ตอนที่ 113 นางต้องทรยศอาจารย์ออกจากสำนักแล้ว / ตอนที่ 114 เทพอัสนีอยู่ไหน ฟาดนางเสีย!
Ink Stone_Romance
ตอนที่ 113 นางต้องทรยศอาจารย์ออกจากสำนักแล้ว
ตอนที่นางกลับมาถึงอารามชิงผิงก็เป็นวันที่สิบสี่ของเดือนแปดแล้ว ใบไม้บนเขาที่ตั้งอารามชิงผิงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลือง สีสันหลากหลายงดงามยิ่งนัก
ฉินหลิวซีลงจากรถม้า ยิ้มให้หั่วหลางพลางเอ่ย “ต้องขอบคุณพวกท่านที่คอยคุ้มกันมาตลอดทางนี้ พวกท่านยังต้องเหน็ดเหนื่อยเดินทางกลับไปให้ทันเทศกาลอีก”
ฉินหลิวซีเอ่ย “จริงสิ สหายของท่านที่ชื่อหู่จื่อ ให้เขารีบขี่ม้าเร็วกลับบ้าน คาดว่าจะได้พบหน้าบิดาอีกสักครั้ง”
หั่วหลางตกตะลึง
นี่ นี่มันหมายความว่าบิดาของหู่จื่อจะตายอย่างนั้นหรือ
หั่วหลางประสานมือ “ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าน้อยพึงกระทำ ปรมาจารย์ไม่ต้องเก็บไปคิด อีกอย่างระหว่างทางนี้ก็ไม่มีอันใดผิดปกติ งานของข้าก็ถือว่าราบรื่นเรียบร้อยมากแล้ว”
“ปรมาจารย์ พอจะมีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า…”
ขณะที่เขาพูดก็ถูไม้ถูมือไปพลางเหมือนอยากจะเอ่ยอะไรแต่ก็ลังเล
ฉินหลิวซีส่ายหน้า “ดับสิ้นตามอายุขัย ไปเถิด”
ฉินหลิวซีเห็นท่าทางเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาทันที นางหยิบกล่องเล็กยาวใบหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแล้วส่งให้เขา “ระหว่างทางนี้ ข้าเตรียมของขวัญเอาไว้ชิ้นหนึ่งสำหรับพระชายาผู้เฒ่า เป็นปิ่นไม้ที่ทำจากไม้ฟ้าผ่า ขอให้ท่านช่วยนำส่งให้พระชายาผู้เฒ่าด้วย บอกว่าเป็นของขวัญตอบแทนจากข้า”
หั่วหลางในยามนี้ก็ไม่อยากเอ่ยอะไรมากอีก เขาคารวะแล้วรีบเร่งจากไป ต้องให้หู่จื่อเร่งม้าเร็วกลับบ้าน
ฉินหลิวซีเห็นว่าพวกเขาจากไปแล้วก็เข้าไปในอาราม ตรงไปที่เรือนของชื่อหยวนทันที นางมีลางสังหรณ์ไม่ดีนัก
ในเรือนของนักพรตชรามีเพียงนักพรตน้อยที่กำลังสับประหงกง่วงงุนอยู่คนหนึ่ง ฉินหลิวซีกระแอมไป เด็กน้อยจึงตกใจตื่น เมื่อเห็นนางเขาก็รีบเด้งตัวขึ้นมาทันที “อาจารย์อากลับมาแล้วหรือ”
ไม้ฟ้าผ่าล้ำค่ามาก ตอนนั้นหั่วหลางติดตามฉินหลิวซีไปนำมันลงมา ย่อมรู้ว่ามันมีความวิเศษเช่นไร เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาจึงใช้สองมือรับมาด้วยท่าทางเคารพนบนอบทันที แล้วเก็บในอกเสื้อ ก่อนจะคารวะอย่างเคร่งขรึมอีกครั้ง “ข้าน้อยขอบคุณแทนพระชายาผู้เฒ่าและนายท่านด้วยนะขอรับ”
“นักพรตเฒ่าเล่า”
ฉินหลิวซีหยิบยันต์คุ้มครองจำนวนหนึ่งออกมาส่งให้ “ข้าเป็นนักพรต ไม่สามารถที่จะตอบแทนด้วยเงินได้ ลำบากพวกท่านมาส่งครั้งนี้ จึงขอมอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้เป็นการตอบแทน ไปแบ่งกับพวกพี่น้องของท่านเถิด”
นักพรตน้อยเอ่ย “อาจารย์ปู่บอกว่า หากอาจารย์อากลับมาให้บอกว่า ท่านออกไปกอบกู้โลกมนุษย์แล้ว”
เปลือกตาของฉินหลิวซีกระตุกทันที “…”
ทั้งหมดห้าชิ้น แม้แต่คนขับรถม้าก็ได้ด้วย หนึ่งคนหนึ่งชิ้น
เวลานั้นนักพรตคนหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นฉินหลิวซีก็ยิ้มออกมาเช่นกัน “ศิษย์พี่กลับมาแล้ว เจ้าอาวาสวัดตอบรับคำเชิญของเจ้าอาวาสอารามชิงหลานไปถกธรรมกันแล้วขอรับ”
หั่วหลางตื่นเต้นมากจนทำตัวไม่ถูก เขารับมาแล้วคารวะขอบคุณด้วยท่าทางจริงจัง “ปรมาจารย์ปู้ฉิว ที่บ้านของข้ายังมีบิดามารดา ไม่ทราบว่าจะขอเพิ่มอีกสักสองชิ้นได้หรือไม่ ข้ายินดีจ่าย”
“ไม่ใช่ว่ามีวิญญาณชั่วร้ายปรากฏตัวในอำเภอชิงหรือ” ฉินหลิวซีเอ่ยถูกเผงในประโยคเดียว
เขาถอดถุงเงินออก แล้วหยิบตั๋วเงินและเศษเงินออกมาจำนวนหนึ่ง
นักพรตที่มีอายุมากกว่านางทำได้เพียงยิ้มอย่างจนใจ “ไม่ว่าเรื่องไหนก็ปิดบังท่านไม่ได้จริงๆ เจ้าอาวาสบอกว่าจะไปตรวจสอบที่อำเภอชิงดูสักหน่อย ไม่กี่วันก็จะกลับ ให้ศิษย์พี่มาดูแลที่นี่เป็นครั้งคราว”
ฉินหลิวซีรับไปแค่สองตำลึงเงินเท่านั้น แล้วจึงส่งยันต์คุ้มครองให้เขาอีกสองชิ้น “พอแล้วล่ะ”
“เขาก็แค่แอบออกไปตอนที่ข้าไม่อยู่น่ะสิ สุขภาพร่างกายนั่น…เฮอะ!” ฉินหลิวซีหน้างอง้ำไม่พอใจ “เรื่องในอารามให้เจ้าชิงหย่วนดูแล หากมีเรื่องใดให้ส่งคนไปตามข้าในเมือง”
“ขอบคุณขอรับๆ”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ เจ้าเองก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าคนตระกูลฉินมาอยู่ที่นี่แล้ว ข้าไม่สามารถมาที่อารามบ่อยๆ ได้”
“เอาเถิด” ชิงหย่วนแจ้งข่าวอีกเรื่องที่ทำให้ฉินหลิวซีโกรธจนแทบระเบิด “คือว่า เจ้าอาวาสเอายันต์คุ้มครองยันต์คุ้มกายต่างๆ ในอารามไปหมดแล้ว แล้วก็เอาเงินที่มีอยู่ในอารามไปหมดด้วย แม้แต่เงินทำบุญในช่วงนี้ก็ไม่เว้น ใกล้จะหมดฤดูใบไม้ร่วงเข้าหน้าหนาวแล้ว อาหารก็เหลือไม่มาก…”
ฉินหลิวซีโกรธจนหน้ามืด “!”
ฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ
ไม่มีทางอยู่ต่อไปได้แล้ว ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทรยศอาจารย์ออกจากสำนักแล้ว!
ตอนที่ 114 เทพอัสนีอยู่ไหน ฟาดนางเสีย!
เมื่อคำนึงถึงความจริงที่ว่าวิธีการหลอกลวงลูกศิษย์ของอาจารย์ที่ขาดความรับผิดชอบและไร้ยางอายนั้นโหดร้ายเกินไปจริงๆ ฉินหลิวซีจำต้องวาดยันต์คุ้มครองคุ้มกายต่างๆ นานาจำนวนมาก เพื่อให้อารามได้เก็บไว้ใช้
นอกจากนั้น คราวนี้นางยังเอาเงินค่ารักษาหมื่นตำลึงเงินที่ได้มาให้ไว้ถึงสองในสามส่วน
หากเป็นไปตามที่เคยปฏิบัติมา นางให้ครึ่งหนึ่งก็ได้แล้ว แต่ชิงหย่วนชี้ไปที่สีผนังและสัตว์คุ้มกันที่หลุดลอกของโถงด้านข้างพลางบ่นเบาๆ
“ข้าได้ยินคนที่มาทำบุญที่อารามเอ่ยว่า อารามชิงหลานได้รับการปรับปรุงใหม่ทั้งภายในและภายนอก ดูยิ่งใหญ่มาก พวกเขายังบอกด้วยว่าอารามชิงผิงของเราดูโทรมมาก เทียบกันไม่ได้เลย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะชุบทองให้อาจารย์ปู่เหลืองอร่ามไปทั้งตัว ดูมีบารมาก เฮ้อ ก็ใช่ เขาของสัตว์คุ้มกันถูกฟ้าผ่าไม่ได้ซ่อมนานแล้ว สีนี่ก็เหมือนกัน…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว!” ดวงตาของฉินหลิวซีเต็มไปด้วยความเกลียดชัง นางกัดฟันหยิบเงินอีกสองพันตำลึงออกมา “ซ่อม คนอื่นมีได้ พวกเราอารามชิงผิงก็ต้องมีเหมือนกัน”
ชิงหย่วนยื่นมือออกมาในขณะที่รู้สึกละอายใจ “ไม่ดีหรอกกระมัง นานๆ ทีกว่าท่านจะออกไปรักษาคนสักครั้ง ความจริงแล้วหากเจ้าอาวาสไม่เอาเงินทำบุญไปหมด ท่านก็ไม่ต้องเอาเงินมาช่วยโปะอย่างนี้”
ปลิ้นปล้อนเสียจริง!
ฉินหลิวซีบีบตั๋วเงินอย่างอาลัยอาวรณ์ ตอนที่ชิงหย่วนเกือบจะดึงมันขาด นางก็ปล่อยมือในที่สุด เมื่อเห็นมันหล่นลงในแขนเสื้อของชิงหย่วน นางก็หลับตาลงทันที
เงินที่นางหามา!
ชิงหย่วนได้เงินไปแล้วก็ประสานมือคำนับ “เช่นนั้นศิษย์น้องไม่รบกวนศิษย์พี่ฝึกตนแล้ว ข้าจะไปจัดการหาคนมาซ่อมและตุนสิ่งของไว้สำหรับหน้าหนาว จริงสิ เจ้าอาวาสให้เตือนท่านว่าอย่าลืมไปจุดธูปไหว้อาจารย์ปู่ด้วย”
เมื่อเขาเห็นว่าสีหน้าของฉินหลิวซีเริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆ ชิงหย่วนก็ไม่หาเรื่องใส่ตัวแล้วหนีไปอย่างรวดเร็ว
ฉินหลิวซีไปที่โถงใหญ่ด้วยท่าทางสิ้นหวัง นางหยิบธูปมาจุด ยกมือขึ้นแนบหน้าอกและทำความเคารพสามครั้ง ถือธูปไว้ในมือขวา มือซ่ายปักธูปก้านหนึ่งลงไปตรงกลางก่อน ปากก็พึมพำอะไรบางอย่าง
มีนักพรตน้อยยกแตงและผลไม้เข้ามา เมื่อเห็นท่าทางของนางเช่นนั้น เขาก็คิดว่านางกำลังอธิษฐาน แต่พอเข้าใกล้ เขาจึงได้รู้ว่ามันเป็นคนละเรื่องกันเลย
“…เอาเงินหมุนเวียนในอารามไปก็ช่างเถิด แม้แต่เงินทำบุญก็ไม่เว้น ตอนที่นักพรตเฒ่ายื่นมือออกไป อาจารย์ปู่ท่านไม่อยู่บ้านหรือ หรือว่าท่านไปดื่มกับเซียนหญิงองค์ไหน ไม่เช่นนั้นก็ฟาดนักพรตเฒ่าไร้มโนธรรมคนนี้ไปเสียเถิด แล้วให้ข้าเป็นเจ้าอาวาสแทน”
นักกพรตน้อยมือสั่นเล็กน้อยทันที นี่เขาได้ยินอะไรเข้าน่ะ เขาจะไม่ถูกอาจารย์อาฆ่าปิดปากใช่หรือไม่
ฉินหลิวซีเห็นเขายกแตงและผลไม้เข้ามาก็ยื่นมือไปหยิบผลแอปเปิลมาลูกหนึ่งแล้วกัดไปหนึ่งคำ
นักพรตน้อยแทบจะคุกเข่าลงไปแล้ว
คนอื่นต่างก็พูดกันว่าอาจารย์อาปู้ฉิวดื้อรั้นและไร้วินัย แต่นึกไม่ถึงว่านางจะกล้าแย่งเครื่องบูชาของอาจารย์ปู่ด้วย
อาจารย์ปู่ : เทพอัสนีอยู่ไหน ฟาดนางเสีย!
ฉินหลิวซีเงยหน้า เมื่อเห็นว่าคิ้วของอาจารย์ปู่ยิ่งตรงกว่าเดิม นางก็ยิ้ม “ไม่ต้องกังวล อารามชิงหลานมี ท่านก็ต้องมีด้วย ไม่นานข้าจะหาคนมาชุบร่างของท่านใหม่ เราจะทำให้ดีที่สุด”
คิ้วที่ขมวดของอาจารย์ปู่คลายลง ดูเหมือนจะพอใจ : ช่างเถิด ศิษย์ทรยศของตัวเอง ชินเสียแล้ว
เวลานั้น ณ อารามชิงหลาน
นักพรตเฒ่าชื่อหยวนที่ตอนนี้พักอยู่ในเรือนพักแรมของอารามชิงหลานจามออกมาสองครั้ง “ลูกศิษย์ของข้าต้องกำลังด่าข้าแน่ๆ”
เจ้าอาวาสอารามชิงหลานเอ่ยอย่างหมดคำพูด “ท่านเองก็ไม่น่าจะเอาเงินในอารามมาหมดนี่”
“ท่านไม่รู้อันใด นางเกียจคร้านมาก หากไม่เอามาให้หมด นางก็จะอยู่เฉยๆ ไม่ทำสิ่งใดด้วยอาศัยว่ายังมีเสบียงอยู่ในมือ ท่านเองก็รู้ ดวงชะตาของนาง…” นักพรตชื่อหยวนถอนหายใจ “ทำบุญกุศลเท่าไรก็ไม่พอราวกับหลุมที่ไร้ก้นกระนั้น”
เจ้าอาวาสอารามชิงหลานเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “หลายปีมานี้ท่านก็ได้ทำบุญกุศลในชื่อของนางก็ถือว่าช่วยนางบำเพ็ญไม่น้อยแล้ว”
“ก็ยังไม่พอ หากวันนั้นมาถึง แล้ว…” ชื่อหยวนหยุดไปเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ช่างเถิด ไม่เอ่ยเรื่องนี้แล้ว เราไปดูศพแห้งที่อำเภอชิงกันดีหรือไม่”
“อืม”
