ตอนที่ 1060 ให้ความสำคัญมาก
“ท่านแม่ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ การเดินทางครั้งนี้ปลอดภัยที่สุดเจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนวิเคราะห์ให้ต่งซื่อฟัง “จักรพรรดิของต้าโจว ต้าเยี่ยนและซีเหลียงล้วนอยู่ที่นั่น หากแคว้นเทียนเฟิ่งกล้าลงมือตอนเจรจาเชื่อมไมตรี ยังไม่ต้องกล่าวถึงซีเหลียง ชาวบ้านแคว้นต้าโจวและต้าเยี่ยนต้องไม่พอใจ ถึงเวลานั้นทหารของสองแคว้นพร้อมต่อสู้จนตัวตาย แคว้นเทียนเฟิ่งมีเพียงกองทัพช้าง สองมือไม่เพียงพอต้านทานศัตรูรอบทิศ พวกเขาสู้เราไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ แม้เทียนเฟิ่งจะเหิมเกริมสักเพียงใดก็ไม่กล้าลงมือทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ความสามารถที่แท้จริงของต้าโจวและต้าเยี่ยนหรอกเจ้าค่ะ!”
ต่งซื่อพยักหน้า นางไม่เข้าใจเรื่องในสนามรบ ทว่า นางเชื่อใจไป๋ชิงเหยียน “ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องจำไว้ว่าเจ้ากำลังเป็นแม่คน เจ้าจงระวังตัวให้ดี!”
“ท่านแม่ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนกุมมือต่งซื่อแน่น จากนั้นกล่าวยิ้มๆ “การแต่งงานของเฉินชิ่งเซิงและชุนเถาเตรียมการไปถึงไหนแล้วเจ้าคะ”
“ฉินหมัวมัวและถงหมัวมัวไปช่วยกันจัดการแล้ว เจ้าไม่ต้องห่วง แม่เตรียมสินเดิมให้ชุนเถาเรียบร้อยแล้วอีกสองวันจะให้ชุนเถาแต่งงานออกไปอย่างสมศักดิ์ศรีแน่นอน” ต่งซื่อตบมือของไป๋ชิงเหยียนเบาๆ การแต่งงานของชุนเถาคือเรื่องดีสำหรับต่งซื่อ ถือว่านางได้ทำตามคำขอของแม่นมของตัวเองแล้วโนเวลพีดีเอฟ
“เมื่อชุนเถาและเฉินชิ่งเซิงแต่งงานกันแล้ว เจ้าต้องให้เวลาพวกเขาอยู่ด้วยกันนานหน่อย อย่าส่งชิ่งเซิงไปที่อื่นทั้งๆ ที่เพิ่งแต่งงานกับชุนเถาเชียว” ต่งซื่อกำชับ
“ท่านแม่ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ครั้งนี้ข้าจะให้ชิ่งเซิงอยู่เป็นเพื่อนชุนเถาให้นาน ไม่แยกพวกเขาจากกันแล้วเจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวยิ้มๆ
วันที่ยี่สิบสาม เดือนสิบเอ็ดคือฤกษ์ดี คือวันแต่งงานของชุนเถา
แม่นมของต่งซื่อเสียชีวิตไปแล้ว ชุนเถาเติบโตมาในตระกูลไป๋ตั้งแต่เล็ก สำหรับชุนเถาแล้ว…คุณหนูใหญ่และฮูหยินตระกูลไป๋ทุกคนของตระกูลไป๋คือญาติผู้ใหญ่ของนาง
ไป๋ชิงเหยียนถามชุนเถาว่าอยากออกเรือนจากที่ใด ชุนเถาตอบว่าจวนไป๋
ประการแรกการออกเรือนจากวังหลวงคือการสร้างปัญหาให้ไป๋ชิงเหยียน ประการที่สองชุนเถาผูกพันกับจวนไป๋มาตั้งแต่เล็ก ไป๋ชิงเหยียนจึงทำตามคำขอของชุนเถา
ไป๋ชิงเหยียนไม่สะดวกออกจากวังหลวง หญิงสาวจึงเรียกเฉินชิ่งเซิงเข้ามาพบในวังหลวงในวันแต่งงานของคนทั้งคู่ กำชับให้ชายหนุ่มดูแลชุนเถาให้ดี
เมื่อว่าราชการตอนเช้าเสร็จไม่มีชุนเถาคอยอยู่ข้างกายทำให้ไป๋ชิงเหยียนรู้สึกโหวงเหวงอย่างบอกไม่ถูก
บ่าวรับใช้เก่าแก่ของตระกูลไป๋…รวมทั้งเสิ่นชิงจู๋ล้วนไปส่งชุนเถาออกเรือน
ไป๋ชิงเหยียนยืนมองแสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิอยู่ตรงระเบียงทางเดิน เมื่อคำนวณเวลาแล้วยังทันไป๋ชิงเหยียนจึงเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดธรรมดาแอบนั่งรถม้ากลับไปยังจวนไป๋โดยไม่สนคำคัดค้านของเว่ยจง
วันนี้จวนไป๋ครึกครื้นมาก แม้ชุนเถาจะเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่ง ทว่า นางคือบุตรสาวของแม่นมของไทเฮาต่งซื่อ อีกทั้งเติบโตมาพร้อมกับจักรพรรดินีแห่งต้าโจว แม้ไทเฮาและจักรพรรดินีจะออกมาจากวังหลวงไม่ได้ ทว่า ได้กำชับให้จัดงานแต่งของชุนเถาให้สมเกียรติ คนในจวนไป๋จะไม่ตั้งใจจัดงานครั้งนี้ได้อย่างไร
บรรดาฮูหยินตระกูลไป๋ต่างส่งหมัวมัวข้างกายของตัวเองมาที่งาน ฉินหมัวมัวและถงหมัวมัวซึ่งเป็นหมัวมัวข้างกายของไทเฮาและจักรพรรดินีแห่งต้าโจวล้วนอยู่ที่นี่ด้วย พวกนางนำสินเดิมที่ไทเฮาและจักรพรรดินีแห่งต้าโจวมอบให้ชุนเถามามอบให้ชุนเถาเพื่อเสริมเกียรติ
ถงหมัวมัวแอบมอบที่นา ร้านค้า โฉนดจวนและตั๋วเงินของไป๋ชิงเหยียนให้ชุนเถา ชุนเถารีบปฏิเสธ กล่าวว่าฮูหยินใหญ่ให้ฉินหมัวมัวและถงหมัวมาช่วยจัดงานแต่งงานให้ตัวเอง อีกทั้งเตรียมสินเดิมให้นางเรียบร้อยแล้ว คุณหนูใหญ่ก็เช่นเดียวกัน
ถงหมัวมัวตบหลังมือชุนเถาเบาๆ พลางกล่าวขึ้น “เด็กดี สินเดิมที่แสดงให้ผู้อื่นเห็นคือส่วนหนึ่ง นี่คือสินเดิมที่คุณหนูใหญ่ให้เจ้าไว้ต่างหาก คุณหนูใหญ่ฝากบอกว่าไม่ต้องรีบกลับไปรับใช้นาง ให้เจ้าพักผ่อนสักสามสี่เดือน”
ชุนเถารับกล่องไม้สีแดงที่ด้านในมีโฉนดที่นา ร้านค้า จวนและตั๋วเงินมาด้วยถือไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง น้ำตาไหลพรากออกจากดวงตา นางกอดกล่องไม้ไว้แนบอก
“ตายแล้วแม่คุณของข้า!” ถงหมัวมัวเห็นจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตาให้ชุนเถา “วันดีเช่นนี้ห้ามร้องไห้เด็ดขาด! ไม่ใช่ว่าพอแต่งงานไปแล้วจะไม่ให้เจ้ามาคอยรับใช้คุณหนูใหญ่เสียหน่อย ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็คือคนของตระกูลไป๋ตลอดไป ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็ถือเป็นการตอบแทนน้ำใจของฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่แล้ว”
“หมัวมัว…” ชุนเถาเงยหน้ามองถงหมัวมัว “ฮูหยินและคุณหนูใหญ่ดีกับชุนเถาถึงเพียงนี้ ชุนเถาไม่รู้จะตอบแทนพวกท่านอย่างไรดีเจ้าค่ะ!”
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว!” ถงหมัวมัวกล่าวยิ้มๆ “ชุนเถาของเราเป็นคนรู้คุณคน วันหน้าเจ้าตั้งใจรับใช้คุณหนูใหญ่ให้ดีก็พอ หมัวมัวแก่ตัวลงทุกวัน ไม่สามารถอยู่รับใช้คุณหนูใหญ่ได้ตลอดไป วันหน้าหากหมัวมัวดูแลคุณหนูใหญ่ไม่ไหวแล้วคงต้องลำบากเจ้าแล้ว!”
“ชุนเถาทราบดีเจ้าค่ะ!” ชุนเถาพยักหน้าอย่างแรง “วันหน้าชุนเถาจะตั้งใจเรียนรู้จากหมัวมัวเจ้าค่ะ!”
ชุนเถาเช็ดน้ำตาทิ้ง นั่งลงตรงหน้ากระจก บรรดาหมัวมัวช่วยกันทำผมพลางกล่าวคำอวยพรขณะหวีผมให้ชุนเถา ใบหน้าของชุนเถาแดงระเรื่อ นางตื่นเต้นจนกะพริบตาไม่หยุด
ชุนจือยืนถือผ้าคลุมศีรษะอยู่ด้านข้างม่านสีแดง นางมองไปทางชุนเถาที่แต่งกายและแต่งหน้าอย่างสวยงาม รอคอยวันที่ตัวเองจะได้แต่งงานออกเรือนบ้าง นางกำถาดสีเหลี่ยมสีดำในมือแน่น รู้ดีว่าขอเพียงนางตั้งใจรับใช้คุณหนูใหญ่ วันหน้าคุณหนูใหญ่ต้องดูแลนางเป็นอย่างดีแน่นอน
จู่ๆ ด้านนอกมีเสียงเรียกทัก “คุณหนูใหญ่” ดังขึ้น ชุนเถาที่กำลังนั่งให้หมัวมัวทำผมอยู่หน้ากระจกรีบหันไปมอง นางเห็นไป๋ชิงเหยียนในชุดเครื่องแต่งกายธรรมดาแหวกม่านเดินมาด้านใน
“คุณหนูใหญ่!” ชุนจือรีบทำความเคารพ
“คุณหนูใหญ่!” ชุนเถาลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นทันที
บัดนี้คุณหนูใหญ่คือจักรพรรดินีผู้สูงศักดิ์ ทว่า หญิงสาวกลับออกจากวังมาส่งนางออกเรือน หากระหว่างทางเกิดอันตรายขึ้นจะทำเช่นไร ทว่า เมื่อชุนเถาเห็นเสิ่นชิงจู๋ยืนอยู่ข้างกายไป๋ชิงเหยียนจึงวางใจลง
ชุนเถาในชุดพิธีแต่งงานมงคลถูกหมัวมัวแต่งกายอย่างสวยงาม ใบหน้าของชุนเถาดูมีเสน่ห์และดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นดฯฌซ,ฑ๊โฌฮฤ
ไป๋ชิงเหยียนเดินเข้าไปหาชุนเถายิ้มๆ จากนั้นกดบ่าให้ชุนเถานั่งลงตามเดิม “วันนี้คือวันมงคลของเจ้า ห้ามร้องไห้เด็ดขาด…”
“คุณหนูใหญ่!” ชุนเถาจับมือไป๋ชิงเหยียนที่วางอยู่บนบ่าของตนแน่น นางกล่าวเสียงสะอื้น น้ำตาคลออยู่ที่ดวงตา
ในใจของไป๋ชิงเหยียนชุนเถาและเสิ่นชิงจู๋เปรียบเสมือนพี่น้องของนาง นางจะไม่มางานแต่งงานของชุนเถาได้อย่างไร
“พอแล้ว ไม่ใช่ว่าพอแต่งงานไปแล้วจะไม่ได้พบหน้ากันอีกเสียเมื่อใด ถือโอกาสตอนนี้พักผ่อนให้เต็มที่ จากนั้นกลับมาลุยงานต่อในวังหลวง” ไป๋ชิงเหยียนกล่าว
ชุนเถารีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา จากนั้นกล่าวเสียงหนักแน่นและจริงจัง “แน่นอนเจ้าค่ะ! ต่อให้ชุนเถาแต่งงานแล้วชุนเถาก็จะอยู่รับใช้คุณหนูใหญ่ตลอดไปเจ้าค่ะ!”
ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางชุนเถาพลางเอื้อมมือลูบศีรษะของชุนเถาอย่างแผ่วเบา ชาตินี้ชุนเถายังมีชีวิตอยู่ นางได้แต่งงานกับชายที่ตนรัก
ชุนเถาของนางต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อยๆ…
เฉินชิ่งเซิงรู้ว่าไป๋ชิงเหยียนเดินทางมาที่จวนไป๋ ทว่า เขาสั่งไม่คนให้แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป เขารู้ดีว่าคุณหนูใหญ่ให้ความสำคัญกับชุนเถา ทว่า ไม่นึกมาก่อนว่าจะให้ความสำคัญกับนางถึงเพียงนี้
