กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี – บทที่ 154 รอผมกลับมาตอนค่ำ

บทที่ 154 รอผมกลับมาตอนค่ำ

บทที่ 154 รอผมกลับมาตอนค่ำ

เมื่อได้ยินแบบนั้น เซี่ยชิงหยวนก็ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง

หญิงสาวคว้าแขนของเสิ่นอี้โจวไว้ “ร่างกายคุณเป็นแบบนี้ ยังจะทำเก่งอีกเหรอคะ?”

เสิ่นอี้โจวโอบกอดเธอและหัวเราะเบา ๆ

แม้เสียงจะแผ่วเบา แต่การเคลื่อนไหวกลับไม่เป็นเช่นนั้น เซี่ยชิงหยวนอิงแอบซบกับหน้าอกของเขาและรู้สึกว่าหน้าอกแกร่งนั้นกำลังสั่น

เสิ่นอี้โจวพูดว่า “ถ้าพยายามให้หนักขึ้น มันก็อาจเป็นไปได้ก็ได้นะ”

เมื่อเซี่ยชิงหยวนได้ยินสิ่งนี้ เธอจึงต้องการสัมผัสเขาอีกครั้งทันที

เสิ่นอี้โจวระวังตัวอยู่แล้ว เขาจับมือเธอและวางไว้บนหน้าอกของเขา

มืออีกข้างหนึ่งเอื้อมโอบเอวของหญิงสาว แล้วไล้หยุดที่บั้นท้ายอันอวบอิ่มของเธอ

ฝ่ามือใหญ่ของเขากอบกุมก้นไว้ทั้งหมด

จากนั้นเขาก็ออกแรงบีบคลึงแน่น

เสียงของเขาราวกับคนมึนเมาด้วยฤทธิ์ไวน์แดง มันดูจะเปล่งออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ “คุณเองก็รู้สึกได้ ว่าไม่มีส่วนใดในร่างกายผมไม่คิดถึงคุณ”

เซี่ยชิงหยวน “…”

ร่างกายของเธอแข็งค้างและไม่กล้าที่จะขยับเขยื้อน

เธอต้องการจะดิ้นให้หลุด ทว่าเขากลับกอดแน่นกว่าเดิม

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฝังศีรษะไว้ในอ้อมแขนของเขา แม้แต่ปลายหูของเธอก็ยังแดงเรื่อ

“เจ้าคนตัวเหม็น!”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เขินอายของเธอ ชายหนุ่มก็ส่งเสียงหัวเราะอีกครั้ง “ก่อนหน้านี้ไม่ยักจะดื้อดึงขนาดนี้ อีกทั้งยังทิ้งผมไว้ตั้งครึ่งค่อนวัน ทำไมล่ะ? พอผมให้โอกาสคุณ ไหงคุณถึงหงอแบบนี้ล่ะ?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เซี่ยชิงหยวนก็เงยหน้าขึ้นจากอ้อมแขนของเขาทันที “ คุณรู้เรื่องราวหมดแล้วเหรอ?”

เสิ่นอี้โจวพยักหน้า “ครับ”

พูดให้ชัดก็คือรู้คร่าว ๆ

แต่ในตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงกลอุบายในการหาเหตุผลหย่าร้างของเธอเท่านั้น

เซี่ยชิงหยวนรู้สึกเห่อร้อนไปทั้งหน้า

เธอคิดว่าวิธีการของตัวเองฉลาดมากแล้วนะ!

เสิ่นอี้โจวจูบเธอเบา ๆ ที่หน้าผาก “เอาล่ะ ผมจะไม่แกล้งคุณแล้ว แต่ถ้าขืนเรายังคุยกันต่อไป ผมก็คงรับประกันไม่ได้ว่าจะไม่ทำอะไรจริง ๆ นะ”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้ารัวราวกับว่าเธอได้รับการอภัย “อืม ๆๆ เข้านอนกันเถอะ”

ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อทั้งสองคนเปิดใจคุยกันและกันในคืนนี้แล้ว พวกเขารู้สึกว่าหัวใจสองดวงใกล้ชิดกันมากขึ้น

มันราวกับได้ข้ามน้ำข้ามภูเขา ฝ่าชั้นหมอกที่อำพรางไว้ และในที่สุดคนทั้งสองก็มาเผชิญหน้ากัน

คนทั้งสองกอดกัน แล้วหลับไปเหมือนคู่รักที่ธรรมดาที่สุดในโลก

…

เมื่อตื่นขึ้นในตอนเช้า ทั้งเซี่ยชิงหยวนและเสิ่นอี้โจวต่างมีชีวิตชีวา

ผิดกับหลินตงซิ่วและเสิ่นอี้หลิน ซึ่งมีรอยคล้ำใต้ตา

เซี่ยชิงหยวนตกใจ “คุณแม่กับอี้หลินเป็นอะไรรึเปล่าคะ?”

หลินตงซิ่วเป็นห่วงเสิ่นอี้โจว ในขณะที่เสิ่นอี้หลินหวาดกลัวเซี่ยชิงหยวน

เมื่อได้ยินเสียงทักนี้ เด็กชายพลันหดคอและวิ่งไปหลบหลังหลินตงซิ่ว

ผู้เป็นแม่สามีรู้สึกอายที่จะเผชิญหน้ากับเธอ

ถึงอย่างไร มันก็เป็นเพราะน้ำแกงยาที่เธอปรุง เสิ่นอี้โจวจึงมีเลือดกำเดาไหล

ยิ่งกว่านั้น หลังจากนี้น้ำแกงนั่นอาจทำให้ร่างกายของเสิ่นอี้โจวอ่อนแอลงกว่าเดิม

เธอรู้สึกขอโทษต่อลูกสะใภ้อย่างมาก

หลินตงซิ่วยิ้มอย่างฝืนใจ “เมื่อคืนแม่แค่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ”

เซี่ยชิงหยวนมองไปยังหัวเล็กทุยของเด็กชายซึ่งหลบอยู่ด้านหลัง ขณะพยายามชะเง้อมองเธอเช่นกัน “แล้วนายล่ะ? เป็นอะไรล่ะหืม?”

ขณะที่เสิ่นอี้โจวเพิ่งเข้ามา เสิ่นอี้หลินก็พูดว่า “ผม…ผมฝันร้าย” จากนั้นเด็กชายก็รีบวิ่งไปหาเสิ่นอี้โจว

เซี่ยชิงหยวน “…”

เธอตีเขาเหรอ? เธอดุเขาเหรอ?

ก็เปล่า! แต่ทำไมอีกฝ่ายกลับดูกลัวเธอขนาดนั้น?

แต่แล้วหญิงสาวก็จำได้ว่าเสิ่นอี้หลินเห็นเธอกัดเสิ่นอี้โจวเมื่อวานนี้ มุมปากของเธอกระตุกวูบ

ช่างเถอะ เด็กแบบนี้ลืมง่ายอยู่แล้ว เดี๋ยวผ่านไปสักพักคงเป็นปกติ…

หลินตงซิ่วเรียนรู้บทเรียนจากเมื่อคืนนี้แล้ว ดังนั้นเช้านี้เธอจึงทำอาหารที่มีรสอ่อนมาก

มีเพียงโจ๊ก ไข่ต้มและเครื่องเคียงอีกเล็กน้อยเท่านั้น

เธอพูดว่า “ช่วงนี้อากาศร้อน แม่เลยทำอะไรที่มันอ่อน ๆ หน่อยนะ”

เซี่ยชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เธอก้มศีรษะลงและใช้มือปิดรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน

ใต้โต๊ะ หลังมือของเธอถูกสัมผัสอันอบอุ่นกอบกุมเอาไว้

เซี่ยชิงหยวนเงยหน้าขึ้นและสบเข้ากับสายตาของเสิ่นอี้โจว

เขากำลังคุยกับหลินตงซิ่วในขณะที่จับมือเธอราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อสังเกตเห็นว่าเซี่ยชิงหยวนมองมาที่ตัวเอง เขาก็งอนิ้วเกาฝ่ามือของเธอ

ทำให้หญิงสาวมีอาการจักจี้ที่ฝ่ามือทันที ตั้งแต่กลางฝ่ามือลามไปถึงแขนขา

จากนั้นทั่วทั้งร่างกายของเธอพลันร้อนผ่าว

เธอรีบกำนิ้วเขาแน่นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสร้างปัญหาอีก

เสิ่นอี้โจวเลิกแกล้งเธออย่างง่ายดาย และจับมือเธอไว้เงียบ ๆ แทน

…

หลังอาหารเช้า เสิ่นอี้โจวกำลังจะไปทำงาน

เมื่อเขาเข้าไปบ้วนปากในห้องน้ำ เซี่ยชิงหยวนก็เดินตามเขาเข้ามา

เธอพูดว่า “เมื่อคืนนี้คุณเลือดกำเดาออกเยอะมากเลยนะ ทำไมวันนี้คุณไม่พักสักวันหนึ่งล่ะคะ?”

“ผมไม่เป็นไรหรอก” เสิ่นอี้โจวเช็ดปากตัวเองและมองเธอ “ถ้าคุณไม่เชื่อ คืนนี้ผมจะแสดงให้ดูแบบถึงใจเลย”

เซี่ยชิงหยวนดุเขาทันที “คุณนี่เอาแต่เล่นตลอดเลย”

แต่ถึงอย่างนั้นก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปากของเธอ เห็นได้ชัดว่ามีความสุขมาก

ทั้งสองเดินออกไปด้วยกัน และในวินาทีต่อมา เสิ่นอี้โจวก็ดึงเธอไปทางมุมประตู

เขาดันเธอติดกับผนังด้วยแขนแข็งแรง ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น เขาก็จูบเธออย่างรุนแรงราวกับพายุที่โหมกระหน่ำอย่างฉับพลัน

เซี่ยชิงหยวนไม่สามารถตอบสนองได้ทันท่วงที ดังนั้นเธอจึงทำได้แต่เชิดหน้าขึ้นและถูกบังคับให้ต้องแบกรับไว้

เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นเรือเล็กในท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ซึ่งกำลังถูกคลื่นซัดเข้าหาครั้งแล้วครั้งเล่า

รสจูบนี้รุนแรงและทรงพลังมากเสียจนหญิงสาวรู้สึกว่าอากาศในปอดของเธอถูกสูบออกไป

เมื่อเธอเกือบจะหมดลมหายใจ เสิ่นอี้โจวก็ผละจากไป เขาจุ๊บมุมริมฝีปากของเธอเบา ๆ อีกครั้งก่อนจะพูดว่า “หายใจเข้า”

จิตใจของเซี่ยชิงหยวนกลายเป็นว้าวุ่น

เธอสูดลมหายใจเข้าโดยไม่รู้ตัว

วินาทีที่เธอสูดอากาศเข้าเต็มปอด พายุก็พัดกระหน่ำใส่เธออีกรอบ

เซี่ยชิงหยวน “!”

เธอทำได้เพียงเกาะแขนเขาราวกับไม้เลื้อยที่กำลังจะเหี่ยวเฉาโรยรา

ในที่สุดเธอก็ทรุดตัวลงในอ้อมแขนของเขา ในหัวขาวโพลนไปหมด

เสิ่นอี้โจวกอดเอวบาง ปล่อยให้เธออิงเขาไว้

ดวงตาคมกริบอันเปล่าเปลี่ยวของเขาราวเอ่อคลอด้วยน้ำ โดยรอยแดงจาง ๆ ที่หางตา

เขากัดเม้มติ่งหูของเธอเบา ๆ และพึมพำว่า “วันนี้ผมไม่อยากไปทำงานเลย”

เซี่ยชิงหยวนตัวสั่นด้วยความขนลุก

แต่ในที่สุดขาของเธอก็กลับมามีเรี่ยวแรง ทว่ายังคงยืนไม่มั่นคงนัก

ไม่แม้แต่จะพูดจบประโยคด้วยซ้ำ

เธอเอื้อมมือผลักเขาออกไป “เร็วเข้า ไม่งั้นคุณจะสายนะ”

เสิ่นอี้โจวอารมณ์ดีขึ้นอย่างมาก

เขาเอื้อมแตะปลายจมูกของเธอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “องค์หญิงใจร้ายตัวน้อย”

เขาเดินเข้าหาเธออีกครั้ง “รอผมกลับมาตอนค่ำนะ ตกลงไหม?”

เซี่ยชิงหยวนหดคอโดยไม่รู้ตัว

จากนั้นภายใต้แววตากึ่งตลกกึ่งคาดหวังของเสิ่นอี้โจว เธอก็พยักหน้า