กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี – บทที่ 206 ความท้าทายของการเก็บรังผึ้ง

บทที่ 206 ความท้าทายของการเก็บรังผึ้ง

บทที่ 206 ความท้าทายของการเก็บรังผึ้ง

ถัดจากทั้งสองไปคือต้นไม้ใหญ่ และเมื่อดมอย่างระมัดระวัง มันยังส่งกลิ่นหอมของผลไม้และดอกไม้

รังผึ้งขนาดใหญ่ห้อยอยู่ที่กิ่งซึ่งติดกับลำต้น

ผึ้งกำลังส่งเสียงหึ่ง ๆ รอบรัง

เซี่ยชิงหยวนกลัวมากจนไม่กล้าพูด เธอเอื้อมมือไปสะกิดหลินตงซิ่วที่อยู่ข้าง ๆ แทน

หลินตงซิ่วมองขึ้นไปตามทิศทางที่เซี่ยชิงหยวนชี้ไป และเห็นรังผึ้งขนาดใหญ่

ทั้งสองสบตากันราวกับว่าพวกเธอกำลังคุยกันว่าจะทำอย่างไรต่อไป

แอบหนีไปหรือจะลองเสี่ยงเก็บรังผึ้งดี?

มีภูเขามากมายในมณฑลยูนนาน และมีสมบัติมากมายบนภูเขา

ด้วยการเปิดนโยบายให้ผู้คนมีธุรกิจเป็นของตัวเอง ผู้คนจำนวนมากจึงขึ้นไปยังภูเขาเพื่อเก็บสมบัติบนภูเขาหรือล่าสัตว์ป่า

ในเหล่าสมบัติล้ำค่า พวกเห็ดและน้ำผึ้งเป็นหนึ่งในอาหารพิเศษบนภูเขา

สิ่งเหล่านี้สามารถพบเห็นได้ทั่วไปบนภูเขายุคนี้ แต่ด้วยความนิยมของผู้คนที่อยากรู้อยากเห็นและความรู้ด้านสุขภาพที่หลากหลาย ผู้คนจำนวนมากจึงขึ้นภูเขาและสิ่งเหล่านี้ก็ค่อย ๆ หายไปในยุคต่อมา

แม้แต่สัตว์ที่จับได้ในปัจจุบันยังได้รับการคุ้มครองตามกฎหมายของประเทศในอนาคตเลย

ต่อมาสิ่งที่เรียกว่าน้ำผึ้งบริสุทธิ์ในท้องตลาดก็ไม่รู้ว่ามีการปลอมปนมากน้อยเพียงใด

ในความทรงจำของเซี่ยชิงหยวน เสิ่นอี้หลินชอบน้ำผึ้งมาก

ครั้งหนึ่งเขาถูกเสิ่นจวินหลอกให้แหย่รังผึ้ง และท้ายที่สุดเขาก็ถูกผึ้งต่อยอย่างหนักจนกลับมาร้องไห้โดยไม่สามารถกินอะไรได้เลย

ในเวลานั้นใบหน้าและเปลือกตาของเขาบวมเป่ง

ผานเยว่กุ้ยหัวเราะพร้อมกับถือรังผึ้งเล็ก ๆ ในมือ “โง่เง่าจริง ๆ บอกให้สะกิดก็สะกิดอย่างเดียว แต่กลับไม่รู้ว่าต้องวิ่งหนียังไง!”

เวลานี้เซี่ยชิงหยวนและหลินตงซิ่วสบตากันแล้วพูดว่า “จัดไป!”

คุณค่าทางอาหารของน้ำผึ้งนั้นสูงมากแถมตัวอ่อนผึ้งข้างในก็อร่อยสุด ๆ

เซี่ยชิงหยวนพูดว่า “แม่ รอฉันก่อนนะ ฉันจะกลับไปที่รถเพื่อเอาผ้าใบกันน้ำมา”

เนื่องจากพวกเธอมาขึ้นภูเขา เซี่ยชิงหยวนจึงนำไม้ขีดไฟมาด้วย

นอกจากนี้ยังมีผ้าใบกันน้ำผืนใหญ่บนรถสามล้อของเธอ ซึ่งปกติจะใช้คลุมเสื้อผ้าของเธอในกรณีที่ฝนตกบนถนน

พวกเธอนำรถไปไว้ในที่ซ่อนใต้ภูเขาและเซี่ยชิงหยวนก็ไปเอาผ้าใบเพื่อมาห่อร่างของเธอไว้

มิฉะนั้นเมื่อแหย่รังผึ้ง ผึ้งจะมาต่อยคนทั่วร่างกาย

หลินตงซิ่วกล่าวว่า “ได้ แม่จะรอดูอยู่ที่นี่”

เซี่ยชิงหยวนลงจากภูเขาไปตามเส้นทางที่เธอเพิ่งขึ้นมาและวิ่งขึ้นมาอีกครั้งในเวลาไม่นานนัก

นอกจากผ้าใบผืนใหญ่แล้วยังมีเชือกป่าน ผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่ง และไม้ไผ่ที่เพิ่งตัดมา

เซี่ยชิงหยวนมัดผ้าให้แน่นกับปลายด้านหนึ่งของท่อนไม้ไผ่ จุดไฟด้วยไม้ขีด จากนั้นก็ใช้ผ้าใบห่อคลุมร่างของเธอและหลินตงซิ่วไว้จนมิดชิดแล้วไฟก็ถูกจุดขึ้น

พวกเธอถือไม้ไผ่ขึ้นและแหย่ไปหารังผึ้งบนต้นไม้ใหญ่

ความร้อนของไฟมาพร้อมกับควันสีดำที่พวยพุ่งขึ้น ฆ่าผึ้งที่อยู่ข้างนอกรัง

นอกจากนี้ยังมีผึ้งบางตัวบินออกมาจากรังด้วย และดูเหมือนว่าพวกมันจะพยายามต่อต้าน แต่ไม่นานพวกมันก็ถูกไล่ออกไป

ผึ้งบางตัวยังพบเซี่ยชิงหยวนและหลินตงซิ่ว

ทันทีที่พวกมันเห็น พวกมันก็พุ่งตรงเข้าใส่ผู้หญิงทั้งสอง

โชคดีที่พวกเธอห่อร่างกายด้วยผ้าใบกันน้ำแล้วและทั้งสองคนก็ยืนชิดกัน ผ้าใบผืนเดียวจึงเพียงพอที่จะคลุมทั้งคู่ได้

คบเพลิงที่ทำขึ้นลวก ๆ ไม่ใหญ่นัก และมันก็ไหม้หมดในไม่ช้า

ในเวลาเดียวกัน ผึ้งทั้งในและนอกรังก็ถูกรมควันไปด้วย หลินตงซิ่วโยนท่อนไม้ไผ่ทิ้งและต้องการไปหยิบรังผึ้งมา

เซี่ยชิงหยวนรั้งเธอไว้ “แม่คะ ระวังตัวด้วย หากมีผึ้งอยู่ข้างในหรือหากผึ้งที่ถูกไล่ไปหันกลับมา มันจะเป็นอันตรายเอานะ”

หลินตงซิ่วรู้ว่าตัวดีว่ากำลังทำอะไร ดังนั้นเธอและเซี่ยชิงหยวนจึงเดินช้า ๆ ไปที่รังผึ้งพร้อมกับห่มผ้าใบกันน้ำ

เซี่ยชิงหยวนใช้ไม้ไผ่แหย่รังผึ้งอีกครั้ง แต่ไม่มีผึ้งบินออกมาสักตัวเดียว

เซี่ยชิงหยวนเลิกผ้าใบกันน้ำออกและพูดกับหลินตงซิ่ว “แม่คะ ถอยหน่อย ฉันจะทุบมันเองค่ะ”

หลินตงซิ่วพูด “แม่จะรอใช้ผ้าใบกันน้ำรับไว้นะ แม่กลัวว่าถ้ารังผึ้งตกจากที่สูงขนาดนี้มันจะแตกกระจายเอาน่ะ”

ขณะที่พูด หลินตงซิ่วกางผ้าใบกันน้ำยืนอยู่ใต้รังผึ้งและส่งสัญญาณให้เซี่ยชิงหยวนเริ่มลงมือ

เซี่ยชิงหยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ใช้เชือกผูกมีดเข้ากับปลายท่อนไม้ไผ่ จากนั้นยื่นมีดไปกรีดตามขอบรังผึ้งอย่างแรง

รังผึ้งทั้งหมดค่อย ๆ ลอกออกจากกิ่งไม้ แล้วร่วงหล่นลงมาทั้งหมด

เซี่ยชิงหยวนตะโกนว่า “เตรียมตัวค่ะ!”

เธอรีบโยนไม้ไผ่ออกไปและวิ่งไปหาหลินตงซิ่ว ทั้งสองก็ช่วยกันกางผ้าใบกันน้ำให้กว้างขึ้นด้วยกันทันเวลาที่จะรับรังผึ้ง

รังผึ้งที่สมบูรณ์ตกลงมาบนผ้าใบ

เมื่อได้กลิ่นมันอย่างใกล้ชิด ทั้งยังมีกลิ่นหอมจาง ๆ แบบนี้ มันทำให้ผู้คนตื่นเต้นจริงๆ

เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพูดว่า “มันดีจริง ๆ ไม่เลวเลยค่ะ”

ด้วยรังผึ้งนี้และทั้งสองเก็บเห็ดอย่างสบาย ๆ ก่อนจะกลับบ้านด้วยกัน

ขณะเดียวกัน เสิ่นอี้หลินก็กำลังเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะในเขตที่อยู่อาศัย

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งก่อน เด็ก ๆ ในบริเวณนั้นก็รู้ว่าเขาเป็นน้องชายของเลขาธิการเสิ่นและเริ่มจะยืนหยัดเพื่อเขา

ดังนั้นเวลานี้ไม่มีใครกล้ารังแกเขาอีกต่อไป

แม้แต่เลี่ยวจวิ้น ทุกครั้งที่เด็กชายเห็นเสิ่นอี้หลิน เขาจะแค่จ้องมองจากระยะไกลและไม่กล้าเข้าใกล้

เสิ่นอี้หลินเงยหน้าขึ้นและเห็นเซี่ยชิงหยวนกับหลินตงซิ่วที่กำลังขี่สามล้อกลับมา กระบะหลังของสามล้อหลังเต็มไปด้วยของมากมาย เขาตะโกนด้วยความประหลาดใจ

“พี่สะใภ้! แม่!”

หลายคนสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในท่าทางของเสิ่นอี้หลิน และมองด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเขาเข้าไปใกล้ก็เห็นรังผึ้งขนาดใหญ่ที่กระบะหลังของรถ!

เสิ่นอี้หลินยิ้มกว้างถึงหู “พี่สะใภ้ แม่ ไปเจอมันบนภูเขาเหรอ?”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “ใช่แล้ว”

จากนั้นเธอชี้ไปที่ผ้าใบกันน้ำที่วางซ้อนอยู่บนเบาะหลังของรถ “ถ้าไม่มีมัน เราคงไม่สามารถเก็บรังผึ้งได้ทั้งหมดแน่”

“การเสี่ยงที่จะถูกผึ้งต่อยทั่วร่างกายเพื่อเก็บรังผึ้งนั้นไม่คุ้มกันเลย”

เสิ่นอี้หลินเกือบจะกระโดดขึ้นอย่างมีความสุข “เยี่ยมมาก!”

เซี่ยชิงหยวนกระซิบ “ไป กลับบ้านกัน พี่สะใภ้ของนายจะเอาน้ำผึ้งออกมาให้ แล้วทอดตัวอ่อนผึ้งให้กินนะ”

ทันใดนั้นเสิ่นอี้หลินจำภาพของเสิ่นจวินได้ทันที อีกฝ่ายเคยเอาตัวอ่อนผึ้งที่ทอดแล้วเป็นสีทองมากินอวดต่อหน้า

ผิวกรุบกรอบและมีกลิ่นหอมของตัวอ่อนผึ้งที่ออกมาเมื่อถูกกัด…

คิดแล้วน้ำลายไหล!

เขากลืนน้ำลาย “อื้ม! กลับบ้านกันเถอะ!”

———————