ตอนที่ 1009 เข้มงวดกับตัวเอง
ไป๋ชิงเหยียนคิดมาตลอดว่าคำว่ามีบุตรยากเป็นเพียงคำปลอบโยนของหมอหง ผู้ใดจะคิดว่านางมีความสัมพันธ์กับเซียวหรงเหยี่ยนเพียงแค่คืนเดียวแล้วจะตั้งครรภ์เช่นนี้
นางไม่เคยคิดมาก่อน…
ไป๋ชิงเหยียนยกมือทาบที่หน้าท้องของตัวเอง ความรู้สึกนี้แปลกใหม่สำหรับนาง ในร่างกายของนางมีสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆ อาศัยอยู่ เขาคือลูกของนางและเซียวหรงเหยี่ยน
ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยน…
เมื่อเห็นแววตาของเซียวหรงเหยี่ยนเต็มไปด้วยความกังวล มือที่ทาบอยู่บนหน้าท้องของไป๋ชิงเหยียนกระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว นางไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตนี้จะมีลูก ยิ่งนึกไม่ถึงเลยว่าลูกของนางจะมาในเวลาที่ไม่เหมาะสมเช่นนี้
ความคิดและระบอบการปกครองของต้าโจวและต้าเยี่ยนไม่เหมือนกัน วันหน้าสองแคว้นต้องทำสงครามกัน บัดนี้นางต้องเริ่มเตรียมตัวสำหรับสงครามที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า
นางคือจักรพรรดินีแห่วต้าโจว ทว่า กลับตั้งครรภ์บุตรของผู้สำเร็จราชการแห่งต้าเยี่ยน ตอนนี้เซียวหรงเหยี่ยนคงกำลังตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นเดียวกัน
“แม้ตอนนี้ตระกูลไป๋จะไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ทว่า เจ้าขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดินีแล้ว นี่ไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะสามารถทำตามใจชอบได้ เจ้าควรควบคุมอารมณ์และสำรวมกริยาเพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีให้ชาวเมืองต้าโจว” ต่งซื่อโมโหมากขึ้นกว่าเดิม นางมองไปทางบุตรสาวนิ่ง น้ำเสียงร้อนใจและเร็วกว่าเดิม “แม่น้ำจิงซีเต็มไปด้วยโขดหินและคลื่นรุนแรง ยามผู้คนเดินผ่านจึงระมัดระวังตัวมากเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงไม่เคยมีข่าวว่าผู้ใดพลัดตกลงไปในแม่น้ำ ทว่า ยามที่แม่น้ำนิ่งสงบไร้คลื่น กลับมีผู้คนมากมายพลัดตกลงไปเพราะความประมาท! ควรใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาทตลอดเวลาแม้อยู่ในสถานการณ์ปกติ ยิ่งอยู่บนจุดที่สูงยิ่งควรตระหนักถึงอันตรายตลอดเวลา วิญญูชนมักคิดให้รอบคอบก่อนลงมือทำเสมอ…แล้วเจ้าเล่า! เจ้าทำได้หรือไม่”
“บัดนี้เจ้าขึ้นครองราชย์ในฐานะสตรี มีคนมากมายไม่เห็นด้วย มีคนมากมายคอยจ้องจะจับผิดเจ้า ทว่า เจ้ากลับตั้งครรภ์ก่อนแต่งงาน หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ไม่รู้จะมีสักกี่คนจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นประเด็นเพื่อดึงเจ้าลงมาจากบัลลังก์!” ต่งซื่อกล่าวเสียงสูงเพราะความโมโห “หากเจ้าถูกลากลงมาจากตำแหน่ง เจ้าจะมองหน้ากองทัพไป๋ที่ยินดีติดตามรับใช้เจ้าจนวันตายได้อย่างไร เจ้าจะสานต่อปณิธานของบรรพบุรุษทุกรุ่นของตระกูลไป๋ได้สำเร็จอย่างนั้นหรือ ปณิธานและความมุ่งมั่นของเจ้าจะเป็นจริงได้อย่างนั้นหรือ เจ้าเคยคิดถึงเรื่องเหล่านี้บ้างหรือไม่!” เมื่อสั่งสอนไป๋ชิงเหยียนจบ น้ำตาของต่งซื่อไหลพรากไม่ขาดสาย
ไป๋ชิงเหยียนเม้มปากแน่น ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ครั้งนี้นางไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ ไม่ได้คิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมาหลังจากนางปล่อยตัวไปกับความรู้สึกเช่นนี้
“ที่สำคัญชายที่เจ้าเลือกคืออ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยน…” หน้าอกของต่งซื่อสั่นไหวอย่างรุนแรง “เจ้าจะให้คนต้าโจวคิดเช่นไร เจ้าไม่เพียงแต่จะทำให้ความนับถือของกองทัพที่มีต่อเจ้าสั่นคลอน เจ้าจะทำให้ราชสำนักและชาวบ้านต้าโจวสั่นคลอนด้วย!”
เซียวหรงเหยี่ยนกำชายเสื้อของตัวเองแน่น เขาตระหนักแล้วว่าการควบคุมอารมณ์ไม่ได้ของตัวเองสร้างปัญหาให้ไป๋ชิงเหยียนมากมายเพียงใด
“ทางที่เจ้าเลือกเดินในวันนี้ไม่ใช่ทางของเจ้าเพียงคนเดียว ตระกูลไป๋ของเราเดินไปในทางนี้พร้อมกับเจ้าด้วย! ตระกูลต่งของแม่ ตระกูลฝั่งมารดาของท่านอาสะใภ้ของเจ้าอีกสี่คนล้วนเดินตามเจ้ามาด้วย ทุกคนพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อสนับสนุนเจ้า! หากกล่าวเกินกว่านั้น ชาวเมืองต้าโจวล้วนเดินตามหลังเจ้าเช่นเดียวกัน! อาเป่า…บัดนี้ชีวิตของเจ้าไม่ใช่ของเจ้าเพียงคนเดียวอีกแล้ว” ดวงตาของต่งซื่อแดงก่ำ นางกุมมือบุตรสาวแน่น “เจ้าคือจักรพรรดินีแห่งต้าโจว เจ้าคือเจ้าแผ่นดิน หากเจ้านั่งบนบัลลังก์นี้แล้วทำทุกอย่างตามใจปรารถนา เจ้าจะกลายเป็นทรราชย์!”
ต่งซื่อกล่าวถึงตรงนี้ก็รู้สึกจุกแน่น ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา “แม่อยากเห็นใต้หล้าที่สงบสุขอย่างที่ท่านปู่ ท่านพ่อและเจ้าเคยบรรยายให้แม่ฟัง แม่ไม่อยากให้ความประมาทเพียงชั่ววูบทำให้เจ้าตกอยู่ในวังวนแห่งการแก่งแย่งและต่อสู้ของคนชั่วช้าเหล่านั้น เจ้าไม่ควรล้มลงเพราะเรื่องเช่นนี้ เจ้าควรนำสติปัญญาของเจ้าไปใช้กับสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ ดังนั้นเจ้าควรระมัดระวังและเข้มงวดกับตัวเองมากกว่านี้”
นับตั้งแต่ขึ้นครองราชย์ ไป๋ชิงเหยียนลดความระมัดระวังตัวที่เคยมีตอนที่ตระกูลไป๋กำลังตกอยู่ในอันตรายลงจริงๆ บางทีอาจเป็นเพราะอยู่ในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน ความรู้สึกของไป๋ชิงเหยียนจึงเปลี่ยนไปโดยที่ตัวเองไม่ได้สังเกต เมื่อก่อนนางไม่มีอำนาจอยู่ในมือ นางเดินอย่างระมัดระวังตัวอยู่บนแผ่นน้ำแข็งผืนบางที่อันตราย ทว่า ต่อมานางมีอำนาจทางทหารอยู่ในมือ บัดนี้ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ อำนาจของไป๋ชิงเหยียนแข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ นางทำสิ่งต่างๆ ได้ง่ายดายมากยิ่งขึ้น นางจึงประมาทโดยไม่รู้ตัว
ระมัดระวังตัวแม้อยู่ในสถานการณ์ที่สงบ ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้ทำตามนั้น
ไป๋ชิงเหยียนกำหมัดแน่น เลิกผ้าห่มออก จากนั้นคุกเข่าลงตรงหน้าต่งซื่อ ก้มศีรษะคำนับแนบพื้น “ท่านแม่สั่งสอนถูกต้องเจ้าค่ะ อาเป่าผิดไปแล้ว! วันหน้าอาเป่าจะระวังตัวมากกว่านี้เจ้าค่ะ!
เซียวหรงเหยี่ยนคุกเข่ามองดูต่งซื่อที่สั่งสอนไป๋ชิงเหยียนด้วยน้ำเสียงเข้มงวดและรวดเร็วนิ่ง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงรู้สึกปวดใจขึ้นมา
ความทรงจำเกี่ยวกับมารดาของเซียวหรงเหยี่ยนเลือนรางลงทุกที ในสมองของเขามีเพียงภาพใบหน้าที่เลือนรางของมารดาเท่านั้น เมื่อเห็นต่งซื่อสั่งสอนไป๋ชิงเหยียนเช่นนี้ เซียวหรงเหยี่ยนรู้สึกอิจฉาหญิงสาวมาก
สายตาของเซียวหรงเหยี่ยนหยุดอยู่ที่แผ่นหลังของไป๋ชิงเหยียน เขาต้องยอมรับว่าต่งซื่อกล่าวถูกต้อง เขาควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้จึงสร้างปัญหาให้ไป๋ชิงเหยียนมากถึงเพียงนี้
เขายอมรับว่าเขาคิดว่าชาตินี้เขาและไป๋ชิงเหยียนคงไม่มีโอกาสมีลูก ดังนั้นเขาถึงทำตามอำเภอใจเช่นนั้นลงไป
ต่งซื่อหลับตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นลืมตามองดูบุตรสาวที่ใบหน้ายังคงซีดเผือด นางโน้มกายพยุงบุตรสาวให้ลุกขึ้นอย่างสงสาร “เอาเถิด นี่ไม่ใช่เวลาสั่งสอนเจ้าให้สำนึกผิด โชคดีที่ท่านหมอหงตรวจพบก่อน แผนในตอนนี้คือให้เจ้าแต่งงานกับเซียวหรงเหยี่ยนพ่อค้าที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งในใต้หล้า ให้เซียวหรงเหยี่ยนกลายเป็นสามีของเจ้า เช่นนี้ลูกของเจ้าจะได้เกิดมาอย่างชอบธรรม”
เมื่อประคองบุตรสาวให้ลุกขึ้นเรียบร้อย ต่งซื่อหันไปมองเซียวหรงเหยี่ยนที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น “หากเจ้ายอมละทิ้งต้าเยี่ยนเพื่ออาเป่าและเด็กในท้องได้ เช่นนั้นก็ให้อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนสิ้นพระชนม์เพราะประชวรหนักเสีย จากนั้นเจ้าทำหน้าที่สามีของอาเป่าให้ดี อย่ายุ่งเรื่องในราชสำนักอีกเด็ดขาด หากเจ้าทิ้งต้าเยี่ยนไปไม่ได้ เช่นนั้นก็แต่งงานกับอาเป่าในฐานะเซียวหรงเหยี่ยน จากนั้นหาโอกาสประกาศกับทุกคนว่าสามีของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวสิ้นพระชนม์ นับจากนี้เป็นต้นไปเด็กในท้องคือเด็กของตระกูลไป๋ ไม่มีความเกี่ยวข้องอันใดกับเจ้าอีก”
เซียวหรงเหยี่ยนกำหมัดแน่น ใจหนักอึ้งราวกับถูกหินก้อนใหญ่กดทับโนเวลพีดีเอฟ
ฝ่ายหนึ่งคืออาเป่าและลูก อีกฝ่ายคือต้าเยี่ยน คือสิ่งที่มารดาและพี่ชายฝากฝังไว้กับเขา
เขาคงแต่งงานกับอาเป่าในฐานะอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนไม่ได้ ขุนนางของต้าโจวต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน
“ท่านแม่ อาเป่าผิดเองเจ้าค่ะ ท่านแม่อย่าโทษอาเหยี่ยนเลยนะเจ้าคะ…” ไป๋ชิงเหยียนกุมมือต่งซื่อ
ต่งซื่อบีบมือไป๋ชิงเหยียนแน่น ส่งสายตาห้ามไม่ให้บุตรสาวกล่าวสิ่งใดอีก ต่งซื่ออยากเห็นท่าทีของเซียวหรงเหยี่ยน
เซียวหรงเหยี่ยนส่ายหน้าให้ไป๋ชิงเหยียน จากนั้นก้มศีรษะคำนับต่งซื่ออย่างจริงจังพลางกล่าวขึ้น “ฮูหยินไป๋ บัดนี้จักรพรรดิองค์น้อยของต้าเยี่ยนเพิ่งขึ้นครองราชย์ เสด็จพี่ของเหยี่ยนฝากฝังแคว้นต้าเยี่ยนไว้กับเหยี่ยนก่อนท่านจะจากไป เหยี่ยนไม่กล้าผิดคำสัญญา เหยี่ยนไม่เคยลืมปณิธานที่ต้องการรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งของมารดาและพี่ชายขอรับ!”
