้ ไม่ใช่ว่าพี่จะยกให้เจ้าไม่ได้ ทว่า บัดนี้ภายในซีเหลียงยังไม่มั่นคง ด้านนอกมีแต่ศัตรูที่อันตราย หากพี่มอบบัลลังก์นี้ให้เจ้า เจียวเจียวมั่นใจว่าจะควบคุมสถานการณ์ทุกอย่างได้หรือไม่ เจียวเจียวจะใช้วิธีใดควบคุมสถานการณ์เหล่านี้” จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงเอ่ยถามอย่างไม่รีบร้อน
หลี่เทียนฟู่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ท่านพี่กล่าวราวกับว่าหากข้าสามารถบอกวิธีที่จะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าได้ ท่านพี่จะยกบัลลังก์ให้ข้าอย่างนั้นแหล่ะเจ้าค่ะ”
“ใช่ ขอเพียงเจ้าควบคุมสถานการณ์ได้ ขอเพียงเจ้าสามารถแก้ไขวิกฤตที่ซีเหลียงกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ได้ ขอเพียงเจ้าไม่ยอมให้ตัวเองกลายเป็นหุ่นเชิดของตระกูลทั้งแปด เจ้าแข็งแกร่งกว่าพี่ หากเจ้าขึ้นนั่งบนบัลลังก์นี้ พี่จะไม่โกรธเคืองเจ้าแม้แต่น้อย” จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงกล่าวออกมาจากใจจริง
รอยยิ้มของหลี่เทียนฟู่ชะงักค้างไปทันที “ท่านพี่กล่าวง่ายแต่ทำยาก ต่อให้เป็นท่านพี่เอง ตอนนี้ท่านพี่มีวิธีแก้ไขวิกฤตในซีเหลียงหรือเจ้าคะ ท่านพี่เป็นแค่วิญญูชนจอมปลอมที่ดีแต่กล่าวถ้อยคำสวยหรูเท่านั้นเจ้าค่ะ!”
“เจ้าคิดว่าพี่อยากนั่งบนบัลลังก์แห่งนี้จริงๆ อย่างนั้นหรือ!” สีหน้าของจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงส่อแววอ่อนล้า “การได้กุมอำนาจเป็นเพียงความสุขชั่วขณะเท่านั้น สิ่งที่ตามมาคือภาระอันหนักอึ้งราวกับภูผา เจ้าลองคิดถึงท่านพ่อสิ ก่อนที่ท่านพ่อจะขึ้นครองราชย์ แม้ท่านจะเหน็ดเหนื่อยเพียงใด ทว่า ใบหน้าของท่านมักมีรอยยิ้มอยู่เสมอ ต่อมา…”
ต่อมานางไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของท่านพ่ออีกเลย ทุกครั้งที่นางอยู่กับท่านพ่อนางมักได้ยินเสียงถอยหายใจอย่างหนักอึ้งของเขาทุกครั้ง ถึงแม้ทุกคนในครอบครัวจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ทว่า รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านพ่อจะคงมีให้เห็นเพียงชั่วครู่เท่านั้น ไม่นานจะถูกความอ่อนล้าและหนักใจเข้าแทนที่ทันที
ท่านพ่อของนางเป็นกังวลเรื่องตระกูลสูงศักดิ์ทั้งแปดตระกูลที่ทำตัวดั่งไม้เลื้อยเกาะติดอยู่บนต้นไม้ใหญ่ อำนาจของตระกูลทั้งแปดแผ่ขยายไปทั่วต้นไม้ใหญ่ของซีเหลียงจนไม่อาจกำจัดอย่างถอนรากถอนโคนได้
ท่านพ่อของนางกังวลเรื่องที่ซีเหลียงมีอาณาเขตน้อยเกินไป ท่านอยากขยายอาณาเขตของซีเหลียงให้กว้างกว่านี้ ทว่า ท่านกลุ้มใจที่ไม่สามารถทำได้ดั่งใจหวัง
ต่อมารอยยิ้มของท่านพ่อของนางเหลืออยู่เพียงแค่ในทรงจำเท่านั้น บัดนี้ท่านพ่อจากไปแล้ว ภาพที่ติดอยู่ในใจของนางคือภาพใบหน้ากลัดกลุ้มของท่านพ่อ
นางคิดมาเสมอว่าบัลลังก์ของจักรพรรดิคือสิ่งที่แย่งความสุขไปจากคน ดังนั้นนางจึงไม่อยากนั่งบนบัลลังก์แห่งนี้ ทว่า ท่านแม่ของนางกล่าวว่านี่คือหน้าที่ของนางซึ่งเป็นองค์หญิงที่เกิดจากฮองเฮาของราชวงศ์ กล่าวว่านางคือธิดาคนโตที่ท่านพ่อเป็นคนอบรมสั่งสอนมาตั้งแต่เล็ก นางควรรับผิดชอบดูแลซีเหลียงต่อจากท่านพ่อ
มีเพียงนางขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์แห่งนั้น นางจึงจะสามารถปกป้องท่านแม่และเจียวเจียวไม่ให้โดนรังแกได้
ดังนั้นนางจึงตัดสินใจขึ้นครองราชย์
ทว่า บัดนี้อำนาจของทั้งแปดตระกูลแผ่ขยายจนยากจะกำจัด แคว้นแข็งแกร่งแคว้นอื่นกำลังรุมรังแกซีเหลียง ทว่า สิ่งที่ทำให้นางเสียใจที่สุดคือน้องสาวเพียงคนเดียวของนางร่วมมือกับตระกูลทั้งแปดคิดปลดนางอออกจากบัลลังก์! พวกนางคือพี่น้องแท้ๆ!
“หากเจ้าอยากนั่งบัลลังก์แห่งนี้เพียงเพราะต้องการอำนาจที่ยิ่งใหญ่เหนือผู้ใด พี่บอกเจ้าไว้เลยว่าเมื่อเจ้าได้ครอบครองมัน เจ้าจึงจะรับรู้ถึงความยากลำบาก ถูกกดดัน ถูกตีกรอบจนไม่มีแม้แต่อิสระ…”
จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงกล่าวขึ้นช้าๆ เพื่อโน้มน้าวน้องสาวของตัวเอง
“เจียวเจียวยังไม่เคยได้นั่งบัลลังก์แห่งนี้ เจียวเจียวจะรู้ได้อย่างไรว่าท่านพี่ไม่ได้โกหกข้าอยู่”
หลี่เทียนฟู่หยัดหลังตรงราวกับไม่กลัวจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงอีกต่อไป
นางและตระกูลทั้งแปดเตรียมตัวมาถึงขั้นนี้แล้ว บัดนี้เหลืออีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้น นางจะต้องกลัวอันใดอีก
“ท่านพี่มาขอร้องข้าในวันนี้เพราะรู้ว่าตัวเองหมดความสามารถแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ” หลี่เทียนฟู่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มของหญิงสาวอ่อนโยนราวกับดอกไม้แรกแย้มในรุ่งอรุณ “หากท่านพี่ไม่คิดผลักดันระบอบการปกครองใหม่ หากท่านพี่ไม่สร้างความลำบากใจให้ตระกูลทั้งแปดจนซีเหลียงเกิดความวุ่นวายขึ้นเช่นนี้ เจียวเจียวคงไม่มีโอกาสเห็นวันที่ท่านพี่ยอมลงให้ข้าเช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ”
จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงครู่หนึ่ง จากนั้นเอ่ยถามขึ้น “เจ้าตอบพี่มาตามความจริงว่าเจ้าต้องการบัลลังก์นี้เพราะไม่พอใจในระบอบการปกครองใหม่ของพี่หรือต้องการสู้ให้ตายไปข้างหนึ่งกับต้าโจวเพื่อแก้แค้นแทนขันทีผู้นั้นกันแน่”
สิ้นเสียง จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงกระชากผ้าห่มบนเตียงออก เครื่องแต่งกายชุดเก่าของลู่เทียจัวหล่นกระจายลงบนพื้น
เมื่อหลี่เทียนฟู่เห็นเสื้อผ้าที่กระจายอยู่บนพื้น สีหน้าของนางเคร่งขรึมลงมากกว่าเดิม หญิงสาวก้มลงเก็บเสื้อผ้าเก่าของลู่เทียนจัวมากอดไว้แนบอกพลางมองไปทางจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงด้วยแววตาโกรธเคือง
“ข้าต้องการแก้แค้นให้ลู่เทียนจัว! หากท่านแม่และท่านพี่ไม่บังคับให้ข้าเดินทางไปแต่งงานเชื่อมไมตรีกับต้าจิ้น ลู่เทียนจัวก็คงไม่ต้องเดินทางไปต้าจิ้นกับข้า เขาคงไม่ตาย ข้าจะให้ซีเหลียงทั้งแคว้นช่วยแก้แค้นให้ลู่เทียนจัว!”
จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงเดือดดาลกับคำกล่าวของหลี่เทียนฟู่ หญิงสาวง้างมือฟาดลงบนใบหน้าของหลี่เทียนฟู่จนนางล้มลงบนพื้น ใบหน้าของหลี่เทียนฟู่แสบร้อนไปทั้งแถบ
“หลี่เทียนฟู่! เจ้าคือองค์หญิงของซีเหลียง! ความสะดวกสบายที่เจ้าได้รับมาตั้งแต่เล็กล้วนมาจากภาษีของชาวบ้าน หากเจ้าคัดค้านพี่เพราะชาวบ้าน เพราะแคว้นซีเหลียง พี่กับท่านพ่อจะภูมิใจในตัวเจ้ามาก เพราะอย่างน้อยเจ้าก็กำลังทำหน้าที่ของเจ้าอยู่!” จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงจ้องไปที่เสื้อผ้าในอ้อมแขนของหลี่เทียนฟู่ด้วยแววตาวาวโรจน์
“ทว่า เจ้ากลับทำเพื่อขันทีเพียงคนเดียว! เจ้าไม่สนใจแผ่นดินของบรรพบุรุษ ไม่สนใจความเป็นความตายของชาวเมืองซีเหลียงเพียงเพราะขันทีที่ตายไปแล้วเพียงคนเดียว! เจ้ายังคู่ควรที่จะเป็นองค์หญิงแห่งซีเหลียงอยู่อีกหรือ!”
หลี่เทียนฟู่รับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่ริมฝีปาก หญิงสาวหัวเราะเสียงต่ำพลางมองไปทางจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงที่กำลังเดือดดาล จากนั้นใช้หลังมือเช็ดคราบเลือดที่ริมฝีปาก
“ชาวบ้านอันใด ส่วนรวมอันใด หน้าที่อันใด! ท่านพี่ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ท่านแม่กุขึ้นเพื่อหลอกให้พวกเรากลายเป็นหมากในมือของนางเท่านั้น นางให้ข้าแต่งงานไปอยู่ต้าจิ้น กล่าวหากข้าคลอดรัชทายาทที่มีสายเลือดซีเหลียง ต้าจิ้นจะถือเป็นเมืองของเราครึ่งหนึ่ง!”
หลี่เทียนฟู่กอดเสื้อผ้าของลู่เทียนจัวแน่นพลางมองสบตาจักรพรรดินีแห่งซีเหลียง หญิงสาวใช้ลำแขนเรียวเล็กหยัดกายขึ้นจากพื้น แววตาโหดเหี้ยมราวกับอรพิษมองไปทางจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงอยากโกรธแค้นจนน่าขนลุก หญิงสาวกล่าวเสียงเยือกเย็น
“แล้วดูท่านพี่สิ ท่านฟังคำของท่านแม่จนยอมแต่งกายเป็นบุรุษที่ดูไม่เหมือนทั้งบุรุษและสตรีเช่นนี้!”
*********************
