ตอนที่ 102 เชือดไก่ให้ลิงดู
นายท่านใหญ่ตระกูลเถาและเถาฮองเฮาสองพี่น้องจากไปด้วยความไม่ลงรอย
เถาฮองเฮาขุ่นเคืองอย่างมาก
ครึ่งปีมานี้ พี่ชายนับวันยิ่งไม่เคารพนาง
การกำจัดขุนนางชั่วที่กระทบกว่าครึ่งแผ่นดินทำให้พี่ชายกลายเป็นกระต่ายตื่นตูม
เพียงแค่มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยก็เกิดความสงสัยว่าฮ่องเต้จะกำจัดตระกูลเถา
“เฮ้อ…”
เถาฮองเฮารู้สึกเหน็ดเหนื่อย
เหมยเส้าเจี้ยนพูดเสียงเบา “เหนียงเหนียงทรงรักษาสุขภาพ”
เถาฮองเฮาถามเขา “ฝ่าบาทไม่มาตำหนักเว่ยยางกี่วันแล้ว”
เหมยเส้าเจี้ยนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างระมัดระวัง “ไม่มาสิบกว่าวันแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“นานเพียงนี้หรือ ข้าไม่ทันสังเกต”
เหมยเส้าเจี้ยนรีบพูด “แต่ฝ่าบาทก็ไม่ได้ไปหาพระสนมท่านอื่น หลายวันนี้บรรทมอยู่ในตำหนักซิงชิ่งเสมอ”
เถาฮองเฮาก้มหน้ายิ้ม “สงครามไม่ราบรื่น อากรลดครึ่ง ฝ่าบาททรงกลัดกลุ้ม ไม่ยอมมาวังหลัง เรื่องเหล่านี้ข้าล้วนรู้ดี สงครามทางใต้เกรงว่าไม่สิ้นสุดในเร็ววัน หากยืดเยื้อต่อไป ความกังวลของพี่ใหญ่อาจเป็นจริง”
“เหนียงเหนียงอย่าได้ข่มขวัญตนเอง” เหมยเส้าเจี้ยนตระหนก
เถาฮองเฮาเงยหน้าขึ้น “หากถึงคราววิกฤติจริง เพื่อคลี่คลายเรื่องสงคราม เจ้าคิดว่าฝ่าบาทจะทรงผลักความผิดให้ตระกูลเถาหรือไม่”
เรื่องนี้…
เหมยเส้าเจี้ยนไม่กล้าพูด
“เจ้าพูดมาได้!” เถาฮองเฮาสงบอย่างน่าประหลาด
เหมยเส้าเจี้ยนพูดเสียงเบา “ฝ่าบาททรงเมตตา บางทีเหนียงเหนียงอาจกังวลมากเกินไป”
“เมตตา?” เถาฮองเฮาราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดบนแผ่นดินนี้ “เจ้าคิดว่าฝ่าบาททรงเมตตาจริงหรือ”
เหมยเส้าเจี้ยนเงียบ
เถาฮองเฮายิ้มเยาะเย้ยตนเอง “ราชวงศ์เซียวไม่เคยมีผู้ใดมีเมตตา ไม่ใช่ ‘องค์รัชทายาทจางอี้’ อาจถือว่าเป็นคนมีเมตตาได้ เสียดาย ในราชวงศ์ ผู้มีเมตตามีชีวิตไม่ยืนยาว”
เหมยเส้าเจี้ยนยังคงรักษาความเงียบ
เถาฮองเฮาไม่คาดหวังว่าเขาจะแบ่งเบาความทุกข์ให้ตนเองได้ นางพึมพำ “ความกังวลของพี่ใหญ่ ข้าเข้าใจ ความกังวลของฝ่าบาท ข้าก็เข้าใจเช่นเดียวกัน แต่ผู้ใดจะเข้าใจความคิดของข้าอย่างแท้จริง”
“เหนียงเหนียงทรงเหน็ดเหนื่อยแล้ว ทรงพักผ่อนก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เหมยเส้าเจี้ยนเสนออย่างระมัดระวัง
เถาฮองเฮาคลึงขมับ “ช่วงเวลาที่มีเรื่องมาก ข้าพักผ่อนไม่ได้ ฝ่าบาททรงไม่ยอมแต่งตั้งองค์รัชทายาทเสียที โดยเฉพาะเมื่อตระกูลเถาสังหารท่านอ๋องทั้งห้าให้เขา…”
พูดถึงตรงนี้ คิ้วของเถาฮองเฮาขมวดมุ่น อารมณ์ยิ่งหดหู่
หลังจากนั้นเป็นเวลานาน นางพึมพำ “บางทีอาจถึงเวลาที่ต้องวางแผนรับมือกับสถานการณ์ที่แย่ที่สุด”
เมื่อเหมยเส้าเจี้ยนได้ยินประโยคนี้ ตัวของเขาสั่นเทา ภายในใจหวาดกลัวอย่างมาก แต่สีหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนเคย
เขาก้มหน้าลง พยายามทำตัวให้เหมือนไม่อยู่ตรงนี้
…
นายท่านใหญ่ตระกูลเถาออกจากพระราชวัง ยิ่งคิดยิ่งขุ่นเคือง
ตระกูลเถาสามารถแบกรับความผิดแทนเถาฮองเฮา สามารถแบกรับความผิดแทนองค์ชายสาม เหตุใดยังต้องรับผิดแทนองค์หญิงติ้งเถา
องค์หญิงติ้งเถาเป็นผู้ใด นอกจากก่อปัญหาแล้วก็ก่อปัญหา
นายท่านใหญ่ตระกูลเถาขุ่นเคืองอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงคิดหาวิธีที่เลวร้ายอย่างมาก
เขากำชับพ่อบ้านข้างกาย “อากาศหนาวเย็น เกรงว่าหลายวันนี้องค์หญิงติ้งเถากินไม่ดีนอนไม่หลับ เจ้าไปเลือกแม่ไก่แก่ตัวหนึ่งที่ตลาด เชือดแล้วส่งไปให้องค์หญิงติ้งเถา บอกว่าข้าเป็นห่วงนาง จึงส่งแม่ไก่แก่ตัวหนึ่งให้นางต้มน้ำแกง”
พ่อบ้านทำหน้าฉงน “ให้ๆ ให้แม่ไก่แก่ แบบเชือดแล้ว?”
นายท่านใหญ่ตระกูลเถาถลึงตา “ไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ ต้องให้ข้าเป็นรอบที่สองใช่หรือไม่”
พ่อบ้านส่ายหน้าระรัว “ข้าน้อยไปตลาดบัดนี้ เลือกแม่ไก่แก่ เชือดแล้วส่งไปให้องค์หญิงติ้งเถา”
“จำไว้ เลือกแม่ไก่แก่ตัวอ้วนส่งไป”
“ข้าน้อยเข้าใจ”
พ่อบ้านรีบจากไป ทำตามรับสั่งของนายท่านใหญ่ตระกูลเถาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง หิ้วแม่ไก่แก่ตัวอ้วนที่ถอนขนแล้วเดินทางไปจวนองค์หญิงติ้งเถา พร้อมทั้งนำขวองขวัญส่งไปถึงหน้าขององค์หญิงติ้งเถา
เมื่อรู้ว่าท่านลุงให้คนมาส่งของขวัญ องค์หญิงติ้งเถาเดิมทียังดีใจ
นางคิดว่าของขวัญที่ท่านลุงส่งมาจะเป็นเครื่องประดับราคาแพง หรือยาราคาแพง หรือสิ่งของอื่นที่มีราคาแพง…
จนกระทั่งนางเปิดกล่องไม้ออก แม่ไก่แก่ตัวอ้วนถูกถอนขนจนหมดเกลี้ยงปรากฏต่อสายตาของนาง
“อ้า…มันคือสิ่งใด”
ติ้งเถาตกใจกับแม่ไก่แก่ตัวนี้
หากพูดให้ถูกต้อง ถึงแม้นางจะระดมความคิดนึกรายชื่อของขวัญหนึ่งหมื่นชิ้นออกมา ก็นึกไม่ถึงแม่ไก่แก่
“ไม่ใช่ของขวัญที่ท่านลุงให้ข้าแน่นอน ย่อมต้องเป็นบ่าวต่ำทรามอย่างเจ้าคิดเอง ผู้ใดก็ได้จับเขาเอาไว้ สืบสวนว่าผู้ใดใช้ให้เขาส่งสิ่งสกปรกนี้มาให้ข้า”
พ่อบ้านของตระกูลเถาร้องโวยวาย “องค์หญิงโปรดให้ความเป็นธรรม มันเป็นรับสั่งของใต้เท้าให้ข้าน้อยนำแม่ไก่แก่มาบำรุงให้องค์หญิง ใต้เท้าบอกว่า อากาศหนาวเย็น เกรงว่าหลายวันนี้องค์หญิงกินไม่ดีนอนไม่หลับ แม่ไก่แก่ตัวนี้เป็นน้ำใจของใต้เท้า นำไปต้มน้ำแกง เหมาะสำหรับบำรุงร่างกายที่สุด”
“ยังบังอาจเถียงอีก! ท่านลุงรักข้า จะส่งแม่ไก่แก่ให้ข้าได้อย่างไร จวนองค์หญิงที่กว้างใหญ่จะขาดแคลนแม่ไก่แก่เพียงตัวเดียวหรือ”
“แต่ข้าน้อยพูดความจริง! หากองค์หญิงไม่เชื่อ สามารถซักถามองครักษ์ทั้งหลายที่เดินทางมาจวนองค์หญิงพร้อมข้าน้อย พวกเขาล้วนได้เห็นกับตาตนเอง ได้ยินรับสั่งของใต้เท้าด้วยตนเอง”
พ่อบ้านตระกูลเถาร้องไห้อยู่ภายในใจ เขารู้ว่างานนี้ทำให้คนเกลียด
เกือบจะถูกเฆี่ยนตี ฮือๆ น่าสงสาร!
สมัยนี้คนส่งของขวัญมีมากมาย มีผู้ใดน่าสงสารกว่าเขา
บ่าวรับใช้ของจวนองค์หญิงไปซักถามองครักษ์ตระกูลเถาด้วยตนเอง ได้รับคำอธิบายเดียวกับพ่อบ้าน
ใต้เท้าเถาเป็นคนรับสั่ง ส่งแม่ไก่ตัวหนึ่งให้องค์หญิงติ้งเถา
องค์หญิงติ้งเถาทำหน้าฉงน ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย “ท่านลุงส่งแม่ไก่มาให้ข้า หมายความว่าอย่างไร ผู้ใดตอบข้าได้บ้าง”
บ่าวรับใช้ต่างก้มหน้า ไม่มีผู้ใดกล้าพูด
“พูดสิ เป็นใบ้กันหมดแล้วหรือ” ติ้งเถาโกรธจัด เตะตั่งล้ม ชี้ไปที่สาวรับใช้ผู้หนึ่ง “เจ้าพูด เหตุใดท่านลุงจึงส่งแม่ไก่มาให้ข้า”
“บ่าวโง่เขลา ฝ่าบาทโปรดลงโทษ!” สาวรับใช้คุกเข่ารับความผิดอยู่บนพื้น
คนอื่นต่างเลียนแบบ คุกเข่ารับความผิดอยู่บนพื้น
องค์หญิงติ้งเถาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เห็นได้ชัดว่าโกรธมาก
นางชี้ไปที่พ่อบ้านตระกูลเถา ถามเสียงดัง “เจ้าพูด เหตุใดท่านลุงจึงส่งแม่ไก่แก่มาให้ข้า”
พ่อบ้านตระกูลเถาทำหน้าฉงน “ข้าน้อยไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยก็อยากถาม แต่เวลานั้นสีหน้าของใต้เท้าน่ากลัวมาก จึงไม่กล้าถาม”
“ไม่รู้แม้แต่เรื่องเดียว ไป ไปให้พ้น!”
พ่อบ้านตระกูลเถาโล่งใจ รีบจากไปทันที
ไม่มีผู้ใดสามารถให้คำตอบแก่องค์หญิงติ้งเถาได้
ทำอย่างไร
ติ้งเถารับสั่งทันที “ไปเชิญพี่สามมา!”
นางไม่เข้าใจความหมายแฝงของท่านลุง พี่สามย่อมเข้าใจ
องค์ชายสาม เซียวเฉิงอี้ได้ข่าว เดินทางมาถึงจวนองค์หญิงติ้งเถาในเวลาแรก
องค์หญิงติ้งเถาพบกับพี่ชาย อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ “พี่สาม ท่านมาแล้ว ท่านลุงให้คนส่งแม่ไก่แก่ที่ถอนขนมาตัวหนึ่ง ท่านดู ก็คือตัวนี้ ตกลงเขาหมายความว่าอย่างไร ข้าเห็นแม่ไก่แก่ตัวนี้ ภายในใจก็สะอิดสะเอียน หากไม่ใช่เพื่อรอท่านมา ข้าให้คนโยนแม่ไก่แก่ทิ้งไปนานแล้ว”
เซียวเฉิงอี้กวาดตามองแม่ไก่แก่ในกล่อง ตายจนไม่อาจตายได้อีก
เขาเบนสายตาหนี จ้องมององค์หญิงติ้งเถา “เจ้าไม่เข้าความความหมายของท่านลุงจริงหรือ”
องค์หญิงติ้งเถาน้อยใจ “หากข้ารู้ ข้าจะเชิญท่านมาหรือ”
เซียวเฉิงอี้ถอนหายใจ “ความหมายที่ชัดเจนเพียงนี้ เจ้าดูไม่ออกจริงๆ”
องค์หญิงติ้งเถาโกรธ “พี่สามอย่าเล่นแง่ได้หรือไม่ ท่านบอกข้าก่อน ท่านลุงหมายความว่าอย่างไร”
เซียวเฉิงอี้พูดอย่างจริงจัง “ท่านลุงส่งแม่ไก่แก่ที่เชือดแล้วมาให้เจ้า ความหมายก็คือเชือดไก่ให้ลิงดู”
องค์หญิงติ้งเถามึนงง ทำหน้าตกตะลึง เหลือเชื่อ
นางส่ายหน้าระรัว “พี่สาม ท่านเข้าใจผิดใช่หรือไม่”
เซียวเฉิงอี้พูดอย่างมั่นใจ “ข้าไม่ผิดอย่างแน่นอน ก็คือเชือดไก่ให้ลิงดู”
“เพราะเหตุใด เหตุใดท่านลุงต้องส่งไก่ตาย เหตุใดต้องเชือดไก่ให้ลิงดู” ติ้งเถาเต็มไปด้วยคำถาม
เซียวเฉิงอี้ขมวดคิ้ว “เห็นได้ชัด ท่านลุงรู้เรื่องที่เจ้าส่งคนไปลอบสังหารเยียนอวิ๋นเกอแล้ว ระยะนี้ เสด็จพ่อโยกย้ายคนในราชสำนัก ขุนนางมากกว่าครึ่งล้วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเถา เพราะเจ้าตระกูลเถาต้องเผชิญกับหายนะ ท่านลุงให้คนส่งมาแค่ไก่ตายตัวหนึ่ง ถือว่าระงับมากแล้ว”
สีหน้าขององค์หญิงติ้งเถาเปลี่ยนแปลงไปหลากหลาย ทันใดนั้นนางปะทุขึ้นมา “เหตุใดพวกท่านจึงโยนความผิดทั้งหมดมาให้ข้า ข้าส่งคนไปลอบสังหารเยียนอวิ๋นเกอเกี่ยวอันใดกับการโยกย้ายขุนนางในราชสำนักของเสด็จพ่อ ท่านใส่ร้ายข้า!”
เซียวเฉิงอี้ไม่คิดว่าติ้งเถาจะมีปฏิกิริยานี้
เขาโกรธเล็กน้อย “เจ้าลองพูด เหตุใดเสด็จพ่อจึงการโยกย้ายขุนนางในราชสำนักเวลานี้”
“ข้าจะรู้ได้อย่างไร บางทีอาจเป็นเพราะความยืดเยื้อของสงครามทางใต้ เสด็จพ่อระบายความโกรธกับตระกูลเถา”
“เจ้าพูดมีเหตุผล เสด็จพ่ออาจกำลังระบายความโกรธกับตระกูลเถา แต่ทุกสิ่งล้วนเกิดมาจากเจ้า หากไม่ใช่เจ้าส่งคนไปลอบสังหารเยียนอวิ๋นเกออย่างไม่รอบคอบ เสด็จพ่อไม่มีทางระบายความโกรธต่อตระกูลเถาในเวลานี้”
ติ้งเถายิ้มเย็น “หากพูดเช่นนี้ พวกท่านล้วนคิดว่าทุกเรื่องเป็นความผิดของข้า ท่านลุงโกรธข้า ให้คนส่งแม่ไก่แก่ เป็นเรื่องที่ข้าสมควรได้รับหรือ”
เซียวเฉิงอี้ทำหน้านิ่ง “หรือว่าเจ้าไม่ผิดหรือ”
ติ้งเถาตะหวาดด้วยความโกรธ “ข้าผิด! สิ่งที่ผิดที่สุดคือข้าไม่อาจฆ่าเยียนอวิ๋นเกอให้ตายได้!”
เซียวเฉิงอี้ทำหน้าระอา “หากเจ้าคิดเช่นนี้ก็เอาเถิด ไก่ตัวนี้ข้านำไปจัดการแทนเจ้า ทางท่านลุง ข้าจะเดินทางไปด้วยตนเอง”
ใบหน้าของติ้งเถาเต็มไปด้วยความโกรธ เงียบเสียง
นางไม่อาจลดตัวขอโทษพี่สาม
นางรู้สึกเพียงน้อยใจ ไม่เต็มใจ
มีคนนอกอย่างเยียนอวิ๋นเกอยั่วโมโหนางแล้ว
ลุงแท้ๆ ของนางเชือดไก่ให้ลิงดู ให้คนส่งไก่มาเตือนนาง ตำหนินาง
ท่าทีของญาติมิตรเช่นนี้ทำให้นางเสียใจและโกรธเคืองอย่างมาก
ที่ผ่านมา นางไม่เคยได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อน
แต่ก่อนทั้งตระกูลเถา ผู้ใดไม่ตามใจนาง รักนาง
เมื่อมีเรื่องเกิดขึ้น ทุกคนต่างพลิกผัน
บังอาจส่งไก่มาตักเตือนองค์หญิง
บังอาจอย่างมาก!
ทุกสิ่งล้วนเป็นเพราะเยียนอวิ๋นเกอ
องค์หญิงติ้งเถาหยิบถ้วยชาขึ้น เขวี้ยงลงอย่างแรง
นางกับเยียนอวิ๋นเกอไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้!
