บทที่ 179 ผมจะจูบคุณอีกรอบ
บทที่ 179 ผมจะจูบคุณอีกรอบ
เมื่อเธอกำลังจะตะโกน หูก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยขึ้นมาเสียก่อน “ไม่ต้องกลัว นี่ผมเอง”
เสิ่นอี้โจวพูดข้างหูของเธอ พร้อมลมหายใจที่ชัดเจนออกมาจากเขา
ลมหายใจที่คุ้นเคยยังคงอยู่ที่ปลายจมูกของเธอ และหลังจากที่หวาดกลัว หญิงสาวก็ค่อย ๆ รู้สึกปลอดภัย
ในความมืดมิด เซี่ยชิงหยวนเกือบจะร้องไห้ออกมา
เธอโอบกอดที่คอของชายตรงหน้าทันที “คุณทำให้ฉันกลัวแทบตาย”
หญิงสาวคิดว่าเป็นนักเลงหัวไม้ที่ปีนขึ้นบนรถจากที่ไหนสักแห่งเสียอีก!
ในขณะที่พูด เสิ่นอี้โจวกอดรัดเธอแน่นและพึมพำเบา ๆ “ผมขอโทษที่ทำให้คุณกลัว”
เซี่ยชิงหยวนกำหมัดและตีหลังสองสามครั้งราวกับเป็นการระบาย
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอารมณ์ที่ตึงเครียดตลอดสองวันที่ผ่านมาหรือความสุขที่ได้เห็นเขากันแน่
หลังจากที่อารมณ์ค่อย ๆ สงบลง เซี่ยชิงหยวนก็ถามว่า “ทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้ล่ะ?”
เสิ่นอี้โจวลุกขึ้นนั่งโดยยังโอบกอดเธอไว้ และพูดว่า “ผมมาเพราะคิดถึงคุณ”
หลังจากรับสายของเซี่ยชิงหยวนเมื่อวานนี้เขาก็ยากที่จะอยู่เฉย
แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรทางโทรศัพท์ แต่เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอเสมอ
ทุกครั้งที่เซี่ยชิงหยวนพยายามปกปิดบางอย่าง น้ำเสียงของเธอจะสงบนิ่ง
เนื่องจากเธอไม่ต้องการพูด เขาจึงไม่สามารถถามต่อไปได้
เมื่อเธอรู้สึกปลอดภัยและเป็นเวลาที่เหมาะสม เธอถึงจะพูดออกมา
เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นอี้โจวก็ไม่สามารถดูแลงานของวันต่อไปได้
เขายอมทำงานล่วงเวลาจนถึงดึกดื่นเมื่อคืนนี้ และมาที่นี่แต่เช้าตรู่โดยรถยนต์
เพื่อเห็นแก่คนรักที่เขาเฝ้าคิดถึง
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มุมปากของเซี่ยชิงหยวนก็โค้งขึ้น
เธอมีความสุขจริง ๆ
พอเอนกายอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอรู้สึกสบายใจมาก เมื่อได้กลิ่นลมหายใจที่คุ้นเคยบราวนี่ออนไลน์
เสิ่นอี้โจวแค่กอดเธอแบบนี้ ลูบหลังเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เพียงพอแล้ว
อารมณ์ประหม่าของเซี่ยชิงหยวนค่อย ๆ สงบลง
ในพื้นที่เล็ก ๆ นี้มีเพียงพวกเขาสองคน
ยกเว้นเสียงรถไฟที่ดังก้องบนรางนอกหน้าต่าง มีเพียงเสียงหายใจแผ่วเบาของพวกเขาเท่านั้น
ภายในความมืด พวกเขาคลำหาร่างของกันและกัน และสุดท้ายก็สัมผัสแก้มของอีกฝ่าย ดวงตาทั้งสองสบกัน
ในที่สุดเสิ่นอี้โจวก็จับคางของเธอไว้ ลดศีรษะลงและจูบอย่างอ่อนโยน
เซี่ยชิงหยวนหลับตาลง มือเล็ก ๆ ของเธอกำเสื้อด้านหน้าของเขาไว้แน่น
เขาบดจูบพลางเปิดปากเธอ ก่อนจะกวาดลิ้นสำรวจไปทั่วทุกซอกมุมอย่างนุ่มนวล ทว่าแฝงไปด้วยอำนาจที่เหนือกว่า
ความปรารถนาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหลอมรวมเข้ากับจุมพิตนี้แล้ว
เสิ่นอี้โจวค่อย ๆ จับตัวเธอให้นอนราบไปกับเตียง ทั้งสองเพลิดเพลินกับการจูบ ในขณะที่เซี่ยชิงหยวนกังวลเรื่องพนักงานบนรถไฟที่มักจะเดินตรวจตรา
ด้วยเหตุนี้ ประสาทสัมผัสของเธอจึงไวกว่าปกติมาก
ทว่าการรุกแต่ละครั้งของเสิ่นอี้โจวทำให้เธอต้องแอ่นหลังลงอย่างห้ามไม่ได้
ท่าทีเหมือนเป็นการหลบเลี่ยง แต่ก็ดูแฝงความท้าทาย ทำให้เสิ่นอี้โจวจูบได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
ท้ายที่สุดแล้วนี่คือข้างนอกบ้าน เสิ่นอี้โจวจึงไม่ได้ทำอะไรเกินเลยนัก
เมื่อเซี่ยชิงหยวนจวนจะหมดลมหายใจ เขาก็ปล่อยเธอไปแต่โดยดี
เซี่ยชิงหยวนผลักเขาทันที “คุณอยู่ในรถไฟคันไหนน่ะ รีบกลับไปเถอะ”
เสิ่นอี้โจวยิ้มกริ่ม “มันเป็นคันเดียวกับคุณเนี่ยแหละ”
ดวงตาที่สวยงามของเซี่ยชิงหยวนเบิกกว้าง “บังเอิญอะไรขนาดนั้นน่ะ?”
เสิ่นอี้โจวจูบกระหม่อมของเธอและตอบว่า “มันหมายความว่าเราถูกกำหนดให้อยู่ด้วยกันไง”
เมื่อวานเขาซื้อตั๋วรถไฟคันเดียวกับเซี่ยชิงหยวน และหลังจากแลกเปลี่ยนอีกสองสามครั้ง เขาก็สามารถนั่งในช่องเดียวกันกับเธอได้
จุดประสงค์คือ เพื่อความสุขที่ได้อยู่กับเธอมากขึ้น ไม่ว่าเธอจะต้องการเขาหรือไม่ก็ตาม
เขารู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าตัวเองคงอยู่ไม่ได้หากไม่มีเธอ
เรื่องที่ฟังดูเพ้อพกแบบนี้ถ้าเขาพูดออกไปมันคงดูไม่เหมือนบุคลิกที่เคร่งขรึมของเขาเลยสักนิด
ดังนั้น มันจะดีกว่าที่จะเก็บไว้ในใจ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ฝังใบหน้าไว้ที่หน้าอกของเขาอีกครั้ง
เธอจำได้ว่านี่เป็นเวลากลางคืน และเสิ่นอี้โจวคงมองใบหน้าของตนได้ไม่ชัดเจน เธอจึงเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
เธอยื่นมือออกและหยิกเอวของเขา “อย่าทำแบบนี้อีกนะ”
ถ้าเธอจำไม่ผิด วันนี้คือวันพฤหัสบดี และเสิ่นอี้โจวต้องไปทำงาน
เสิ่นอี้โจวกอดเธอแน่น “ตอนแรกผมก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้หรอก แต่เมื่อผมคิดว่าคุณต้องอยู่คนเดียวในรถ ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เสียอะไรก็เสียไป สิ่งสำคัญที่สุดคือการดูแลภรรยาให้ดี”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ เซี่ยชิงหยวนรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกอาบย้อมไปด้วยน้ำผึ้ง
มุมปากของเธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ฉันอยู่คนเดียวที่ไหน อาเซียงก็อยู่กับฉันไม่ใช่เหรอ”
เสิ่นอี้โจวกอดเธอแน่น และจูบที่มุมปากของเธออีกครั้ง
เขารู้สึกว่าร่างกายของเซี่ยชิงหยวนมีกลิ่นที่ทำให้เขามึนเมา จึงจูบเธออีกหลายครั้ง
ริมฝีปากของเขาเย็น พอมันแตะลงบนผิวของเธอจึงรู้สึกจั๊กจี้
เซี่ยชิงหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดัง ๆ
เธอจำได้ว่ามีคนนั่งอยู่ช่องที่นั่งข้าง ๆ เธอจึงรีบปิดปากและผลักเสิ่นอี้โจวอย่างเขินอาย “อย่าสร้างปัญหาสิ”
น้ำเสียงของเธอฟังดูกำลังเขินอายอย่างหนัก
เสิ่นอี้โจวดันหลังของเธอให้นอนราบบนเตียงอีกครั้ง “ถ้าคุณทำแบบนี้อีก ผมจะจูบคุณอีกรอบนะ”
เซี่ยชิงหยวนปิดปากของเธอทันที “ทำไมคุณถึงชอบเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อย”
เสิ่นอี้โจวถามกลับ “ผมเป็นยังไง?”
เขาจูบที่คอของเธออีกครั้ง “บอกผมสิ ผมเป็นแบบไหนล่ะ”
เซี่ยชิงหยวนทนไม่ได้อีกต่อไป ท้องของเธอเริ่มเจ็บจากการที่พยายามอดกลั้น
เธอจึงพูดว่า “ลุกขึ้นไปเลยเร็ว ๆ เดี๋ยวเจ้าหน้าที่ก็มาเห็นหรอก”
ทันทีที่เธอพูดจบ ลำแสงไฟฉายก็กระทบทั้งสองคน
เซี่ยชิงหยวนเผชิญหน้ากับแสง ดวงตาของเธอถูกแสงจ้าอย่างแรงจนไม่สามารถลืมตาได้
เสิ่นอี้โจวหันไปด้านข้างและบังแสงให้เธอ
จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินคนพูดว่า “อะไรเนี่ย เล่นบทอันธพาลเหรอ?”
เซี่ยชิงหยวนคิดกับตัวเองว่าไม่เคยมีช่วงเวลาไหนที่น่าอายไปมากกว่านี้อีกแล้วจริงๆ!
